Жанчыны ля басейну [Вінцэсь Мудроў] (fb2) читать онлайн

Вінцэсь Мудроў ЖАНЧЫНЫ ЛЯ БАСЭЙНУ

Апавяданьні

Падрыхтаванае на падставе: Мудроў Вінцэсь, Жанчыны ля басейну. Апавяданьні, — Мінск: Мастацкая літаратура, 1992.

Copyright © 2015 by Kamunikat.org

Узьлёт і падзеньне Адама Марштрупы

Буйныя кроплі не па-восеньску цёплага дажджу бухматымі падзёнкамі мільгацяць у сьвятле ліхтароў, гучна і па-верасьнёўску маркотна лапочучы па каляным лісьці. Такою вусьцішнаю парою зь ціхай радасьцю адчуеш, што сэрца становіцца бязважкім, і будзеш прагавіта ўдыхаць волкае, настоенае на паху апалай лістоты паветра. Галава будзе зьлёгку кружыцца, і ты, уцяміўшы, дыхаеш паветрам той блаславёнай ночы, міжвольна запаволіш крок, намагаючыся зноў вярнуцца ў зманлівы сьвет мінулага, куды няма вяртаньня. Праз хвілю ты пасьміхнешся і, наставіўшы каўнер балоньні, нетаропка пойдзеш пад шатамі прысадаў, а мірыяды зьнічак будуць падаць і гаснуць у чорным люстры мокрага асфальту. І падумаецца, што адна з тых зьнічак – тваё жыцьцё.

Кроны старых каштанаў будуць хаваць ад дажджу, а рэдкія кроплі, якія патрапяць за каўнер, нагадаюць, што твой май даўно мінуў, што на дварэ верасень і што ўсе твае спадзяваньні і мары засталіся недзе там, далёка, за шчыльнай залонай восеньскага дажджу.

Тае начы таксама ішоў дождж. Яны стаялі пад яблыняй, і Адасю здавалася, што гэта ня сад цёткі Прузыны, а той, райскі, у якім жывуць толькі ён, Адам, і яна, Ілона. Усё, чым ён жыў і што рабіў дагэтуль, усе ягоныя радасьці, мары і згрызоты патанулі тае начы ў сінім бяздоньні Ілоніных вачэй. Адам кратаў кужэлістыя, прапахлыя дажджом валасы, лашчыў цёплыя дзявочыя рукі і ніяк ня мог адважыцца прыпасьці да хмельных і такіх жаданых вуснаў сваёй каханай. Дзесьці апоўначы дождж скончыўся, зь дзіравай апоны хмар выкацілася смарагдавая поўня, і ўсьлед за ёй на палову сусьвету сыпанулі вясёлкава-мігатлівыя зоры. Неба адчайна вызарылася, і толькі рэдкія, абпаленыя па краях месяцавым сьвятлом хмаркі нагадвалі аб мінулым дажджы. Яны ўтрапёна глядзелі на неба і былі амаль упэўненыя, што гэта не халодныя сакаўныя антонаўкі, а тыя далёкія зоры з працяглым шапаценьнем ападаюць у мокрую траву іх саду.

А потым была восень, сумная восень зь яе непрагляднымі дажджамі і раннімі прымаразкамі.

Халодным кастрычніцкім вечарам ён забег у бібліятэку і ўбачыў іх разам… Загадчык клюбу Стрыжак задзірыстым пеўнікам хадзіў між стэлажоў і, махаючы рукамі, уголас чытаў: «Шли, смеясь, по набережной хмурой парень со спортивною фигурой и девчонка – тонкий стебелёк…» Ілона зачаравана глядзела на загадчыка, слухала вершаваную балбатню і зусім не заўважала Адася, які муляўся ля бібліятэчнага стала, да сінечы ў пазногцях сьціскаючы раман Аўдзеенкі “Над Цісай”.

А калі зь іхняй яблыні апаў апошні крохкі лісьцік, Ілона звольнілася зь бібліятэкі і зьехала са Стрыжаком на Данбас.

Адам Марштрупа пракаўтнуў горкі камяк і прысьпешыў хаду.

Трэба было жыць…

І вось цёплым верасьнёўскім адвячоркам, несучы пад пахай вялікі слоік марынаваных агуркоў, ён шыбаваў да свайго інтэрната, прасторнага пяціпавярховіка, што вырас колькі гадоў таму на месцы непраходнага балота. Дома, у цёплым утульным пакоі, Адама чакалі хлопцы з брыгады і сардэчны друг Васіль.

- А-а! Адам! Адам Міцкевіч! Хэ-хэ-хэ.

Сьмеючыся з уласнага жарту, ля стэнду са схемаю супрацьгаза стаяў, шырока рассунуўшы ногі ў зялёных галіфэ, выхавацель Фарзун.

- І доўга ты, Марштрупа, зьбіраешся трэсьці кудламі? Ці мне позву ў цырульню выпісваць?

Вытрымаўшы паўзу, Фарзун злавесна сьцішыў голас і прасіпеў:

- А мо ты думаеш, што калі стылягі пазарасталі, дык і табе можна?

Пасьля выхаваўчай гутаркі Фарзун памякчэў і, падышоўшы да Адася, прамовіў:

- Вось я падстрыгся і выдатна пачуваюся!

Дзеля ілюстрацыі свайго выдатнага пачуваньня ён правёў далоньню па голенай патыліцы.

- Зусім моладзеж распусьцілася, - падтрымала выхавацеля інтэрнатаўская вахцёрка.

- Сёньня да гэтага… барадатага з трыццаць сёмай… прыбегла нейкая, дык у штанах! Я гэтую шалахвостку і на парог не пусьціла!

Наступнай хвілінай Фарзун з вахцёркаю пераключыліся на “барадатага з трыццаць сёмай”, і Адась прасьлізнуў у калідор. Ён ужо зьбіраўся быў збочыць на лесьвіцу, як убачыў ля дзьвярэй чырвонага пакою вялікі збой інтэрнатаўцаў.

- Што паказваюць? – бадзёра запытаўся Адам, але на яго абурана зашыкалі.

Стаўшы на дыбкі, ён глянуў цераз галовы.

У пакоі было не прадыхнуць, а шэра-блакітны тэлевізійны экран, на якім цьмяна вымалёўваліся бялявая жаночая ды круглявая мужчынская галовы, прывідна сьвяціўся ў нетрах тытунёвай аблачыны…

- Ну, а якая ваша ўлюбёная песьня? – падала голас жанчына.

Круглатвары, які сядзеў у нізкім фатэлі, задуменна правёў пальцам па скроні.

- Мая ўлюбёная песьня “Анджэла”, я нават дачку сваю назваў Анджэла…

Тым часам нехта з жыхароў уключыў электрабрытву, і інтэрнацкі “Тэмп-6” азваўся натужлівым выцьцём.

Калі перашкоды скончыліся, тэлевізар жаночым голасам паведаміў, што зараз прагучыць песьня амаль трагічнага гучаньня, і круглатвары ізноў зьявіўся на экране. Укленчыўшы перад бялявай жанчынай, ён роспачна заламаў рукі і пранікнёна зацягнуў: “Льёт ли тёплый дождь, падает ли снег…”

Гэта была знакамітая “Ўсходняя песьня”, якую ў жаночым інтэрнаце насупраць круцілі амаль безь перадыху. Адам заклапочана выцягнуў шыю, але даслухаць “Усходнюю” не давялося – яго тузанулі за пінжак.

- Марштрупа, дзе ты бадзяешся? – даўгалыгі Пецька з інструмэнтальнага стаяў за сьпінай і еў булку, - Цябе там нейкі фраер чакае.

Тулячы да грудзей слоік, Адам борздка пашыбаваў па сходах.

Нішто гэтак не ўзьнімае чалавека і нішто яго гэтак не катуе, як чаканьне невядомага. Адам Марштрупа жыў гэтым чаканьнем. Кожнага ранку, прачнуўшыся а сёмай, ён прыспана глядзеў у вакно, за якім (у залежнасьці ад пары году) пунсавела дзяньніца, займаўся няўтульны шэры сьвітанак альбо зеўрала апраметная цемра, і ва ўскудлачанай галаве ягонай прачыналіся цьмяныя надзеі і мары. Адаму мроіліся паркетныя залі, выбухі шампану, чароўныя дзяўчаты, зь якімі ён кружляў пад музыку “Ўсходняй”, з высокай нябачнай столі на іхнія галовы сыпаліся рознакаляровыя зоркі, і цэлы сусьвет раскручваўся наўкол у шалёным вогнепырскім віры.

Як і астатнія насельнікі інтэрнату, Адам Марштрупа меў права марыць аб шчасьці. Але ішлі дні, міналі тыдні, сыходзілі месяцы, а ў жыцьці Адамавым нічога не мянялася. Яго атачалі ўсё тыя ж падрапаныя сьцены, ён па-ранейшаму спаў на рыплівым ложку з панцырнай сеткай, а вечарамі смажыў на пазычаным здоры ўсё тую ж цыбулю, ад якой тхнула на тры паверхі. І вось зараз, падымаючыся па сходах, Адам адчуў, як у сэрца кальнула трапяткое прадчуваньне: “Вось яно!”

Адчыніўшы дзьверы, Адам убачыў таго, каго менш за ўсё меркаваў убачыць: на ягоным ложку сядзеў інструктар па фізычнай культуры і спорту Алег Жамяра. Жамяра гэты быў Адамаў аднагодак, аднак пасьпеў тым часам ажаніцца з дачкою дырэктара таварнай базы і атрымаць двухпакаёўку з асобным санвузлом.

Схамянуўшыся, госьць ускочыць з ложка і, схапіўшы Адася за руку, пачаў яе моцна і шчыра трэсьці.

- Адам Ігаравіч, калі не памыляюся?..

- Іванавіч, - нясьмела паправіў разгублены Адам.

Утаймаваўшы прыпадак радасьці, госьць паглядзеў на заседжаную двухкрылымі лямпачку і як бы між іншага запытаў:

- Дарэчы, якая ў цябе вага?

Пачуўшы, што ў Адасю “сто пяць з трусамі”, ён натхнёна пацёр рукі, запалым ад хваляваньня голасам прамовіў:

- І ня сорамна, Адам Іванавіч, - глыбокі ўздых, - валодаць такой унікальнай вагой і ўхіляцца ад актыўных заняткаў спортам, гэта… - хвілю госьць падбіраў патрэбныя словы і, не знайшоўшы нічога вартага, скончыў: - проста не спартыўна!

Адась зразумеў усё: яго прыйшлі запісваць на ўдзел у масавым аздараўленчым кросе “Сьцяжына здароўя”.

- Не магу я, таварыш інструктар. Атлусьценьне, нэўрозы… У мяне й даведка…

- Ды пачакай ты, далібог, - інструктар незадаволена скрывіўся, - сядзіш тут, як тхор у нары, замест таго каб абараняць спартыўны гонар заводу. А ці ведаеш ты, калека вандроўны, што толькі адным сваім удзелам у абласным першынстве ты забясьпечыш нам першае месца ў…

Інструктар асекся. Позірк ягоны, сьлізгануўшы па адтуліне душніка, засяродзіўся на ложку Адасёвага суседа па пакоі. Сусед спаў, з галавой захінуўшыся байкавай коўдрай, і звонку тырчэлі толькі жоўтыя пяткі ды белая матузы споднікаў. Наблізіўшы твар да Марштрупы, Жамяра таямніча і страшна выдыхнуў:

- Ёсьць справа!

Паволі цярусіць дождж. Скрозь бязладзьдзе, непраглядзьдзе і непраладзьзе гарадзкой ускраіны сунуцца двое. Той, на галаве ў якога мадняцкі балоньневы барэт, сігануўшы праз лужыну, супыняецца, вылівае ваду з чаравіка.

- Дык вось, за апошнія пяць гадоў у гэтай вагавай катэгорыі першынство не разыгрывалася, бо папросту не было з кім разыгрываць. Такім чынам, твой удзел у спаборніцтвах будзе абмяжоўвацца толькі парадам адкрыцьця. Ты чуеш? Дзе ты?

Непадалёку пачулася гучнае боўтаньне, занепакоенае “Тута!, і суразмоўца выплыў зь цемры. Насунуўшы чаравікі і закурыўшы, Жамяра (а гэта быў, зразумела, ён) дастаў з кішэні нататнік, штосьці напісаў у ім і, выдраўшы аркушык, працягнуў Адасю.

- Прыйдзеш заўтра па гэтым адрасе, атрымаеш форму. І вось яшчэ што, - Жамяра скрыва глянуў на Адасёвы каўтуны, - абавязкова зайдзі ў цырульню, а то ў нас наконт гэтага строга.

Інструктар па фізычнай культуры з асалодаю зацягнуўся “Варнай” і, правёўшы далоньню па шчацэ, нібыта прыкідваючы, ці не пара галіцца, прамовіў:

- Ну, а зараз не перашкодзіць і ўзбадзёрыцца!

І Адась, якому ўжо мроіліся грашовыя прэміі, адгулы і квіткі на дармавы харч, кінуўся за інструктарам ў густую імжыстую цемру.

“Ивушка зелёная», шыкоўная кавярня ў цэнтры новага мікрараёну, грымела папулярнымі песьнямі ў рытме халі-галі, прывабна сьвецячы ў цемры барвовай лямпачкай сыгналізацыі. Лямпачка тая ўдзень і ўначы гарэла над уваходам і, відаць, з тае прычыны “Ивушка” атрымала сваю неафіцыйную назву “Бычынае вока”.

Гэтым вечарам у дзьверы кавярні нецярпліва пастукалі. Прыдзьвернік Пятровіч, лаючы надвор’е і застарэлую касталоміцу, з вохканьнем падышоў да дзьвярэй. Ён ужо зьбіраўся быў патузаць аборку, на якой вісела шыльда “Месцаў няма”, але, згледзеўшы праз шыбу Жамяру, таропка павярнуў ключ.

- Га! Спартсмэны… Штосьці сёньня запазьніліся.

- Справы, Пятровіч, справы, - інструктар прасьлізнуў у прачыненыя дзьверы і, кіўнуўшы на спадарожніка, які нерашуча тупаў ля ўваходу, дадаў: - Гэты са мной.

Адась ужо заносіў нагу над парогам, як адчуў раптам штуршок у сьпіну. Хлопцы, што дагэтуль мірна курылі зводдаль, таксама рынулі ў дзьверы, але тыя з трэскам зачыніліся. Небаракі паказвалі чырвоныя кніжачкі, даводзілі, што яны журналісты і запрошаныя сюды на творчую сустрэчу, але прыдзьвернік быў няўмольны.

- Ведаю я вас… журналістаў, - прасіпеў Пятровіч, і невыразная лаянка знадворку пакрылася шоргатам ягоных тэпцяў.

О, дзіўны і поўны таямнічай інтрыгі сьвет вечаровай кавярні!

Колькі нясьмелых душ станавіліся тут безразважна сьмелымі, колькі зьнявераных у каханьні перажывалі тут сваю другую маладосьць, асавела паглядаючы на смуглявыя ногі афіцыянтак, і ўсьлед за героем Талстога хто толькі не казаў тут сам сабе: “Не, жыцьцё ня скончанае”

Так, жыцьцё ня скончылася, яно толькі пачынаецца, і, натхніўшыся гэтым адкрыцьцём, хто з нас, шаноўныя, ня кідаўся наталяць прагу жыцьця ў баксёрскіх рухах палымянага “шэйку”. Чые толькі абцасы не мазгаталі па наваскаванай падлозе “Ивушки”! Дробным макам сыпалі тут чаравікі заезджых лектараў і камандзіраваных, імпэтна лёталі танныя туфлікі і паўкеды навучэнак і навучэнцаў мясцовага палітэхнікума, адчайна грукалі вастраносыя, з загнутымі мыскамі “коры” слухачоў праскораных курсаў электралінейшчыкаў і, урэшце, выхаднымі днямі на скочным майдане зьяўляліся боты кіраўнікоў ніжэйшага зьвяна сельгасарцеляў, якія нехлямяжа бухалі, намагаючыся зьвязаць мудрагелістыя па “барыні” з простым рытмам “леткі-енкі”.

У гэты бліскучы сьвет і даў нырца аглушаны і спанталыжаны “атлет-цяжкавагавік”. І хаця дагэтуль бываць у вечаровых кавярнях Адасю не даводзілася, за сьпінай дасьведчанага трэнэра ён пачуваў сябе, нібыта ў калідоры роднага інтэрнату.

- Адаме, дарагі, мы сёньня ж правядзём першую трэніроўку, - паведаміў інструктар выхаванцу, калі яны добра падсілкаваліся.

- Табе дастаткова будзе авалодаць толькі адным прыёмам – “сядло”, і да цябе будзе страшна падыходзіць. Чуеш? Я зраблю зь цябе першакляснага барацьбіта! – Жамяра вісеў на Адамавай шыі і даволі дрэнна варочаў языком: - Ты чуеш?..

Але Адась ужо нічога ня чуў. Думкі ягоныя паланіла яна – бялявая дзяўчына ў стракатых штанах. Дзяўчына сядзела за суседнім столікам і з адсутным выглядам слухала чорнага даўгялу, які падсеў да яе.

- Божухна! – прашаптаў Адам. – Якое гэта шчасьце – прытуліць да сябе гэтую красуню!

Недзе пад стольлю загуло, засьвістала, пачуўся гучны дробат і нехта ўзрадаваным голасам паведаміў: - Для нашых дарагіх гасьцей Наталі і Вагана сьпявае салістка ансамблю Анджэла Шамшура!”

Кульнуўшы восьмую чарку, Адам асьмеліўся.

- Ана нэ танцуэт, - адказаў за дзяўчыну даўгяла, пасьміхаючыся з-пад сваіх чорных вусікаў.

Да свайго стала Марштрупа вярнуўся пастарэлі і асунуты. Абхапіўшы далонямі голаў, ён самотна паглядаў на танцораў.

Дзяўчына стала сьпінай да Адася, гэткая зграбненькая і харошая, і на яе сьпіне, якраз там, дзе была сушпілка станіка, ляжала валасатая рука даўгялы.

- Міленькая, - прашаптаў Адась, і ўваччу паплылі постаці бялявай дзяўчыны, афіцынткі Люсі, галасістай сьпявачкі Шамшуры, і ўжо немагчыма было аднавіць з усіх гэтых зыкаў і неўсьвядомленых парываньняў душы сапраўдную карціну сьвету. Ён парываецца бегчы, яго трымаюць, просяць суняцца… Навошта яго трымаюць? Няўжо яны не разумеюць, што яму трэба ехаць на Данбас, да Ілоны? Пах бэнзыну на момант праясьняе розум: за мокраю шыбай плывуць размытыя плямы ліхтароў, потым усё зьнікае, і душу спавівае такая жаданая ціша.

Наўкол, як кінуць вокам, шэрая верасовая імшара і як адбітак яе – шэрае неба над галавой. Доўгія кужэлістыя пасмы сьцелюцца долам – дзесьці побач гарыць тарфянік.

Вось ужо каторую гадзіну ён блукае па Ельнінскім балоце і шукае Ілону. Яна недзе тут – за шэраю завесай смугі толькі што гучаў яе голас. Зьняможаны, ён валіцца на купіну і бачыць сьляды: два цёмныя хвалістыя паскі прыбітага верасу цягнуцца ў кірунку да выспы.

Ён і не прыкмеціў, як апынуўся на высьпе – парослым чэзлымі хваінкамі пагорку, на якім стаяла пахілая, падобная да курнай лазьні хаціна. Некалі, яшчэ перад вайной, на імшарыне здабывалі торф, ад тых часін і буцьвее яна тут, цёмная і закінутая, бунтуючы фантазію вясковых кабет.

Якраз у той год, як ён нарадзіўся, на балоце згубілася дачка глухой Хадорыхі – правалілася, відаць, у падземнае тарфяное вогнішча. Але жанкі казалі іншае. Нібыта загінула дзяўчына страшнаю сьмерцю ў абдымках ваўкалака, які, як казалі, і дагэтуль жыве на высьпе, а сьветлымі месяцовымі начамі лётае, бледны і страшны, шукаючы ахвяраў.

У адзіным вакенцы хаткі гайданулася няпэўнае фасфарычнае сьвятло. Слабасьць валіла з ног, а грукат сэрца азываўся глухім булькаценьнем у горле. Укленчыўшы, ён падпоўз да вакенца і, прымружыўшы ў нясьцерпным чаканьні вочы, наблізіў твар да шыбы.

Цьмяны агеньчык каганца выхопліваў зь цемры толькі рукі: маленькую белую руку ягонай каханай і нечую смуглявую, валасатую, якая трымала Ілону за локаць. Ён пазнаў гэтую руку – гэта той, чорны даўгяла з-за суседняга століку. Кроў хваляй б’е ў скроні, яго пачынае трэсьці.

У цемры матава пазначылася сьпіна, і сьвечка згасла. Апантана ўглядаючыся ў чорную бездань, ён адчуў раптам, што той, у хаце, таксама падышоў да вакенца і глядзіць, нябачны, яму ў твар, пасьміхаючыся нежывой, застылай усьмешкай. У вочы яму глядзеў страхаморлівы ваўкалак!

Адхінуўшыся, ён намагаецца бегчы і заўважае, што нехта медзьведзяваты і жудасны стаіць за сьпінай… Твару не было: толькі вялікія страказіныя зекры ды шэрая пыса аграмаднага палёвага коніка.

- Падглядваеш?! – рыпучы голас азываецца рэхам. Адась цісьнецца лапаткамі да збуцьвелага бярвеньня і бачыць зялёнае галіфэ. Выхавацель Фарзун? Але чаму ён у супрацьгазе і што гэта ў ягонай руцэ?

Фарзун намёртва сьціскае плячук і, узьнімаючы над галавой нешта льсьняна-чорнае і жахлівае, пачынае шалёна трэсьці… Страшная здагадка шыбае ў мозг – у руцэ Фарзуна атамная бомба!

Яму млосна, з астатніх сіл ён лямантуе і, разадраўшы павекі, бачыць салатавую майку з надпісам “Авторемзавод”. Васіль яшчэ трасе яго за плячо, але, убачыўшы, што сябар прачнуўся, уздыхае і стомлена валіцца на ложак.

- Як я ўчора, сам прыйшоў, ці як?

- У такім стане самі ня ходзяць, - Васіль нацягвае на голаў коўдру, і Адась, шукаючы апірашча, ідзе па хісткай падлозе ў мыцельнік.

Пругкі струмень б’е ў патыліцу, разганяе пахмельную замарач і вяртае сякія-такія прыгадкі. Але дзе ён прымудрыўся набіць такі гузак, што страшэнна шчымеў і кроватачыў, гэта так і засталося таямніцай. Памыўшы твар, ён глянуў на свае штаны і забыўся на боль: адзіныя выхадныя клёшы былі ў некалькіх месцах падраныя і спрэс залепленыя крэазотам, якім насычаюць шпалы. Ліхаманкавым рухам Адась сунуў руку ў кішэню і замест чаканай пяцёркі выцягнуў адтуль пакамечаную паперку. “Вул. Лумумбы, 25 – уваход са двара”, - прачытаў ён і ўпершыню пашкадаваў, што ўблытаўся ва ўсю гэтую гісторыю.

Ачомаўшыся, Адам пацёр вастраносыя “коры” абрыўкам цётчынай вышыванкі, у якую было загорнута сала, і рушыў пастрыгацца ў атлеты.

У пачакальні кагадзе адрамантаванай цырульні “Лада” сядзела з тузін наведнікаў. Заняўшы чаргу, ён сьцішыўся пад лёзунгам “Одеколон не роскошь, а гигиена» (нейкі жартун закрэсьліў дзьве першыя літары апошняга слова) і пачаў вывучаць прэйскурант на парфуму. Пачынаўся прэйскурант танным “Шипром”, а сканчваўся адэкалёнам зь дзіўнаю назвай “Возможно…”. “Чорт зь імі, з грашыма, - абальюся самым дарагім”, - падумаў Адась і перавёў позірк на фотаздымак мадэльнай фрызуры “Грёза”. Носьбіт “Грёзы”, вірлавокі тыпус з нафарбаванымі вуснамі, падаўся знаёмым. “Дзе ж я бачыў гэтую пысу?” – Адась яшчэ раз глянуў на здымак. Добрых паўтары гадзіны ён перабіраў у памяці ўсіх сваіх сяброў і знаёмых, але ня даў рады прыгадаць ні месца, ні абставінаў сустрэчы зь вірлавокім. І калі няшчасны наведнік “Лады” з трывогай падумаў, ці не ваўкалакавы вочы глядзяць з фотаздымка, на яго найшло прасьвятленьне. І прымроіцца ж такая лухта! Ну, вядома, смаўжа гэтага ён бачыў на фотакартцы ў хаце цёткі Прузыны. На той картцы вірлавокі трымаў у руцэ жарую кветку, а над галавой ягонай было напісана: “Люби меня, как я тебя!”

- Поўны мужчына, а поўны мужчына!

Зразумеўшы, што гэта да яго, Адась прабег у залю.

Працавалі дзьве яшчэ даволі маладыя майстрыхі. Маладзейшая спрытна апавіла вакол Адасёвай шыі прасьцірадла, запытальна паглядзела на наведніка.

“Грёзу” зрабіце…

- Чаго, чаго табе зрабіць? – цырульніца энэргічна задыхала. – Ты, малец, гляджу, дужа разумны, дык ты лепей з жонкай разумнічай, а ў мяне вунь колькі кліентаў.

Адась увабраў голаў у плечы і паправіўся:

- Кароткая стрыжка з праборам…

Ж-жык – першая пасма ўпала на прасьціну, парушыўшы нечапаную чысьціню белай асноведзі.

- Мой жа ўчора Мішу лыжы купіў, - падала голас старэйшая, якая стрыгла пад бокс рудога наведніка, - але, кажа, атрымаеш двойку – пасяку ўсе лыжы!

- А я ўчора да Веркі на цілівізер хадзіла, - адгукнулася Адасёва, - Абадзінскага паказвалі.

- Верчын жа муж ці нармальны быў?

- Цьвярозы, і аванс да капейкі прынёс…

- Ідзі ты!

Старэйшая ўключыла машынку, гудзеньне якой выклікала зубны боль, а маладая, памацаўшы кірпаты нос, голасам, поўным роздуму, прамовіла:

- Ці прывезьлі гэта маянэз у дваццаць шосты?

Праз колькі хвілін Адась ужо ведаў, што Верчын муж п’е і што Верка хадзіла скардзіцца ўчастковаму, што ў краму меліся завезьці маянэз і што Сазоніха круціцца зь нейкім вайскоўцам.

На запытаньне майстрыхі, ці трэба асьвяжыць, Адась папрасіў зрабіць гэта адэкалёнам “Возможно…”, пасьля чаго майстрыха пачырванела і, схапіўшы флякон з надпісам “дэзынфэкцыя”, націснула гумовую грушу.

Гарэза-ветрык лашчыў стрыжаную галаву, і, напэўна, з тае прычыны галава зрабілася назвычай лёгкай, а думкі прасьветленымі і чыстымі. Вуліца Лумумбы, па якой ішоў Адась, была знаёма да драбніц. На гэтай вуліцы месьціліся гастраном, Палац культуры чыгуначнікаў, у якім, як сьведчыла афіша, сёньня чыталася лекцыя “Ці ведаеш ты закон?”, пункт прыёму шклатары і, нарэшце, кніжны шапік, дзе ён набыў аднойчы лятарэю і выйграў паэтычны зборнік “Атава”.

Адшукаўшы дом пад нумарам 25, Адась у нерашучасьці спыніўся перад абабітымі бляхай дзьвярыма. Керхануўшы ў руку, ён нясьмела пацягнуў клямку, ступіў на парог і сутыкнуўся з прысадзістым хлопцам, моцна скроенае цела якога дыхала дужасьцю і здароўем, а квадратныя сківіцы надавалі маладому твару валявыя рысы.

- Таварыш Маршрутаў? – вочы незнаёмца сьвяціліся радасьцю сустрэчы, а натрэніраваная рука ледзь не раструшчыла пальцы.

- Вы, часам, ня “клясык”? – запытаўся хлопец, калі яны ўвайшлі ў разьлеглы, спрэс застаўлены бляшанымі кубкамі пакой. Адась, не зусім разумеючы, аб чым гаворка, махнуў рукою.

- Ды які там клясык!

- Так, усе кінуліся ў вольную, не дадзім рады сабраць збольшага прыстойную сэкцыю, - уздыхнуўшы, хлопец паглыбіўся ў нетры вялізнага шыфаньера, а госьць тым часам агледзеўся. Позірк ягоны спыніўся на трох партрэтах, што віселі на сьцяне і над якімі буйнымі літарамі было пазначана, што гэта славутыя волаты. Адась падышоў бліжэй і прачытаў подпісы. З усіх трох ён чуў толькі пра Йвана Паддубнага, двое другіх – Іван Заікін ды Іван Шамякін, былі яму невядомыя.

“Напэўна, гэта і ёсьць сапраўдныя клясыкі”, - падумаў Адась, але спытаць не наважыўся.

- А вы, гляджу, ці ня ў “цяжы” выступаеце? – пачулася з шыфаньеру.

Адам пачухаў за вухам, заклапочана глянуў на трох Іванаў, што пасьміхаліся яму з партрэтаў, і адказаў неакрэсьлена:

- Пакуль што ня ведаю.

- Скідваць зьбіраецеся? Тады я вам не зайздрошчу.

Канчаткова спанталыжаны, Адась з трывогаю падумаў, ці не адразу ж давядзецца скідваць “тое” невядома што, але хлопец прабачальным тонам працягваў:

- Барцовак вашага памеру, на жаль, няма, адны “мухачыныя”. Знайшоў вось тут самыя вялікія, ды і тыя хутка разьлезуцца.

Ён працягнуў Адаму трыкатажную апранаху ды пару дзіўных чаравікаў. Новасьпечаны атлет загарнуў набытак у газэту і сьпехам разьвітаўся з прысадзістым хлопцам.

Дома Адам нацягнуў на сябе спартовае ўбраньне – мяккія скураныя чаравікі без абцасаў і штосьці падобнае да дзіцячых майтак са шлейкамі. І калі чаравікі прыйшліся як па мерцы, то майткі аказаліся задужа цесныя – сядзець у іх яшчэ можна было, а вось стаяць даводзілася прыгнуўшыся. Калі ж ён паспрабаваў выпрастацца, адзежына пагрозьліва затрашчала.

“Ат, драбяза!” – махнуў на ўсё Адам, аглядаючы ў цёмным вакне сваю пахілую постаць, – як-небудзь ужо прайдуся на тым парадзе…”

Тады ён яшчэ ня ведаў, што ў вялікім спорце драбязы не бывае.

З даху гатэлю, дзе палымнелі нэонавыя словы закліку “Храните деньги в сберегательной кассе!”, лілося мяккае чырвонае сьвятло. Адам пералічыў квадраты вокнаў, ступіў на цэмэнтавыя сходы, і паліты чырваньню твар ягоны асьвяціўся трывожнай сінечай маланкі, народжанай позьнім трамваем.

Гатэльнае фае ўражвала бліскучай падлогай і двума прапэлерамі, што зь ціхім гудзеньнем круціліся пад стольлю. Раней гэтыя круцёлкі Адасю даводзілася бачыць толькі ў кіно. Там яны бестурботна круціліся над галовамі дзядзькоў у сонечных акулярах, якія, закінуўшы ногі на сталы, пілі віскі з содавай, курылі тоўстыя цыгары і паміж зацяжак цадзілі: ”Шэф вамі незадаволены!”

Марштрупа міжволі сьцепануўся і пашукаў вачамі Жамяру, які пасьпеў згубіцца ў натоўпе ля вакенца адміністратара. Натоўп, шасьцёра смуглявых хлапцоў у велізарных кепі і двое ў шчыгульных бастонавых гарнітурах, прыкметна хваляваўся. Чаргу затрымліваў зеленатвары інтэлігент, якому чалавечай мовай казалі, што месцаў у гатэлі няма, а той не сунімаўся і, трасучы ў паветры накіраваньнем у абласную клініку, каторы раз пералічваў свае хваробы.

- Прабачце, грамадзянін, - стамлёны ўсёй гэтай балбатнёй, Жамяра адціснуў інтэлігента ўбок і глянуў у вакенца.

Яшчэ не старая адміністратарка, даведаўшыся, што прыехалі спартоўцы, прыязна пасьміхнулася Жамярынаму носу і падала анкеты.

“Як усё ж такі добра быць спартоўцам!” – падумалася Адаму, калі ён, сапсаваўшы некалькі паперак, адказаў на тузін пытаньняў і атрымаў пропуск.

Хвілін празь дзесяць Адам, бразгочучы ключамі ад нумару, сыходзіў долу, а нейкая радасная сіла няўмольна ўздымала яго ўгору. Ісьці ў спартовых чаравіках было на дзіва лёгка. Ён наўмысна абуў іх, каб людзі ведалі, што бачаць ня нейкага там сьлесара, а спартоўца-цяжкавагавіка. Адам ступаў па дывановым ходніку, кідаў абыякавыя позіркі на дзяўчат, што беглі па лесьвіцы, і сэрца ягонае прасіла песьні. “Вось яно, жыцьцё!” Унізе, у апусьцелым фае, ён убачыў скурчанага інтэлігента – той сядзеў на валізе і дрыготкай рукой намагаўся закінуць у рот пугулку. Відовішча гэтае Адама ня надта каб расчуліла. Інтэлігент быў чалавекам зь іншага сьвету, сьвету, які ён даўно пакінуў і дзе засталіся падрапаныя сьцены, рыплівы ложак з панцырнаю сеткай, сардэчны друг Васіль і ўсё ягонае дагэтуляшняе інтэрнацкае жыцьцё.

Наперадзе іграла музыка. Тыцнуўшы швайцару дваццаць капеек, Марштрупа хадою стамлёнага заўсёдніка ўвайшоў у рэстаран.

Ён уваходзіў у ролю.

Барацьба, як аб тым сьведчаць шматлікія літаратурныя помнікі, - адзін з самых пракаветных чалавечых заняткаў. “Аякс Тэламанід і цар Адысэй спаборнічалі ў барацьбе. Доўга яны барукаліся. І ні адзін, ні другі ня змог перамагчы суперніка. І аднолькавыя дасталіся ім узнагароды…” – так апісваў вялікі Гамэр славуты паядынак на магіле Патрокла.

Мінуліся стагодзьдзі, і сёньня ўжо ня толькі цары ды героі, а дзясяткі і сотні тысячаў савецкіх людзей захапляюцца гэтым старажытным і вечна юным відам спорту. У іх барацьба – гэта сапраўднае сьвята, сьвята сьмеласьці, спрыту і мужнасьці. І таму ня дзіва, што ў былым культавым будынку, дзе месьцілася цяпер спартовая заля, таго ранку панаваў усеагульны ўздым, а старажытныя скляпеньні поўніліся сяброўскім сьмехам і вясёлай гаманой.

