Кітам у акіяне цесна...
У велізарным акіяне
Ідзе нябачнае змаганне
Вады i велізарных целаў.
Дзе ж ратавацца ім ад бедаў?,
І па якой ім плыць дарозе?
І скачуць на шурпаты бераг.
І паміраюць у знямозе.
Ляжаць, нібы тарпеданосцы,
Падбітыя агнём варожым.
І вераць — мы ім дапаможам,
Мы выручым, мы зробім штосьці.
Кітам у акіяне цесна...
Mo слепіць іх паміж блакіту
Вулкан, што знішчыў Атлантыду,
Граніт зрабіўшы мяккім цестам?
Мо смаліць ix агонь глыбінны,
Што ў чэраве зямлі схаваны?
Mo труціць бруд, што ў акіяны
З мацерыкоў цячэ няспынна?
Здаецца б, крыкнуў: «Кіт, не бойся!
Жыві! Плыві! Глядзі на зоры!»
Дык вось ён — пляж...
Самазабойства...
Ляжаць кітоў нямыя горы...
...Я — кіт.
Я жыць хачу на свеце.
Я сын крутой салёнай хвалі.
Хачу, каб штормы бушавалі,
Каб айсбергі пахістваў вецер.
Хачу, каб побач ціха-ціха
Плыла каханая кіціха.
Я — кіт.
Ды жах сціскае горла,
Халодны i незразумелы.
І я сваё шпурляю цела
На пляж пустынны, дзікі, голы.
I сонца выпякае вочы.
I хвост клююць няўседы чайкі.
Чаго ж мой мозг бунтоўны хоча?
Куды ірвецца ён адчайна?
Чаго шукае ён бяссонна —
Свабоды? Радасці? Планктону?
Ляжу i ў акіянскім гудзе
Крычу: «Хутчэй ратуйце, людзі!»
Ляжу... Крывёй бруіцца рана...
Наўкол глухое бездарожжа...
Пачуйце ж крык мой з акіяна —
Хай розум розуму паможа!