Выдатны настрой быў і ў калегі слаўных ахейцаў Адама Марштрупы, які паходжваў па судзейскім пакоі, дзе адбывалася ўзважваньне ўдзельнікаў, і, ляпаючы далоньню па сьцягне, насьвістваў мэлёдыю, пачутую надоечы ў гатэльным рэстаране. Адзінае, з чым быў клопат, гэта з барцоўкай, у якой даводзілася хадзіць сагнуўшыся, але затое ўсе сустрэчныя з павагаю рассоўваліся, даючы дарогу “цяжу”; прагнутая постаць і калючы пагляд з-пад брывоў надавалі яму выгляд чалавека рашучага і гатовага даць сакрушальны адпор любому суперніку.

Саступіўшы з вагаў, Адам між тым сутыкнуўся з Жамярам, твар якога быў пазначаны ценем глыбокай турботы. Адвёўшы выхаванца ўбок, трэнэр працягнуў аркуш паперы.

- Толькі не губляйце прытомнасьці, Марштрупа, але, здаецца, мы ў глухім залёце.

Адась глянуў на аркуш. У канцы доўгага сьпісу буйнымі літарамі было надрукавана: “Цяжкая вагавая катэгорыя: кмс Б.Шчабол (трэнэр Ф.Кір’язаў) – 1 р. А. Марштрупа (трэнэр А.Жамяра)”.

- Пяць гадоў нікога не было, і на табе… І адкуль яны выкапалі гэтага Б.Шчабла?

Сэрца “першаразрадніка” парывіста грукнула і, як падалося самому Адаму, закацілася некуды на самае дно страўніка.

- Дык што… выходзіць…

Ён не дагаварыў – у глотцы захрас даўкі камяк.

Парад удзельнікаў завяршала іхняя дружына. Наперадзе адбіваў крок Жамяра, а замыкала шэсьце каструбаватая і няўклюдная постаць Марштрупы, якая адразу ж прыцягнула ўвагу нешматлікіх гледачоў. “Гляньце, хто гэта?!”

Адасю было не да параду - матляючы ня ў такт хадзе рукамі і пужліва азіраючыся, ён сюд-туд наступаў на пяткі папярэдніка, і калі той урэшце паваліўся, да вуха няўдалага атлета даляцеў злавесны шэпт Жамяры:

- Ды выпрастайся ты… Што ты ідзеш, як абасраўшыся?

- Не магу-у… Барцоўка трашчыць.

Адам сьцяўся і, як ніколі дагэтуль, адчуў сваю нікчэмнасьць.

Пасьля параду “першаразраднік” зашыўся ў распранальні. Ён сядзеў у кутку і ўздрыгваў ад кожнага зыку, што далятаў з залі. Адседзеўшы гэткім чынам калі трох гадзін, Адась падумаў было, што на яго забыліся, як раптам дзьверы расчыніліся і ў распранальню зайшоў Жамяра.

- А, вось ты дзе… Ну, уставай, зрабі разьмінку.

- Ня ўстану… Хворы я… - атлет шмаргануў носам і глянуў на трэнэра вачыма, якія прагнулі спагады.

- Хворы? А ў рэстаранах сядзець – здаровы? – па твары ў Жамяры пайшлі нездаровыя чырвоныя плямы.

- Адчапіцеся ад мяне. Я ніколі ня дужыўся і не зьбіраюся, так і скажыце там…

- Ня дужыўся, кажаш? А гэта што?! – трэнэр сунуў пад нос выхаванцу жмутак папер. – Та-ак… Марштрупа Адам. Першы разрад… Другое месца ў спаборніцтве сярод пажарных дружын у Сыктыўкары, удзел у мэмарыяле…

- Якога Сык…тык… Ды я там ніколі ня быў!

Трэнэр хвілю маўчаў, набіраючы паветра для новага выбуху.

- Ах, ня быў! Дык гэта Жамяра ўвёў у зман спартыўную грамадзкасьць, а Марштрупа, выходзіць, анёл бязгрэшны?

Павярнуўшыся тварам да ржавай сьценкі душавой, трэнэр раскрыліў рукі і прадэклямаваў:

- Арыштуйце мяне!

- Ты… вы мяне ашукалі. Вы ведалі, што я ня ўмею дужацца, - плечы Адамавы гатовы былі затрэсьціся ад роспачнага плачу.

- Падманулі хлопчыка! Дужацца хлопчык ня ўмее, а вось ставіць подпіс у ведамасьці ўжо навучыўся. А прэмія… таго… незаслужаная.

Трэнэр нэрвова прайшоўся з кута ў кут і, крыху супакоіўшыся, прамовіў:

- Ну што ты кісьнеш? Ды гэты Шчабол цябе баіцца больш, чым ты яго. Можа, нават такі ж атлет, як і ты. Ведаем мы гэтых кандыдатаў… у калоднікі.

Жамяра з абурэньнем глянуў на дзьверы, нібыта за імі й сапраўды знаходзіліся тыя, каго ён гэтак рашуча выкрываў, і дзьверы азваліся вясёлым грукатам.

- А-а… Фэлікс Артуравіч! З прыездам! – голасна ўсклікнуў інструктар пад рыпеньне дзьвярных завесаў.

- Чаго хаваецеся? Дапрацоўваеце, напэўна, тэхнічныя навінкі? – адгукнуўся прыемны барытон, і ў распранальню ўваліўся трэнэр сяброў-супернікаў Кір’язаў, асьвяціўшы сьцены прамяністай усьмешкай і заняўшы добрую палову памяшканьня.

- Ану, паказвай сваю “чорную маску”, - Кір’язаў падышоў да Адася і, паціснуўшы потную пяцярню, ляпнуў таго па карку.

- Дык вось які ты, Адам Марштрупа! Хвалюешся?

Адам баднуў галавой.

- А мой Барыс хвалюецца, баюся, каб не перагарэў.

Правёўшы далоньню па непаслухмяных кучарах, ён расчуленым голасам прамовіў:

- Цудоўныя хлопцы! – і, апусьціўшы вочы, ужо ледзь чутна паўтарыў: - Цудоўныя!

Далі сьвісток. Кандыдат у майстры прыкметна хваляваўся. Трымаючы дыстанцыю, ён кружляў вакол суперніка, не раўнуючы як лісіца вакол вожычыхі, і пільнаваў момант на атаку. Праціўнік жа, сунімаючы дрыготку ў лытках і выставіўшы наперад рукі, увесь час ішоў у наступ, відавочна навязваючы бліжні бой.

Разьвязка надышла нечакана. Не пасьпеў Адась пачухаць сьвярблівую патыліцу, як кандыдат намёртва ўчаперыўся ў кісьць.

Гэта ўжо было што-нішто, і Шчабол на момант расслабіўся. Моманту гэтага Адасю хапіла на тое, каб схапіць суперніка за чупрыну і, што было моцы, тузануць. Гэты арыгінальны спохват уразіў ня толькі хвалёнага кандыдата, але й рэфэры, які нават забыўся дзьмухнуць у сьвісток, і той, выпаўшы з разяўленага роту, бездапаможна матлянуўся на матузку.

Шчабол адчайным рухам схапіў Адама за нагу і, уклаўшы ў гэта ўсю моц сваіх сталёвых цягліцаў, славутым “млынам” узьняў праціўніка над галавой.

Апошняе, што бачыў і чуў “першаразраднік”, былі лямпы дзённага асьвятленьня, што зьнічкамі праляцелі пад нагамі, і натужлівы трэск казённае апранахі. Вылузаўшыся зь ліхенькай барцоўкі, Адам бразнуўся вобзем ля самага краю дывана, выдаўшы гук, ад якога дзынкнуў графін на стале галоўнага рэфэры.

Запанавала мёртвая цішыня, і ў гэтай цішыні прагучаў ціхі, не нават ня голас, а штосьці падобнае да здушанага піску мышаняці ў запеччы:

- А ма-аці мая Казімераўна…

Рогат некалькіх дзясяткаў гледачоў скалануў сьцены спартзалі. Некаторыя з аматараў спорту не маглі ўтрымацца на нагах і курчыліся, хапаючы ротам паветра. І толькі прыбіральшчыца, што стаяла ля дзьвярэй, пабачыўшы голы мужчынскі азадак, абурана плюнула, і падхапіла сваё вядро.

Але Адась нічога ня чуў і ня бачыў. У вачах ягоных ападалі рознакаляровыя зоркі. Што зь ім, дзе ён? Чые гэта рукі кратаюць яго? Ілона, гэта ты? Ты вярнулася, Ілона?

Паступова вярталася сьвядомасьць… Вакол чынілася штосьці няўцямнае. На яго накінулі коўдру, яму згіналі-выпроствалі рукі, піхалі ў нос нейкую брыдоту, ад якой калола ўвушшу, і на розныя галасы патрабавалі насілкі.

Нарэшце заслона з вачэй спала, і нізрынуты цяжкавагавік убачыў перапужаны твар Жамяры. Стогнучы, Адась глытнуў паветра.

- Маўчы, маўчы – табе шкодна размаўляць… Усё ведаю!

- Пайшоў прэч! – выдыхнуў Адам, і скупая мужчынская сьляза бліснула на ягоным твары.

Жэрарава памылка

Тых, хто наважыцца прачытаць гэты аповед, мушу адразу папярэдзіць: Жэрар ніякі не іншаземец. Ён нарадзіўся і жыве ў Беларусі, вучыцца ў сярэдняй школе з ангельскім ухілам і марыць стаць аўтагоншчыкам.

Школа з ухілам месьціцца ў цэнтры горада, і Жэраравай маці даводзіцца раненька, яшчэ дворніцкая мятла ня шоргала знадворку, выцягваць свайго пестуна зь цёплай пасьцелі. Прачнуўшыся, пястун, як заўсёды, доўга пацягваецца, пазяхае, а калі матчыны дакоры становяцца невыноснымі, паволі ідзе на кухню, дзе пад недарэчна-вясёлым паглядам Жэрара Філіпа, пажоўклы здымак якога вісіць на буфэце, лена жуе кавалак смажаніны. Праз колькі часу Жэрар зьбягае па гулкіх сходах, бухае дзьвярыма параднага і бяжыць у бэзавым прыцемку на тралейбусны прыпынак.

Прыпынак бязладна гамоніць, чхае, сварыцца, натужліва рыпіць асаджанымі набок тралейбусамі. З хвіліну хлопец стаіць нерухома, зьбірае сілы, пасьля чаго спрытна ўплішчваецца ў гурт атлетычных, апранутых у выцьвілыя штармоўкі дзецюкоў. Гурт той пад здушаныя воклічы: “Нахабнікі!”, “Маўчы, цешча!” уносіць яго ў тралейбуснае нутро, дзе ён сьцішваецца, прыціснуты нечым мажным і цёплым да халодных нікеляваных парэнчаў.

Праз восем прыпынкаў Жэрар спрабуе паварушыцца.

- Куды точысься, салага! – сіпла выдыхаюць над вухам. “Салага” тузаецца, пралазіць між нечых ног і ўрэшце ўдыхае волкае і да звону ўвушшу хмельнае паветра ранішняга гораду.

На школьным ганку Жэрара, як заўжды, сустракае Пецька Заруба.

Пецькаў бацька – дзяржаўны трэнэр па боксе, а сам Пецька ня першы год займаецца ў сэкцыі картынгу. Жэрар быў і сам запісаўся на той картынг, але ўсё скончылася несамавіта: пачуўшы пра гэта, маці зьдзерла са сьцяны выцінкі з “Матор-рэвю”, а бацька мэталёвым голасам параіў сыну брацца за розум.

Пецька сустракаў яго з футбольным мячыкам пад пахай. Настаўніца заалёгіі ўжо другі тыдзень хварэла, і замест вывучэньня членістаногіх вучні гулялі ў футбол на школьным двары. Ганялі, дарэчы, ня проста так: пасьля ўрокаў пераможцы па старой завядзёнцы частаваліся за кошт супернікаў ліманадам.

- На ліманад? – запытаўся Жэрар, ціснучы цёплую Пецькавы руку.

- На ліманад, - кіўнуў Пецька, і зацягнутыя ў гаманкі натоўп дружбакі рушылі ў школу.

Клясныя сьцены дрыжэлі ад галасу і беганіны, таму зьяўленьня Лаліты Піліпаўны напачатку ніхто не заўважыў. Гэтая хударлявая дзяўчына, якая атрымала сваё імя ў гонар нейкай аргентынскай сьпявачкі, толькі летась скончыла пэдінстытут і працавала ў школе піянэрважатай.

Лаліта Піліпаўна добрую хвіліну стукала лінаркай па стале, заклікаючы 6”А” суняцца, але гэта, ведама ж, не дапамагло. Уздыхнуўшы, маладая настаўніца пахітала галавой і пачала разьвешваць на дошцы наглядныя дапаможнікі.

- Запішыце, калі ласка, тэму: “Квадры разьвіцьця хрушчоў”.

Настаўніца гучна паўтарыла тэму, а Жэрар, абмяняўшыся зь Пецькам журботнымі позіркамі, глянуў у вакно.

У шэрым імжыстым сутоньні пачынаўся сумны восеньскі дзень.

На школьным двары не было ні душы, і толькі на разгатай таполі, што расла ля майстэрняў, гойдаўся вялікі, з добрага пеўня, крумкач.

“Вось у каго жыцьцё, - падумаў Жэрар, назіраючы, як птушка, бліснуўшы чорным крыльлем, зьляцела долу. – Не жыцьцё, а вечныя вакацыі – ляці куды хочаш і ня трэба забіваць голаў усімі гэтымі хрушчынымі квадрамі”.

Вакацыі… Колькі разоў вяртаўся ён у думках да той чароўнай пары, калі можна да ачмурэньня гуляць у футбол, чытаць кніжкі пра аўтагоншчыкаў ці папросту ўдосыць выспацца, зашыўшыся ў духмянае сена на гары цётчынай хаты. Жэрару раптам да болю выяўна прыгадалася вёсачка Зьвездная, дзе жыве брат Міхась, успомнілася, як яны лавілі рыбу, як роспачна аблізваўся цётчын кот Базыль, калі яго частавалі пячкурыкам, і прыгадкі тыя апавілі сэрца шчымлівым, пакутліва-сьветлым сумам.

- А зараз адкажыце, каго мы бачым на плякаце?

Дакучлівы голас разьвеяў салодкія згадкі, і Жэрар зь неахвотаю зірнуў на дошку. На плякаце быў намаляваны звычайны конік, і пытаньне Лаліты Піліпаўны нічога, апроч крывой усьмешкі, выклікаць не магло. Змаўчалі, занятыя размовамі, і астатнія, і толькі двоечнік Мінкевіч, вядомы як аматар паспаць на ўроках, на ўвесь кляс галёкнуў: “Коніка! Мы бачым коніка!” Настаўніца перачакала выбух рогату і дрыготкім ад хваляваньня голасам абвясьціла:

- Не, таварышы піянэры… Гэта ня конік, не цвыркун. Гэта саранча, наш з вамі люты вораг!

Гамонка, якая вось-вось павінна была перарасьці ў гамэрню, аціхла, і ўсьцешаная гэтым Лаліта Піліпаўна ўзяла са стала тоўстую кнігу.

- Вось паслухайце…

Адгарнуўшы ў патрэбным месцы, настаўніца стоеным голасам пачала:

- “Там, дзе апусьціцца саранча, квітучы край ператвараецца ў голую пустэчу. Яна прылятае незьлічонымі хмарамі, якія засьцяць сонца. Пошум мільёнаў крылаў можна параўнаць з шумам вадаспаду. Калі гэтае страшнае войска апусьціцца на зямлю, галіны дрэваў і дахі пабудоў ломяцца пад яго цяжарам…”

Лаліта Піліпаўна на момант перапынілася і спадылба паглядзела на кляс. Дзесьці між шыбін адчайна зумкала самотная восеньская муха. Паправіўшы акуляры, настаўніца працягвала:

- “Збажына зьедзеная да камля, дрэвы стаяць безь лістоты, усё зруйнаванае і зжэртае. Калі на зямлі не застаецца анічога, жудасны рой уздымаецца і, пакінуўшы пасьля сябе голад і роспач, ляціць шукаць новы палетак. Сама саранчовая сьмерць становіцца яшчэ большым няшчасьцем. Іхнія незьлічоныя трупы, прыгрэтыя сонцам, пачынаюць гнісьці і атручваць паветра, ад чаго ў людзей пачынаюцца хваробы…”

Некалькі дзясяткаў пар вачэй з трывогай глядзелі на сваю піянэрважатую. Тая акінула вучняў усхваляваным позіркам і, адклаўшы кнігу, казала далей:

- Так было ў царскай Расеі, але сёньня саранча ўжо не зьяўляецца той сьмяротнай небясьпекай, якой яна была калісьці. Савецкая навука перамагла гэтага ворага!

Па клясе пракаціўся ўздых палёгкі, і ўзрушаная ўвагаю вучняў Лаліта Піліпаўна пачала захоплена апавядаць пра авіяэкспэдыцыі, які труцяць шкодніка ў Сярэдняй Азіі.

- Але мы не павінны супакойвацца. Саранча пераможаная, ды сям-там яшчэ спрабуе псаваць нам жыцьцё. Наша задача – зьнішчаць шкодніка ў зародку, не даючы яму распаўсюдзіцца. Свой даробак у гэтую справу мусяць унесьці і піянэры…

- Што, зноў па тройцы несьці? – выгукнуў тым часам двоечнік Мінкевіч.

Але Лаліту Піліпаўну гэты недарэчны жарт не зьбянтэжыў.

- Кожны піянэр, які ўбачыць на полі, у лесе альбо ў збажыне адну ці некалькі асобін саранчы, павінен, прыкмеціўшы месца, неадкладна паведаміць аб гэтым у бліжэйшы сельсавет. Адрозьніць саранчу ад вядомага вам коніка даволі проста. Па-першае, яна значна большая па памерах, даўжыня саранчы-шыстацеркі дасягае шасьцёх сантымэтраў, а па-другое…

Лаліта Піліпаўна хацела яшчэ нешта сказаць, але ў гэты момант празьвінеў званок, і 6”А” гамузам падхапіўся зь месцаў. Прабяхаючы каля кляснай дошкі, Жэрар яшчэ раз глянуў на малюнак лютага ворага. У той момант хлопец і не падазраваў, які злы жарцік выкіне гэтая кузурка, што з халоднаю няўмольнасьцю аб’ядала пшанічны колас.

Пагодным чэрвеньскім днём, блізу поўдня, у вёску Зьвёздная, што яшчэ пазалетась называлася Бочкінцы, павольна ўехалі чырвоныя “Жыгулі”. Легкавік, узьнімаючы клубы жоўтага пылу, хвацка праехаў па калдабаністай вуліцы, запарушыў вочы цікаўным кабетам і спыніўся каля хаты-пяцісьценкі.

- Авой, авой… А я гляджу раніцою, голуб у шыбу і так ужо б’ецца, і так б’ецца.

Жэрарава цётка, у хвартуху, з даёнкай у руцэ, подбегам трухала насустрач.

- Што ж ты, Хведзя, без ціліграмы? – цётка Палута плюснула Жэраравага бацьку ў скронь. – А Жорык які вялікі стаў!

Жорык нясьпешна вылез з машыны, падставіў цётцы шчаку і, абыйшоўшы легкавік, выцяў нагою па скату, як гэта робяць сапраўдныя аўтагоншчыкі.

Тым часам у канцы вулкі засьвісталі, і з-за павароткі вылецеў гурт вясковых хлапцоў. Наперадзе, махаючы даўжэзнай вудай, бег стрыечны Жэрараў брат Міхась.

- А мы тут… з мальцамі… на рыбу сабраліся, - задыхана прамовіў Міхась і Жэрар паціснуў братаву руку.

Госьць з усьмешкаю глянуў на альховую крывуліну, памацаў самаробны, выразаны зь віннага корка, плавок і, адчыніўшы багажнік, выцягнуў плястыкавае складанае вудзільна.

Праз чвэрць гадзіны сталічны госьць на чале сябрыны вудалёў шыбаваў па гасьцінцы, і басаногая блазнота не магла адарваць яд яго вачэй. Дзіва што! На Жэрару былі новыя джынсы “Левісы”, фірмовая майка зь відарысам Чыка Карыа, а на галаве зухавата чырванела кепурка з гучным надпісам “Кент”. Па дарозе на рэчку ён дзяліўся сваімі багатымі рыбацкімі ведамі. Жэрар паведаміў вясковым сябрам сакрэты лоўлі сіга, назваў некалькі прынадаў, на якія добра бярэцца таймень, параіў не шукаць стронгу ў вярхоўях Пячоры, дзе ён змарнаваў аднойчы цэлы месяц, і нагаварыў яшчэ шмат з таго, што яму запомнілася з размоў бацькавых знаёмцаў.

Каля вялікай крушні сябрына спынілася накапаць чарвякоў. Уладкаваўшыся на валуне, Жэрар пачаў быў апавядаць новуюнебыліцу, ды яго перапынілі.

- А ланцуг на руку ты што – дзеля прыгажосьці начапіў? – зьнянацку спытаў рабаціністы Яська, самы малы з вудалёў. Жэрар горка пасьміхнуўся і, пакруціўшы на запясьці бранзалет, ціхім, але ўпэўненым голасам прамовіў:

- Тым, хто займаецца картынгам, гэты ланцуг проста неабходны. Бачыш, на ім выбіты група крыві і рэзус…

Хлопцы, якія пра картынг мелі даволі цьмянае ўяўленьне, зачаравана паглядзелі на гоншчыка.

- А якая хуткасьць у гэтага картынга? – не сунімаўся Ясь.

- Ну, вядома, я ня Стэн Барэт, а мой карт не “Будвайзэр”, але хуткасьць даволі сур’ёзная.

Пасьля такіх слоў усталявалася шматзначнае маўчаньне, якое недарэчна парушыў няўрымсьлівы Яська.

- А хто такі… гэты Барэт?

- Ну, слухайце, ня ведаць Стэна Барэта…

Жэрар быў абражаны. Падхапіўшыся з валуна і міжволі пераймаючы бацькавы рухі, ён нэрвоваю хадою абышоў крушню.

- 17 сьнежня 1979 году на палігоне Роджэрс у Паўднёвай Каліфорніі быў прабіты…

Але хто быў пабіты на палігоне, уражаныя слухачы так і не даведаліся. Іхны гарадзкі сябрук зьнячэўку асекся. Вочы ягоныя ненатуральна пашырыліся і ўтаропіліся ў чэзлую бружмеліну, што кусьцілася ля крушні. Усе паглядзелі на куст, але, не заўважыўшы нічога, што магло б уразіць, скіравалі дапытлівыя позіркі на Жэрара. Той, стоена дыхаючы, яшчэ колькі часу стаяў у здранцьвеньні, потым увесь сьцяўся і сьцягнуў з галавы кепурку. Вяскоўцы зьбянтэжана назіралі, як гараджанін вокраччу падпоўз да куста і, выставіўшы перад сабою шапку, кінуўся на бружмеліну. Пачабохтаўшыся ў кустоўі і пераможна гікнуўшы: “Не ўцячэш, гад!”, ён падхапіўся на ногі, трымаючы ў руцэ вялізнага палёвага коніка. На твары Жэраравым ляжаў цень незразумелай трывогі.

- Хлопцы, бяжыце ў бліжэйшы сельсавет, падымайце людзей! Саранча ідзе! – голас у Жэрара быў цьвёрды і рашучы. Некалькі хлопцаў матлянуліся ў бок вёскі, але свойчас спыніліся і недаверна паглядзелі на гараджаніна, намагаючыся дапяць, хто такая гэтая саранча, куды яна ідзе і навошта трэба падымаць людзей.

- Ну, чаго вы сталі, як ёлупні? Дарагая кожная хвіліна. Хочаце, каб усё тут было зруйнаванае і зжэртае? Хутчэй, кажу вам, бяжыце ў сельсавет – няхай выклікаюць авіяэкспэдыцыю!

Да вёскі ён бег, надзейна заціснуўшы шкодніка ў кулаку. Ён не крыўдаваў на хлопцаў, якія, пэўна, і дагэтуль качаліся па траве, заходзячыся ад рогату. Крыўдаваць не было калі – трэба было дзейнічаць.

Падбягаючы да гародаў, ён убачыў цётку Палуту. Тая хадзіла па бульбянішчы, зьбіраючы ў слоік калярадзкіх жукоў.

- Цёця-а! Бяда-а! – з астатніх сіл крыкнуў змагар са шкоднікамі і, спатыкнуўшыся, паваліўся ў разору. Цётка Палута, згледзеўшы нябожа, ад нечаканасьці выпусьціла з рук слоік і, рынуўшы насустрач, залямантавала:

- Ці ж руку пашкодзі-іў?!

- Каб руку… Тут страшней, - хапаючы ротам паветра, выгукнуў Жэрар. – Дзе тут у вас бліжэйшы сельсавет? Трэба тэрмінова паведаміць аб зьяўленьні саранчы.

Цётка пужліва агледзелася.

- Якога Шаранчы?

- Вось, злавіў на полі, кілямэтры два адсюль.

Небарака-конік роспачна трапятаўся між пальцаў, марна спрабуючы вырвацца.

Цётка паволі апусьцілася на ляху.

- Як жа ты мяне, Жорык, улякнуў…

Яна выцерла ражком хусткі халодны пот з ілба і, глянуўшы на кузурку, ужо спакойным голасам прамовіла:

- Якая ж гэта шаранча? Мы пра такую і ня чулі. Гэта ж жамяра такая, ну, насякомае па-вашаму. У нас іх казялкамі завуць.

- Якая там жамяра! Гэта пералётная саранча, наш люты вораг і шкоднік!

Пачуўшы пра шкодніка, цётка прыхапілася, выцерла рукі аб хвартух.

- Ды ён асабліва ня шкодзіць, - сьцішана пачала цётка. – Скача, сьвіршчыць… Ну, можа, калі і зьесьць якую травінку…

Цётка Палута казала яшчэ штосьці ў абарону шкодніка, ды слухаць яе не было часу.

“Якія ўсё ж такі нядбалыя людзі, - пранеслася ў галаве ў Жэрара, калі ён, не разьбіраючы дарогі, ляцеў па лехах маладой капусты. – “Жамяра”… Вось як зьбярэцца гэтая жамяра ў кучу, ды пасядзе на хату, ды абрыне дах на галовы – тады пасьмяецеся”.

Бацька сядзе на лаве пад яблыняй і, пыхкаючы люлькай, чытаў раённую газэту. Такая лагодная бацькава пастава крыху зьбянтэжыла сына. Ён у нерашычасьці спыніўся пасярод двара і яшчэ раз паглядзеў на кузурку. Не, сумневу быць не магло – зялёны скакунец, што цялёпаўся ў руцэ, быў дакладнай копіяй таго, з плякату, ды і ўдоўжкі меў ня меней як шэсьць сантымэтраў.

- Глянь, каго я злавіў! – выпаліў Жэрар.

Бацька на момант адарваўся ад газэты, зірнуў на коніка, але замест таго, каб расхвалявацца і кінуцца шукаць кіраўнікоў сельсавету, безуважна кіўнуў і зноў заглыбіўся ў чытаньне.

- Што ж ты сядзіш? – у словах Жэраравых гучала абурэньне. – Трэба штосьці рабіць, выклікаць авіяцыю.

- Авіяцыю? Якую авіяцыю, навошта?

- Як навошта? Саранчу труціць.

Хвіліну бацька глядзеў на коніка, пасьля з шумам набраў паветра і, адкінуўшыся на прыслон лавы, зарагатаў так гучна, што кот Базыль зь перапуду сігануў на касьцёр бярозавых дроў, а певень, што хадзіў па надворку, натапырыўся і незадаволена кудахнуў.

- Ты, дарэчы, у якім клясе вучысься? – спытаў, нарэшце, бацька, выціраючы сьлёзы.

- Ну, у сёмы перайшоў.

- Дык вось, у тваім узросьце ўжо трэба ведаць, што адрозьніваюць статкавых прастакрылых – саранчу, якая шкодзіць сельскай гаспадарцы, і нястаткавых – кабылак, адну зь якіх ты трымаеш у руцэ. Яна хоць і падобная да саранчы, але асаблівай шкоды ня чыніць. Дый саранча ўвогуле да нас, здаецца, не залятае.

Пальцы разьняліся самі сабой. Хвілю конік сядзеў нерухома, і Жэрар падумаў ужо, што ён нежывы, але неўзабаве той схамянуўся і вомігам пераляцеў на жоўтую багатку пад плотам. Уладкаваўшыся на пяшчотных, прысыпаных пылком пялёстках, зялёны скакунец спачатку асьцярожна, а потым усё гучней і гучней застракатаў сваю песьню. Конік трашчаў так натхнёна, так радасна, як, бадай, ніколі дагэтуль: у Жэрара нават пазакладала вушы. Ды коніку было з чаго радавацца – ён вырваўся з палону, ён застаўся жыць, і стракаценьне ягонае ўлілося ў велічны і такі непаўторны голас роднай зямлі.

Апошні кватарант

Сінім травеньскім адвячоркам, блізу дзевяці гадзін, з варот пасёлка трубаправодчыкаў выйшаў падгалісты мужчына ў капелюшы і з маленькай «лазеннай» валізай у руках. Выходзячы з варот, мужчына на хвілю супыніўся, зірнуў нядобрым вокам на крайні вагончык, на якім, калі прыгледзецца, можна было ўгледзець нязграбны надпіс «Сталовая» і, пацёршы далоньню чэрава, рушыў у кірунку хутара Хвашчавік.

Цягам наступнай гадзіны мужчына блукаў у прырэчных кустах, колькі разоў пераходзіў уброд балоцістую рачулку, а калі ўрэшце выбіўся на сухое, на галаве ягонай не было капелюша, а змораны, крануты зелянінаю твар, сьведчаньне застарэлай нястраўнасьці, быў густа падрапаны маладым маліньнікам.

Зь першага погляду мужчыну можна было палічыць за шпега, і менавіта за шпега і палічылі яго падшывальцы, якія тым часам вудзілі на рэчцы рыбу, але добрыя, глыбока пасаджаныя вочы, адсутнасьць цёмных акуляраў і тое, як шчыра мужчына лаяўся, выкручваючы шкарпэткі, пераканала падшывальцаў, што гэта чалавек наскі, і яны, адседзеўшы ў кустах цэлую гадзіну, на злом галавы кінуліся дадому.

Ноч між тым абяцала быць ядранай. Волкі ветрык, які павяваў з усходу, нэрвовымі дрыжыкамі абмацваў мокрыя лыткі, сьцягваў скуру на патыліцы і дробна матляў бледна-зялёны лісьцік хмелю на левым вуху. Адзінае, што цяпер сагравала прараба Антановіча, дык гэта цёплыя ўспаміны пра Калмыкію – пра начныя цяпельцы ў стэпе, пра смажаную на шырокай калмыцкай патэльні сайгачыну і пра сам стэп – бязьмежны і пляскаты, нібыта тая патэльня, на якім не расьце праклятушчы алешнік, у нетрах якога так лёгка зблудзіцца.

... Гаспадар хутару, каржакаваты дзядок у вайсковых падштаніках, сядзеў ля пустой сабачай будкі і абіраў бульбу. Павітаўшыся, Мірон Пятровіч паставіў валізу, памасіраваў рукой нібыта хворае сэрца, войкнуў на знак страшэннай змогі, але хітрыкі ягоныя пайшлі на марна.

- Вы ж, пэўна, на кватэру? - не падымаючы галавы, запытаўся гаспадар. – Толькі ж дарма ішлі. Мы на кватэру не бяром. Швагерка была ўзяла двух вашых, дык яны ў яе сабаку зьелі і пуню спалілі. – Шпурнуўшы абабраную бульбіну ў саган, гаспадар з вохканьнем падняўся на ногі.

Мірон Пятровіч прыпаліў цыгарэту, зірнуў на абгарэлыя, падобныя да рэбраў дагістарычнай жывёлы, кроквы нейкай спаруды, што чарнелі ўглыбіні двара, і толькі тады зразумеў: зваршчыкі, якія параілі яму зьвярнуцца на хутар, папросту нахабна кпілі. Зацягнуўшыся гаркавай «Прымай», Мірон Пятровіч летуценна памахаў рукой, разганяючы ці то дым, ці то астатнія спадзеўкі ўладкавацца на пастой. Балючая крыўда – крыўда на сваё беспрытульнае жыцьцё, на сваю былую жонку, на гэтага старога куркуля ў прасцаных падштаніках гостраю рэзьзю азвалася пад дыхніцай. Ён пайшоў, не разьбіраючы дарогі, і старому куркулю, перш чым ён супыніўся, давялося колькі разоў голасна крыкнуць:

- Таварышок... Чамаданчык забярыце!

Прараб вярнуўся, схапіў сваю валізу, зь якой не разлучаўся з часін асваеньня цаліннай і абложнай зямлі, і, ня гледзячы на куркуля, працэдзіў:

- Б’емся як рыбы... здароўе кладзем, каб ім газаправод пабудаваць, а яны...

- Аво-ой, чалавеча! - сьпеўна азваўся на тое куркуль. – Газу твайго я не пабачу. Вось калі б ты мне яго ў хату правёў, тады б была размова.

Знаёмы ад дзяцінства зык: сыканьне малака ў даёнцы і саладжавы пах сырадою, што струменіў з разнасьцежаных дзьвярэй хлеўчука, прымусілі Мірона Пятровіча сур’ёзна задумацца над апошнімі дзедавымі словамі. Праглынуўшы густую сьліну, ён азірнуўся на бакі, зьняў з вуха бледна-зялёны лісьцік хмелю і ўпэўненым голасам прамовіў:

- Газ будзе.

Кватарант, расьпешчаны і распараны, прыбраны ў новыя дзедавы споднікі, сядзеў пры стале і са шматслоўнымі паўзамі, пад час якіх сёрбаў адвар дзівасілу, скардзіўся на сваё дарэшты сапсаванае здароўе.

- Ох, і паклаў жа я здаровейка на тых трубаправодах, - сьлёзна казаў ён дзеду з бабуляй. – Перад тым як сюды ехаць... зайшоў праверыцца... Лекар прагледзеў аналізы і ці-і-іха так кажа: - Пятровіч, у цябе кіслотнасьці – нуль... Нуль! - бразнуў кулаком па стале кватарант, і бабка Агата, якая зьмежыла было павекі, спалохана падскочыла на табурэце.

- Хочаш, кажа, жыць – кідай сваю працу... Здаровы сон, кумыс, малако... гэтага... ні кроплі! - кватарант мелькам зірнуў на абтрушчаны кукурузны кіях, якім была закаркаваная бутля, і заклапочана пакруціўся на крэсьле. – Ды як кінеш? Дваццаць пяць гадоў на трасах... Бухара – Урал чулі? - Дзед Яўхім асавела паглядзеў на пастаяльца, заківаў галавою. – Першы мой трубаправод. Цяпер тыя, з кім пачынаў, - ого-го! Хто трэстам кіруе, хто ў глаўку сядзіць, а я... як быў прарабам, так ім і застаўся.

Мірон Пятровіч суціх, пачухаў тое месца, дзе быў намаляваны інвэнтарны нумар споднікаў, і зноў, каторым ужо разам, утаропіўся на кукурузны кіях.

- Гоніце? - нечакана запытаўся вечны прараб, і ў голасе ягоным чуўся дакор уадначас са шчырым захапленьнем.

- Ганю, Пятровіч, ганю... – гаспадар ашчадна кашлянуў у жменю. – А што рабіць? Хто-небудзь пра нас, старых, падумаў?

- Ніхто не падумаў! - падтрымаў гаспадара пастаялец, чарговым разам грукнуўшы кулаком па стале.

«Чарніла» таго ня стала, а тут... гарод узараць – стаў гусак, дровы прывезьці – гусак, за газ дык ажнуль тры літры паставіў...

- Газ, дзеду, я табе дармавы правяду. Зраблю прамую ўрэзку ў газаправод.

- Дык мо, Пятровіч, яшчэ чарачку? - ураз пажвавеў гаспадар.

Пятровіч рашуча замахаў рукамі, але, адчуўшы, што сваім адказам можа пакрыўдзіць дзеда, падсунуў чарку пад мутны струмень.

Усю ноч за сталом гасьціннай хаты дзеда Яўхіма лілася гутарка. Пастаялец са сьлязамі на вачах распавядаў гаспадару аб сваім пакутніцкім лёсе, даводзіў, што гэта дзякуючы яму, прарабу Антановічу, хутар Хвашчавік, які знаходзіцца ў ахоўнай зоне газаправоду, ня быў зьнесены, вадзіў відэльцам па цыраце, малюючы схему ўрэзкі ў газаправод, колькі разоў парываўся зацягнуць «Шатляндзкую бяседную», аж пакуль не заснуў пры стале, у абдымку з пустой трохлітровай бутляй. Дзед Яўхім спрабаваў быў яго пабудзіць, але прараб адно схрапянуў спрасоньня, прымусіўшы старую Агату спалохана перахрысьціцца.

Прыгрэтая нязыркім верасьнёўскім сонцам муха з рэактыўным гудам заляцела ў хату і, даўшы кругаля вакол лямпачкі, уладкавалася на мясістым носе Мірона Пятровіча. Кватарант рохнуў, замыляў вуснамі і неўзабаве захроп яшчэ натужлівей.

«Во сьпіць, мухі поўзаюць як па нябожчыку», - падумаў дзед Яўхім і, захінуўшы фіранку, якая аддзяляла ложак ад сьвятліцы, улёгся ямчэй. Старому ня спалася. Дакучлівыя думкі восеньскімі мухамі раіліся ў галаве, не давалі спакою. Звычайна, кароткімі хвілінамі паўдзённага спачыну, ён спаў як забіты і волатаўскі храп пастаяльца яго ня надта турбаваў. За гэтыя пяць месяцаў стары зжыўся і з волатаўскім храпам, і з п’янкамі, і з грукатам цяжкой тэхнікі пад вокнамі, і зь немым лямантам кватаранта, калі той размаўляў па рацыі. Прычына дзедавай бессані была як раз у адваротным: у адчуваньні, што ўсё гэта неўзабаве скончыцца і пастаялец зьедзе ў сваю Калмыкію, пакінуўшы па сабе пустую кладоўку, устойлівы пах мазуты і салодкія байкі пра дармавы газ. Дзеду манулася пагаманіць зь Міронам, але гаманіць не выпадала – прараб дні і ночы гібеў на трасе, а калі і прыбіваўся на пастой, дык выгляд ягоны да сур’ёзнай размовы аніяк не пасаваў.

Учора ўвечары пастаялец уваліўся ў хату ў абдымку зь нейкім лысым. Усенькую ноч пастаялец і лысы аб нечым зацята спрачаліся – Мірон Пятровіч падпіхваў госьцю жмутак паперын, той адпіхваў, і толькі на золку, пад роспачную Міронаву кляцьбу сёньня ж ліквідаваць недаробкі, лысы таропка расьпісаўся ў паперах.

- Во храпіць! - азвалася за сьпінаю Агата. – І хату разваліць. Пабудзіў бы, ці што?

- Сьпі ты, кароста, - буркнуў дзед Яўхім і наструніў слых: пад тапчаном, на якім спаў кватарант, пачуўся няўцямны сьвіст і нехта ахрыплым голасам замармытаў:

- Трэці, трэці, адкажыце чацьвертаму.

«Трэці» схрапянуў на астачу, пакутлліва войкнуў і, пашнарыўшы рукою пад ляжанкай, выцягнуў адтуль чорную скрыню рацыі.

Рацыя тая (фінская, фірмы «Нокія» – як тлумачыў уладальнік) мела звычку брыдка лаяцца, таму пастаялец хаваў яе далей ад бабчыных вачэй, запіхваючы пад ляжанку.

- Ты Радзян... кх! Ты Радзянка? - Мірон Пятровіч керхануў, але голас ягоны так і не прарэзаўся. – Колькі на маномэтры? Пяцьдзесят?! Пампуй яшчэ пяць ачкоў, і годзе... І гані тэхніку на саракавы пікет.

Скончыўшы размову, Мірон Пятровіч войкнуў, памацаў далоньню патыліцу, няўпэўненай хадою пасунуўся да дзьвярэй.

- Ой, бляха, - адно і пасьпеў сказаць прараб, дыхнуўшы паветра, тым часам як у сьпіну яму баднула сівая дзедава галава.

- Што ж вы, Пятровіч... паелі, папілі і хвастом накрыліся? - яшчэ ад парога пачаў стары. – Мы да вас як да сына, а вы...

Пятровіч уважліва зірнуў на старога, выцер пот з ілба і, зразумеўшы, аб чым гаворка, гарачай рукою абхапіў дзедавы плечы.

- Дзеду... Дарагі ты мой чалавек! - расчулена прамовіў Мірон Пятровіч. – Газу ж таго яшчэ і ў трубе няма. Сёньня толькі пнэўмавыпрабаваньні скончылі. – Прытуліўшы дзеда да грудзіны, Мірон Пятровіч паказаў рукой на рэшткі вялікай кучы перагною, які меліся раскідваць па трасе і які дзед Яўхім перацягнуў у начоўках на сваю цяпліцу.

- Вунь, бачыш гумус на рэкультывацыю? Дык вось, я туды вывеў трыста мэтраў трубы ад газаправоду. Так што засталося толькі падключыцца., - Мірон Пятровіч кемлівым вокам агледзеў гародчык. – Давядзецца крыху папсаваць твае соткі – пракапаем празь іх траншэю. Так што зьбірай ураджай! - Пастаялец ляпнуў дзеда па плячы і жвавым подбегам рушыў за хляўчук.

Паваліўшы агароджу, канавакапальнік з натужлівым рокатам узьехаў на лёхі, і хаця гуркі былі даўно сабраныя, бабця Агата заламала рукі:

- А мае ж вы гурочкі-і! А ці ж ня я вас садзіла-палівала-а!

- Сьціхні ты, кароста! - крыкнуў, як адрэзаў, дзед Яўхім, неадрыўна пазіраючы на загарэлы прарабаў плех. Пастаялец, абкруціўшыся гумовымі шлянгамі, як утаймавальнік пітонамі, цягнуў іх па дне траншэі, і на паверхні тырчэла толькі ягоная галава.

- Хадзема сюды! - гойкнуў неўзабаве Мірон Пятровіч аднекуль з разьлеглай яміны, ад якой пачыналася траншэя.

Стары патрухаў на покліч.

- От, бачыш, труба з засоваю? - Мірон Пятровіч ухапіўся рукой за ржавую трубу, што вытыркалася зь зямлі, павярнуў кран. Ён яшчэ нешта казаў, але голас ягоны заглушыла злавеснае сыканьне. Закруціўшы кран, пастаялец задаволена пасьміхнуўся: - Чуеш, як прэ? Рабочы ціск пяцьдзесят атмасфэр!

Насунуўшы канец шлянга на трубу, прараб намёртва прыхапіў іх сталёвым дротам.

А ўвечары ўсе чатыры фаеркі дзедавай пліты шугалі блакітным полымем і над усімі чатырма смажылася, страляючы тлушчам, апэтытная сьвежаніна.

У першы дзень кастрычніка, акурат праз тыдзень па ад’езьдзе Мірона Пятровіча, чатыры блакітныя вогнікі, што ўдзень і ўначы гарэлі над фаеркамі, пачалі тухнуць. І як не круціў дзед Яўхім краны, як ні стукаў дрыготкімі пальцамі па медзянай рурцы, усё было марна: вогнікі наўвоч марнелі, а напрыканцы дня патухлі зусім.

Цэлы тыдзень дзед бязмэтна блукаў па падворку, па колькі разоў на дні заглядваў у пусты парсючыны закутак, у кладоўку, якая яшчэ зусім нядаўна ламілася ад кумпякоў і кілбас, а згледзеўшы на бруднай падлозе парсючыныя сьляды ды пустыя крукі пад стольлю, жаласьліва войкаў:

- Вось гэта лоўка!

Пэўнага ранку, зьліўшы з каністраў рэшткі «вогненнай вады», дзед Яўхім выправіўся ў мястэчка, да знаёмых хлопцаў зь «Сельгастэхнікі». Хлопцы пачастунак прынялі, але направіць сыстэму адмовіліся – складаная, - сказалі, - тэхніка. Да таго газаправоду і падыходзіць страшна.

Вечарам дзед ішоў да свайго спустошанага кватарантамі котлішча, ачмурэла размаўляў сам з сабою: - Вось гэта лоўка! Вось гэта раскулачыў, дык раскулачыў! - і жыць яму не хацелася.

Ачуўся стары ўжо ля самага хутара. Падняўшы вочы, ён агледзеў родную сялібу, і ясачка надзеі адбіткам барвовага сонца бліснула ў ягоных вачах: на агароджы, на ўсю яе даўжыню, вісела рыбацкая мярэжа, а на двары, усутыч да згарэлай пуні, стаяў прапылены «ўазік».

Сын Юрась, адказны работнік службы народнага кантролю, прыехаў, як заўсёды, не адзін – апрача яго за бяседным сталом сядзеў, махаючы відэльцам з узьдзетым скрылём кілбасы, інтэлігентнага выгляду мужчына.

- Добрага вам здаровейка, - ледзь чутна прамовіў Яўхім і, каб не зваліцца ад стомы, цяжка абапёрся на рукамыйнік.

- Ты што, баця, хворы ці... таго? - у голасе Юрасёвым чуліся ноткі сарказму.

- Во-во. Няхай раскажа людзям пра свае хваробы, - засакатала старая Агата і, каб ня чуць абразьлівага «Сьціхні», падалася ў сенцы. - Давядуць гэтыя кватаранты да торбы, - гукнула Агата зь сенцаў, гучна бразнуўшы даёнкай.

Стары ўздыхнуў, зьняў з галавы аблавух, апусьціўся на ўслончык.

- Ня ведаю, ці можна... пры чалавеку?..

- Давай, давай, - Юрась гарэзьліва міргнуў інтэлігенту. – У мяне ад Пятра Пятровіча сакрэтаў няма.

- Ну, калі няма... – стары засяроджана пачухаў за вухам. – Стаяў тут у мяне адзін чалавек.

- Гэта хто, той вайсковец? - перапытаў Юрась, цягнучы са слоіка салёны агурок.

- Ды не... ну гэты, што газаправод будаваў...

- А-а! «Нуль кілотнасьці». Цудоўны хлопец! - узрадавана зазначыў Юрась, надкусваючы агурок.

- Дык вось, паабяцаў мне той «нуль кіслотнасьці» газ у хату правесьці.

- Пачакайце, пачакайце, - перабіў старога Пятро Пятровіч. – Як гэта – правесьці?

- Ну так... Паабяцаў зрабіць... гэтую... як яе... прамую ўрэзку.

- І што, зрабіў? - госьць перастаў жаваць і неяк дзіўна паглядзеў на Юрася, у роце якога захрас салёны агурок.

Зразумеўшы, што збалбатнуў лішку, Яўхім падняўся з услону, вінавата разьвёў рукамі.

- Не, вы чулі, Юры Яфімавіч, да чаго дайшло? Ужо і тут налаўчыліся! Ужо і газ крадуць! - госьць усхапіўся зь месца, нэрвовым крокам прайшоўся да печы.

- Божухна, куды ідзем... куды ідзем! - спыніўшыся пасярод кухні, Пятро Пятровіч дапытліва зірнуў на гаспадара. – Але ж гэта немагчыма... Там жа страшэнны ціск. Патрэбныя адмысловыя трубы, запорная арматура...

Падумаўшы хвіліну, Пятро Пятровіч падхапіў зь вешака капялюш, рашуча нацубіў яго на самыя вочы.

- Вось тут, - паказаў стары на пяшчысты грудок, - ён сюды трубу вывеў, а адсюль ужо шлянгі паклалі.

Рыдлёўка мякка ўвайшла ў пясок. Госьць капаў як апантаны. Поруч, цяжка сапучы, торкаў прытуплены жалязяк Юрась Яфімавіч. Праз колькі доўгіх хвілін лязо рыдлёўкі бразнула аб мэтал. Госьць нахіліўся, разгарнуў рукамі вільготны пясочак і лёгкім рухам выдзер зь пяшчыстых нетраў чырвоны прапанаўскі балон.

- Прамая ўрэзка, - зазначыў Пятро Пятровіч, выціраючы рукавом узмакрэлую шыю. Зьдзершы з балону гумовы патрубак, які злучаўся з жалезнаю трубой, ён крутнуў вэнтыль і, слухаючы жаласьлівае сіпеньне, уражліва пахітаў галавою.

Пад сховаю ночы Юрась зь Пятром Пятровічам выправіліся ставіць перамёты, і ў хаце запанавала цішыня – адно тахкалі ходзікі ды мерна пасопвала пад бокам Агата. І бледная месяцавая яснасьць, што лілася з проймы незашмаргнутых фіранак, поўніла душу нейкай невыказнай трывогай. Адкінуўшы фіранку, стары зірнуў на смарагдавы, нібыта ў бутэльку пасаджаны веташок, а калі зьмешыў павекі, вятох ізноў паўстаў уваччу бледным і нежывым ценем. Цішэлі, аддаляліся зыкі: тахканьне ходзікаў, жончына сапеньне, уласнае дыханьне, і ярчэў, наліваўся трывожнаю яснасьцю смарагдавы сярпок. І ўбачыў стары, што пастаялец ягоны, Мірон, ляжыць на месяцы, як на тапчане, і, закінуўшы рукі за карак, смаліць цыгарку. Яўхім страсянуў галавою, перахрысьціўся і згадаў раптам пра балон, які так і застаўся ляжаць за гародам, не прыхаваны ад чужых вачэй.

«Прападзе дабро», - падумаў Яўхім і скінуў ногі на халодную падлогу. На дварэ было ядрана, пад нагамі парыпвала шэрхлая зямля, але ён не адчуваў холаду. Ён ішоў, амаль бег, апантана ўглядаючыся ў парадзелую ад месяцавага сьвятла цямрэчу.

Балон ляжаў на старым месцы, прывідна сьвецячы ў цемры сваімі крутымі бакамі. Абмацаўшы халаднавата-пукатую паверхню, Яўхім схапіўся адной рукою за вэнтыль, другою – за дно і адчайным высілкам паспрабаваў ускінуць балон на плячо. У гэты момант пад дыхніцай у Яўхіма штосьці абарвалася, сапрэлыя падштанікі затрашчалі, і стары, не ўтрымаўшыся на дрыготкіх нагах, паляцеў разам з балонам у выкапаную Пятром Пятровічам яміну.

- А Яўхімка ж ты мо-ой, а куды ж ты сабраўся-а! - голас Агаты прагучаў прыглушана, як з таго сьвету.

Стары расплюшчыў павекі, выцер крывавую пену з губы, ашклянелымі вачыма паглядзеў на месяц.

- Вунь ён, вунь ён, нячысьцік, - жаласьліва застагнаў Яўхім, схапіў у жменю пяску і кінуў яго ў Агату.

- Сьвенты паньсцы! Ды што ж гэта такоя-а?! - залямантавала старая.

- А каб цябе, нячысьцік, так д’яблы елі, як ты майго парсючка еў... А каб ты, падлюка, стуль зваліўся!

Вятох тузануўся ўваччу. Прараб Антановіч, які дагэтуль ляжаў на месяцы і піў нагбом зь вялікай бутлі, паволі зьехаў па лязе смарагдавага сярпка, выпусьціў з рук бутлю, кулём паляцеў долу.

- Ага-а! Зваліўся! Вось табе! А ці будзеш?! - закрычаў дзед Яўхім і, прыкмеціўшы месца, куды зваліўся прараб, заліўся бязгучным сьмехам.

Яша

Над галавою мерна лапаціць дождж, адзін з тых спорных халаднаватых дажджоў, на якія багатыя жнівеньскія адвячоркі. Яша сьпіць, і душа ягоная, занураная ў мроіва аднастайнага лопату, поўніцца шчымліва знаёмымі зыкамі, кволымі пахамі нечага даўно забытага, і час паволі цячэ, падаючы рэдкімі кроплямі з набрынялай столі кардонавай хаткі.

Яшу сьніцца лес.

Ён ляціць у вечаровым прыцемку, і пад лёгкімі крыламі ягонымі шумяць, уваскрашаючы маладосьць, кроны магутных хваін. Похапы ветрыку б’юць у крылы, зьбіваюць зь лёту, але ён упарта прастуе да ўзьлеску, туды, дзе займаецца барва далёкай палымніцы, дзе далягляд азораны агнямі.

Агні тыя запальвае вялікі горад.

Россыпы зыркіх, вясёлкава-мігатлівых зярнятак вабяць сваёй недатыкальнай прыгажосьцю. Яму карціць паляцець за небакрай, сабраць іх да адной і перанесьці сюды, у цёмны, пахмурны лес…

На дзюбу, разьвейваючы соннае мроіва, падае кропля. Яша прачынаецца, пераступае з лапкі на лапку і, схаваўшы дзюбу пад крыло, ізноў зводзіць павекі.

… Жыцьцё Яшава прайшло на ўскрайку векавога бору. Недзе там, у недасяжнай хворым крылам далечы, буцьвее на хісткай вілаваціне яго радавое котлішча. Там, на вершаліне высознай, аблепленай шэрымі лапікамі лішая хваіне, ён упершыню захлынуўся соладам ляснога паветра, упершыню ўбачыў весьняе, да плям уваччу, зыркае сонца, тамсама, на ўзьлеску, яму лёсіла сустрэцца зь людзьмі.

Людзі, гэтыя загадкавыя стварэньні, у якіх замест крылаў былі рукі, а замест лапак – літыя гумовікі, почасту наведвалі ўзьлесьсе. Яны прыходзілі туды невялічкімі чародкамі, пілі нагбом зь вялікіх бутляў, а наталіўшы смагу, аб нечым гучна каркалі. Па іхніх бяседах заставалася процьма рознай спажывы, таму птаства здавён замілавала ўзьлесьсе, а кроны навакольных дрэваў былі густа закіданыя калматымі кучмамі гнездавін.

Жаўтаротым пташуком ён любіў слухаць бязладныя людзкія размовы і, паколькі быў надзвычай здольны, ужо на сконе сёмага лета пачаў разумець чалавечую мову. Ён быў вельмі ўражаны, даведаўшыся, што ў людзей з узьлеску таксама былі ворагі. Ворагамі гэтымі былі жонкі. Жонкі ўяўляліся яму страхотлівымі лісіцамі, якія сядзелі на дрэвах, пільнавалі людзей, а згледзеўшы якога чалавека, кідаліся таму на голаў. Прыхоўваючы страх, людзі распавядалі аб крыважэрных лісіцах розныя вясёлыя показкі. Галоўным жа апавядальнікам быў каржакаваты дзядзька з плехам, які траха не штодня зьўляўся на ўзьлеску і ад якога, як казалі, зьбеглі, падкурчыўшы хваста, аж чатыры жонкі. Крумкач захоплена слухаў аповеды, уздрыгваў ад выбухаў раскацістага рогату, і яму праглася хоць нечым быць падобным да харобрага дзядзькі.

Аднойчы пагоднай позьневосеньскай парою, тою чароўнай парой, калі лясную вусьціш парушалі толькі шэрх апалых лісьцяў ды звон халодных кропель расы, ён завітаў на ўзьлесак. Над радзімаю старонкай лунала журботная песьня; чуўся бразгат шклянак, задаволенае крэканьне, і чалавечы важак, згледзеўшы яго ў высокім небе, весела гракнуў:

- Гэй, варона, давай да нас… нальём!

Падзяліўшыся на пары, людзі сьпявалі, кляношыліся адно аднаму ў адданасьці і па старой звычцы лаялі прараба. Зводдаль, ля куста пажоўклай шыпшыны, ён убачыў і старога знаёмца – каржакаватага дзядзьку з плехам. Знаёмец, які ўвесь час зь нецярплівасьцю пераступаў з нагі на нагу, неўзабаве хіснуўся, роспачна замахаў рукамі, намагаючыся, як бачна, узьляцець, і кулём паляцеў у шыпшыньнік.

- Трымайся, Лёха! – крыкнуў важак, і чарада зарагатала. Маладому крумкачу было да болю шкада бяскрылага чалавека, таму, падляцеўшы бліжэй да куста, ён таксама гракнуў:

- Лёха, трымайся!

Дзядзька падняўся на ногі, неяк дзіўна павёў вачамі і, выгукнуўшы штосьці няўцямнае, шпурнуў недапітую бутэльку. Страшны ўдар падхапіў, сыпануў у птушыныя вочы жменю зыркіх іскраў, закруціў у гарачкавым каламутным віры. Ужо непрытомны, крумкач адчайна распасьцёр крылы, прачыкільгікаў на перабітай лапцы, ратуючыся ад нясьцерпнага болю, і, зачапіўшыся за нешта, распластаўся на мяккім, халаднавата-расяным шыльніку. У вушах яшчэ гучала гамонка, сьпевы, потым усё сьціхла, і душу спавіло гарачае млоснае забыцьцё.

Крумкач ачуўся на золку. Абапіраючыся на здаровае крыло, ён дацягнуўся да збуцьвелага грыба, у брыльку якога сабралася кропля вільгаці, і, каўтнуўшы гаючага халадку, сьлёзна паглядзеў угору. На бэзавым купале сусьвету згасалі зоркі. Зоркі цьмянелі, аддаляліся, і вось апошняя зь іх астылаю ясачкай зьнікла ў бездані чорнага неба. Разам з зоркамі згасала і крумкачовае жыцьцё.

… Сон на імгненьне абрываецца, сьвядомасьць цёплаю хваляй падкочваецца да сэрца і, дыхнуўшы пошумам залевы, незваротна адступае. Галава кружыцца ад незнаёмых пахаў, сьляпучага сьвятла, ад пякельнай болесьці, што распаленай дзідай працінае істоту.

Ён спрабуе паварушыцца.

- Сядзі, сядзі, а то крыва зрасьцецца, - гучыць над галавой, і крумкач сьцішваецца, ачмурэла пазіраючы, як цёплыя чалавечыя пальцы абкручваюць лапку анучкай. Нехта вялікі і белы стаіць збоку, лашчыць яго, потым адыходзіць, і недзе непадалёку цурчыць вада.

- Ну, хлопцы, забірайце свайго крумкача!

Купка маленькіх людзей упырхвае ў пакой.

- Дык, кажаце, на экскурсіі знайшлі? – чалавек у белым выцірае рукі касматым ручніком.

- На экскурсіі, у лесе! – бязладна гамоніць чародка. – Ляжаў і не варушыўся, толькі сэрца білася. Ну, мы яго адразу сюды, на вэтпункт, - адказаў за ўсіх рухавы белагаловы хлапчук.

- Гэта вы добра зрабілі, - вусны чалавека кранула ўсьмешка. – Памятаю, калі я вучыўся, у нас таксама крумкач быў – Яшам звалі. Час, ведаеце, цяжкі быў, па вайне адразу, але мы Яшу ня крыўдзілі, нават булкамі частавалі.

Сказаўшы так, чалавек уздыхнуў, прыгадваючы штосьці, і, выцягнуўшы хусьцінку, таропка працёр шкельцы акуляраў.

- І мы Яшу не дамо ў крыўду! – грымнула чародка, а крумкач, сабраўшы рэшткі сіл, удзячна гракнуў у адказ.

Так пачалося ў Яшы гарадзкое жыцьцё.

Бясконцымі гадзінамі ён сядзеў на фарбаваным пні і глядзеў на выцьвілы лапік неба. Маленькі, аблямаваны зіхотка-шэрай намаразьзю лапік той быў адзінаю повязьзю з былым сьветам, вялікім і чароўным сьветам, абляцець які не хапіла б і крумкачовага жыцьця і які ператварыўся раптам у задушлівы, хоць высалапі язык, катух. Катух меў гучную назву “жывы куток” і быў апошнім прытулкам аблезлай вавёрцы, гарапашнаму вожыку, двум хамякам ды нейкім стракатым птушкам, якім сядзець у клетцы было даспадобы і якія несупынна цвыркалі, радуючыся ўежнаму жыцьцю. Ад гэтага цвырканьня ў крумкача часта балела галава, і тады ён гучна гракаў, заклікаючы цвыркуноў аціхнуць.

Але каго Яша незалюбіў па-сапраўднаму, дык гэта рабаціністую цётку, што раз-поразу зьяўлялася ў кутку, аточаная збоем першаклясьнікаў.

Зьяўленьні гэтыя называліся экскурсіямі.

- Ой, як яны расшчабяталіся, - яшчэ ад дзьвярэй зьвягала цётка, а ў крумкача ад таго воклічу, прынамсі, на тыдзень зьнікаў смак да едзіва. Падкаціўшы да клеткі, цётка кідала стракатым недарэкам жменю зярнят і, павёўшы рабаціністым носам, пачынала:

- Гэтыя прыгожыя птушкі, дзеці, называюцца канарэйкамі і жывуць на далёкіх Канарскіх выспах. Вы чулі, як яны сьпяваюць?

- Чулі, - адказвалі вучні, і цётка задаволена ківала.

- Самец і саміца, дзеці, розьняцца па экстэр’еры. Вось бачыце, у самца сьпінка зялёная, а грудка жоўтая.

Цётка прапіхвала між прэнтаў доўгі кій, паказваючы на перапуджанага самца, а вучні выцягвалі шыі, намагаючыся ўбачыць экстэр’ер.

Ад канарэек выправа ішла да фарбаванага пня.

- А гэта, - доўгі кій тыцкаў крумкачу ў дзюбу, - усім нам вядомы крумкач. Крумкачы, дзеці, птушкі непераборлівыя, таму ўзімку іх можна сустрэць на сьметніках ды памыйніцах.

На хвілю цётка перапынялася, чухала кіем свой нос, пасьля чаго шурпаты голас ізноў казытаў крумкачовыя нэрвы.

- Птушкі гэтыя – вялікія аматары блішчастых цацак. Вось глядзіце… - Рука з залатымі пярсьцёнкамі блізілася да вачэй, і Яша хапаў цётку за палец.

- Крумкачы, дзеці, цягнуць у гнёзды літаральна ўсё, што блішчыць: грошы, пацеркі, пярсьцёнкі, кавалкі шкла. Аднойчы нават бачылі крумкача з кухонным нажом у дзюбе…

Яша паныла апускаў галаву і больш ня слухаў цётчынай балбатні.

Аднаго разу цётка прывяла на экскурсію кучаравага даўгялу ў спартыўным гарнітуры. Даўгяла, несучы перад сабою цяжкую чорную скрыню, крадком зайшоў у куток і, замест таго каб ісьці глядзець канарэек, роспачна замармытаў:

- Глаша, я больш так не магу… Я ўжо нічога не баюся… Я заб’ю яго!

- Каго, Абакумчык? – азвалася цётка, прымаючы з рук наведніка скрыню і ставячы яе на стол.

- Твайго мужа!

Рабаціністая залілася дробным сьмехам, а Яша, якому паводзіны экскурсанта падаліся падазронымі, тым часам гучна гракнуў.

Даўгяла, што ўткнуўся быў носам у цётчыну шыю, спуджаным пеўнем матлянуўся да дзьвярэй.

- Супакойся, Абакумчык, нікога ня бойся! – сьпеўна прамовіла цётка і, укруціўшы ў скрыню аркуш паперы, запытала: - Дык што, у аблана накіроўваем?

Неўзабаве яна замалаціла пальцамі па клявішах, а яе сябрук, правёўшы рукой па мокрым лабешніку, пачаў мераць катух ашчадным крокам, дыктуючы дзіўшыя аповеды пра маральную няўстойлівасьць дырэктара школы.

Зрэдку катух наведвалі Пецька з дружбакамі. Гэта ён, белагаловы Пецька, знайшоў яго тады на ўзьлесьсі. Убачыўшы сяброў, Яша лапатаў здаровым крылом і штосілы кракаў:

- Прывітаньне, хлопцы!

Хлопцы лашчылі яго, частавалі пражаным гарохам і хвалілі за кемлівасьць.

“Што кемлівасьць, калі ня ўмею гаманіць па-людзку”, - са скрухаю думаў крумкач, а скончыўшы з пачастункам, браўся за вывучэньне чалавечай мовы.

- Яша, скажы: “Карл у Кляры ўкраў каралі…” Ну!

Ён чыстьціў дзюбу і гучна паўтараў: - Каррл!

- Карл! Уккррал!

- Карл! Украў!

Цёплае сакавіцкае сонца, зарапад кропель-зьнічак, што ляціць з высокіх капяжоў, і вясёлы сьмех дзятвы поўніць крумкачовую душу нясьцерпнаю радасьцю.

- Гляньце, Яша на фортцы! Яша, ляці да нас!

Срэбразычны званок працінае дрыготкае паветра і, паблукаўшы ў закутках двара, ляціць у высокі блакіт. Забыўшыся на ўрокі, вучні зачаравана глядзяць на адчыненую фортку, і, калі Яша сасьлізгвае долу, школьны двор скаланае магутнае “ўра!”

Крыло страшэнна шчыміць, але ён ня чуе болю.

- Карл! Украў! – галёкае крумкач. Яму вельмі хочацца, каб людзі зразумелі, якое гэта вялікае шчасьце – вырвацца з задушнага катуха, распасьцерці крылы і паляцець над весьняю зямлёй.

Ненароджаны крык перацяў дыханьне, і Яша прачнуўся. Колькі часу ён сядзеў з прыплюшчанымі вачамі і слухаў дрымотную цішу, у нетрах якой нараджаліся сумныя, цягуткія, як ліпеньская жывіца, зыкі, - гэта ціўкалі, сарваўшыся са змакрэлай столі, кроплі нядаўняй залевы. Знадворку дождж даўно аціх, а тут, у кардонавай скрыні, што тулілася на даху школьных майстэрань, усьцяж крапала. Расплюшчыўшы вочы, Яша выпрастаў зьнямелую лапку, пацягнуўся, нетаропка выйшаў з хаткі.

Гмах школы, чорны, падобны да вялізнай жывёлы, глядзеў у ноч адзіным асьветленым вакном, у жоўтай яснасьці якога рухавай зрэнкай варушылася нечая постаць. Крумкач падляцеў да вакна, скочыў на падваконьне і толькі тады пазнаў дырэктара – той сядзеў пры стале і па старой завядзёнцы вадзіў рукой па белай паперыне. Сьвятло выхоплівала зь цемры пацёхканы партфэль, які стаяў ля сьцяны, і Яша, падумаўшы між іншым, што што ў партфэлі можа ляжаць што-небудзь смачнае, зь нецярплівасьцю пастукаў у шыбу. Адарваўшыся ад папер, дырэктар зірнуў цераз плячук.

- Чаго, Якубе, ня сьпіш, людзей пужаеш! – запытаўся ён праз хвіліну, бразнуўшы просвамі.

Крумкач скочыў у адчыненае вакно, вінавата азірнуў кабінэт.

- Згаладнеў? – дырэктар пасьміхнуўся, ляпнуў па кішэні, шукаючы якіх крыхотак. – Не сядзелася ў “жывым кутку”… Зьбег… Даканала, пэўна, Глафіра Ягораўна?

Яша кіўнуў дзюбаю.

- Нічога, браце, не цябе аднаго, - тым часам кабінэт напоўнілі дзіўныя зьвінючыя зыкі, і дырэктар, кінуўшы кароткае “Нарэшце!”, рушыў да тэлефону.

- Пятро?! Гэта я, Іван, - гукнуў ён, прыціскаючы да вуха слухаўку. – Выбачай, што так позна, удзень да цябе не датэлефанавацца, - дырэктар пацёр далоньню грудзіну.

- Карацей, я напісаў заяву… - у гэты момант слухаўка незадаволена зумкнула. – Так-так… Аб сыходзе на пэнсію, - гэтым разам у трубцы штосьці зарыпела, і яна ізноў азвалася працяглым зумканьнем. – І рэч нават ня ў тых ананімках. Папросту я стаміўся – кажу гэта табе не як загадчыку аблана, а як сябру…

Намагаючыся ўцяміць, з кім гэта дырэктар размаўляе ў пустым кабінэце, Яша скочыў на стол і, умасьціўшыся на мініятурным бюсьце пэдагога Ўшынскага, занурыў дзюбу ў нейкую цёмную вадкасьць.

- Кінь пэцкаць паперу! Прэч ад стала! – прыціснуўшы слухаўку плечуком, дырэктар схапіў крылатага дуроніка, кінуў на падлогу.

- Прабач, гэта не табе. Гэта я тут… з адным таварышам. Ну, дык як, прыедзеш? – пачаў быў дырэктар акрыялым голасам, але Яша ізноў зьявіўся на чарнільным прыборы.

- Ваня! Што там у цябе? – зумкала пакінутая трубка, пакуль дырэктар лавіў Яшу і зачыняў вакно.

Калі ж размоўца прыціснуў, нарэшце, слухаўку да вуха і задыхана выгукнуў “Алё!”, абанэнт даверна і з разуменьнем справы запытаўся:

- Жанчына?

Наступным імгненьнем трубка жаночым голасам загадала: - Канчайце! – і азвалася кароткімі, рашуча нецярплівымі гудкамі.

Больш за ўсё на сьвеце Яша любіў сонечныя ранкі. Яшчэ зацемна ён узьлятаў на школьны дах і адтуль, зь верхавіны тэлевізійнай антэны, назіраў, як ружавее ўсход, як сонца, працяўшы неба гострымі дзідамі промняў, паволі ўздымаецца над небасхілам. А яшчэ ён любіў страчаць дзятву, якая шторанку гаманкім натоўпам ішла на заняткі. Яша кружляў па-над іхнімі галовамі, голасна крумкаў, і дзятва адказвала яму радасным лямантам.

Але неўзабаве надышло лета, вучні зь невядомай Яшу прычыне кінулі хадзіць на заняткі, і толькі сівы дырэктар па-ранейшаму ў адзін і той жа час сьпяшаў у школу. Згледзеўшы ягоную постаць, Яша ляцеў насустрач, ведаючы, што ў дырэктаравым партфэлі заўсёды знойдзецца які-небудзь пачастунак.

Рэшту дарогі яны ішлі разам – крумкач падскокам шыбаваў да школьнага ганка, а сьледам, хаваючы ўсьмешку ў сівыя вусы, цяжкою хадою ішоў дырэктар.

Вось і гэтым ранкам Яша страчаў сьвітаньне, седзячы на верхавіне тэлевізійнай антэны. Наўкол было ціха: не трымцела парыжэлай лістотай гаманкая таполя, птушкі ня ціўкалі ў застрэшшы, і нават нястомны гудзьбіт – тэлеграфны слуп не гудзеў, сьцішыўся да часу, па самы верх зашыўшыся ў шары вэлюм ранішняй смугі. І ружавела неба на ўсходзе, і прасьвецьці між дрэваў поўніліся гарачым пунсам, і сонца, сьлізгануўшы па гонкіх, колеру адшараванай медзі, хваёвых ствалах, паволі ўздымалася над зубчастай выцінанкай гарадзкога лесапарку. Колькі бясконца доўгіх ценяў беглі за далягляд, над лазьнева-пральным камбінатам узьнялася аблачынка пары, і да саладжавага паху таполевай лістоты дамяшаўся ўстойлівы пах гомельскага мыла, выпетраных венікаў і польскай парфумы “Ўрода”. І вось ужо дзесьці зарыпелі дзьверы, у застрэшшы школьных майстэрань усчалі вэрхал маладыя вераб’і, а па гулкім, кранутым пяшчотнай ружавізною асфальце загрукалі боты першага прахожага, які валок на карку скрутак поліэтылену.

Яша ўзьняўся ў паветра, крылы ягоныя зь лёгкай радасьцю разрэзалі пахкае паветра, а сэрца крумкачовае зазьвінела ад шчасьця. Прагнучы падзяліцца гэтай радасьцю быцьця з прахожым, ён плюхнуўся на даўжэзны скрутак і штосілы гракнуў: “ Украў!”

- Кыш, каб цябе парвала! – дзядзька спалохана прысеў і так імпэтна страсянуў скрутак, што пацёрты капялюш зваліўся зь ягонай галавы і, падхоплены ранішнім ветрыкам, пакаціўся ў бліжэйшую лужыну. Пунсовае сонца адбілася ад дзядзькавага плеху, і Яша, пазнаўшы харобрага Лёху, роспачна кінуўся ў кірунку да лазьні.

Блізу двух гадзін крумкач сядзеў на лазенным коміне і чысьціў зь перапуду парадзелыя пёры. Невядома, колькі б ён яшчэ там адсядзеў, калі б не пачуў раптам лагоднага дзіцячага сьмеху. Дзятва, што высыпала з пад’езду шэрага пяціпавярховіка - з клункамі, з пукамі чырвоных кветак, - гамузам рушыла па вуліцы.

“Куды гэта яны?” – зьбянтэжыўся быў Яша, але ў той жа момант убачыў сярод сьціжмы вучнёўскіх галоў бялявую галаву сябра.

- Пеця! – гракнуў ён, зрываючыся з коміну.

- Яша! Яша прыляцеў! – грымнула дзятва, а крумкач, даўшы кругаля над вучнёўскай сябрынай, скочыў на плячук шасьціклясьніка Бяляцкага.

- А нашай школе трыццаць гадоў! Нас будуць здымаць на тэлебачаньне.

І Яша, які цэлае лета ня бачыў сяброў, бліснуў пацеркамі вачанят і радасна залапатаў крыламі.

Над школьным дваром, у прадоньні яшчэ цёплага неба, кружлялі танюткія павуцінкі. Яны вясёлкава зіхцелі на сонцы, здавалася, напята зьвінелі, а пачапіўшыся да сьвяточна-белых стужак, казыталі шчасьлівыя тварыкі першаклясьніц. Адна з павуцінак апавіла чорную дулю мікрафона, і, перш чым сказаць словы вітаньня, Глафіра Ягораўна зь нейкім дзіўным спакоем цікавала за яе трымценьнем.

Глафіра Ягораўна, жанчына энэргічная і паважная, мела зычны голас, апрача таго яна пісала вершы, якія друкавала ў раённай газэце, і таму адкрыць сьвята было даручана менавіта ёй.

Удыхнуўшы паветра, яна зірнула на свой адбітак у аб’ектыве тэлекамэры і ўсхвалявана прамовіла:

- Дарагія сябры! Перш чым даць слова нашым гасьцям, - Глафіра Ягораўна няўзнак зірнула на загадчыка аблана, што прыехаў на сьвята, - я хачу прачытаць новы верш, які напісаўся сягоньня ноччу і які прысьвячаю трыццатай гадавіне нашай школы.

“Дарагія сябры” стаілі дых, павуцінка на мікрафоне ніца абвісла, баючыся нат зварухнуцца, а паэтка, керхануўшы ў жменю, пачала:

Дзеля большай выразнасьці паэтка ўзьняла ўгору палец, і шыкоўны пярсьцёнак-пячатка здрадліва бліснуў на сонцы. Праз хвілю, нібыта пацьвярджаючы прароцтва, у небе суха залопалі крылы, а на галаву Глафіры Ягораўны абрынуўся вялізны крумкач. Атабарыўшыся на кучме рудых валасоў, крумкач схапіў паэтку за выстаўлены палец.

- Пакарыцца яму далячынь… - ікліва прашаптала Глафіра Ягораўна і паволі асела долу.

Зрабіўшы сваю справу, разбойнік ускочыў на мікрафонны старчак, незадаволена гракнуў, і Яшаў крык громам нябесным пракаціўся па навакольлі.

Паэтку падхапілі, ахвяравалі насоўку, пырснулі ў твар вады.

“А гэта правал”, - з разважнасьцю, вартай Ісаева-Шцірліца, падумаў дырэктар і, каб хоць нечым улагодзіць сытуацыю, махнуў аркестру.

Аркестар падшэфнай цеплаэлектрацэнтралі ўрэзаў туш. Музыкі адчайна дзьмулі ў трубы, бубнач лупіў булавешкаю так натхнёна, што паласатая кепурка на музыкавай галаве пайшла ў скокі, але ніякія тушы не маглі заглушыць выбухаў здаровага дзіцячага рогату.

Пад час апошняга ўроку Яша сядзеў на школьным даху і зь неадчэпнаю думкаю пра харч чысьціў пёры. Ён ужо зьбіраўся зьляцець долу, як у будцы, дзе месьціўся паддашкавы люк, бразнула засаўка і нехта няўцямна замармытаў. Неўзабаве вечка люка ўзьнялося і Яша ўбачыўвыкладчыка беларускай мовы і фізкультуры Абакумчыка. Вылезшы з будкі, Серафім Януаравіч абабіў калашыны, заклапочана глянуў на кардонавую скрыню.

- Прывітаньне! – ужо ў паветры гракнуў Яша, падлятаючы да госьця.

Госьць пужліва падскочыў, дастаў з кішэні акраец здобнай булкі, расьціснуў мякіш.

- Еш, еш, - шчыра шапятнуў Серафім Януаравіч, скідваючы свой гаматны, запэцканы ў пабелку, пінжак.

Лямант захрас у глотцы разам з крыхоткамі здобнай булкі. Яша торгаўся, тузаўся, драпаўся, але марна.

- Сядзі, сядзі! – адлётаўся, - прагучала ля вуха, і ён сьцішыўся, намёртва апавіты мадняцкім крымпленавым пінжаком.

А потым было пекла – цёмны, навылёт прасьмярдзелы бэнзынам і паленай гумай, закутак. Тут, у закутку, яго страшэнна трэсла, шпурляла ва ўсе бакі, па дне закутка перакочваліся нейкія пляшкі і даводзілася пераскакваць празь іх, стукаючыся патыліцай аб нізкую столь. Стукнуўшыся разоў дваццаць, ён страціў прытомнасьць і ўжо бесклапотна качаўся па пекле ў абдымку з пустымі бутэлькамі.

Да жыцьця яго вярнуў глыток сьвежага паветра. Апрытомнеўшы, Яша адчуў, што ляціць дагары нагамі, і, не пасьпеўшы распасьцерці крылаў, ляснуўся вобзем. Ён паспрабаваў устаць, але ня здолеў - галава гула і круцілася, не раўнуючы як заведзены жэўжык.

Усьлед яму з бажніка паляцелі нейкія брудныя шматкі, кавалкі “Настаўніцкай газэты” і пабітая піўная бутэлька, якая, бліснуўшы на сонцы, мякка чвякнула ў прыдарожны жвір.

Бразнуўшы вечкам, Серафім Януаравіч ускочыў у легкавік. Хвіліна, і чырвоны “жыгуль”, дыхнуўшы бэнзынавым гарам, зьнік за павароткай наежджанай вясковай дарогі.

Прайшлі два доўгія месяцы.

Пасьля абложных дажджоў, якім, здавалася, ня будзе канца, выдарыўся смужны сьвяточны зазімак. Зямля за ноч падсохла, плыткія лужыны зацягнуў лядок, і заняткі па фізкультуры вырашылі правесьці на стадыёне.

Парна дыхаючы стылым паветрам, вучні выбеглі на шэрхлую сьцяжыну, і Серафім Януаравіч з насалодаю дзьмухнуў у сьвісток.

- Два кругі, высока ўзьнімаючы калені! – гукнуў выкладчык, пляснуўшы ў далоні.

Шасьціклясьнікі рынулі па крузе, але Пецька Бяляцкі, які бег першы, нечакана спыніўся: наперадзе, на другі канцы стадыёну, клыпаў, прыпадаючы на хворую лапку, вялікі крумкач.

- Яша! – насьцярожліва, каб ня спудзіць кволую надзею, вымавіў Пецька, і ў адказ яму крумкач прастуджана крахтануў: “Карл! Украў!”

Серафім Ячнуаравіч дзьмухнуў у сьвістульку, але пералівісты і дагэтуль уладны пошчак патануў у радасным ляманце.

- Яша прыляцеў! Яша вярнуўся!

У прыцемку клясных пакояў пазначыліся невыразныя тварыкі і сьветлымі плямамі пакрылі шарыя школьныя вокны. Падышоў да вакна і дырэктар. Зірнуўшы на двор, ён убачыў бязладны натоўп, які бег ад стадыёну, а наперадзе, на галаве шасьціклясьніка Бяляцкага сядзеў і махаў крыламі неўміручы разбойнік. Сэрца дырэктарава пахаладзела. Ён падбег да вешалкі, ірвануў паліто, рашуча нацубіў капялюш і, толькі схапіўшыся за ручку дзьвярэй, ачуўся.

- Яша прыляцеў! Яша вярнуўся! – грымела на калідорах, а падлога прыкметна зыбалася ад дружнага тупату. Дзьверы нечакана падаліся, і перад вачыма паўстаў спалатнелы Серафім Януаравіч.

- Іван Пятровіч… там… зноў гэты… - задыхана пачаў выкладчык, але дырэктар не даслухаў. Павярнуўшыся, ён паволі пайшоў да вакна.

Школьны двор віраваў. Вучні скакалі, сьвісталі, падкідвалі ўгору шапкі і стогалоса крычалі:

- Яша прыляцеў! Яша вярнуўся!

Івану Пятровічу раптам да сьвербу ў пятках захацелася пабегчы на двор, пасадзіць на голаў Яшу і, дыхнуўшы на поўныя грудзі, засьвістаць, як колісь, у чатыры пальцы. Ён зьняў з галавы капялюш, правёў далоньню па рэштках сівых валасоў і ўпершыню за апошнія месяцы голасна засьмяяўся.

Час камара

- Напішы ж, як там, на тым курорце, - настаўляў дзед Базыль свайго ўнука, трыццацідвухгадовага нежанатага маладзёна.

Унук баднуў галавой, паабяцаўшы напісаць, і падняў зь зямлі напакаваную валізу.

- Ты гэта вось што… - старэчыя пальцы ўхапіліся за рукаў, прабеглі па штрыфелях пінжака і, не надумаўшы нічога лепшага, піхнулі за пазуху ўнуку пачак крамнай махоркі.

- Ды што ты, дзеду… у мяне ж цыгарэты.

- Бяры, бяры. Закурыш мо калі, мяне, старога, успомніш, - дзед Базыль закашляўся, змахнуў расстайную сьлязіну.

- Ну, дзеду… Ну што ты… Хутка зноў прыеду, - унук вінавата азірнуўся на перапоўнены “пазік”, ляпнуў дзеда па плячы, маўляў, мацуйся, стары, і подбежкам рушыў да аўтобуса.

- Вось як, бяз маткі, бяз бацькі, а вырас… інстытут скончыў… хату дзеду перакрыў, - скрозь сьлёзы прамовіў стары, і вясковыя жанкі, што стаялі на супынку, спачувальна кіўнулі галовамі.

Чэрвеньская ноч дыхнула саладжавым смуродам нагрэтага асфальту. Расчыніўшы вакно, Янка сеў на падваконьне, зь нейкім дзіўным зачараваньнем зірнуў на барвовы, пакрэсьлены асьверамі вежавых кранаў, далягляд. Там, у самым прадоньні згуслай барвовасьці плыла, мільгаючы белым сьвятлом, жарынка далёкага самалёту. Хлопец праводзіў яе позіркам і зь ціхай радасьцю падумаў, што да адпачынку засталося дванаццаць дзён. Мінуць два тыдні, і ён, ператварыўшыся ў гэткую ж міргатлівую зорку, паляціць у начным бязьмежжы насустрач цёпламу мору. Узрушаны такім ператварэньнем, ён правёў далоньню па сьцягне – ці ня знойдзецца дзе цыгарэта і ў тую ж хвіліну згадаў пра дзедаву махорку.

Пяршывы махорачны дым перацяў дыханьне. Янка выгаліў вочы, астматычна-доўга кашляў, пасьля чаго кінуў недакурак у разнасьцежанае вакно і паваліўся на ложак. Колькі часу ён ляжаў незварушна, слухаў начную цішу, і шчымлівыя, па-дзіцячы сьветлыя думкі поўнілі ягоную галаву.

“Усё ж такі паважае мяне Пятровіч, - кранула Януковыя вусны лагодная ўсьмешка, - вунь і шыфэру дапамог дастаць, і пуцёўку ў прафкаме выбіў. А на пуцёўку тую сама Фановіч мерылася”.

Бліснуўшы вачыма, начны летуценьнік закінуў за голаў спрацаваныя рукі (за выхадныя ён перакрыў шыфэрам дзедаву хату) і неўзабаве пачуў каля вуха дакучлівае камарынае зумканьне. Хлопец ляпнуў сабе поўху, у вуху зазьвінела яшчэ натужлівей, а камар тым часам заказытаў ля скроні.

Праз паўгадзіны летуценьнік вылез з-пад коўдры, запаліў у пакоі сьвятло, схапіў са стала бібліятэчнага Друона і пачаў лупіць ім па сьценах, пазначаючы жоўтыя інтэрнацкія шпалеры брудна-чырвонымі плямамі расьціснутых камароў.

На сьвітаньні ён заснуў трывожным замарачным сном.

Майстар цэху алюмініевага ліцьця Іван Вікенцьевіч Пузік быў таго ранку не ў гуморы. Махнуўшы рукой кранаўшчыцы Зіне, якая па старой звычцы вітала яго званком зь верхатуры, майстра спыніўся ля печы Станіслава Бабронка. Сам Бабронак, васемнаццацігадовы абібок зь цяжкім лёсам, якога прыслалі ў цэх на перавыхаваньне, ляжаў на скрыні з чэхаславацкай аўтаматыкай і пускаў колцы тытунёвага дыму.

- Бабронак, што гэта такое? – майстар кіўнуў на аблітую застылым мэталам печ.

- З начной пакінулі, - падаў голас выхаванец калёніі, зь цяжкасьцю падымаючыся на ногі.

Майстар зазірнуў у вагранку: печ дыхала пякельнай гарачынёй, а расплаўлены алюміній пакрываўся ўжо шарай плеўкай.

- Чаму зьліткі ня кідаеш, мэтал стыне?!

Бабронак узяў у рукі манціроўку, тыцнуў ёю ў паветра, паказваючы некуды ў канец цэха, і зь неахвотаю стаў аббіваць застылыя рагі.

Прымружыўшы вочы, майстар голасна вылаяўся: адзіны цэхавы электракар стаяў упоперак праезду, а ля яго, бліскаючы ў нэонавым сьвятле вялізным плехам, шчыраваў кіроўца Струк.

- Што, лысая галава, зноў паламаўся? - яшчэ здаля крыкнуў Пузік.

- Зноў, каб на яго, - Струк падняў свой вінавата-замурзаны твар і, азірнуўшыся, дадаў: - Цябе тут Фановіч шукала.

Начальнік аддзелу навуковай арганізацыі працы сядзела ў Януковым “кабінэце” – адгароджаным фанэраю катуху і, чухаючы за вухам вязальным прутком, гартала зьменны журнал. Муза Андрэеўна Фановіч, жанчына магутнага целаскладу і волатаўскага здароўя, была жывым увасабленьнем грамадзянскай сьмеласьці і прынцыповасьці. Прынамсі, так яе характарызавалі на заводзкіх прафсаюзным сходах. Праўда, пры гэтым шмат хто ў душы пасьмейваўся з Музы Андрэеўны, зь яе, як казалі, “дэмагагічнага імпэту”, але тым, хто ставаў на яе дарозе, было потым не да сьмеху. Насупраць Музы Андрэеўны, заслаўшы газэцінай закураны ўслон, сядзела кволая дзяўчына, якую Янка бачыў упершыню і якая зь невядомай прычыны трымала ў руцэ сэкундамер.

Не адказаўшы на дабрыдзень, Муза Андрэеўна цэлую хвіліну вывучала пакусаны камарамі твар Івана Вікенцьевіча.

- Вы што, таварыш Пузік, заўсёды спазьняецеся…

- На чатыры хвіліны, - цёхкнула тым разам дзяўчына, пстрыкнуўшы сэкундамерам.

Янка прыклаў руку да сэрца…

- Свае тлумачэньні дасьце ў пісьмовым выглядзе, а зараз адкажыце, чаму вас зноў не было на сэмінары эканамічнай адукацыі? – Фановіч ускочыла з лавы, абышла стол і, дыхнуўшы пахам часныку і парфумы, усутыч падышла да майстра.

- Замест таго каб быць прыкладам у дысцыпліне, вы, таварыш Пузік, яе сьвядома руйнуеце. Гледзячы на вас, кінулі наведваць сэмінар і маладыя спэцыялісты. Такім чынам, гэта з вашай, таварыш Пузік, ініцыятывы ў пятніцу былі сарваныя чарговыя заняткі.

- Няма калі хадзіць на сэмінары. Працую на два ўчасткі, з плянам завал, - голас майстра дрыжэў і зрываўся.

- Час, таварыш Пузік, трэба ўшчыльняць, сьціскаць, як спружыну, - Фановіч зьвяла растапыраныя пальцы, паказваючы, як трэба сьціскаць спружыну часу.

- У вас таму і завал, што не прадумана арганізацыя працы. Але мы вам дапаможам, - у голасе Фановіч прабіліся лагодныя ноткі.

- Мой аддзел сумесна з сацыялягічнай лябараторыяй завода вырашыў правесьці экспэрымэнт – дасьледаваць работу майстра і выпрацаваць пэўныя рэкамэндацыі. Жанна, - Фановіч кіўнула на кволую дзяўчыну, - наш малады сацыёляг, правядзе сёньня хранамэтраж вашага працоўнага часу.

“Праз пуцёўку лютуе”, - змрочна падумаў майстар і на самыя вочы нацубіў свой дзіравы ад прапалін барэт.

--Што, Пузік, нарматывы ГПА здаеш? – крыкнуў нехта з тэхнолягаў, і вясёлы рогат заглушыў на момант натужлівае сыканьне прэсаў. Янка ўтуліў голаў у плечы, паскорыў крок. Усьлед яму, трымаючы ў выцягнутай руцэ сэкундамер, трухала малады сацыёляг.

- Што ж, так і будзеце за мною хадзіць? – ня вытрымаў урэшце майстар, калі яны падышлі да галоўнага складу.

Замест адказу сацыёляг пагрозьліва пстрыкнула сэкундамерам.

- Цяжкая жанчына, - уголас зазначыў майстар і, пхнуўшы непадатныя дзьверы, занурыўся ў вохкі прыцемак заводзкага складу.

Аляксандар Карымавіч Якубовіч, знакаміты балака і весялун, стаяў ля шпулі кабэлю і, кідаючы дапытлівыя позіркі на столь, запаўняў накладныя.

- А-а! Янка! Зноў бяз транспарту? – потная жменя кладаўшчыка сьціснула цэўку рукі. – Што гэта вы, таварыш Пузік, такі невясёлы? Ня йнакш, кладаўшчык шматзначна пачухаў квадратны кадык, - вырашалі праблему прэс-астатка?

Янка кісла пасьміхнуўся. Пасьля артыкула “Бяссонныя ночы рацыяналізатара”, што зьявіўся ў заводзкай шматтыражцы, жарт гэты ён чуў ад кожнага стрэчнага.

- Усё, Карымавіч, завязаў, - Янка пашукаў вачыма аўтакар.

- Ды не сьпяшайся ты… Як кажуць у нас на Капыльшчыне, - Якубовіч выцягнуў з кішэні пачак “Мальбара”, - усіх спраў не пераробіш. Ты, дарэчы, показку пра мойву чуў?

- Тс-с! – Янка прыклаў да вуснаў палец. – Нас падслухоўваюць!

- Хто?! – Чорныя вочкі Якубовіча хваравіта пашырыліся.

- Фановіч падаслала! – прашаптаў майстар і паказаў вачыма на сацыёляга Жанну, якая стаяла за стэлажамі з запчасткамі, штосьці рупліва занатоўваючы ў памінальніку.

Кладаўшчык выпусьціў з рук запальнічку, шалёнай віхурай кінуўся да аўтакару. Падагнаўшы транспарт, ён падчапіў скрыню з алюмініевымі зьліткамі, ускінуў наверх зэканомленую бочку салідолу, якім на ўчастку змазвалі прэс-формы, і выехаў на двор.

- Прайдзісьвет! – каротка выдыхнуў Янка. Азірнуўшы склад і прыхапіўшы з сабой кавалак пяньковай вяроўчыны – у гаспадарцы прыдасца, - майстар рушыў сьледам.

Сонца, па-чэрвеньску пранізьлівае і гарачае, глянула з-за аблокаў, крануўшы трапяткое Янкава сэрца. Сонца! Колькі яго будзе там, на далёкім нязнаным Поўдні! Янка ішоў па заводзкім двары, а ў вачах ягоных мітусіліся водбліскі нябесна-сініх хваляў, зіхцелі нечапанай бельлю хлапякі марской пены і мяккім, празрыста-бурштынавым сьвятлом сьвяціліся валаскі на стройных нагах прыгажуні, якую ён абавязкова сустрэне. Здаецца, ён чуў яе голас, голас чароўнай незнаёмкі, які звонка і чыста гучаў сярод шуму прыбою.

- Таварыш Пузік! – дробны цокат туфлікаў за сьпінай вярнуў летуценьніка да жыцьця. – Вы б не маглі ісьці павольней? – сацыёляг парывіста дыхала, а мэталічная цыкада ў яе руцэ ўсё гэтак жа абыякава стракацела, лічачы працоўныя хвіліны.

- Добры ў вас храномэтар, - заўважыў майстар.

- Японскі, - выдыхнула ў адказ сацыёляг, спатыкаючыся на выбоінах.

- Японскі? Вы былі ў Японіі?

- Ды не, гэта дзядуля…

- А ён у вас што… - майстар энэргічна паторгаў локцямі, - спартовец?

Жанна акінула майстра зьневажальным позіркам, ледзь чутна прамовіла:

- Мой дзядуля філёзаф.

- А-а! Крадзе, значыцца, рацыянальнае зерне, - няўдала пажартаваў Янка і, кунуўшы неакрэсьленае: - Памыю рукі, - зьнік за пашарпанымі дзьвярыма курылкі.

Жанна засекла час. Выцягнуўшы з кайстры нарматыўны даведнік, яна пачала размашыста гартаць старонкі, шукаючы графу “Асабістыя патрэбы”.

Янка разнасьцежыў вакно. Да зямлі было мэтраў восем. З дапамогаю Бабронка, які тырчэў у курылцы, ён прывязаў вяроўку да батарэі і, папляваўшы на далоні, пачаў спуск. Усе, хто быў той хвіляй на заводзкім двары, зьдзіўлена назіралі, як майстар Пузік зь ліцейнага боўтаўся паміж небам і зямлёй.

- Ты што, звар’яцеў? – грымнуў вясёлы голас.

- Звар’яцееш.. з гэтым хрэна…мэтражом, - буркнуў майстар і, скокнуўшы на зямлю, пабег на ўчастак.

Час, змарнаваны на асабістыя патрэбы, блізіўся да месячнай нормы. Хронамэтрыстка Жанна стаяла ля пашарпаных дзявярэй і кідала падазроныя позіркі на рабацяг, што выходзілі з курылкі. Яна ўглядалася ў суворыя, кранутыя лёгкім пярэпалахам твары, але ні ў адным зь іх не знаходзіла нават далёкай падабізны да блазнаватага і, як ёй падавалася, крыху дурнаватага твару Пузіка. Збой практыкантаў-пэтэвушнікаў шчыльным кальцом атачаў сацыёляга. Кудлатыя, у аднолькавых чорных камбінэзонах, яны нагадвалі чарцянятаў, ды і жарцікі, якімі яны частавалі дзяўчыну, былі годныя хіба што самога Люцыпара. Шчокі дзявочыя гарэлі, як апараныя. Жанне карцела зьбегчы, зьбегчы ад гэтых мурзатых чарцей, ад іхнага вар’яцкага рогату. І яна напэўна зьбегла б, каб ня стрэмка неспакою, якая балюча вярэдзіла сэрца: “Што зь ім, чаму ён не выходзіць?” Жанне прыгадалася сьмерць Кацярыны Вялікай, на памяць прыйшлі вусьцішныя кадры тэлевізійнага дэтэктыву, у якіх агент заходніх спэцслужб спрабаваў засіліцца ў прыбіральні, і галавакружная, да млосьці жахлівая здагадка начной маланкай высьвяціла сьвядомасьць: “Вяроўка! Так-так… пяньковая вяроўчына, якую Пузік прыхапіў са складу. Навошта яму вяроўка?” Разьвітальная ўсьмешка Пузіка, мурзатыя твары пэтэвушнікаў, нязграбная літара “М” на дзьвярах курылкі – усё зьмяшалася ўваччу, ператварылася ў адну вялікую размытую пляму.

- Таварышы! З майстрам Пузікам штосьці здарылася! Гадзіну таму ён пайшоў мыць рукі… - дрыготкі палец дзяўчыны паказаў на пашарпаныя дзьверы, - і назад не вярнуўся!

Пэтэвушнікі выбухнулі рогатам, і сярод гэтага гвалту Жаньніна чуйнае вуха ўлавіла голас самога Пузіка. Майстар бег па цэху, роспачна махаў рукамі, лаяў нейкага Бабронка.

Скупая, густа замяшаная на тушы сьлязінка зьбегла па дзявочай шчацэ і, пакінуўшы на ёй завілы сьлед, упала на шкло японскага сэкундамэра.

Насупраць прозьвішча Бабронка майстар вывеў лічбу “35” і зірнуў на гадзіньнік. Трэба было сьпяшацца – пасьля зьмены яны ўсім цэхам вырашылі пайсьці ў кіно. “Ці пойдзе кранаўшчыца Зіна?” – думка гэтая не давала спакою, і Янка, аблашчыўшы вачыма газэтную выцінку з раскладам авіярэйсаў - яна ляжала пад шклом, - рашуча падхапіўся на ногі.

- Што, зямеля, працуем? – начальнік цэху Кім Пятровіч Жук, ці папросту Пятровіч, як звалі яго рабочыя, цяжкой хадой увайшоў у “кабінэт”.

- Як з плянам?

- Ды як… Зноў Бабронак… - Янка ляпнуў далоньню па зьменным журнале. – 35 флянцаў за зьмену. І гэта пры норме 120. Ня ведаю, што і рабіць з гэтым “выхаванцам”.

- Ты мне лепей скажы, што з табою рабіць? – зьнянацку перабіў Пятровіч і, грымнуўшы ўслонам, сеў насупраць. – Толькі што ад дырэктара… Там на цябе дакладная прыйшла… аж на пяцёх старонках. Руйнуеш дысцыпліну… Зрываеш палітычныя мерапрыемствы, - Пятровіч узьняў на майстра стамлёныя вочы, - давёў да гістэрыкі дачку адказнага работніка.

Да горла падступіў халодны камяк, і Янка адчуў раптам, што дыхае ўпоравень зь цяжкімі ўздыхамі молата, які ажываў пасьля кароткай перазьменкі. “Дзесяць гадоў у гарачым цэху… Зацямненьне ў лёгкіх… І на табе, руйную дысцыпліну…”

- Ня трэба тае пуцёўкі. Няхай едзе, адпачывае, - ціха прамовіў майстар і, ня ведаючы, за што зачапіць дрыготкія рукі, выцягнуў пачак дзедавай махоркі.

Праз колькі хвілін, скруціўшы з газэтнай выцінкі, што ляжала за шклом, тоўстыя самакруткі, Янка зь Пятровічам напоўнілі катух шызым махорачным дымам.

- Гэтую бабу абыходзь за кілямэтар. Яе сам дырэктар баіцца, - сказаўшы так, Пятровіч бліснуў сьлязістым вокам і летуценна патрос галавой: – Не, віцебская махра была лепш.

Тлела цыгарка. Зьнікалі, ператвараліся ў попел газэтныя радкі авіярэйсаў. Спачатку зьнік “Адлер”, потым надышла чарга “Менску”, а чырвоная рыска, якая іх падкрэсьлівала, набывала, перад тым як згарэць, атрутна-зялёны колер. Янка зацягнуўся пяршывым дымам і, каб падтрымаць размову, безуважна прамовіў:

- Ад камароў дапамагае.

- Лютуе камарэча, ноччу няма паратунку. Але нічога, - майстар адчуў на сваім плечуку цяжкую руку Пятровіча, - перажывём!

- Перажывём, - кіўнуў Пузік і, пляснуўшы па карку, забіў набрынялага крывёй камара.

Праз два тыдні, апошнім днём гарачага і пыльнага чэрвеню, Янка Пузік прыехаў у родную вёску. Ён вылез з тлумнага “пазіка”, удыхнуў на поўныя грудзі паветра і замёр на месцы: дзед Базыль стаяў на супынку, акурат там, дзе яны мінулым разам разьвіталіся, і глядзеў з-пад рукі на аўтобус. “Як ведаў, што прыеду”, - падумаў расчулены ўнук і ў душы падзячыў Фановіч, якая паехала замест яго ў Сочы.

Кантакт

Пульхнатая, кранутая лёгкай ружавізною аблачынка наплыла на сонца, у шары помрак агарнуўшы навакольле. Сьвет страціў свае калёры – не зіхцелі шыбы пасажырскага цягніка, шаты таполевых прысадаў, што атачалі прыстанцыйны пляц, таямніча спахмурнелі, сталі зусім цёмныя, і толькі статуі на гзымсе вакзала па-ранейшаму залаціліся, аблашчаныя касымі сонечнымі промнямі.

Адна з статуй – мажная жанчына зь велізарным снапом – неўтаймавана-шчасьлівымі вачыма глядзела некуды ў бок унівэрмага, а яе таварыш – заседжаны вераб’ямі дзяцюк з адбойным малатком – паглядаў з-пад рукі якраз туды, дзе віраваў гаманкі натоўп, які шчыльна атачаў піўную бочку.

Ня толькі гіпсавы гарняк углядаўся тым часам у далеч сьветлую. З прачыненага вакна цягніка гэтак жа сама ўтрапёна глядзеў на бочку ўскудлачаны, сярэдняга веку пасажыр. Пасажыру смажыла – мружачы вочы, ён раз-пораз аблізваў асьмяглыя вусны, голасна гукаў: “Колькі стаім?!”, а пачуўшы, што цягнік стаіць паўгадзіны, зьнік у глыбіні вагона.

Праз хвілю ён скочыў на пэрон, заклапочана зірнуў паўзьверх людзкіх галоў і пабег, парыпваючы новай скуранкай, у кірунку бочкі.

Станцыя сачэньня, схаваная ад воку людзкога ў нетрах пульхнатай аблачыны, паволі круцілася вакол сваёй восі, цьмяна бліскаючы ў малочнай смузе адзіным ілюмінатарам. Там, у сярэдзіне гэтага пляскатага, падобнага да талеркі дыска кешкаліся двое. Дакладней кажучы, кешкаўся адзін – блакітнатвары карантыш, які, седзячы ў глыбокім фатэлі, разблытваў нейкія дроцікі, другі ж, сінятвары, значна старэйшы ад першага, ляжаў на плястыкавым лежаку і, махаючы ў паветры сваімі няўклюднымі адросткамі, якія ўмоўна можна было назваць рукамі, павучаў маладзейшага.

- У вас, шаноўны стажор, вельмі зручная пазыцыя, - узрушана прамаўляў сінятвары, - быць з усімі лагодненькім. Але ж вам, напэўна, казалі: дзьве цывілізацыі на адной плянэце – гэта задужа. Альбо мы, альбо яны! Вы чуеце?

Маладзейшы павярнуў свае пукатыя зекры ў бок старэйшага, але нічога не адказаў.

- Зрэшты, яны самі сябе зьнішчаць, - прамовіў сінятвары. – У гэтым ёсьць заканамернасьць. На зьмену старому прыйдзе новае, больш дасканалае. Пасьля “гадзіны Х” на Зямлі ўтворацца спрыяльныя для нас умовы – прахалода, высокі радыеактыўны фон, і паверхняй завалодаем мы. Мы! – гучна паўтарыў сінятвары, узбуджана бліснуўшы сваімі рачынымі вірламі.

- Я разумею… Яны асуджаныя… - голас маладзейшага прыкметна трымцеў, зумкаў на высокіх нотах. – Цывілізацыя іхная пайшла згубным шляхам. Матэрыяльнае пераважыла духоўнае, збочылі, але ж…

- Настройце голас… Зумкае! – перабіў стажора сінятвары, падымаючыся зь лежака.

Карантышы, якія ў звычайных умовах размаўлялі з дапамогаю біяхваляў, тут, на станцыі, гаманілі на чысьцюткай беларускай мове. Згодна з інструкцыяй Цэнтру пілёты станцый сачэньня павінны былі валодаць усімі чалавечымі мовамі, у тым ліку і мёртвымі. Непасрэдна голас утваралі сынтэзатары, якія разам зь іншымі штучнымі органамі месьціліся ў карантышоў на патыліцы.

- Такіх, як вы, людзі называюць абстрактнымі гуманістамі, --выгукнуў сінятвары, паволі ўзьнімаючыся ўгору. Плястыкавы ляжак, на якім ён толькі што адпачываў, трансфармаваўся ў фатэль і павіс над галавой у стажора.

- Табе іх шкада? Ну, вядома, людзі… разумныя істоты. П’юць, ядуць… зноў ядуць, лашчацца пад сонцам, тым часам як мы гібеем у падземных лёхах.

Апусьціўшыся долу, сінятвары махнуў рукою-адросткам, паказваючы тым самым, што гамонка скончаная, і рашуча прамовіў:

- Пачалі!

- Сёньня ў іх 15 верасьня 1980 года, - па-акторску выразна прамовіў стажор, узьнімаючы вочы да белай столі. – Першы пункт праграмы – выбраць аб’ект назіраньня.

- Выбірайце! – загадаў сінятвары і стомлена адкінуўся на прыслон фатэлю.

Станцыя панурылася ў чырванаваты паўзмрок, і на белай асноведзі столі ўзьнікла чорная пляма, якая хутка павялічвалася ў памерах, аж пакуль не ператварылася ў звычайную кепурку-васьміклінку. Уладальнік кепуркі, падхорцісты дзядзька ў пакамечаным пільчаку, няўпэўнена стаяў пасярод прыбітага скатамі пляцу і зь яшчэ большай няўпэўненасьцю пазіраў у бок піўной бочкі.

- Бабронак Сьцяпан. Жыхар вёскі Прагрэс Благадатненскага раёну. Пяцьдзесят два гады, жанаты, мае трох…

- Ну, гэты нам не цікавы, - перапыніў сінятвары, кіўнуўшы на столь. На столі, нібыта ў разнасьцежаным вакне, узьнікла абвешаная торбамі цётка, якая піхнула Бабронка ў каршэнь, і той папыліў па пляцы, сьмешна выкідваючы наперад хударлявыя ногі.

Перад вачыма карантышак праплыў цеплавоз, за ім шыхт зялёных вагонаў, і, нарэшце, пілётам станцыі сачэньня адкрылася ўскудлачаная галава пасажыра. Стажор зірнуў на старэйшага, і той ледзь прыкметна кіўнуў.

- Гарашчэня Рыгор. Сорак гадоў. Двойчы разьведзены. Працуе буравіком на Ямале. Заробіў на Поўначы 15 тысячаў.

- А што яшчэ заробіў? – зьдзекліва запытаўся старэйшы, і сіні твар ягоны кранула падабізна ўсьмешкі.

- Так, гэта ёсьць… Але гэта не галоўнае. Галоўнае – сэрца… Арытмія, міякардыт. Працягне яшчэ гадоў адзінаццаць.

- А дакладней?

- Дзесяць гадоў і восем месяцаў.

- Да “гадзіны Х”, значыцца, не дацягне. Ну што ж, тым лепей для яго.

- Глянь-глянь! – сінятвары паказаў пальцам-адросткам на столь. – Глядзіць на аблачыну, адчувае, што за ім сочаць. Орган гэты, як вядома, у людзей зусім атрафіраваны… Дарэчы, вазьмі пробу піўных пароў.

Стажор націснуў гузік на падлокатніцы фатэлю.

- Нуль цэлых восемдзесят пяць сотых адсотка алькаголю. Цэнтар паведамляе, што па дарозе зь піўзавода прадаўшчыца Міронаўна з дапамогаю шафёра Кадука ўліла ў бочку два вядры вады.

- Гэта нам і бяз Цэнтра вядома, - прамовіў сінятвары і салодка пазяхнуў бяззубым ротам.

Да бочкі было не падступіцца. Рыгор Гарашчэня, заціснуты між лядашчай цётухнай на мыліцах і нейкім рабаціністым недаросткам, падаўся быў наперад і ў той жа самы момант нечыя кашчавыя пальцы схапілі за рукаў.

- Куды прэш, каз-зёл! – прагугнявіў пад самым вухам недаростак. Рыгор рэзка павярнуўся і цётухна на мыліцах загрэла яму ў лоб двума пустымі кухлямі.

- Мне паўтарыць! – крыкнула кабета, дыхнуўшы на Гарашчэню такой агідай, што ў таго аж пацямнела ўваччу.

“Усё нармалёва”, - супакоіў сябе Рыгор. Стаўшы на на дыбкі, ён зірнуў на прадаўшчыцу. Ружовашчокая, падпяразаная, быццам той разьнік, цыратавым хвартухом, прадавачка са спакойнай разважнасьцю лічыла кухлі, раз-пораз куляючы іх у бяздонны поліэтыленавы мех.

- Міронаўна! Хутчэй там! – гойкнулі з натоўпу, і Міронаўна, перапыніўшыся, пагрозьліва агледзела натоўп.

- Не замінайце! Саб’юся!

Пасьля лічбы “пяцьдзесят” мех узвалілі на карак нейкаму спрэс лысаму, і Рыгор прабіўся да бочкі.

- Мужыкі, дазвольце кухлік… Я зь цягніку, - прамовіў ён, улюбёным паглядам азіраючы прысутных.

- Усе зь цягніку, - зьвягнуў за сьпінай недаростак, перадаючы цераз Рыгораў плячук парожні посуд.

- Два гады піўца не каштаваў… з Поўначы еду…

- А хоць зь Бігосава! – падаў голас недаростак, і ў натоўпе стрымана рагатнулі. Захоплены сваім дасьціпным жартам, недаростак удругарадзь выгукнуў: “А хоць зь Бігосава!” і, пераймаючы зь нечых рук тузін перапоўненых кухляў, плёхнуў кіславатага пойла на ўскудлачаную галаву Гарашчэні.

Хвіліну Рыгор стаяў у непаразуменьні, глытаў кіслыя кроплі, потым увесь сьцяўся і, крыкнуўшы штосьці няўцямнае, рынуўся наперад.

- Колькі каштуе твая бочка? – сарваным голасам крыкнуў Рыгор, панурваючы руку ва ўнутраную кішэню скуранкі.

Міронаўна спуджана залыпала вачыма.

- Дзьвесьце рублёў учора здала… як да капейкі. Яшчэ на дзьвесьце засталося.

Наступным імгненьнем аматары піва, што зьбіліся да “сьвінаматкі”, убачылі і пачулі неверагоднае. Мокрагаловы фацэт у скуранцы выцягнуў з кішэні гаманец і, адлічыўшы з важкага пачка чатыры зялёныя, кінуў іх на вільготную талерку.

- Бяру бочку. Чатыры кухлі мне, астатнія – людзям!

Узяўшы з рук уражанай Міронаўны кухаль, ён павярнуўся да недаростка, дзьмухнуў таму на порткі пенныя хлапякі і, злавесна пасьміхнуўшыся, загадаў:

- А гэтага выдаліць!

Імгненьне збой наструнена маўчаў, утрапёна гледзячы на пацямнелыя ад вільгаці паперкі, потым усе разам загаманілі, заварушыліся, і чыясьці пудовая, з надпісам “Варкута” на запясьці, рука схапіла недаростка за каршэнь.

- Хто ён такі, гэты недаростак?

Стажор націснуў кнопку на левай падлокатніцы.

- Рысеў Анатоль. Дваццаць восем гадоў. Адукацыя восем клясаў. У 1978 годзе, на падпітку, зьбіў да паўсьмерці сваю жонку Рысеву Марыю. Ад вязьніцы адмазаў родны брат. Стала нідзе не працуе, перабіваецца выпадковымі заробкамі.

- Напэўна, па братана пабег, - прамовіў сінятвары і, каторы ўжо раз пазяхнуўшы, выцягнуўся на плястыкавым лежаку.

- Скончыш праграму – пабудзі! – бадзёра прагучала з сынтэзатару, і праз імгненьне біяхвалі данесьлі да стажора натужлівае храпеньне сінятварага.

Аточаны ўсеагульнай увагай, Рыгор Гарашчэня сядзеў на ганаровым месцы – засланым газэтай вечку каналізацыйнага люка, што вытыркаўся зь зямлі, і з асалодаю пацягваў халаднаватае піва.

- Васемсот маю, - з абыякавасьцю ў голасе казаў ён падпітым дзядзькам, косячы вокам то на свой цягнік, то на трохмэтровага алімпійца, які пасьміхаўся яму зь вялізнага, пакрытага зьнізу адметнымі жоўтымі пісягамі шчыта.

Ніколі ў жыцьці Рыгор Гарашчэня не пачуваўся так добра, як цяпер. “Што там нейкія дзьве сотні ў параўнаньні зь людзкой павагай”, - расчулена падумаў ён, падносячы да вуснаў чарговы кухаль.

Тоўстае шкло ледзь ня выбіла зубы, піва палілося па барадзе, І Рыгор, спрабуючы вызваліцца з жалезных шчымётаў, усхапіўся на ногі.

- Дакумэнты! – рашучы голас перацяў дыханьне, спыніў на хвілю сэрца. Рыгор павярнуў галаву і, згледзеўшы сяржанцкія лычкі, паспрабаваў вызваліць руку.

- Якія дакумэнты? Усё ў цягніку.

- Выпілі і буяніце? – пагрозьва запытаўся міліцыянт і, сьціснуўшы Рыгораву руку яшчэ ямчэй, працадзіў: - Прайдзёмце!

Няўтульным імжыстым адвячоркам на пэроне чыгуначнай станцыі зьявіўся пахілы, дарэшты скарчанелы чалавек. Волкі ветрык навылёт працінаў ягоную зрэбную, відавочна, з чужога пляча, кашулю, шкамутаў калошы зашмальцаваных штаноў, а сам ён, мокры і натапыраны, не раўнуючы як той верабей, стаяў на краі пэрону, прагавіта гледзячы на ўсход – туды, дзе сыходзіліся ў адно бліскучыя рэйкі, дзе гарэлі фіялетавым агнём жарынкі ўваходных стрэлак. Войкнуўшы, чалавек асьцярожна памацаў рэбры, потым рашуча сьціснуў пальцы ў кулакі, і жарынкі ўваходных стрэлак ліхаманкава заскакалі ў ягоных вачах. Павярнуўшыся, чалавек рашучым крокам пашыбаваў на станцыю.

Газэтны шапік, на шчасьце, быў адчынены. Нейкая цётка, утыркнуўшы мясісты нос у малюпасенькае вакенца, перадавала кіяскёрцы апошнія навіны.

- Слухай, што скажу! – не не выцягваючы носа з вакенца, цётка нядобра зыркнула на Гарашчэню і сьцішана выдала: - Міронаўну ж ледзь не зарэзалі!

- Мне капэрту, калі ласка, - нецярпліва выдыхнуў Рыгор, прапіхваючы пятак між шклом і мясістым цётчыным носам.

Кіяскёрчыны вочы пашыраліся:

- Што ты кажаш?!

- Дык слухай, што скажу… Прыходзіць нейкі, не стары такі, апранены… Выцягвае ножык і кажа: “Выкладвай, Міронаўна, дзьвесьце рублёў, калі жыць хочаш”.

Кіяскёрчыны вочы пашыраліся яшчэ больш:

- А яна?

- Выклала! – цётчын нос тузануўся ў вакенцы. – Добра, Толік Рысішын падвярнуўся, брата зь міліцыі прывёў, дык абаранілі.

- Які гэта Толік?

- Ай, во… Невялікага расточку такі… Рысішын мужык.

- А людзі што?

- А што гэтым п’янтосам? Міронаўна са страху адбегла, а яны давай піва задарма жлукціць.

- Капэрту дайце! – не сваім голасам грымнуў Рыгор і, каб ня ўпасьці ад раптоўнай сардэчнай спазмы, упёрся рукою ў сьпіну перапалоханай цёткі.

- Дзе ён цяпер? – спытаў сінятвары, калі прачнуўся.

- У вакзальнай пачакальні. Піша скаргу ў Вярхоўны Савет.

- Скаргу? – сінятвары ўскочыў з ложку. – Не пазайздросьціш гэтаму Гарашчэню. Колькі там… за паклёп на органы правапарадку?

- Артыкул сто дваццаць восьмы. Да пяцёх гадоў.

- Што ж, вас можна павіншаваць, - голас сінятварага прагучаў аднекуль з тэлепартацыйнай кабіны. – З заданьнем Цэнтра, няхай і вучэбным, вы справіліся пасьпяхова. Зараз зраблю вонкавы агляд, і мы…

- Дазвольце мне агледзець! – нечакана выгукнуў стажор, крутануўшыся ў фатэлі.

Сінятвары выйшаў з кабіны, памаўчаў хвіліну і, апусьціўшы галаву, панікла прамовіў:

- Толькі не забывайцеся, інструкцыя Цэнтра забараняе нам умешвацца ў іхняе жыцьцё!

- Не забудуся, - кіўнуў стажор і вокамгненна зьнік у чорнай зеўры тэлепартацыйнай кабіны.

Сінятвары плюхнуўся ў фатэль, колькі часу сядзеў нерухома, потым паволі, як бы зь неахвотаю, націснуў кнопку сувязі з Цэнтрам і ўжо на сваёй роднай біямове прамармытаў:

- Шкада, - і, памаўчаўшы, дадаў: - Мог бы атрымацца добры пілёт.

Запытаўшы пра скрынку, Рыгор рушыў у ноч, спружна пераскокваючы цераз чорныя люстэркі лужын. Ён ужо падбег быў да паштовай скрыні, што вісела на плоце, але тут здарылася непрадбачанае – аднекуль з вышыні нечакана дзьмухнуў халодны вятрыска, выхапіў з рук капэрту, і тая, крутнуўшыся ў паветры, падбітай птушкай паляцела ў лужыну.

Кроў гарачай хваляй ударыла ў скроні – Рыгору падалося раптам, што там, у вышыні, у беспрасьвецьці начнога неба, хтосьці ёсьць, хтосьці сочыць за ім, пасьміхаючыся сваімі нечалавечымі пукатымі вачыма.

Ачомаўшыся, небарака няўмела перахрысьціўся, выцягнуў з лужыны набрынялую вадой капэрту і, рвучы яе на дробныя шматкі, пасунуўся, не разьбіраючы дарогі, да чыгуначнай станцыі.

Палонны чорнага стэпу

- І гэта ўся капуста? - уразіўся баец Манько, веерам раскінуўшы храбусткія чырвонцы.

- А ты што хацеў? У моры песьціцца, віном абапівацца ды яшчэ і кучу грошай адхапіць? - узьняў стамлёныя вочы камісар Галабурда. – Будатрад – не шабашка. Мы ў дагестан не дзеля грошай прыехалі.

- А дзеля чаго? Мацаваць сувязі паміж народамі? - з апалітычнасьцю ў голасе пажартаваў баец. – Дык яны, гэтыя сувязі, і так маналітныя.

- Вось што, Манько. Атрымаў сваё – адыходзь, не замінай астатнім. Я, дарэчы, атрымаў столькі ж, колькі і ты.

Манько сабраў веер у стосік, ляснуў ім па далоні і, выходзячы з барака – пахілай, сто гадоў не рамантаванай будыніны, у якім жылі будатрадаўцы, сьцішана зьвягнуў:

- Гэта яшчэ трэба спраўдзіць, колькі вы з Іваньковічам хапанулі.

Левае брыво камісара нэрвова тузанулася.

- Ты... ты што гэтым хочаш сказаць?

- Ды так, нічога асаблівага, - ужо знадворку азваўся Манько, і голас ягоны зьліўся з рыпеньнем нязмазаных дзьвярэй.

У наструненай цішыні, працяты дапытлівымі позіркамі будатрадаўцаў, камісар падняўся з табурэткі і, не сказаўшы ні слова, таксама пайшорў на падворак. «Малайчына Іваньковіч... – нядобра падумаў той хвіляй камісар пра камандзера. – Абазнаны ў гэтай справе. Гайсануў на занальную нараду – толькі яго і бачылі. А ты тут круціся паміж гэтымі Манькамі».

З байцом Віктарам Манько, ці папросту Манькам, як звалі таго на курсе, у камісара былі складаныя дачыненьні. Яшчэ на другім курсе, выявіўшы не абы-якую прынцыповасьць, ён, камсамольскі актывіст Галабурда, прапанаваў на студсавеце выселіць Манько з інтэрнату. Прычыны на тое былі важкія: Манько заўзята парушаў усе сорак пяць пунктаў Правілаў пражываньня, у адкрытую паліў анашу, а вечарамі зацягваў на зьвязаных прасьцінах да сябе ў пакой практыкантак зь мясцовай птушкафабрыкі.

«З гэтым Маньком да трох не лічы, - разважліва падумаў камісар, удыхнуўшы горнага халадку. – таго разу ў аркестровую яму сьпіхнуў, а там, глядзіш, і глыбей куды ўкіне». Твар камісаравы зьнянацку пасуравеў, а чырвоны пісяг на шчацэ набыў хваравіта-бэзавае адценьне. Галабурду зноў, каторым ужо разам, прыгадаўся той няшчасны выпадак, калі ён падзер шчаку, і сэрца ягонае балюча сьціснулася ад незагойнай крыўды.

Таго вечару, як заўсёды па суботах, будатрадаўцы ладзілі канцэрт у горным ауле7, Дакладней кажучы, нават не канцэрт, а так – выступ агітбрыгады. Праграма іхняя мела назву «Мы рождены для подвига» і была добра абкатаная яшчэ пад час вучобы. Браўудзел у выступе і камісар Галабурда. На ягоную артыстычную долю прыпадала ствараць вобраз клясава-чужога элемэнта – кудлатага хіпака з гітарай, які пад музыку заходняга ансамбля зяпаў нямым ротам і, пужаючы старых табасаранак, роспачна біўся галавой аб падлогу. Згодна сцэнарыю кудлаты хіпак выдаляўся са сцэны двума хлопцамі ў сьпяцоўках, ролю якіх выконвалі Манько са сваім сябруком Шверубовічам. Клюб калгаса «Дагестанскія агні» ледзь не разваліўся ад рогату, калі клясава-чужы элемэнт, узяты пад рукі падпітымі хлопцамі, паляцеў не за кулісы на загадзя падрыхтаваныя маты, а ў аркестравую яму, дзе сядзеў, натхнёна расьцягваючы мяхі, баяніст Іваньковіч.

Перапыняючы цяжкія ўспаміны, дзесьці ў даліне завуркатаў матор, і з-за шчыльнай сьцяны вінаградніку выехаў чырвоны «пазік». Згледзеўшы аўтобус, камісар задаволена пацёр рукі.

- Зьбірайцеся, едзем! - крыкнуў камісар, скочыўшы на ганак і, як бы ставячы кропку ў сваім невясёлым будатрадаўскім дыярушы, выцяў рукою па рассохлых дзьвярах бараку.

Гадзіны праз тры, з боем узяўшы высокія вагонныя прыступкі, байцы будатраду «Гвардзейцы сямідзесятых» убіліся ў цягнік. Дзень быў базарны, і цісканіна ў пятнаццатым вагоне была неверагодная: натоўп адарваў камісара ад падлогі, занёс у канец вагону, піхнуў у цёмны кут, і нечы дыхтоўны, туга напакаваны мяшок балючы прыціснуў яму лытку. Камісар паспрабаваў быў пашырыць жыцьцёвую прастору, піхаючы мех нагамі, але ў сярэдзіне меха хтосьці жаласьліва застагнаў, і ён суціх, прытуліўшыся распаранай скроньню да халоднай вагоннай шыбы.

Манько са Швнрубовічам натоўп занёс у тое ж самае купэ, і яны атабарыліся насупраць, наставіўшы на камісара свае барвовыя, абязьвечаныя пачуцьцём глыбокага незадаволеньня твары.

- Нават форму прапілі, нягоднікі, - з уздыхам прашаптаў камісар і, перш чым панурыцца ў дрымоту, зірнуў з-пад вясёлкавых веяў на бутафорскія сьпяцоўкі, у якія былі апранутыя нягоднікі.

Мерна стукалі колы, паволі калыхаўся вагон. У замарачным перастуку яму чулася адна і тая ж чароўная мэлёдыя, мроіліся дзіўныя вершы, якія здаваліся геніяльнымі і якія адразу ж забываліся, кранаючы сэрца кволым сьвятлом азарэньня. Ён доўга ня мог даўмецца – адкуль яны, гэтыя сумныя, бясконцыя, як сама дарога, вершы, аж пакуль не зразумеў, што гэта гучалі ў ім адгалоскі тых ненапісаных песень, якія нарадзіліся некалі ў душах іншых людзей і цяпер блукалі па сьвеце, зьліўшыся зь перастукам вагонных колаў. А ягоныя думкі, ягоная душа? Ці сальюцца яны з пошумам ветру за вакном, з тахканьнем колаў і з усім тым, што поўніць сьвет чароўнай музыкай жыцьця? Галава ягоная хітнулася ці то ў такт калыханьню вагона, ці то ад роспачнай думкі, што нічога гэтага ня будзе і што аднойчы ўсё скончыцца: і дарога, і песьні, і жыцьцё.

- Ды прачніся ты, халера! - прасіпелі ля вуха, і камісар разьмежыў павекі. Медзьведзяваты сусед па лаве голасна крэкнуў, сьцягнуў з паліцы свайго прыспагнага сябрука і, папляваўшы на далоні, рашуча ўхапіўся за мех. Мех прывідна мільгануў уваччу, зьбіў набакір фуражку міліцыянэру, дамоклава завіс над галовамі пасажыраў.

- Кізьляр! Кізьляр! - гукалі у розных канцах вагону.

Адчуўшы свабоду, камісар пацягнуўся, раскрыліў рукі.

- Э-эх! Разьмяцца трэба! - выдыхнуў ён, зірнуўшы на Манька з Шверубовічам, і тыя, усхапіўшыся зь месцаў, уголас прамовілі:

- Трэба!

Праз хвілю іхныя магутныя сьпіны зьніклі ў вагоннай пройме і камісару давялося ізноў пакутліва ўздыхнуць. «Па віно пайшлі. Ізноў перап’юцца, нягоднікі», - саскрухаю падумаў камісар і падняўся з лавы.

У бязьлюдным і суцішным купэйным ён тыцнуў правадніку пакамечаны трульнік, залез на палок і ў наступнае імгненьне ўжо бестурботна спаў, паклаўшы пад голаў свае дарэшты падраныя кеды.

У вагоне было задушна, і, мабыць, з тае прычыны сон вярнуў яго ў той далёкі, не па-восеньску гарачы дзень, панурыў у сквар і задуху, ад якой шарэла ў вачах і сьвет губляў свае калёры. І паўсталі перад вачыма шары інстытуцкі пляц, гуж калгасных машын у канцы двара і гаманкі натоўп, сярод якога ён блукаў, выглядаючы на пыльных бартах грузавікоў нумар сваёй групы. Мільгацелі ўзбуджаныя твары, з рэпрадуктараў грымелі раскацістыя песьні пра БАМ, і замарачнае тахканьне колаў, уварваўшыся ў сонны мозг, на момант пераблыталі яву і сьненьне. Адчайна грукацелі колы, калыхаўся вагон, а ён, шчасьлівы першакурсьнік, бег да шарага «газону», на борце якога былі намаляваныя крэйдай чатыры нязграбныя лічбы. Там, у кодабу, сьмяяліся дзяўчаты, брынкала гітара і бязладны хлапечы хор сьпяваў незнаймую песьню: «Ой, леса, леса Белоруссии, да погода по-девчоночьи капризная...»

нечыя рукі падхапілі пляцак, дапамаглі залезьці ў кодаб, балюча сьціснулі пальцы. «Алег», - буркнуў ён, зачаравана пазіраючы на кудлатага хлопца з гітарай, а плюхнуўшыся на абярэмак саломы і прыкрыўшы пацярухаю лапік на зрэбных штанах, ён таксама засьпяваў, шырока разяваючы бязгучны рот, бо ня ведаў ні слоў, ні мэлёдыі той шчымлівай, дагэтуль нячутай песьні.

Вагон тузанула, за тонкай перабойкаю пасыпаліся бутэлькі, і нехта са злосьцю мацюкнуўся. Ачуўшыся, ён зірнуў на гадзіньнік, а празь якую хвіліну рука ягоная, бязвольтна сасьлізнуўшы з парэнчы, мякка легла на грудзіну.

І прысьнілася дарога, доўгі шыхт бярозавых прысадаў і маленькая хатка на асмужаным даляглядзе.

- Вунь там і будзеце жыць, - прамовіла брыгадзірка, кіўнуўшы ў бок сядзібы, і, памаўчаўшы трошкі, упалым голасам дадала: - выбачайце, але хата без тэлевізара.

- Цудоўна! - адказаў за ўсіх бялявы хлапец у акулярах. Хлопца, як ён ужо прачуў, звалі Алесем. – Будзе магчымасьць папрацаваць.

- а што ў цябе за праца такая? - перапытаў другі пастаялец, цыбаты дзяцюк у зношаных джынсах.

- Ды так... – бялявы перасмыкнуў плячыма, ускінуў ямчэй пляцак, і рэшту дарогі яны ішлі моўчкі.

- вось, Куліна, прымай пастаяльцаў, - брыгадзірка бухнула кірзачамі аб парог прысадзістай хаткі. – Студэнты на бульбу прыехалі.

Куліна, маленькая, дарэшты скурчаная бабулька, выйшла на ганак і, паправіўшы хусьцінку, асуджана апусьціла рукі.

- Ну, ладкуйцеся, хлопцы, а заўтра а восьмай на працу, - брыгадзірка шырокім жэстам змахнула пот з ілба, - толькі ж глядзіце, не прасьпіце!

- Не прасьпім! - гукнуў Алесь, і яны рушылі ў хату.

Сьцены бабчынай хаткі прыкметна здрыгануліся, калі цыбаты ўваходзіў у сьвятліцу. Пацёршы пабіты аб дзьвярны вушак лоб, цыбаты акінуў сьвятліцу дапытлівым позіркам і летуценна зазначыў:

- Інтэр’ер...

Інтэр’ер быў і папраўдзе несамавіты. У цёмным куце, побач з электралічыльнікам, вісела пацьмянелая ад часу Багародзіца, трохногая лава ўздоўж сьцяны была годная этнаграфічнага музэю, а на саміх сьценах, у поўным бязладзьдзі, віселі фотаздымкі дзядзькоў у канфэдэратках, каляровыя ілюстрацыі з выяваю бацькі-Сталіна і ганаровыя граматы Ўсесаюзнай сельскагаспадарчай выставы.

Прыклаўшы да лоба халодны пятак, цыбаты прайшоўся па хаце, керхануў у далонь.

- Вам, бабуля, пэнсію плоцяць?

Бабуля Куліна зайшла ў сьвятліцу, сьцягнула з вуха хусьцінку.

- Пэнсію, пэнсію, кажу, вам плоцяць? - падвысіў голас цыбаты.

- А як жа, дзеткі... дваццаць рублёў. Кожны месяц прыносяць.

- А дзеці ў вас ёсьць?

Бабуля наструніла вуха, але, відаць, не пачуўшы, неакрэсьлена махнула рукой.

- Чалавек жа мой памёр, царства яму нябеснае. Вось і граматы ягоныя, - старая змоўкла і, пастаяўшы крыху, нячутна сышла ў прысенак.

- Правадыра народаў мухі абседзелі, - прамовіў пасьля паўзы цыбаты, пстрыкнуў запальнічкай, і пакой напоўніўся духмяным водарам «Залатога руна».

- Гэткім чынам, кожны атрымаў яму належнае... Бабуля Куліна, у прыватнасьці, атрымала дваццаць рублёў пэнсіёну, чалавек ейны – жмутак ганаровых грамат і, шчасьлівы, сышоў у нябыт...

- недарэчны сарказм, - азваўся Алесь, запіхваючы пад ложак свае рэчы.

- Сарказм, шаноўны, гэта мова нонканфармізму, -цыбаты павярнуўся да Алеся, чакаючы прыцягу спрэчкі, але той змаўчаў і, пайшоўшы на кухню, доўга піў зь вядра.

- Ат! - цыбаты імпэтна махнуў рукой. – «Не бяры да галавы», як казала бабуля-нябожчыца.

Сказаўшы так, ён паваліўся на тапчан, прыпаліў згаслую цыгарэту.

- Не, вы чулі? Дваццаць рублёў! - шызая аблачына дыму паволі ўзьнялася пад столь. – Кінь каму-небудзь гэткія грошы на лапу, дык у міліцыю здадуць, пакрыўдзяцца. Чуеш, летуценьнік?

Алесь зноў змаўчаў, адно гучна бразнуў конаўкай.

- Напіцца, сапраўды, ці што? - разважліва запытаў сам сябе цыбаты і, зацягнуўшыся раз астатні, падхапіўся на ногі.

У краму яны пайшлі з Гектарам – такое дзіўнае імя далі бацькі цыбатаму хлопцу, - Алеся ж пакінулі ладзіць бяседны стол.

Абапал здратаванай «Беларусамі» праселіцы, па якой яны ішлі, стаялі старыя, пасаджаныя, відаць, яшчэ за польскім часам, бярэзіны. Мярэжы ніцых галін зьвісалі да зямлі, краналіся твару, і вечаровае сонца, заблытаўшыся ў іх сваімі промнямі, сьвятлівымі плямамі клалася пад ногі. Яны доўга шлі моўчкі. Гектар грыз травінку, штосьці мармытаў сабе пад нос, ашклянела пазіраючы на вярхі разгатых бярэзін.

- у цябе колькі балаў? - нечакана для сябе самога запытаўся ён у Гектара, калі яны спыніліся ля куста. Спытаўся не без задавальненьня: на ўступных іспытах у яго была толькі адна тройка.

- Дзесяць, здаецца, - прамовіў Гектар, падцягваючы нагавіцы. – Ды і тыя, сказаць па шчырасьці, разам з бацькам заробіў.

Словы гэтыя халоднымі льдзінкамі кальнулі ў сэрца. Ён хацеў перапытаць Гектара, пры чым тым бацька, але той прысьпешыў хаду і, павярнуўшы галаву, працэдзіў:

- Пайшлі хутчэй... Да сямі ж даюць!

На небе ўжо гарэла Мілавіца, калі яны вярнуліся з крамы і са зьдзіўленьнем убачылі, што Алеся ў хаце няма.

- Дзе гэта ён? - прамармытаў Гек, укараноўваючы бяседны стол нуль-сямілітровай пляшкай.

У гэты момант над галавою зарыпелі дошкі і са столі ценькім цурком пасыпалася парахня.

- На рарышчы – сапраўдны архіў! Закрытыя фонды! - яшчэ з парога грымнуў Алесь, цягнучы ў хату абярэмак пажоўклых газэт. – Чаго толькі няма... «Лекары-шкоднікі», «Джаз на службе імпэрыялізма», «Касмапалітычныя іюдушкі ў літаратуры»...

- Ды кінь ты, - незадаволена скрывеліўся Гек, - вернемся з бульбы, дастану табе прапустку ў спэцсхоў – поркайся ў тым гноі хоць да пасіненьня, - і, схапіўшы са стала бутэльку, Гек рашуча скруціў бляшаны агаловак.

... У пляшчы яшчэ заставалася гарэлка, калі бразнула шыба і нехта знадворку ашалела закрычаў:

- Студэнтаў б’юць!

Гек ускочыў з-за стала, скінуў на падлогу недапітую бутэльку, цяжка затупаў па масьнічынах.

- Гек, пачакай! - крыкнуў ён сябру і рынуўся сьледам. Зьляцеўшы з ганку, ён прыпыніўся, наструніў слых, і да сьвядомасьці ягонай даляцеў незнаёмы голас:

- Гарбату будзеце?

Ён прыслухоўваецца да цьмяных зыкаў: перастуку вагонных колаў, бразгату шклянак, да прагнага, з уздыхамі, пасёрбваньня. Ну так... гэта Алесь п’е на кухні гарбату.

- Дык, можа, яшчэ што засталося? Кніжкі якія, падручнікі? - чуецца з кухні прыспаны Алесеў голас.

- Аво-ой! Мужчыны ў вайну ўсё на папяроскі пусьцілі. Толькі гэтая ксёнжка і засталася, - бабуля Куліна грыміць засланкай. – як ужо тую школу арганізавалі, Васіль у Вільню паехаў, па падручнікі. Чалавек той і даў яму ксёнжку.

- А што, Васіль жывы яшчэ?

У хаце становіцца ціха, толькі і чутно, як тахкаюць ходзікі ды гудзе агонь у коміне.

- У трыццаць трэцім падаўся ў Саветы. Так і згінуў недзе.

Шэры паўзмрок пануе ў хаце, і ў гэтым паўзмроку неверагодна прыгожымі здаюцца малінавыя адбіткі агню, што бягуць па белай фіранцы. Рыпіць тапчан. Гек падымае ўскудлачаную галаву і, жаласьліва войкнуўшы, панурваецца тварам у падушку.

- Хто гэта мяне біў учора? - здушана пытаецца Гек, не адрываючы твару ад падушкі.

- Вы што там, «На дне» рэпеціруеце? - гукае з кухні Алесь. – Ідзіце, сьвятаяньніку сёрбніце. Дапамагае.

- Мне можа дапамагчы толькі піва, - гек гучна крэкае. – Учора, як у краму ішлі, верш склаўся, а сёньня ані слова ня памятаю... Во гарэліца!

- Маладыя хлопцы... і навошта піць! - устаўляе слова бабка Куліна. – Будзе вам, як нашым мужчынам. Тыя ўжо зусім пашалелі...

- А ты хіцёр, Александзёр! - крычыць Гек, перабіваючы бабчынае буркаценьне. – Пакуль мы баранілі гонар інстытуту, ты адседжваўся каля печкі.

- Што зробіш, абдзяліў Бог здароўем, - Алесь выплывае з паўзмроку, трымаючы ў руцэ нейкую шарую кніжку. – Гляньце6 што знайшоў... «Граматыка» Тарашкевіча. З ахвяравальным подпісам аўтара.

Гек паварочваецца да сьвятла, мружыць вочы: - «Кіраўніку Бярозаўскай ТБШ Васілю...»

- Васіль – брат акуліны Іванаўны. Загінуў у трыццатых.

- Але-э! Былі людзі, душу народную ратавалі, - Гек сьцярожка гартае старонкі. - Толькі ж дарма ратавалі... Абмямяў народ душу на куфаль піва.

- Навошта ж так катэгарычна. Я, напрыклад, піва ня п’ю, - Алесь сёрбае адвар сьвятаяньніку. – Скажы лепш – чым ты...

- Чым я розьнюся ад тых мэханізатараў, зь якімі ўчора біўся?

- Вось-вось.

- А я што... – Гек падымае з падлогі свае зашараваныя джынсы, - я – прадукт свайго часу.

- Ну, то ўставайце, прадукты. А восьмай трэба быць ля клюбу.

Дзьверы купэ з грукатам расчыняюцца, і абуджаны камісар прыўзьнімае голаў.

- Сьпіш, гвардзеец?! - гукае чырванатвары таўстун, міргае яму сьлязьлівым вокам і, плюхнуўшыся на лаву, пытае: - Што пішуць?

На доле бразгаюць шклянкай, натхнёна паведамляюць:

- Сьмелы артыкул!

Камісар зірнуў долу.

На ніжняй паліцы сядзеў лысаваты, падобны да актора Ралана Быкава пасажыр, барвова-ўзмакрэлы нос якога неадрыўна блукаў па радках вальнадумнага артыкула. Працёршы вочы, камісар прачытаў назву: «Куды падзеліся мужчынскія баваўнянапапяровыя шкарпэткі?»

- Разьвялося пісак! - прабурчэў таўстун і, нібыта дэманструючы лысаму свае бліскучыя, перашытыя са старых халяваў боты, закінуў нагу за нагу.

- А чым вы, уласна кажучы, незадаволены? - запытаўся лысы, разгарнуўшы ўшыркі газэту.

Уладальнік хромавых ботаў ляснуў далоньню па стале, і шклянка зь недапітаю гарбатай спалохана дзынкнула.

- Старую гвардыю з арміі звольнілі, смаркачоў панабіралі, а потым схапіліся за галовы: «Аяяй, што нарабілі!». – Маналёг гэты быў відавочна не па тэме7

- А вас што, таксама закранула гэтае, так бы мовіць, скарачэньне штатаў?

Заўчасна зволены ў запас працяў лысую галаву падазроным позіркам.

- Аб тым, што вам трэба ведаць, вам паведамяць! І ня трэба задаваць лішніх пытаньняў.

- Такім, як вы, сапрыўды не пазайздросьціш, - не застаўся ў даўгу суразмоўнік, - рабіць жа нічога ня ўмееце. Адно і можаце, што глотку дзерці...

На сківіцах былога вайскоўца зварухнуліся жаўлакі, вушы ягоныя драпежна натапырыліся, а сьлязьлівыя, дарэшты звар’яцелыя вочы наліліся крываваю барвай. Ад такога відовішча лысы змарнеў, сьцяўся, пужліва прыкрыўся газэтай.

- Хто... хто даў вам права плявузгаць на нашую армію? - тонам, якому пазайздросьціў бы і пракурор Вышынскі, запытаў былы вайскоўца і, суцішыўшы голас да невыразнага сіпу, дадаў: - я ж магу вамі і пацікавіцца...

Пасьля такіх слоў лысы з галавой панурыўся ў газэціну, і тая дробна заскакала ў ягоных руках.

Колькі часу спадарожнікі ехалі моўчкі. Камісара зноў было пацягнула на сон, аж неўзабаве на доле заварушыліся, і былы вайскоўца, бразнуўшы аб дзьверы прытарочаным да рэчмяшка ліхтаром, падаўся да выхаду.

- Бачылі вы яго, салдафона! - узьняў угору палымяныя вочы лысы пасажыр. – Выліты Прышыбееў.

- У вас папіць ня знойдзецца? - запытаўся ў адказ камісар, і суразмоўнік, адкінуўшы абрыдлую газэціну, пакрыўджана прамовіў: – На станцыях кавуноў процьма. 10 капеек кэгэ. Цудоўна наталяюць смагу.

У прадчуваньні наталеньня смагі камісар намацаў у кішэні жалезны рубель і, калі цягнік, прарэзаўшы паветра басавітым гудком, суцішыў хаду, спружна саскочыў з паліцы.

Кавуноў на станцыі і сапраўды было процьма. Вялікія кучы іх ляжалі ўздоўж пляцформы, цьмяна бліскаючы на сонцы сваімі круглявымі бакамі. Кінуўшы рубель сівому вагаўшчыку, камісар ускінуў кавун на плячук і борздым крокам пашыбаваў да свайго пятнаццатага вагона – трэба было пачаставаць дзяўчат, ды і сьцізорык застаўся ў валізе.

Дзьверы апошняга, пятнаццатага вагону былі, на шчасьце, адчыненыя. Задыханы, ён падбег да вагона, пастаяў крыху, пераводзячы дых, і, калі цягнік скрануўся зь месца, ухапіўся рукой за поручань. Зарыпелі, застагналі тамбурныя дзьверы, з глухім воплескам зачыніліся, і камісар, сарваўшыся з прыступкі, ашалелымі вачыма паглядзеў угору. У закураным, пакрэсьленым паскамі кратаў вакне квітнела нахабная фізіяномія Манько.

Мэтраў пяцьсот ён бег за цягніком, штосьці крычаў машыністам, і тыя, мінаючы ўваходныя стрэлкі6 віталі яго працяглым гудком з-за далягляду. Хвіліна, і жарынкі чырвоных ліхтароў зьліліся ў адну, расталі ў імгле, і сасьмяглыя вусны ледзь чутна прашапталі:

- Вось гэта ўліп!

Камісар перакінуў з рукі на руку крутабокі справунак, зірнуў з-пад рукі на прыстанцыйную вадавежу, на кусьцікі чэзлай акацыі, што прыжыліся неяк на гэтай пяшчыстай, перамяшанай з паравозным жужалем глебе, і, уздыхнуўшы, патрухаў на ватных нагах уздоўж чыгункі.

Начальнік станцыі, маленькі, чарнявы чалавек, галава якога толькі напалову вытыркалася з-за стала, безуважна выслухаў наведніка і, пазяхнуўшы, запытаў:

- Дакумэнты ёсьць?

- Вось... – разгублена вымавіў наведнік, працягваючы нчальніку крутабокі кавун.

Начальнік зь недаверам зірнуў на кавун, перавёў позірк на голае чэрава наведніка, што вытыркалася з-пад расхлістанай будатрадаўскай курткі, і з разважнасьцю ў голасе паведаміў:

- На жаль, гэта не дакумэнт.

- А вы што, і ў таго, хто топіцца, дакумэнты патрабуеце? - наведнік прыціснуў пальцам дрыготкае брыво.

- Вам, малады чалавек, гэта не пагражае. У нас тут вады няма. Бязводзьдзе. Чорны стэп, адным словам. – Начальнік выцягнуў з кішэні зашмальцаваны нататнік, рупліва перагарнуў старонкі. – Калі вы і сапрады камісар, дык нам патэлефануюць. Вы ж, як я зразумеў, усе разам ехалі? Як, дарэчы, вашае прозьвішча?

- Галабурда. Алег Іванавіч, - змарнела выдыхнуў наведнік.

- Як-як? Бурда?

- Гала... – узмацніў голас наведнік.

- Што – гала? - не зразумеў начальнік.

- Бурда! - грымнуў камісар і, закаціўшы вочы, суцішна дадаў: - Ідыёт!

Чарнявы чалавек штосьці замармытаў па-свойму, няўцямна вылаяўся і, зьняўшы з вагара тэлефонную трубку, высокім дыскантам закрычаў:

- Вагоны з угнаеньнем на сёмы тупік! Сёмы тупік! - і голас ягоны згасальным рэхам адбіўся ў разнасьцежаным вакне.

Упёршы кавун вакзальнай прыбіральшчыцы, Алег Галабурда выйшаў на падворак, сеў на лаўку і, абхапіўшы рукамі туманную галаву, цяжка ўздыхнуў. Уздыхаць было ад чаго: цягнік на Маскву ішоў праз содні, а грошай, якія бразгалі ў кішэні, не хапала нават на тэлеграму. Камісар уявіў на хвілю, як роспачна будуць гукаць ягонае імя на пэроне маскоўскага вакзалу, і стала яму ад тае ўявы непамысна. «На бюро гэты факцік не абмінуць, вытлумачаць па-свойму, - са скрухаю падумаў камісар, сьцяўшы, нібыта ад пякельнага болю, павекі. – і собіла ж яму ехаць у тым купэйным! Ехаў бы ў агульным, разам з усімі. Цяпер чакай таго званка!

- Што, дарагой, зуб балыт? - спачувальна прамовілі за сьпінаю, і камісар азірнуўся. Хударлявы каўказец стаяў у мэтры ад яго і спагадліва варушыў вуснамі. – пачакай, дарагой, у мяне аналгін... Сам мучаюс...

- Ды які там анальгін! - скрывіўся камісар, падымаючыся з лаўкі. – Грошы патрэбныя, дахаты заехаць. Бачыш, - ён ляснуў сябе па голым чэраве, - у адной куртцы застаўся.

- Го-о! Сам карцёжнік, сам прайграваў! - адразу пажвавеў каўказец. – А чаму невясёлы, чаму галава трымаеш? Грошы? Го-о! Грошы на зямлі валяюцца, толькі не лянуйся падняць! - сказаўшы гэта, каўказец махнуў рукой: - Слуп бачыш?

Камісар пакруціў галавой, азіраючы далягляд, але нічога, апрача пяшчыстых выдмаў, ня згледзеў.

- Ну! - прабурчэў ён, сілячыся ўцяміць тайную сувязь паміж слупом і грашыма.

- А нарыхткантору ля слупа бачыш?

Гэтым разам камісар не павярнуў галавы і ўдругарадзь, ужо зь нецярплівасьцю, выдыхнуў:

- Ну!

- Ідзі ў кантору. Найміся на колькі дзён гуртаправам, авечак на станцыю ганяць. Ходку зробіш – пятнаццаць рублёў у кішэні. Скажаш – кунак Еруслану.

Камісар яшчэ раз агледзеў чырванаватыя выдмы, што пукаціліся за лініяй, і, падзячыўшы кунаку за параду, пацёр далоньню потную шыю.

Ля канторы «Нарыхтжывёла», глінабітнай, урослай у пясок халупы, камісара пераняў вялізны карнавухі сабака. Зычным брэхам скаланаючы навакольле, сабака кінуўся да незнаёмца, і той, падаўшыся зь перапуду назад, плюхнуўся неўзабаве на кучу зьляжалай дзындры.

- Мухтар, да мяне! - уладна крыкнулі непадалёку, і з-за глінабітнай халупы выехаў вершнік на вараным кані.

- Што за чалавек? Чаму ходзіш? - вершнік, стары, да чарноцьця загарэлы калмык, скіраваў каня на камісара.

- Ды вось, ад цягніка адстаў, - дрыготкім голасам вымавіў камісар.

- Эгэ-эй! Адстаў?! - гойкнуў калмык і6 адкінуўшыся ў сядле, голасна зарагатаў.

«Яшчэ адзін ідыёт!, - падумаў камісар, абабіваючы ад пылу нагавіцы. Вытрымаўшы паўзу, ён з годнасьцю, на якую толькі быў здатны, прамовіў:

- Еруслан казаў, вам пастухі патрэбныя...

- пастухі?! Ха-ха-ха, - блазенскім сьмехам грымнуў калмык, але нечакана зрабіўся паважным і сьмехам зьлез з каня. – Еруслан? Дзе ты бачыў гэтага шайтана?

- На станцыі, хвілін пятнаццаць таму.

- Зьбенг, зьбег, шайтан! Зьехаў на вясельле! А-а! Гора мне! - ці то жартам, ці то папраўдзе залямантаваў калмык, занурваючы лбом у конскую грыву. – Зьбег! Найлепшы чабан зьбег! - ускудлаціўшы пяцярнёй сівую чупрыну, нарыхтоўшчык зірнуў на камісара і, ужо лагодным голасам, запытаў: - авечак калі-небудзь стрыг? У стэпе арыентуесься? Верхам можаш езьдзіць?

Камісар пацёпаў плячыма.

- Ну добра, - стары калмык упіхнуў нагу ў стрэмя, - сядай за сьпіну.

З трэцяга ці чацьвертага разу камісар узьлез на каня і, адчуўшы, як перакочваюцца пад ім напятыя цяглы, спалохана абхапіў старога.

- А яму ня цяжка? - запытаўся ён, ціснучыся чэравам да конскае сьпіны.

- каму? Цыгану? Ха-ха-ха! Ды конь гэты самога шайтана зьвязе! Будзёнавец! Мінулым летам з конезаводу выбракавалі.

Бячзмежна абшар. Парослыя чэзлым кустоўем выдмы, пыльная, з чырванаватым водценем смуга на даляглядзе, пясок у куточках асьмяглых вуснаў і маленькі крыжык драпежнай птушкі над галавой. Чорны стэп.

- Чорны стэп, - уздыхае стары Ўрубджур. Голас старога глуха булькоча пад сьвіткаю – закалыханы дарогай, Алег дрэмле, прыціснуўшыся вухам да шырокай Урубджуравай сьпіны.

- У мяне тут пяць чабанскіх пунктаў. Па тысячы галоў на кожным. Пры перагонах пару галоў страчваем. Дадумаліся, шайтаны, на перагонных дарогах яміны капаць. Выкапаюць яму, чым-небудзь прыкрыюць, авечка туды і ўвальваецца. Уяўляеш? - стары змаўкае, паварочваецца тварам да камісара: - Эй, заснуў/

Алег асавела прыўзьнімае павекі.

- Нічога, хутка прыедзем. Кілямэтраў пяць яшчэ. Но! - стары ляпае Цыгана па крыжы, і той тупае жвавей. – Едзем на кашару Ўлан-Хол. Адтуль і будзеш ганяць. Удзень гоніш, а ўвечары Чатыр, гэта чалавек са станцыі, цябе на матацыкле зноў на кашару падкідваць будзе. Я дамоўлюся. Зробіш пяць прагонаў – бараном прэмірую. Шкуру толькі здасі на справаздачу.

- Што я з тым бараном рабіць буду? - прыспана азываецца Алег.

- Хо-о! Што рабіць... Бёрг* згатуеш. А то... ідзі да цягніка. З рукамі адарвуць, - Урубджур суцішна цмокае. – Заўтра ўдвух пагонім, а пасьлязаўтра ўжо адзін.

Пачуўшы такое, Алег уздыхае.

- Ты не хвалюйся, - бадзёра гукае стары. – Я табе ў памагатыя Правакатара дам.

- Якога правакатара?!

- Казла. Правакатара. Ён ужо каторы год гурты на стванцыю водзіць.

Мухтар, які ўвесь час бег наперадзе, нечакана наструніўся, заліўся брэхам, зьнік за пясчаным пагоркам.

- Сайгака пачуў, - задаволена прамовіў стары. – Добры сабака. Купіў шчанюком у аднаго чачэнца.

- А чаму ў яго вушы абкарнатыя? - пацікавіўся тым часам Алег, хаваючы позех у жменю.

- Як чаму? Каб ваўка лепей чуў!

- Ваўка?!

Урубджур сьмешлівым вокам зірнуў на Алега.

- Вось што, хлопец. Галоўны вораг у гуртаправа не чатырохногія, а двуногія. Зразумеў? - і, сьцёбнуўшы Цыгана, стары засьпяваў тужлівую, напэўна, толькі яму аднаму вядомую песьню.

Да кашары Ўлан-Хол яны дабраліся на зьмярканьні. Збольшага пералічыўшы авечак, Урубджур пасек на дровы збуцьвелы тын, што атачаў пастаўнік, і расклаў агонь.

У стэпе цямнее хутка – не пасьпела закіпець вада ў сагане, як насунулася цемра, ад усходу пацягнула прахалодаю, і прадвесьніца ночы – вечарніца – мякка прашапацела над галавою.

Прыемна было разьлегчыся на цёплай, яшчэ не астылай пасьля дзённага сквару зямлі, падперці рукамі падбародзьдзе і глядзець, глядзець неадрыўна, як прагна ліжа агонь збуцьвелае дрэва, фантастычным ценем адбіваючы рухавую постаць Урубджура на сьцяне авечніка, як лятуць у чорную бездань плоймы вогненных зьнічак. Стары сядзеў пры агні, памешваў у сагане драўлянай лыжкай і на дзіўнай мешаніне калмыцкіх і рускіх словаў распавядаў пра сваё жыцьцё, пра першую і адзіную сваю жонку Кэрмэн, якая так і не даехала да Алтаю, пра далёкі сіні Алтай, дзе ён пражыў трынаццаць гадоў, і пра ўсё тое даўняе, напаўзабытае, што прыйшло на абуджаную начным цяпельцам памяць.

Рабіліся цяжкімі павекі, цішэў голас старога, вясёлкавыя шары ўзьнімаліся ў чорнае неба; шары разьбіваліся, ападалі каляровым дажджом, і іншы голас, па-акторску ўпэўнены і няшчыры, гучаў ля начнога цяпельца.

Агонь шугаў аж да неба, ад паху шашлыкоў кружылася галава, а ён, студэнт другога курса Галабурда, ачмурэлы ад салаўіных песень, дармавой гарэлкі і ідыёцкіх жарцікаў Базевіча, апантана махаў хваёвай галінкай, разганяючы дым над мангалам. Ён слухаў тыя жарцікі, і яму зусім не хацелася сьмяяцца, але ён сьмяяўся гучней ад астатніх, а згледзеўшы на плячы камсамольскага бога парушынку, сьцярожка зьняў яе дрыготкімі пальцамі.

Пасьля шашлыкоў усе гамузам кінуліся купацца, і толькі яны з Базевічам засталіся ля вогнішча. Схіліўшы голаў так, што на шыі пазначыліся глыбокія зморшчыны, задуменна мружачы п’янаватыя вочы, ён усім сваім выглядам паказваў, што нават тут, на загараднай базе, куды яго ўпершыню запрасілі, думкі ягоныя не пакідала турбота пра надзённыя камсамольскія справы.

- Ёсьць меркаваньне паслаць цябе ў Баўгарыю, кіраўніком тургрупы. – Базевіч выцягнуў з агню жарынку і, перакідваючы яе з далоні на далонь, прыпаліў цыгарэту.

Нэрвова торганулася брыво, даўкі камяк захапленьня перацяў дыханьне, і ён, задыхаючыся ад шчасьця, страшным голасам выдыхнуў:

- Ехаць ня маю права. У будатрадах зусім занядбаная камсамольская работа.

- Разумею, - ціха прамовіў Базевіч, - разумею, Алег. Ад работы проста душымся. – Базевіч паклаў яму на сьпіну сваю загарэлую, прапахлую дарагім адэкалёнам руку. – Дарэчы, Вараб’ёў Аляксандар, ён што... разам з табой жыве?

Гэтае кароткае, здавалася б, бяскрыўднае пытаньне, выпетрыла хмель з галавы, халоднымі шчымётамі сьціснула сэрца.

- Ты чуў, напэўна, што Вараб’ёў выдаў на сходзе: «Камсамол – кузьня бюракратыі»... «фармалістычная багадзельнея»... камсамольскае бюро назваў зборняй кар’ерыстаў, карацей, - Базевіч пудліва азірнуўся, - пакаціўся твой сябручок не па той дарожцы.

Кволыя языкі полымя зялёнымі плямамі адбіліся ўваччу, і здалося на міг, што ўсё наўкол: гэтае ачахлае вогнішча, абрус з гарою едзіва, гэтыя гладкія хлопцы і дзяўчаты, камсамольскі важак Базевіч і сам ён, камсамолей Галабурда, - толькі зьнявечаныя адбіткі нейчага сапраўднага і годнага жыцьця.

--Твая задача – высьветліць, з кім ён, апрача, вядома, Сарокіна, кантактуе6 чым займаецца ўвечары, якія кніжкі чытае... Іхнія размовы з Сарокіным няблага было б і занатаваць. І яшчэ. Папрасі ў яго сшыткі... ну тыя, дзе ён піша пра Тарашкевіча, - Базевіч удругарадзь азірнуўся. – Разглядай гэта як адказнае камсамольскае даручэньне.

- Базеві-іч! Рату-уй! - пракаціўся па навакольлі жартаўлівы вокліч, і камсамольскі важак усхапіўся на ногі. Якраз за іхнымі сьпінамі, у сутоньні парадзелай ночы, актор драмтэатру Вартанян хапаў за голыя лыткі загадчыцу турбюро «Спутнік» Эсьмеральду.

Ён таксама ўстаў зь бервяна і, зірнуўшы на спалатнелы твар Базевіча, завілай хадою пабрыў да абруса.

- Дык вось... дык вось навошта я яму спатрэбіўся. – Высмактаўшы паўбутэлькі, ён хітнуўся, перакуліў мангал з шашлыкамі і, дарэшты перапэцкаўшыся ў сажу, панурыўся тварам у дзядоўнік. Апошняе, што данеслася да ягоных вушэй, быў вясёлы рогат сябрыны, калі генэральская дачка Эсьмеральда абкладвала яго, соннага, пустымі пляшкамі з-пад гарэлкі.

- Эй, зноў сьпіш?

Ён ачомваецца, прыспана глядзіць на Ўрубджура.

- На, падмацуйся бёргам, а то заўтра без абеду будзем, - стары працягвае місу зь едзівам. Алег зь неахвотаю ўпіхвае ў рот гарачы камяк, камяк пячэ паднябеньне, і даводзіцца прагна ўцягваць паветра, сьцюдзячы гарачую ежу.

- Бёрг гэты зусім як нашыя калдуны, - зазначае камісар, лена варушачы сківіцамі. – Толькі ў нас замест цеста бульба.

- Бульба? - насьцярожліва перапытвае Ўрубджур. – Бульба – знаю! Бульба – гэта картошка! - і, бліснуўшы ў цемры раскосымі вачыма, стары задаволена сьмяецца.

Пры канцы жніўня над Чорным стэпам абуджаюцца сухавеі. Подыхі гарачага ветру гоняць пыльную замець; пыл засьціць далягляд, размытымі чорнымі слупамі падымаецца ў неба; пыл рыпіць на зубах, дзярэ ў перасохлым горле, і няма ад яго паратунку на гэтай бязьмежнай, адкрытай усім вятрам прасторы.

Выпіўшы рэшткі вады з бутэлькі, гуртапраў агледзеўся. Пукаты пагорак, на які ўчора паказваў Урубджур, надзейным арыенцірам паўставаў сярод стэпавай роўнядзі. «Яшчэ два кілямэтры, і трэба будзе забіраць управа», - падумаў гуртапраў і, падганяючы маладога маркача, які адбіўся ад статку, бразнуў шарготкамі. Шарготкі – налыганыя на вяроўчыну накрыўкі ад кампоту - наводзілі жах на віславухіх. Вось і цяпер, пачуўшы бразгат, маркач пужліва падскочыў, наставіў рогі, брыклівым алюрам рынуўся да гурту.

Пылюка тым часам узьнялася неверагодная. Захінаючыся ад пылу, гуртапраў схіліў голаў набок ды так і застыў у непаразуменьні: праваруч, у мроіве жоўтай смугі, пустыннай патарочай паўставаў гэткі ж пяшчысты, парослы белым палыном, пагорак. Кроў горача падкацілася да скроняў. «Учора ж там пагорка не было! Няўжо заблукаў?» – гуртапраў працёр далоньню зацярушаныя вочы. Спадзявацца цяпер можна было толькі на Правакатара.

Казёл па мянушцы Правакатар па-ранейшаму ішоў наперадзе статка, саманадзейна трасучы адвіслаў барадою.

- ідзі, ідзі, братка! - прашаптаў гуртапраў, пераводзячы дых пасьля шпаркага бегу, і, каб не хзамінаць чарадзе, ступіў колькі крокаў назад. Штосьці суха затрашчала пад нагамі... Шукаючы апірышча, ён узмахнуў рукамі і пад роспачны бразгат ахвяраваных Урубджурам шарготак паляцеў долу. Моташная болесьць працяла калена. «Куды гэта я?» – адно і пасьпеў падумаць гуртапраў, як нешта тупое і важкае абрынулася на голаў, на момант затуманіўшы сьвядомасьць. Галава шалёна круцілася, і нейкая цёплая варушкая маса ціснула да зямлі, не давала прадыху. З астатніх сіл ён скінуў зь сябе цяжар, і ў той самы момант яго званітавала.

Надрызна, з глухім прыдыханьнем бляяла авечка. Жывёліна балюча ступала між лапатак, тыцкалася пысай ў скрываўленую скронь, павяваючы ў твар кіславатым пахам аўчыны. Кружылася галава і нясьцерпна хацелася піць.

- Мамачка! - прастагнаў гуртапраў, калі расплюшчыў вочы і зірнуў на акравак барвовага неба. Сьвет патанаў у чырвоным тумане – туман ліпнуў да твару, пухкаю ватай закладваў вушы, і барвовыя хмары над галавою гатовыя былі абрынуцца крывавым дажджом.

Кроў засьціла вочы. Ён паспрабаваў падняцца, але адзінае, што здолеў, гэта прыўзьняць голаў і абаперціся плечуком на сьценку ямы. Паволі церусіў пясок. Тонкія цуркі, нібыта струменьчыкі пясочных гадзіньнікаў, сьцякалі на дно ямы, і нечаканая думка, пакінуўшы боль у калене і моташнае галавакружэньне, працяла затлумлены розум: чый час яны лічаць?

- Мамачка! - шапнулі сасьмяглыя вусны.

- Ммэ-э! - азвалася пад бокам авечка.

Здаровай нагой ён адсунуў авечку ўбок і адчуў раптам, як штосьці агідна-пачварнае паўзло па грудзіне. Ён часта заміргаў, прымружыўся і, убачыўшы перад носам вялізную пяшчаную гадзюку, ізноў, ужо з дрыготкаю ў голасе, выдыхнуў:

- мамачка!

Валасы падняліся на галаве, разьбітая нага нэрвова тузанулася, а вужака, выпусьціўшы з рота падвойны язык, спаўзла па зьнямелай руцэ на дно яміны. Забыўшы на боль, ён сьцягнуў з нагі акарэлы Ўрубджураў бот, упіхнуў руку ў халяву, штосілы ўдарыў па разамлелай ад сьпёкі гадзюцы. Гадзюка злавесна сыкнула, а ён, ужо ніччога ня бачачы навокал, апантана лупіў і лупіў па агідных кольцах, што віліся ля ног.

Скрозь аднастайны шум у вушах порарываецца густы Базевічаў барытон.

- Вы дарэмна фанабэрыцеся, Сарокін. Цяпер, калі Георгі Максімільянавіч пайшоў на пэнсію, фанабэрыя гэтая можа вам нашкодзіць.

Жахам павявае ад ільсьняна-вільготных сьцен, ад зялёнага абруса на стале, ад патаемнай усьмешкі бялявага маладзёна, што сядзіць пры канцы стала, штосьці рупліва занатоўваючы ў сшытку. Ачуцца, пазбыцца насланьня, вырвацца з абдоймаў гэтых ільсьняна-жахлівых сьцен. Цела ягонае працінаюць дрыжыкі. Каб неяк утаймаваць дрыготку, даводзіцца запіхваць далоні пад напятыя сьцёгны. Алесь сядзіць поруч, таксама дрыжыць, і толькі Гек захоўвае спакой, выгодна раскінуўшыся ў мяккім крэсьле.

- І ня проста пайшоў, а загрымеў па стане здароўя, - абзываецца Гек, выцягваючы з пачка чарговую цыгарэту.

- Вы нават над старым бацькам іранізуеце, - з робленым уздыхам прамаўляе Базевіч, - няма ў вас анічога сьвятога!

- Дзе ж яе набрацца, гэтай сьвятасьці? Ці ня ў вас пазычыць?

Базевіч адкідваецца ў крэсьле, бярэ рукі ў крыж.

- Ну, адкуль вы з Вараб’ёвым ды Галабурдам набіраецеся «сьвятасьці», нам вядома. Вашыя вандроўкі па Гродзеншчыне, ператрусы гарышчаў у пошуках бруднай пісаніны розных там цемрашалаў накшталт Гаруна...

Кропля халоднага поту зрываецца з кончыка носа. «Ну што ты хвалюесься, - супакойвае ён сам сябе, - Базевіч жа назваў ягонае імя сумысьля, каб хлопцы не падумалі чаго...»

- Ваш апошні выбрык, - Базевіч перапыняецца, прымружвае вочы. – Ваш апошні выбрык, калі Вараб’ёў замест рэфэрату па «Малой зямлі» прачытаў ілжывы, поўны антысавецкіх прыдумак «жыцьцяпіс Тарашкевіча», камсамольскае бюро інстытуту разглядае як палітычную правакацыю, - голас Базевіча халоднымі мурашкамі казыча сьпіну. – Так, мы рэабілітавалі Тарашкевіча, але рабіць зь яго...

- Хто рэабілітаваў? Ты?! - пасінелыя ад напружаньня Гекавыя пальцы раструшчылі прыпаленую было цыгарэту. – Учора хапаў за лыткі дзевак са «Спутніка», піячыў за дзяржаўныя грошы, дзер глотку ў групе скандаваньня, а сёньня рэабілітуеш Тарашкевіча? Ты? Бесхрыбетны мешчанюк, які залез у крэсла дзякуючы бацькавым каўбасам!

На твары Базевіча, нібыта атрамант скрозь бібулу, праступілі нездаровыя чырвоныя плямы. Вочы ягоныя павылазілі з вачніц і ашклянела ўтаропіліся на бялявага маладзёна.

- Вы, Сарокін, хворы чалавек,- падаў голас маладзён і падняўся з крэсла.

- Яшчэ адзін... папяровы карчагінец? Таксама, напэўна, кумпякі начальнікам вазіў, каб у людзі выбіцца?

- Вы хворы чалавек, Сарокін. Днямі вас паключуць на прыём да псыхіятра. Можаце ісьці! - нечакана рэзка выгукнуў маладзён і, ляснуўшы па стале пухнатым сшыткам, дадаў: - Галабурду прашу застацца!

«Божухна, што ім трэба? Я ж усё сказаў, усё зрабіў, як яны хацелі!» – ён зацкавана глядзіць увасьлед Алесю, і той, перш чым выйсьці з пакою, ледзь прыкметнаківае: «Трымайся!»

- Алег Іванавіч... наш камсамольскі актыў, - кажа Базевіч, прычыняючы дзьверы. – Я табе пра яго казаў.

Маладзён па-кашэчы мякка абыходзіць стол, паціскае пальцы:

- Дзякуй вам, Алег іванавіч, вы нам вельмі дапамаглі. Сядайце, сядайце. – белая, бязь ценю загару кука кладзецца на плячук. – Ёсьць у нас, Алег Іванавіч яшчэ адно, бадай што, апошняе пытаньне, - маладзён нясьпешнаю хадою ідзе да сэйфу. – Вам ніколі не даводзілася бачыць даляры? - Дзьверцы сэйфу расчыняюцца, і маладзён, панурыўшы руку ў жалезныя лёхі, выцягвае адтуль пачатую пляшку каньяку.

«Даляры? Якія даляры?» – ён выцірае рукавом халодны пот з ілба, рашуча трасе галавою.

- А Сарокін вам іх ніколі не паказваў? - буйная кропля паволі паўзе між лапатак.

- Не, ніколі.

- Вы падумайце, пастарайцеся ўспомніць. Зялёныя такія паперкі.

«Божухна, калі гэта ўсё скончыцца?.. Я ж усё сказаў, усё напісаў... Што ім яшчэ трэба?» Яму моташна, ільсьняная сьценка мітусіцца ўваччу, і ён, ужо амаль непрытомны, суцішна выдыхае:

- Штосьці было...

«Штосьці было» – гэта так цьмяна, так неакрэсьлена.

«Штосьці было» - рыпяць габінэтныя дзьверы за сьпінай. Ён бяжыць па цёмным калідоры, ратуючыся ад гэтага страшнага рыпу, чапляецца за дывановы ходнік, стукаецца аб вушак, а вырваўшыся на залітую сонцам вулку і захлынуўшыся халаднаватым, па-вясноваму п’янкім паветрам, выдыхае:

- Нічога... нічога не было!

Паволі, нібыта кандэлябра ў тэатры, цьмянее сонца. Хвіліну яно яшчэ сьвеціць, яшчэ кранаецца твару сваім халодным, нежывым сьвятлом, а потым гасьне зусім, і недзе над самай галавою нараджаюцца шпаркія крокі. Крокі цішэюць, глухнуць, зьліваюцца з сухім шапаценьнем пяску. Пад бокам, абуджаная сьвятлом ліхтара, мэкае авечка. Ён хапае авечку за шыю, прыўзьнімае голаў.

- людзі, я тут! - нема крычыць ён у ноч і не пазнае свайго голасу. Дзесьці ў стэпе на высокіх абаротах завывае рухавік.

«Зьбеглі, падумалі, што нежывы... сволачы, - ён плача6 але сьлёз няма, адно агнём гараць зацярушаныяпяском вочы. – Я загіну, я памру тут, сярод ночы, у гэтай сьмярдзючай яме. Ужо заўтра мяне занясе пяском...»

- Не! Не! - крычыць ён, ліхаманкава шнарачы навокал7 Рукі натыкаюцца на забітую вужаку, на цёплую пысу авечкі, намацваюць кавалак збуцьвелай фанэры, якой была прыкрыта яма. Схапіўшы фанэрыну, ён адчайна дзяўбе сухую гліну. «Выдзеўбсьці прыступку, падцягнуцца на здаровай назе, выбрацца з гэтай жахлівай пасткі... Паўзьці, перакочвацца, грызьці зямлю, але выбрацца».

Кроў грукоча ў скронях, густым цурком зьбягае па твары. Сьвет перакульваецца, і камісар, каб не паляцець у бяздоньнен начнога неба, ушчаперваецца пальцамі ў халодны пясок сваёй магілы.

Да адпрыўленьня цягніка заставаліся лічаныя хвіліны. Алеся на прызначаным месцы не было, і ён, азірнуўшыся на бакі, голасна крыкнуў, сілячыся перакрычаць бязладную вакзальную гамэрню.

- Тут я6 тут, - азваўся сябра з-за сьпіны.

Поціск Алесевай рукі запаў у душу нейкай няўцямнай згадкаю: штосьці ў жыцьці было зьвязанае з гэтым поціскам.

- Знайшлі месца, дзе стаяць! - перагарна выдыхнулі адразу некалькі глотак, і яны адышлі на самы край пэрону.

- Значыць, у Сургут?

У Сургут, да дзядзькі. Днямі ад яго ліст дастаў. Піша, што ўладкуе да сябе, мулярам па трэцім разрадзе.

- А можа, усё ж такі застанесься, пяройдзеш на вечаровы?

- Дарогу, дарогу, грамадзяне! - памаранчавы электракар з шыхтом грукатлівых вазкоў паволі выбіраецца зь людзкога натоўпу.

- Справа вырашаная. Ды і дзядзька чакае, - Алесь ускінуў на рамёны пляцак, але, згадаўшы аб нечым, скінуў пляцак долу і таропка расшпіліў лямкі – Вось, вазьмі на памяць. Ахвяруеш калі-небудзь музэю.

Сшэрхлая вокладка «Граматыкі» непрыемна казытнула пальцы.

- Ну, давай! - сябар абняў яго, страсянуў на адвітаньне за плечы, і ён дакрануўся вуснамі да цёплай Алесевай шыі.

- Сталі тут як азяроды, прайсьці няможна! - гукнула цётка ў чырвоным, зьбітым набакір парыку, якая прабівала сабе дарогу аграмадным дывановым скруткам.

- Алесь, пачакай! - ён адчуў раптам, як шмат яму трэба сказаць сябру гэтай апошняй, расстайнай хвілінай. – Разумееш, мне здаецца, што мы памыляліся, - вочы ягоныя, нібыта шукаючы штосьці, блукалі па запляваным асфальце, - гэтая нашая ілюзорная радзіма, мова, якая нікому не патрэбная, гэтая твая ахвяра. Дзеля чаго яна? Ісьці да ісьціны трэба з народам...

- Убіцца ў натоўп і бадзёра шыбаваць да камунізму?

- З дарогі, з дарогі, мальцы!

- Ісьціна таму і ісьціна, што нараджаецца не з канфармізму, а зь вялікіх і малых ахвяраў, з чалавечых пакутаў, з памылак, наржэшце...

- Чаго вы тут пасталі, паразыты? - дзядзькі ў цыратавых хвартухах, што цягнулі да вагона-рэстарана скрыні з гарэлкаю, адсунулі Алеся ў самыя нетры натоўпу.

- Пачуеш што пра Гека – напішы! - гукнуў Алесь, і рука ягоная на кароткае імгненьне ўзьляцела над людзкімі галовамі.

- Алесь! Жыцьцё адно! - адбіліся ад вакзальных сьцен словы апраўданьня, і раптоўная згадка зыркім сьвятлом асьвяціла памяць: гэта Алесь дапамог яму ўзьлезьці на машыну, першы падаў руку – тры гады таму, у той мітусьлівы, не па-восеньску скварны дзень.

Дома, не распранаючыся, ён падзер «Граматыку» на дробныя шматкі і ўкінуў у бляшанку зь нежакуркамі. Папера спорна загарэлася, жоўтая яснасьць асьвятліла твар, і ён, адчуўшы за сьпінаю нечую постаць, спалохана азірнуўся. На аблезлай, паплямленай рэшткамі старых выцінанак інтэрнатаўскай сьцяне чорнай зданьню паўставаў ягоны ўласны цень.

Раніцай, калі аціхае вецер, паветраў стэпе бывае на дзіва празрыстым. І калі доўга ўглядацца ў незамглёнае пылам неба, дык там, у лазурковым прадоньні, можна ўгледзець нябачную ўдзень рухавую кропку. Гэта каршун, гаспадар тутуэйшых мясьцін, лунае над стэпам, аглядаючы з вышыні сваё гаспадарства.

«Зусім як у кнігах», - падумаў камісар, углядаючыся ў валошкавы блакіт маладога неба. Над героямі кніг, якія ён некалі прачытаў, таксама кружлялі драпежнікі. Героі паміралі ў пустэльнях, і побач зь імі, на распаленым пяску, сядзелі ўсходнія прыгажуні. Героі ўлашчвалі прыгажуняў рамантычнымі аповедамі, і, вядома, ніхто зь іх не валяўся на дне ямы, перапэцканы ва ўласныя ваніты.

- Лухта! Усё лухта! - прашаптаў камісар, і на нерухомых вуснах ягоных застыла гаркавая ўсьмешка. Дзіўна, але ён зусім не адчуваў болю, і толькі галава зьлёгку кружылася ці то ад слабасьці, ці то ад саладжавага паху палыну, якім было прасякнутае паветра. На душы было спакойна і суцішна, і нават думка аб сьмерці, ад якой яшчэ ўчора стаўбурыліся валасы на галаве, сёньня ня здолела сьцерці з вуснаў гіранічнай усьмешкі. «Ды і што такое сьмерць? - думаў ён, пазіраючы на рухавую кропку ў небе. – Так, бясконцы сон бязь сьненьняў. Прынамсі, нічога ня будзе нагадваць аб мінулым жыцьці, па якім ён прабег зацкаваным хлусам». Камісар прыціснуўся шчакой да авечай воўны, і таварышка па няшчасьці наструніла вушы. «Адкуль яна, гэтая зацкаванасьць? Можа, гэта генэтычны спадак? Продкі ж, палескія сяляне, спрадвеку гнуліся да зямлі, баючыся выпрастаць хрыбціны...»

«Філязофія хлусаў, - згадаліся яму словы Гектара, - валіць усё на паноў ды інтэрвэнтаў замест таго, каб зазірнуць ва ўласныя душы. Толькі што ў той душы ўбачыш? Адонкі страху на цёмным дне?»

ЁН сабраў рэшткі сілаў, прыўзьняў голаў, змучана выдыхнуў:

- Даруй мне, Брожа! Даруй маёй пустой душы! Калі ты толькі ёсьць – пачуй мяне! - і здалося камісару, што недзе там, далёка, дзесьці на другім канцы бязьмежнай пустэльні, нехта голасна пракрычаў ягонае імя.

Тае раніцы над Чорным стэпам лунаў стары каршун. Наставіўшы крылы пад пругкі ветрык, увесь час завальваючыся на левае крыло, каршун пільным вокам сачыў за чалавекам у яме. Чалавек ад самае ночы ляжаў незварушна: рукі і ногі ягоныя былі замеценыя пяском, і побач зь ім, апусьціўшы долу лабатую галаву, ляжала схуднелая авечка. «Доўга не працягне», - падумаў каршун пра чалавека і, даўшы кругаля над ямай, зірнуў на ўсход. Пунсовы дыск сонца паволі ўздымаўся над стэпам, і ўсьлед сонцу падымалася да неба празрыста-ружовая аблачына пылу. «Відаць, авечак гоняць, - мільганула ў птушынай галаве, - але чаму так рана і чаму ад усходу?» Склаўшы вострыя крылы, драпежнік сьлізгануў з вышыні ў напрамку да сонца.

Людзі, якія ішлі па стэпе, паводзілі сябе даволі дзіўна. Расьцягнуўшыся ланцугом, яны зазіралі за кожны кусьцік, за кожную выдму і раз-пораз хорам выгуквалі нечае імя. Наперадзе, на сваім даўгалыгім кані, ехаў нарыхтоўшчык Урубджур. Каршун добра ведаў гэтага чалавека – Урубджур ня першы год ганяў па стэпе чароды. Праляцеўшы над людзкімі галовамі, гаспадар стэпу часта замахаў крыламі і сьпехам падаўся прочкі: у людзей магла быць стрэльба, і яны, як вядома, ад ранку заўсёды не ў гуморы.

Галасы гучаць глуха, не раўнуючы як з таго сьвету. Вусны ягоныя размыкаюцца ў высілку сказаць адно кароткае слова «піць», і ў гэтае ж імгненьне гаючая вільгаць поўніць асьмяглы рот. Вада ліецца праз нос, ён захлынаецца, кашляе. Піць! Піць бясконца, да самазабыцьця, аж пакуль кожная клетка не напоўніцца жывою вадою.

- Піць!

- Нельга так многа, дарагой!

- Еруслан, гэта ты?

- Я, Я, дарагой.

- Авечку, авечку цягніце, шайтаны!

Пякучы боль працінае калена, ён стогне, скрыгоча зубамі, да крыві пракусвае вусны:

- Урубджур, пуста...

- Што, дарагой, ты кажаш?

- У душы, кажу, пуста... нічога няма!

- Брэдыт, - зазначае Еруслан, - зрушэньне мазгоў. Відаць, авечка капытом зачапіла, як падала.

- Гэта Палкоўнік! Яго работа! - грыміць разьятраны голас Урубджура, потым усё аціхае, галасы аддаляюцца, і ён сплывае ад іх ена людзкіх руках, закалыханы замарачнымі хвалямі забыцьця.

Яго абудзіла нейкае няўцямнае шапаценьне. Добрую хвіліну ён глядзхеў на белую, пакрытую шарымі пісягамі, столь, на матавы пляфон над галавою і ніяк ня мог даўмецца: дзе ён і што зь ім? Неўзабаве шапаценьне паўтарылася, і ён павярнуў голаў. Дзяўчына ў белым халаце сядзела ля ложку і, прытрымліваючы рукою кудзеркі, гартала часопіс.

- Што вы чытаеце, дзяўчына? - ціха запытаўся ён, і дзяўчына спалохана прыўзьняла веі.

- Ляжыце, хворы, я зараз доктара паклічу...

- Пасядзіце са мной, прашу вас!

Дзяўчына прысела на край услону, перагарнула старонкі.

- Гэта «Тээгін гэрэл», наш калмыцкі часопіс. «Сьвятло ў стэпе», значыць.

- «Сьвятло ў стэпе»... Якая прыгожая назва! - ён правёў рукой па забінтаваным лобе, прыкрыў пальцамі вочы. – Сьвятло ў стэпе – гэта як сьвятло ў душы. Безь сьвятла нельга. Безь сьвятла і душа і стэп чорныя.

Разьняўшы пальцы, ён зірнуў на дзяўчыну, і маладая калмычка, зьдзівіўшыся, відаць, такім словам, разгублена кіўнула ў адказ.

Улан-Хол - Астрахань

Жанчыны ля басэйну

Дасьвецьцем, а шостай гадзіне, тым часам, калі ў доме яшчэ сьпяць, дзьверы адзінаццатай кватэры расчыняюцца і на парозе паўстае пахілая постаць Ягора Іванавіча. Ягор Іванавіч зашпільвае гузікі старамоднага габардзінавага палітону, палохае цішу бразгатам ключоў і, палашчыўшы мыском чаравіка суседавага ката, які круціцца пад нагамі, ідзе па сходах.

Пляфоны крышталёвых сьвяцільняў, цёмных з падсподу ад перасохлых, відаць, яшчэ пазалеташніх мух, струменяць нежывое сьвятло, якое мякка кладзецца на лысіну Ягора Іванавіча, на мыскі ягоных чаравікаў і на згібы масянжовых парэнчаў.

Крокі гулка адбіваюцца ўгары, працяглым гулам поўняць скляпеньні і глухнуць на доле, зьліваючыся з храпам прыдзьверніцы. Прыдзьверніца, як заўсёды такой парой, сьпіць на сваім лежаку, паклаўшы пад голаў гаспадарчую сумку і бессаромна раскінуўшы тоўстыя ногі. Ягор Іванавіч крывеліцца, асьцярожна, каб не нарабіць зьвягі, прыўзьнімае клямку і, выпусьціўшы паперад ката, выходзіць з дому.

На вуліцы зябка, цёмна і волка.

- Вася! – кліча Ягор Іванавіч ката генэрала Абакумчыка.

Кот зьнікае ў цемры, але празь імгненьне зноў зьяўляецца ў коле жоўтага ліхтарнага сьвятла. Там, пад ліхтаром, на бэтоннай шайбе, якую замілаваў генэральскі гадунец, стаяла калісьці міліцэйская будка…

Ягор Іванавіч перакідвае з рукі ў руку поліэтыленавую торбу, зачаравана, нібыта шукаючы ў тым нейкі патаемны сэнс, глядзіць на каціную кучку, і кучка настальгічнай жоўцю расплываецца ў вачах. Згадкі пра будку, пра лісьлівыя воклічы “Здравія жалаю!”, пра службовую “Пабеду”, што пужала людзей сваімі фіранкамі на вокнах, поўняць грудзі халоднай тугой. Туга падкочваецца да горла, Ягор Іванавіч крэкае, смаркаецца ў жменю і, аблаяўшы Мікіту Сяргеевіча Хрушчова, ляпае торбаю па сьцягне. У поліэтыленавай торбе, якую ён нясе і на якой намаляваная нейкая заходняя самадайка, ляжыць зьмена бялізны, кавалак імпартнага мыла і айчынная лубяная вяхотка.

- Жыцьцё на іх, свалачэй, паклаў.. і яны паклалі… г… кучку, - па-старэчы ўголас разважае Ягор Іванавіч, і ягоныя мяккія, на вэтэранскі талён купленыя чаравікі рашуча плюхаюць па лужах.

І сапраўды! Аддзячылі! Каб яму, паважанаму чалавеку, памыцца ў роднай лазьні, даводзіцца ўставаць а палове шостай. Гэты стары шашок Абакумчык, што верхаводзіць у дынамаўскім спорткамбінаце, прызначыў сэанс на сёмую гадзіну. Ці ня зьдзек? Хацеў Ягор Іванавіч адмовіцца ад таго мыцьця, але як адмовішся, калі парылка, духмяны венік ды глыток халоднага “Пільзнэру” сталіся апошняю радасьцю ў жыцьці. Не, бяз лазьні ён нябожчык. Толькі на палку і пачуваецца чалавекам. Гэта ён тут, на праспэкце, пахілы ды скурчаны і галава торгаецца, як у таго доктара Плейшнэра, а на палку – ого-го! Зганяе стуль нават малойцаў з урадавай аховы.

Імжака, што вырываецца з-пад колаў імклівай таксоўкі, непрыемна кранаецца твару, сьцягвае скуру на пераносьсі: таксоўка ляціць у бок Беларускага, пасьпяваючы, як бачна, да ранішняга цягніка, і сьвятлафоры на скрыжаваньнях зацята міргаюць ёй усьлед сваімі пугачынымі зекрамі.

- Касмапаліт бязродны! – лаецца Ягор Іванавіч, выцірае пераносьсе і, прыклаўшы далонь да правага, больш чуйнага вуха, настройваецца пачуць сярод бязладзьдзя вулічных зыкаў шолах службовай сынавай “Волгі”.

Пагодным днём сярэдзіны верасьня ў Сеўруках дакопвалі бульбу. Шасьцідзесяціпяцігадовая Міронаўна, разьвязаўшы хустку, якой быў завязаны рот, выпрастала сьпіну, прыпала да бутэлькі з малаком, ды нечакана закашлялася, захіталася і паволі асела ў разору. Старая сьцяла павекі, намагаючыся пазбыцца чорных мятлікаў уваччу, але гэта не дапамагло: сьвет зрабіўся шары, потым насунулася ноч і, ці то папраўдзе, ці то гэта толькі падалося Міронаўне, дзесьці за Каінавай гарой цяжка ўздыхнуў Гасподзь.

- А божачкі! А што ж гэта? – спалохана войкнула дачка Міронаўны, цётка Кацярына. Адкінуўшы ўбок рыдлёўку, Кацярына ўкленчыла, сёрбнула на поўную губу з бутэлькі, пырснула малаком у твар самлелай маці.

- Чаго ты? – незадаволена скрывілася Міронаўна, калі расплюшчыла вочы.

- Як чаго? Самлела ж! – Кацярына выцерла лоб ражком матчынай хусткі, з вохканьнемпаднялася на ногі: - Задуха – хоць язык высалапі. Ня йначай на дождж бярэцца, - прамовіла яна, пазіраючы на далягляд.

У доказ Кацярыніным словам за Каінавай гарой пагрозьліва грымнула.

- Давай, дачушка, а то змокне! – адчуўшы палёгку, Міронаўна стала вокрач, папаўзла да мяхоў, але дачка схапіла яе за спадніцу.

- Не дурніся ты! На твары ні крывінкі! Памрэш хутка ад тае работы! – крыкнула дачка, падхапіла маці пад пахі, і жанкі, паспрачаўшыся дзеля прыліку, паволі пасунуліся да хаты.

“Месяц дажджу не было, а як ехаць, так насьпеў”, - з гэтаю думкаю Кацярына выцягнула з-пад страхі жмутак поліэтылену і яшчэ раз зірнула на гасьцінец. Па гасьцінцы, цягнучы за сабою даўжэзны шлейф пылу, ляцела калгасная малакавозка. “Толькі б Хведзька не напіўся, - падумала жанчына, камечачы на грудзях поліэтыленавы жмутак, - цягніся тады пяць кілямэтраў… А можа ўжо дзюбнуў? Вунь як ляціць!

Малакавозка скацілася з гары, накрыла пыльнай аблачынаю вясковы клюб і, скіраваўшы да даржніка, спынілася ля крайняй фэрмы.

- А каб цябе… - выдыхнула жанчына, калі дзьверцы малакавозкі расчыніліся і з кабінкі, нібыта тая вязка саломы з адрыны, выкулілася нечая цёмная постаць. Жанчына прымружыла вочы, мерачыся сказаць пра вадзілу штосьці дужа абразьлівае, але подых ветру ды буйныя шроціны дажджу, што ўдарылі па плёнцы, не далі ёй гэтага зрабіць, і яна, разгарнуўшы плёнку над галавой, подбежкам кінулася да бульбы.

- Ізноў піковы кароль! – сустрэў Кацярыну запалы матчын голас, калі яна вярнулася ў хату. Маці, ачунялая, паружавелая з твару, сядзела на ложку і займалася тым, чым яна любіла займацца кароткімі хвілямі спачыну – варажыла на картах.

- І будзеш стаяць каля казённага дому, і сустрэнецца табе той кароль, і нейкі піковы ніжнік будзе побач, - бубніла старая, мерна ківаючыся. – Нядобры чалавек. Калісьці вы зь ім ужо сустракаліся. Цяпер ізноў стрэнецеся, але адно аднаго не пазнаеце.

“З кім гэта я сустрэнуся? – падумала Кацярына, сьцягваючы з плячэй дарэшты змакрэлую кофту. – Ці ня зь Хведзькам Мазарыным? Апух жа ад п’янкі, што й пазнаць цяжка”.

- Колькі ты мне, мама, жаніхоў наваражыла, ды дзе яны, жаніхі тыя? – Кацярына ўздыхнула, са стогнам узьлезла на ложак. – Хлусяць твае карты!

- Перабірала дужа, - азвалася са свайго кута маці, - дужа носам круціла. Вось і засталася векавухай.

Кацярына зноўку ўздыхнула, і маленькі, ня большы ад друкарскай кропкі, павучок мерна закалыхаўся пад стольлю.

- Перабірала… Было б што перабіраць, - скрозь сьлёзы прашаптала жанчына, кульнулася на правы бок, і вочы ейныя паланіў нехлямяжы алень на выцьвілым дыване. Колькі разоў яна парывалася зьняць гэты дыван, кінуць пад ногі, прыхаваць ад вачэй абрыдлага аленя, але маці не давала.

- Пройма ад сьценкі, дый па бацьку памяць. З Масквы, са зьезду ўдарнікаў прывёз, - казала старая, і алень стаяў у вачах, і крыўда смактала сэрца, і здавалася векавусе, што алень, гэта зусім і не алень, што гэта яна, Кацярына, тоне ў атрамантавай багне, загнаная туды невядомымі драпежнікамі.

- Непагадзь якая. Можа, ня ехалі б сёньня, перачакалі? – шпурнутыя вятрыскам кроплі звонка секанулі па шыбах. Маці прамармытала яшчэ нешта, але дачка не пачула. Кацярына плакала, утрапёна пазіраючы на аленя, і алень плыў у чорнай багне, і плылі лісты нетутэйшых расьлін, і ўсё плыло ў вачах векавухі, як плыло яно той салодкай хвіляй, калі гарачыя Хведзькавы рукі лашчылі яе маладое неспатольнае цела.

Кацярына лягла на сьпіну, яшчэ раз уздыхнула, і разам з павучком, што калыхаўся пад стольлю, ускалыхнулася і квяцістая фіранка ля ложку.

Вадзілу малакавозкі, па якім плакала жанчына, звалі Хведарам Пятровічам Мазарыным. І хоць вадзілу таму было далёка за сорак, Хведарам, а пагатоў Пятровічам, яго ніхто не называў. Клікалі па-свойску: Чомба. Хто такі гэты Чомба, у гонар якога ахрысьцілі Хведзьку, ніхто ў вёсцы ня памятаў – зьнік Чомба, расьцёкся бясьсьледна ў тумане людзкой няпамяці. Ну, ды такой бяды! Затое сеўрукоўскі цёзка ягоны квітнеў і пахнуў. Дарэчы, пахнуў цёзка адмыслова: у тых, хто меў шчасьце пастаяць зь ім побач і прынюхацца, стваралася ўражаньне, што ў чэраве ягоным месьціцца парфумны аддзел унівэрмагу. Гарадзкія алькагалічкі, якіх прыслалі ў Сеўрукі на перавыхаваньне, круцілі ад таго паху насамі, моташна вякалі, а каб пазбыцца пахмельных пакутаў, прыкладваліся да бітону з брагай. Налівалі, вядома, і адэкалёншчыку. Чомба бражку выпіваў, крэкаў, а пахмяліўшыся, любіў алькагалічкам пра свае любошчы распавесьці. Сядзе на тарпу саломы, папяроску прысмаліць і давай… Дзеўкі ад тых аповедаў вокраччу поўзалі, рукамі махалі ды за друзлыя жываты хапаліся. На дварэ раная раніца, каровы рыкаюць нядоеныя, а на фэрме сьмех, віскат… Чомба якую ссыльную і на торп узваліць, за сьцягно хапане, але тут усё і канчалася. Не падабалася сталічным дэвоткам такое абыходжаньне: па пысе Чомбу білі ды стармонам нярускім абзывалі. Надта ж крыўдаваў Чомба на тыя словы. Не, не за “стармона” – тут усё правільна. Не любіў вадзіла, калі яго “нярускім” называлі. І ў каго ён толькі такі смуглявы ўдаўся? Маці ж, цётка Тацяна, белая, бы тая павуцінка, ды і бацька, казалі, русявы быў. Праз тую смуглоту і чапляліся да Хведзькі розныя мурынскія мянушкі. Вунь і ў арміі, як на шафёра вучыўся, інструктар ваджэньня іначай як Поль Робсанам не называў.

Дык вось, сядзіць Чомба на тарпе, кусьцістыя бровы хмурыць – чакае, значыцца, калі яму яшчэ нацэдзяць. Але дзеўкі ўжо навучаныя: налі яшчэ – не даедзе малакавозка да гораду. Захрасьне дзе ў канаве ці мо, як летась, у Вядрошу зваліцца. Мінулым летам Чомба ўжо даваў нырца, як толькі не ўтапіўся. Машыну потым два дні з рэчкі цягнулі. Чомбу пасьля таго выпадку на комплекс паслалі, гной ад кароў адкідваць. Цэлы месяц з сахаром уходжваўся, аж неўзабаве на фэрме малако скісла, не было каму на завод адвесьці. Старшыня тады ў раён паехаў, некага там улашчыў, прывёз правы назад. Загадаў, праўда, заяву напісаць аб звальненьні, толькі дату ня ставіць. А Чомбу што – заяву напісаў і далей абаранак круціць, у канавы куляецца.

- І як толькі сабе мазгаўню не растрасе? – бедавалі вясковыя жанкі, што зьбіраліся перад абедам у сеўрукоўскай краме, і нехта зь іх абавязкова дадаваў: - А які хлопец быў! – Пасьля такіх слоў жанкі ківалі галовамі, зыркалі на Кацярыну, і тая, кінуўшы што-небудзь накшталт: - Няма чаго ўспамінаць! – скіроўвала вочы да балоньневых куртак, якімі была завешаная крама.

Няма чаго… Ды ўспамінала, успамінала Кацярына таго, былога Хведзьку, сарамлівага і пагляднага, з шыхтом прыгожых значкаў на мундуры, якія так пяшчотна калоліся скрозь сукенку. І аж дагэтуль шчымела ў грудзях векавухі ад таго прагнага глытка шчасьця, якім захлынулася яна тою далёкай восеньню.

Кароткімі былі іхныя ночы, кароткім было Кацярыніна шчасьце. Толькі тыдзень і пагуляў Хведзя пасьля службы. Перадзім’ем паехаў у горад – меў жа пашпарт, дый на шафёра вывучыўся ў войску.

- Уладкуюся – забяру цябе, - сказаў на разьвітаньне і на знак заручын надзеў ёй на палец маленькі пярсьцёнак. Пярсьцёнак і цяпер ляжыць у шкатулцы разам з хрысьцільным крыжыкам, жмуткам аблігацыяў ды пажоўклай даведкай з бацькавай рэабілітацыяй.

Успаміны. Яны засьцяць вочы гарачымі сьлязамі, яны робяць бяссоннымі ночы, толькі ж куды ад іх падзенесься? І чым жа яшчэ, як не ўспамінамі, жыць саракавасьмігадовай векавусе?

… Хведзька ажаніўся ўвесну. Паквапіўся на цесьцева багацьце. Цесьць жа, казалі, дужа багаты быў. На вясельлі, як ужо маладых надзялялі, тры сотні ў капэрту паклаў. Ну, а як жа іначай? Самохаць такую мымру ці ўзяў бы хто? Маладыя потым да Хведзькавай маці, цёткі Тацяны, прыяжджалі, пад ручку да клюбу праходжваліся. Кацярына напачатку ў хляве хавалася, скрозь шчыліны зыркала ды локці кусала. Гэта потым ужо астыла, плюнула на Хведзьку, і на мымру ягоную кірпатую.

- Адальюцца табе мае сьлёзы, - толькі і сказала Хведзьку пры сустрэчы.

Ну дык жа як у ваду глядзела! Пажыў Хведзька з гарадзкой жонкай, пахадзіў зь ёю пад ручку ды неўзабаве і разьвёўся. Што яны там не падзялілі – аднаму Богу вядома, але ж цётка Тацяна казала – усё праз грошы. Плакалася: сват маладым сэрвант падараваў, а што яна магла? І так апошнюю капейку з хаты вынесла, каб вясельле справіць.

Хведзька пасьля разводу піць пачаў. Ох, ужо і піў чалавек! Мазарыніха ўсе вочы выплакала, кожную суботу ў горад езьдзіла, сына вярнуцца ўпрошвала. Усё ж, думала, каля маткі, можа б, і ачуўся, за розум узяўся.

З аўтабазы, дзе працаваў сьлесарам, Хведзьку выгналі. Дзякуй Богу, сябрукі дапамаглі, на ДАК уладкавалі, на дрэваапрацоўчы камбінат, значыцца. Убіўся ён там у цэх шырспажыву, дзе труны майструюць. А там, - вядома. Якую труну дзяржаве, а якую і набок сьпіхнуць.

Аднаго разу прыехала цётка да сына і не засьпела таго ў інтэрнаце. Гадзіну чакала, другую… Зьбіралася ўжо да аўтобуса сунуцца, а тут нейкі хлопец на ДАК ішоў і цётку ўзяўся правесьці. Прывёў на ДАК, завёў у цэх шырспажыву, цётка глянула, і як не абамлела: ляжаў яё Хведзя ў труне, пад галоўку габлюшкі паклаўшы, белыя ручкі на грудзіне слажыўшы, і хроп на ўсю храпу. Сябрукі-п’янчугі таксама ў трунах ляжалі, некаторыя і векамі панакрываліся, каб мухі не надакучвалі. Паспрабавала цётка пабудзіць сына, але куды там… Хведзька толькі мацюкнуўся спрасонку. Так і зьехала шылам патакі хапіўшы і болей ужо ў горад ня езьдзіла.

А гадоў праз пятнаццаць Хведзька, да сівых валасоў дажыўшы, зь нейкай буфэтчыцай пабраўся. Сышліся, не расьпісваючыся, як ён сам потым расказваў. У нейкага бязногага інваліда катушок зьнялі, за сорак пяць рублёў у месяц. Сужыцелька таксама чарку міма рота не праносіла, у маладосьці нават лекавалася ад п’янкі. Хведзька, як жонку займеў, дык напачатку і піць кінуў, стаў да маці прыяжджаць, сёе-тое па гаспадарцы рабіць. А праз пару гадкоў і сын нарадзіўся. Хлопчыка Лёшам назвалі. Ад тае пары, ці то з радасьці, ці то яшчэ зь якой прычыны, запіў малады бацька горай ад ранейшага. Удзень піў, а ў начы з жонкай біўся. Жылі на сваіх сямі квадратах як кошка з сабакам, нават спалі паасобку. Хведзька дзеля гэтага двухрадны палок змайстраваў – другі ж ляжак не было дзе паставіць. Унізе жонка з сынам спалі, а сам ужо на гары, пад самай стольлю. З-за таго палка яны і разьбегліся. Аднойчы Хведзьку штосьці там падалося – чарцей якіх прысьніў ці яшчэ каго, усхапіўся, галавой аб бэльку ляснуўся – столь жа пад самым носам была – дый на падлогу зваліўся. Пакуль у больніцы ляжаў, жоначка ягоная зь нейкім капітанам пазнаёмілася, усё з катуху павыносіла. Нават старыя Хведзькавы чаравікі ў камісіёнку здала, Лёшу да бабы Тацяны пераправіла і зьнікла з далягляду – завэрбавалася, па чутках, на нейкую рыбалавецкую базу. Выпісаўся Хведзька з больніцы, зірнуў на голыя сьцены і, як быў больнічных тэпцях, так у тым абутку і на станцыю пацёгся, кій толькі ў інваліда прыхапіў, каб людзі думалі, што ў яго ногі хворыя – у тэпцях жа! Гэта ўжо як у Сеўрукі прыехаў, абутак свой за плот закінуў, басанож патупаў, маўляў, люба блуднаму сыну па роднай зямлі прайсьціся. Сеўрукоўскія жанкі блуднаму сыну ўсьлед пазіралі, языкамі цокалі, не разумелі жанкі Хведзькавых пачуцьцяў. Ды яно і вядома: на дварэ лістапад шэраньню зьвініць, лядком пахруствае, а чалавек голымі пяткамі сьвеціць. Згледзеўшы Хведзьку, і Кацярына да весьніц выйшла, “дзень добры” дала, дрыготкія вусны прыкусіла.

Колькі гадоў мінула, а не забылася крыўда. Не, не забылася. І цяпер, перадвячэрняю парою, апошнім днём бабінага лета, крыўда халодным ледзяшом падкочвала да сэрца, і сэрца марнела ў цеснай грудзіне, і не пачула Кацярына, як аціхла залева, не прыкмеціла, як насунулася сутоньне, і маці давялося голасна клікнуць, перш чым яна апрытомнела.

- Кацька, ты што, заснула? Зірні, ці Тацяна там сунецца? – Знадворку рыпнула брамка, пачуліся галасы, і ў прыцемным вакне размытаю плямай праплыў парасон і хлапечая галава з пучком натапыраных валасоў на макаўцы.

- О-от, паразыт! О-от, п’янтос няшчасны! – ужо з прысенку гракнула цётка Тацяна, прымусіўшы Міронаўну спалохана ўсхапіцца. У сенцах штосьці бразнула, пачулася валтузьня, і цётчын голас абарваўся. Старая, відаць, ізноў змагалася з парасонам, забыўшыся, як той складваецца. Нарэшце дзьверы разнасьцежыліся, і Мазарыніха, кінуўшы вока на Багародзіцу ў куце, коратка паведаміла:

- Зноў прынесьлі!

Павярнуўшыся да ўнука, які зайшоў сьледам, яна выхапіла з хлапечых рук парасон, раскрыла на прасушку.

- Ад ранку казала: ня пі! Адвязеш нас з Кацяй на станцыю. Адвёз… Зноў прынесьлі… сучкі гэтыя з фэрмы. Цётка зірнула на Багародзіцу, таропка перахрысьцілася.

- Ну, то, можа, не паедзеце? Я і Каці кажу. Непагадзь такая… і бульбу не дакапалі, - Міронаўна з вохканьнем паднялася, зьвесіла долу лілёва-ацёклыя ногі.

- Ай, во… А калі ехаць? У Лёшы вунь формы няма. Мне ў аптэку трэба…

- Гэта ж, Тацяна… Ты мне дыбазолу вазьмі, - пажвавела той хвіляй Міронаўна. – Сёньня ж ужо ледзь не памерла. Каця, дачушка, запішы, каб не забыцца, - Міронаўна тыцнула пальцам у бок кухоннага стала, на якім ляжаў аркушык паперы. Увесь учарашні вечар старая праседзела над тым лістком, складаючы сьпіс неабходных справункаў.

- Запомню! – адмахнулася Кацярына. – Кожны раз лекі бяру.

- Запомніш?! Забудзесься ў тым тлуме! Лёша, дзетухна, запішы ты бабе. – Лёшка, мокры і натапыраны, як верабей, без ахвоты паклыгаў да стала.

- Чаму, Лёша, такі надзьмуты? Няйначай як двоек нахапаў? – запыталася Кацярына, падымаючыся з ложку.

– Ходзіць за мной цэлы дзень, нейкі самалёт просіць. У мяне дзьве сумкі ў руках, дзьве торбы наперавес, ды яшчэ ягоны самалёт у зубах пацягну…

- Напішы, які там табе самалёт, вазьму, калі ўбачу, - Кацярына паклала далонь на хлапечую галаву і, уздыхнуўшы, прылашчыла непаслухмяныя Лёшкавы валасы.

Позьнім вечарам дождж аціх, неба неяк адразу праясьнела, адно рэдкія хмаркі яшчэ ляцелі наўздагон навальніцы, губляючы долу буйныя халодныя кроплі.

Жанчыны ішлі ўскрайкам гасьцінцу, старанна абміналі лужыны і зь неўсьвядомленаю трывогай пазіралі на сіні ад вечаровай смугі далягляд. Смуга паўзла па схілах Каінавай гары, рабіла невыразнымі абрысы дрэў, і Кацярыне мроілася, што гэта не сухастойны ельнік, а нечыя постаці падымаюцца ад зямлі, раскінуўшы ўбокі ашмёткі сатлелых рук. Каб пазбыцца відмаў, жанка перахрысьцілася, паскорыла крок, але трывога не мінала – ляцела наўздагон вухканьнем шэрай савы, рыпеньнем старой таполі.

- Маўрына дрэва рыпіць, - прамовіла цётка Тацяна, азірнуўшыся на высозную, зьнявечаную навальніцамі таполю. Маўра тады чатыры дрэвы пасадзіла, гэта ўжо каб Юрку Абакумчыка прываражыць. Апоўначы вадою замоўленай палівала, - старая змоўкла на хвіліну, а Кацярына, павёўшы вачыма на знак змогі ад тых абрыдлых, зь дзяцінства чутых аповедаў, зморана перавяла дых. – Ну дык жа прываражыла. Пасьля заручын Хадоры-варажбітцы рэшата яек занесла ды хустку кашаміравую падаравала. Паглядная была дзеўка. А працавітая-а! Гэта ўжо як пасаг да Абакумчыкаў несьлі, бабы абгаворваць пачалі: камяні, камяні, кажуць, панесьлі!.. Бабы, ты ж ведаеш… Адамкнулі два куфры, а там… - старая боўтнула нагой у калюжыне, стоена, нібыта давяраючы нейкую страшную тайну, выдыхнула: - Бялёнага палатна аж па века накладзена. Усё сама выткала! – Выбіўшыся на сухое, цётка аддзьмулася, зябка перасмыкнула плячыма. – Вылюдак гэты, Лёнька-Каін, хацеў Маўру гвалтам узяць. Ледзь адбілася. Я зь яе сястрою дружкавала, сама бачыла: у Маўры ўсе рукі сінія былі.

“Загаворваецца старая, - падумала Кацярына, працяўшы позіркам гронку зыркіх агнёў на даляглядзе. – Мінулым разам пра Лёньку-Каіна дзяўбла і зараз пачынае…”

- У раёнцы пісалі – у Маскве жыве, зь піянэрамі сустракаецца, - не сунімалася старая. – І што ўжо ім кажа? Як роднага брата забіў?

Пачуўшы пра раёнку і зразумеўшы, што байкам цётчыным ня будзе скону аж да самай станцыі, Кацярына ўздыхнула і асуджана панурыла голаў.

Мінулай вясною старая праз тую раёнку нікому жыцьця не давала. Адвеку газэт не чытала, а тут яшчэ адранку, управіўшыся з чыгунамі, на нос акуляры насоўвала і ці то Хведзьку, ці то ўнуку, ці то сама сабе артыкул пра Лёньку-Каіна перачытвала, абурана галавою хітала, у бок печы плявала, а дайшоўшы да месца, дзе камсамолец Абакумчык верхавода кулацкай банды зьліквідаваў, газэту на падлогу кідала ды прамаўляла ўзрушана:

- Гэта ж трэба так брахаць!

- Дабалбочашся, - казаў іншым разам Хведзька, сёрбаючы расол з бочкі. – Будзе табе як таму кулацкаму верхаводу.

- Якому верхаводу?! – стакроць адбіваўся ў ёмістых саганах зьвяглівы цётчын голас. – Верхавод той працаваў не разгінаючыся, матку хворую даглядаў, хату новую паставіў. А паскуднік гэты адно і рабіў, што сходы праводзіў. Брат арэ, зь сіл выбіваецца, а Лёнька мітынгі ладзіць ды лёзунгі на сьценах піша. Лены ж быў, як палка!

Як там усё дзеялася, ніхто ня ведаў, а хто ведаў, той маўчаў, але ж Мазарыніха гнула сваё. Паслухаць яе, дык і банды ніякай не было, і брат брата забіў ня з клясавых памкненьняў, а праз жаночую спадніцу. Летась старую на піянэрскі збор запрасілі як калгаснага вэтэрана, дык яна там такога нагаварыла, што дырэктару школы давялося ў Цюменскую вобласьць пераяжджаць.

- Лухта ўсё! – бухнула яна на зборы, паслухаўшы вершыкі пра Лёньку Абакумчыка. – Якое там, кажа, палымянае сэрца! Да чужых жонак палымяны быў, праз тое і брата забіў. Прыцёгся, кажа, на Юрчын падворак, жыў жа побач, у хаце, якую яшчэ дзед паставіў. Агледзеўся, прынюхаўся, убачыў, што гаспадара няма, – і да Маўры. Маўра якраз на ганку сядзела, гарох лушчыла. Напачатку, як заўсёды, у ячэйку запрашаў, а потым і пад спадніцу паторкнуўся. Маўра, вядома, у лямант, пачала мужа клікаць – Юрка непадалёку, у хляве быў, канюшыну з вышак скідваў. Так зь вілкамі на падворак і выкуліўся. Мы з Маўрынай сястрой таго дня каласкі падбіралі. Як пачула стрэлы, так у мяне ўсё і абарвалася. Адчула сэрца, што зь Юркам няшчасьце. У вылюдка ж гэтага рэвальвэр быў. Чорны такі, на баку матляўся. Ён і майго бацьку ледзь не застрэліў, як у калгас запісваў. Пабеглі мы з Настаю, гэта ўжо зь сястрою Маўрынай, да Абакумчыкавага хутару. Бяжым, а ў саміх ногі падкошваюцца. А як кроў пасярод двара ўбачылі, так і зусім абамлелі. Маўра тым часам Юрку ў хату зацягнула, выбегла на ганак, валасы на сабе рве: “Бяжыце, крычыць, па фэльчара!” А мы з Настаю стаім, вачыма лыпаем і зварухнуцца ня можам.

Каіна потым цэлы дзень шукалі, усе кусты-яры абгледзелі, а таго як чорт з хлебам зьеў. Гэта ўжо як пастухі з паствы вярнуліся, тыя сказалі: бачылі, як Лёнька ў бок Навасёлак бег. Мужыкі калы пахапалі, на станцыю пабеглі, думалі, чыгункаю зьбегчы хоча. Толькі да могілак і дабеглі. Атачылі вайскоўцы на манголках, і Каін зь імі. Тры дні вёску трэсьлі. У каго мех жыта знойдуць, у каго кубел з просам – хавалі людзі, каб з голаду не памерці. Толькі ж ад Лёнькі-Каіна ці схаваеш? Сорак душ пасьля таго ў Сібір зьвезьлі. Усе тамака і памерзьлі. Адно Мішка Дзямідаў вярнуўся. Двое сутак, казаў, у асэнізатарскай бочцы ехаў, да чыгункі выбіваўся.

Піянэры на зборы гамоняць, летакі з паперы пускаюць, а тут прыціхлі, нават раты паразявалі, а ў цёткі і зусім язык разбэрсаўся: ужо і пра хлебную машыну згадала. Балазе, настаўніцы схамянуліся, вывелі старую з памяшканьня. Дырэктара праз тыя балачкі на парткамісію выклікалі, спагнаньне ўляпілі, а потым і зусім са школы звольнілі. Давялося чалавеку на новае месца параяжджаць. Перад ад’ездам да Мазарыніхі заходзіў, пра хлебную машыну пытаўся. Цётка і распавяла, як тое было: як яны калгасам палеглы лёг падымалі, як тую машыну ўгледзелі. Да вайны на машыны як на дзіва глядзелі, а тут яшчэ на будцы “Хлеб” напісана – людзі і кінуліся за той хлебавозкай, думалі папраўдзе хлеб вязуць, галадуха ж была. Машына па вёсцы праехала, ля праўленьня супынілася, а з кабінкі Лёнька-Каін вылез, рамянямі парыпваючы. Усе і разьбегліся хто куды, па стагах ды па гарышчах пахаваліся.

У той дзень старшыню забралі – Кацярыненага бацьку. Каці тады і годзіка ня споўнілася. Не паглядзелі, што ўдарнік, што ў Маскву езьдзіў ды з Куйбышавым фатаграфаваўся. Пазьней, як ужо сьнег выпаў, хлебавозка амаль штоночы на Каінаву гару прыяжджала. Стрэлы покалі, ды чуваць было, як людзі галасілі. На гару тую і зараз ніхто ня ходзіць. Гэта ўжо як з гораду хто прыедзе, тыя таўкуцца. Грыбоў там дужа багата… Дырэктар цётчын аповед у кніжачку запісваў ды потную лабаціну выціраў. Усё бубніў: “Пакладу партбілет…” Ды, відаць, не паклаў: зьехаў у Цюменскую вобласьць і радзіну з сабой забраў.

… Ужо і сіл не ставала цягнуцца па дарозе, ужо і сэрца глуха тахкала ў грудзіне, а цётка ўсё гаварыла, гаварыла, і толькі ля самай станцыі суціхла, уражаная зычным гудком цеплавозу. Хвілін пяць яна ішла моўчкі, сумнымі вачыма паглядаючы на каляровыя агні сэмафораў, а згледзеўшы натоўп ля будынка вакзалу, запыталася:

- Калі ж ужо прыедзем?

- У шэсьць трыццаць, - адказала Кацярына, і цётка Тацяна, змучана ўздыхнуўшы, прашаптала:

- Хоць бы ў пляцкарту ўбіцца, а то мінулым разам ў тамбуры таўкліся…

Бледна-зялёныя стрэлкі “камандзірскіх” паказвалі палову сёмай. Ягор Іванавіч перасмыкнуў галавою, пстрыкнуў пальцам па шкельцы гадзіньніка і зноў наструніў вуха.

Гулі цягнікі на Беларускім, поклічы радыёстанцыі “Маяк” луналі ў сутарэньні камяніц, пустыя скрыні бразгалі на задворках унівэрсальнага магазыну.

“Зноўку позьніцца, сволач”, - падумаў Ягор Іванавіч і, кінуўшы дакорлівы позірк на чорную “Волгу”, што ляцела па праспэкце, са скрухаю вымавіў:

- Няма парадку…

Злосьць на шафёра халоднаю жоўцю расьцякалася па чэраве. Сэрца глуха тахкала, а ўмомант спапялелы жаўталіст, якім быў усланы ходнік, шэраю пацучынай зграяй заварушыўся пад нагамі. Ягор Іванавіч войкнуў, асунуўся плечуком на стаўбур згалелай таполі, глыбака, аж да колікаў у сэрцы, уздыхнуў.

Яшчэ зьвечару ён пачуў сябе нядобра: застарэлым болем ныла пячонка, кружылася, як гэта часта бывае ў старых людзей, галава, гарачыя голкі калолі цела, а само цела зрабілася лёгкім і нядужым. Апошнім часам, асабліва пасьля выпітай чаркі, пячонка ўсё часьцей дапякала Ягора Іванавіча. Ды яно і вядома – як-ніяк семдзесят гадоў стукнула. Але ж затое сэрца… Сэрца ў Ягора Іванавіча было што ў таго падводніка. Сябры-таварышы па службе даўно на тым сьвеце спачывалі, інфарктамі ў зямельку ўвагнаныя, а Ягор Іванавіч за ўсё жыцьцё нават валідолу не пакаштаваў. Толькі нездарма кажуць: конь на чатырох нагах, а спатыкаецца. Вось і Ягор Іванавіч… Глядзеў учора інфармацыйную праграму “Час”, сёрбаў гарбату са сьвятаяньнікам, аж раптам кальнула яму пад лапатку, увушшу званы загулі, а ліванскія патрыёты на тэлеэкране дагары нагамі перакуліліся. Войкнуў стары, глынуў пігулку снатворнага – іншых лекаў у хаце не было – і да ложку пацёгся. Лёг не распранаючыся, коўдру па падбародзьдзя нацягнуў. “Пройдзе”, - сказаў сам сабе, - памыюся ў лазьні, усе хваробы як рукой зьніме”. – З тымі словамі і заснуў.

І прысьніўся Ягору Іванавічу палкоўнік, вясёлы, усьмешлівы, апрануты ў навачасную майку з надпісам “Перабудова” ўздоўж грудзіны. І толькі атачалі палкоўніка тыя ж самыя сьцены ізалятару, і ў руках ён трымаў той самы брызэнтавы мяшэчак. І Ягор Іванавіч ізноў крычаў у сьне, а прачнуўшыся, доўга спатольваў сэрца шчасьліваю думкай аб тым, што палкоўніка даўно няма, што ён згінуў бясьсьледна ўвосень сорак шостага году.

Дыхнуўшы бэнзынавым гарам, дзесьці зусім побач спынілася машына, і Ягор Іванавіч разьмежыў павекі. Замарачнае мроіва засьціла вочы, і з мроіва прагучаў вясёлы голас шафёра Міколы:

- Што, Іванавіч, заснуў?

Ягор Іванавіч хітнуўся, невідушча павёў рукамі, з астатніх сіл адчыніў дзьверцы машыны.

- Коля, блага мне, - выдыхнуў ён, залазячы ў салён, але вадзіла не пачуў. Выцягнуўшы з-пад сядзеньня анучку, Мікола скочыў з машыны і праз імгненьне рука ягоная імпэтна засьлізгала па шкле.

Зачыніўшы за Ягорам Іванавічам дзьверцы, вадзіла плюхнуўся на сядзеньне, рашуча паддаў газу. Стары вохнуў, пацягнуўся рукой да Міколавага плечука, але яго адкінула назад і ён бязвольна абсунуўся скроньню на халодную шыбу.

Восеньскі дождж церусіў з зацятай аднастайнасьцю, завілымі раўчукамі зьбягаючы па шкле. На падворку было пустэльна, адно ўдалечыні, насупраць задымленай кацельні, купка салдат выгружала з трафэйнай трохтонкі скрыні зь нямецкім архівам. Пасмы густога дыму слаліся над зямлёй, хавалі ад вачэй увішныя фігуркі, міжволі нагадваючы лейтэнанту пра духмяны хачапуры: спальваць трупы на кацельні мелі звычай акурат пад час абеду. Лейтэнант адышоў ад вакна, пацёр далоньню бурклівае чэрава і, зазірнуўшы пад стол, падняў з падлогі плексыглясавую лінарку. Пакруціўшы ў руках празрысты прастакутнік, ён уздыхнуў і рупліва сьцёр лязом выдрапанае на лінарцы прозьвішча былога гаспадара кабінэту.

Начальніка трэцяга аддзелу Казарына арыштавалі ў пятніцу. Раніцой маёр атрымаў новае прызначэньне – у разьведшколу на Валакаламскай шашы, а ўвечары таго ж дня, выкапаны з пасьцелі нейкай балерыны, загрымеў на Лубянку. Казарын быў спрытнюга, на высокія пасады галіўся, таму, відаць, і згарэў. Але ж хто яго падпаліў? Казарын – сваяк палкоўніку, за Літву яшчэ да вайны Чырвоную Зорку атрымаў… Незгаральны, як сьмершаўскі сэйф, а глядзі ж ты… згарэў!

“Страціў, страціў палкоўнік ласку. У пятніцу сваяка забралі, а сёньня-заўтра самога зябяруць. Будзе ведаць, як да Бацькавых каханак заляцацца, - падсумаваў дакучлівыя разважаньні лейтэнант, а пачуўшы стук у дзьверы, падаўся да стала. Зарыпелі завесы і зь цёмнага тамбуру выплыла задаволеная фізіяномія даручэнца Фаміных.

- Дазвольце зайсьці, таварыш лейтэнант?

- Ну што там у цябе? – прабурчаў лейтэнант, зашпільваючы аплікі выхаднога кіцеля.

- “Сорак першы” памёр, таварыш лейтэнант! – бадзёры голас даручэнца зьліўся з гэткім жа бадзёрым рыпеньнем ягонай навюткай партупеі.

- Як памёр, - перапытаў лейтэнант, але, уцяміўшы ўсю недарэчнасьць пытаньня, панурыў вочы і ледзь чутна загадаў: - Ідзіце!

Хвілін празь дзесяць лейтэнант ішоў бясконцымі калідорамі, ляпаў далоньню па сьценах і, нэрвова міргаючы пасьля кожнага ляпу, абмазгоўваў сытуацыю. Сьмерць “сорак першага” яго ня надта каб турбавала. Здыхлю гэтага яму павесілі на шыю мінулым тыднем, калі Абакумчык зьехаў у камандзіроўку. Што ўжо Абакумчык зь ім рабіў – аднаму Люцыпару вядома. Прымушаў, відаць, усяночныя адстойваць, той і ня вытрымаў. Двое сутак у лазарэце бяз памяці адляжаў і вось… скапыціўся. Скрывіўшыся ад паху карболкі, лейтэнант зайшоў у трупярню, а згледзеўшы на падлозе скрываўлены хвартух, скрывіўся яшчэ болей. Патолягаанатам Ніжагародзкі, сівагаловы, сьпісаны зь нейкага тылавога шпіталю дзядок, стаяў ля стала й нэрвова дыміў самакруткай. Дзядок, безумоўна, чуў тупаценьне за сьпінай, але не азірнуўся.

- Разьнік чортавы, - буркнуў лейтэнант, зь нецярплівасьцю кашлянуўшы ў жменю.

Дзядок рэзка павярнуўся, сьцягнуў зь нябожчыка падзертую прасьціну:

- Навошта было тое ўскрыцьцё. Дастаткова на ногі глянуць… Трое сутак на нагах прастаяў, ня меней. Кантузія ж была ў чалавека.

- Чалавекі, шматпакутнікі… папоўшчына нейкая, таварыш ваенлекар, - састроіў гіранічную ўсьмешку лейтэнант. – Вас часам не з манастыра да нас накіравалі? – лейтэнант дастаў з кішэні папяросы, зьбіраючыся пачаставаць Ніжагародзкага, але той, падхапіўшы з падлогі валізу з хірургічным прычандальлем, выйшаў з трупярні.

І без таго паганы настрой быў сапсаваны канчаткова. Лейтэнант вылаяўся, кінуў вока на тэлефон унутранай сувязі, што вісеў ля ўваходу, і, прыпаліўшы “беламорыну”, падышоў да апарату. Кіквідзэ, зь якім яго злучылі, доўга не падымаў трубкі, нарэшце адгукнуўся сіплым і, як падалося лейтэнанту, прыспаным голасам.

- Кіквідзэ? Сьпіш?

- Ныкак нэт, таварыш лейтэнант! – голас каўказца працяглым трэскам скалануў мэмбрану.

- Глядзі ў мяне!

- Гляджу, таварыш лейтэнант!

Колькі часу лейтэнант узважваў адказ Кіквідзэ, пасьля чаго запытаў:

- Як там “дваццаты”?

- Плачэт, таварыш лейтэнант!

- Спаць не даваць! Заўтра ад ранку – да мяне!

- Слушаюс, таварыш лейтэнант!

- А як пісака? Не паразумнеў?

- Ныкак нэт, таварыш лейтэнант. Савсэм плоха сэбя ведот. Пракурора трэбует.

- Пракурора? – прыхоўваючы абурэньне, лейтэнант прыкусіў верхнюю губу і каротка выдыхнуў: - Давай!

Карэспандэнт акруговай газэты Штэрн, хударлявы, пасінелы ад бяссоньня чалавечак, празьмерна шырокім крокам зайшоў у кабінэт і, задраўшы ўгору няголенае падбародзьдзе, голасна выдаў:

- Я патрабую пракурора!

За чатыры гады работы лейтэнант упершыню чуў такое патрабаваньне, таму і ня ўцяміў адразу – весяліцца яму, ці абурацца. Пасьля хвіліннага роздуму ён усё ж такі пасьміхнуўся, тыцнуў пальцам у кут, дзе стаяў прышрубаваны да падлогі ўслон, але падсьледны і ня думаў садзіцца.

“Паказытаць карэспандэнту пяткі, ці што?” – падумаў лейтэнант, выцягнуў са стала шуфляду, намацаў пад слоем правазнаўчых брашур важкі гумовы друк.

- Як вы… козыту не баіцеся? Сэрца не заходзіцца?

- Папрашу без эківокаў! – ужо без ранейшай упэўненасьці азваўся Штэрн, і голас ягоны заглушыла напорлівае зумканьне тэлефону.

Лейтэнант не любіў гэтых званкоў. Тэлефон заўсёды абуджаўся ня ў час, поўнячы душу халоднай трывогай. Вось і цяпер, прыціснуўшы слухаўку да вуха, ён адчуў, як клёкнула ў горле ўраз абамлелае сэрца. Трубка пагрозьліва маўчала, але па тым мерным сіпе, што далятаў з тэлефонных глыбінь, можна было зразумець: тэлефанаваў палкоўнік.

- Як там, лейтэнант, твае гадунцы? – голас палкоўніцкі перарваў пракураны кашаль.

- Жывыя-здаровы, таварыш палкоўнік! – гракнуў лейтэнант, калі аціхла кашляніна.

- А як “сорак першы”?

“Ужо ведае”, - мільганула ў галаве лейтэнанта. Абцягнуўшы канец кіцеля, ён ямчэй прыціснуў слухаўку да вуха і гэткім жа бадзёрым голасам прамовіў: - Памёр, таварыш палкоўнік!

- Вось што, лейтэнант, - вымавіў палкоўнік пасьля пярэрвы, - разьбярыся з гэтай справай і ўсе матэрыялы па “сорак першым” мне на стол. І не пазьней панядзелку. Па-ня-дзел-ку! – па складох паўтарыў шэф і паклаў слухаўку.

- Абакумчык! Абакумчык! Абакумчык! – пачулася лейтэнанту ў кароткіх гудках адбою, і цьмяная здагадка пакутліва заварушылася ў галаве. “Так-так… Абакумчык… Гэта ён зьеў Казарына. Палкоўнік, вядома, усё ведае. Толькі Абакумчыка голымі рукамі ня возьмеш. Ня йначай як на самога Бацьку працуе”.

Заняты сваімі думкамі лейтэнант і не прыкмеціў, як падсьледны Штэрн падышоў да стала, выхапіў са шклянкі аловак. Кароткае імгненьне лейтэнант глядзеў на рухавы аловак, потым перавёў позірк на няголеную пысу Штэрна і толькі тады ачуўся. Ён крадком, не раўнуючы як той кот, падышоў да Штэрна, зазірнуў у паперку.

- Заява пракурору? – роблена ўсхваляваным голасам запытаў лейтэнант і, ступіўшы крок назад, выцяў нагой па схуднелым азадку ваенкара.

- Пад стол! Пад стол, юда! – другім высьпяткам лейтэнант загнаў карэспандэнта пад стол, пісака спалохана заенчыў, паспрабаваў устаць, і стол завіс на ягоным карку.

- Сволач! Дывэрсант! – галёкнуў лейтэнант, з жахам заўважыўшы, як хітнуўся на стале алебастравы бюсьцік Сталіна.

Дзьверы за сьпінай расчыніліся, і Фаміных зь днявальным віхурна падляцелі да Штэрна. Заехаўшы карэспандэнту па шыі, хлопцы пацягнулі небараку па падлозе, і лейтэнант з палёгкаю расшпіліў аплікі на ўзмакрэлай шыі.

- Запомні, сука! Жыць табе засталося два дні! Так што падумай… - крыкнуў лейтэнант, але той, да каго ён зьвяртаўся, наўрад ці меў здольнасьць думаць. Галава карэспандэнта матлялася, як у хворага гусака, і толькі на імгненьне ажыла, ляснуўшыся аб вушак падвойных дзьвярэй. Лейтэнант паставіў на месца алебастравы бюсьцік, абцёр зь яго нябачны пыл, крутнуў корбу ўнутранага тэлефону.

- Кіквідзэ? Зноў сьпіш? – у трубцы нарадзіўся сіплы зык: Кіквідзэ набіраў паветра, каб гойкнуць “Ныкак нэт!”, але лейтэнант папераджальна крэкнуў: - Зараз пісаку прывалакуць. Ты яго… гэта… у сто другую аформі, - трубка зноў засіпела, мерачыся азвацца грымлівым голасам Кіквідзэ, але замест грому пачулася запабежлівае хіхіканьне: у сто другой каморы сядзелі гомасэксуалісты.

Паклаўшы трубку, лейтэнант ладную хвіліну сядзеў нерухома, штосьці няўцямна мармытаў сабе пад нос, выразна прамаўляючы толькі адно слова “дзіўна”, нарэшце яшчэ раз крэкнуў і падняўся з крэсла.

“Абакумчык капаў пад палкоўніка… і так схібіў з “сорак першым”. Хітры, абачлівы Абакумчык. Не, тут штосьці ня тое”, - лейтэнант адчыніў сэйф, выцягнуў адтуль сьледчыя матэрыялы – зялёную тэчку з забарскамі і перавязаную аборкай гімнасьцёрку са жмуткам прычэпленых мэдалёў. Пералічыўшы ўзнагароды, ён калупнуў пальцам чырвоную лычку раненьня, перасмыкнуў галавою і запіхнуў гімнасьцёрку ў ніжні аддзел сэйфу.

Матэрыялаў у тэчцы было небагата: паперка з анкетнымі дадзенымі, рапарт нейкага капцёра ды пара лісткоў з пратаколамі допыту. Чытаць пратаколы лейтэнант ня стаў, а вось рапарт перачытаў аж тройчы. Ад тае непісьменнай, шчодра прыпраўленай украінскімі словамі пісаніны лейтэнанту стала моташна. Ён закрыў тэчку, піхнуў назад у сэйф і, зрабіўшы на халявах ботаў гармонік – адзнаку блізкай сустрэчы з жанчынай, рушыў у ядальню.

Справа сяржанта Мазарына, якую так уважліва вывучаў лейтэнант, узьнікла, можна сказаць, на голым месцы. 25 верасьня 1946 году дэмабілізаваны Мазарын стаяў у чарзе па сухі паёк і новае абмундзіраваньне. Ну, стаяў бы сабе ды стаяў, як усе астатнія дэмабілізаваныя, дык не… пачаў языком мянціць, з капцёра пацьвельваць. “Тыловою крысою мэні назвав, та всі сміялыся” – так напісана ў рапарце. Дайшла да сяржанта чарга новае абмундзіраваньне атрымліваць, а капцёр не дае. Загад, кажа, выйшаў – не даваць дэмабілізаваным новай гімнасьцёркі, калі старая ня зношаная. У чарзе захваляваліся, “мацюкатыся почалы”, капцёр па інтэнданта пабег. Скончылася тым, што сяржант старую гімнасьцёрку з мэдалямі над галавой раскруціў ды на кучу брудных падштанікаў ускінуў – ня вытрымалі ў хлопца нэрвы. А наступнага дня сяржанта ў адмысловы аддзел паклікалі. Асабіст на яго і накінуўся: “Што вас прымусіла савецкія мэдалі пад ногі кінуць, на іх жа выявы правадыроў выбітыя? Хто падбіў на такую правакацыю?” Карацей, пачаў на псыхіку ціснуць, ды так натхнёна, што ў сяржанта пасьля першага ж допыту старая рана адкрылася.

“Ну, з асабістам рэч зразумелая. Дарваўся чалавек да паважнай справы. Абрыдла, відаць, салдацкія лісты чытаць ды слухаць, аб чым асабовы склад у прыбіральні балбоча. Але ж Абакумчык! Што яго прымусіла так шчыраваць?” – лейтэнант прайшоўся па склізкай, толькі што вымытай падлозе афіцэрскай ядальні, сеў за крайні стол і абхапіў рукамі скроні. Абед даўно скончыўся, у залі было пуста, і толькі ў супрацьлеглым куце, пад сховай лапушыстага фікуса сядзелі два маладзёны і сёрбалі піва. Аматары піва суцішна гаманілі, круцілі стрыжанымі галовамі, цікуючы афіцыянтку, але тая не ішла.

- Капа! – гукнуў неўзабаве адзін з маладзёнаў, і залатая Капіна галоўка вытыркнулася з проймы кухонных дзьвярэй.

- Капа, яшчэ па куфлю! – хорам гракнулі маладзёны, але афіцыянтка ў іхны бок нават не зірнула. Паправіўшы прычоску, таропка зацокала ў канец залі. Вось ужо месяц, як Капіталіна не давала ў аддзел ніякай інфармацыі і, адчуваючы сваю віну, шыбавала ледзь ня подбегам, у пяты мо раз папраўляючы наколку ў хвалістых валасах.

- І хто ж такія? – баднуў галавой лейтэнант, паказваючы ў бок лапушыстага фікуса.

- Курсанты. На стажыроўку прыехалі, - паведаміўшы гэта, Капа панурыла вочы, пракудліва тарганула плечуком.

- А-а… наша зьмена, - лейтэнант зірнуў з-пад брывоў на лапушысты фікус, пасьміхнуўся і шматзначна кашлянуў у жменю. – Ну, дык нясі што-небудзь, з галадухі паміраю.

Капа крутнулася на абцасіках, трывожным пахам парфумы павеяўшы на лейтэнанта.

- Сучка! – уголас вымавіў лейтэнант. Выцягнуўшы сурвэтку, ён чыркнуў на ёй адно толькі слова “Ўдарнік” і, прыціснуўшы цыдулку сальніцай, выйшаў зь ядальні.

З прачыненых дзьвярэй кінатэатру (адчылілі з выпадку задухі) гугнявым рэхам перабрэхваліся мужчынскія і жаночыя галасы: ва “Ўдарніку” чацьвёрты дзень запар круцілі “Першую пальчатку”. Капа стаяла на звычайным месцы, ля ўваходных дзьвярэй і нецярпліва ляпала адна аб другую халявамі гумовых боцікаў.

- Цябе сягоньня не пазнаць, - прашаптала Капа, ступіўшы насустрач лейтэнанту. Капін голас прымусіў лейтэнанта сумецца, сарамліва прыкрыць рукамі прапаліны на баках ватоўкі. Захоўваючы кансьпірацыю, лейтэнант вытрас з бота ўяўны каменьчык, азірнуўся і гэткім жа ціхім голасам выдыхнуў:

- Працуем…

Па вечарах лейтэнанту даводзілася “працаваць” у піўнушках – запісваць размовы падпітых інвалідаў.

– Тут справаздача за месяц, - Капа тыцнула ў лейтэнантаву руку скрутак абгортачнай паперы. – Асабліва нічога цікавага. Адно што курсанты… Ну, там я напісала.

- Якія яшчэ курсанты? – у лейтэнантавым голасе гучала выкрывальніцтва.

- Ну… хлопцы… што піва пілі, - Капа перасмыкнула нафарбаванымі вуснамі і, каб яшчэ больш распаліць лейтэнанта, гарэзьліва хіхікнула.

- Капа, нам трэба пагаварыць…

- Трэба, - пагадзілася дзяўчына, закаціла вочы, мерачыся пачуць звычайныя мужчынскія дакоры, але пачула нешта зусім іншае.

- Куды гэта Абакумчык зьехаў? І ўвогуле… узвалілі на мяне ягоныя справы, - блытана замармытаў лейтэнант, але, адчуўшы, што гаворыць ня тое, ужо больш рашуча запытаўся: - Дзе Абакумчык?

- Абакумчык? Знаёмае прозьвішча. Ці ня той гэта, што ў нядзелю за абед на заплаціў? Касавокі такі. Чатырнаццатага году нараджэньня… ураджэнец Смаленскай губерні… - Капіталіна блазнавала. Памяць у агента была выключная: цытаваць жыцьцяпісы яна магла хоць да ночы.

Лейтэнант азірнуўся, расшпіліў ватоўку, выцягнуў з нутраной кішэні храбусткі цэляфанавы пакет.

- Панчохі… Ленд-лізаўскія… Са штучных валокнаў.

Прыхаваўшы пакет у сумачку, Капа разам пасур’ёзьнела.

- Куды зьехаў – ня ведаю. Яго Лубянка выклікала, - дзяўчына бліснула бялкамі вачэй, паказваючы, дзе знаходзіцца Лубянка. – Палкоўнік хацеў Абакумчыка ў нейкую небясьпечную камандзіроўку выправіць, ды ў таго сувязі… адкруціўся.

- Ці не ў Прыбалтыку камандзіроўка? – усхвалявана прамовіў лейтэнант, адваротным бокам прыпальваючы папяросу.

- Вы што, таварыш “Пяты”, і ў піўнушцы “Беламор” смаліце? – запыталася супрацоўніца трэцяга аддзелу, потым перапытала, але таварыш “Пяты” нічога не адказаў.

Ён стаяў у непаразуменьні, слухаў шчымлівую мэлёдыю, што далятала з расчыненых дзьвярэй кінатэатру, а калі ачомаўся і страсянуў галавой, музыка скончылася і тупат Капіных боцікаў заціхаў у далечыні.

“Ну і прайдзісьвет гэты Абакумчык! Зьеў Казарына, зьліквідаваў Мазарына і хвастом накрыўся. І на каго толькі працуе?” – падумаўшы так, лейтэнант шпурнуў на ходнік непапаленую папяросіну, за якой пацягнулася адразу ж некалькі рук, і шырокай ступою рушыў у піўніцу.

“Абакумчык… Леанід Мікалаевіч… вёска Сеўрукі… Смаленскай вобласьці… - адбіваліся ў мазгах радкі асабістай справы Абакумчыка. – Расеец… член ВКП(б)…” – бухалі кірзачы, стоена грукала сэрца, лопала на ветры радно з рэклямаю “Першай пальчаткі”. Не мінаючы лужын, сьледчы трэцяга аддзелу прайшоўся па самай глыбокай зь іх, пасьля чаго хада ягоная запаволілася і рассохлыя кірзачы разгублена зашоргалі па асфальце.

Дзіўнае пачуцьцё апанавала лейтэнанта. Яму раптам здалося, што ўсё наўкол: малады баксёр на франтоне кінатэатру, п’яныя інваліды, кусты пажоўклай акацыі, надрыўныя званкі трамваяў на скрыжаваньні, што ўсё гэта ўжо было, што ўсё гэта ён ужо чуў і бачыў у нейкія далёкія часіны. Лейтэнант наструніўся, намагаючыся пачуць яшчэ сякія-такія водгукі мінулага, і ў мазгах ягоных нарадзіліся два словы, якія на момант апанавалі сьвядомасьць.: “Смаленская вобласьць”.

“Так-так… Смаленская… была Заходняя. Радзіма Васі Цёркіна, Абакумчыка і Мазарына…”

- Трэба тэрмінова спраўдзіць – ці не з адной яны мясьціны, - уголас прашаптаў лейтэнант і, выцершы халодны пот з ілба, брыклівым подбегам кінуўся да трамвайнага прыпынку.

Раніцою, па дарозе ў прыбіральню, куды ён ішоў памыць рукі, лейтэнанта пераняў даручэнец Фаміных.

- Таварыш лейтэнант, вас у сорак дзявятай чакаюць…

Лейтэнант безуважна кіўнуў у адказ і толькі пазьней, у прыбіральні, падсунуўшы голаў пад халодны струмень, уцяміў сэнс пачутага.

“Сорак дзявятая камора. Катоўня на ніжнім паверсе падвалу. Трыццаць мэтраў пад зямлёй, а лямант чуваць ля кацельні. І хто там яго можа чакаць?” – з гэтаю думкаю лейтэнант зьняў кіцель, павесіў яго на цьвік і, заплюшчыўшы вочы, плюхнуў халоднай вады на грудзіну.

На трэцім падвальным паверсе сядзелі нацыяналісты. Пра гэта падвал распавядалі страшныя рэчы. Дзень і ноч там нема крычалі жанчыны, прарываючыся сваімі галасамі праз тоўстыя сьцены, раўлі мужыкі, і лейтэнант, як і астатнія “людзі з гары”, сыходзіў у падвал толькі па пільнай патрэбе. Не хацеў пэцкаць рукі, здароўкаючыся з падвальнымі касталомамі.

Намацаўшы кончыкамі пальцаў пукатыя літары на дзьвярах, лейтэнант зайшоў у камору і нечакана сутыкнуўся з палкоўніцкім азадкам. Начальнік сьледчай часткі стаяў сьпінай да дзьвярэй і, усьпёршы нагу на ўслон, даводзіў да бляску халявы юхтовых ботаў. Допыт, відаць, толькі што скончыўся: у каморы было задушна, пахла нечым паленым, а на падлозе, пад нагамі палкоўніка, валяўся скручаны з тоўстага дроту электрод. “Жанчыну катавалі”, - падумаў лейтэнант, утаропіўшыся на драцяную прыладу.

- Што лейтэнант, з жанчынамі справы ня маеш? – з уяўнай весялосьцю запытаўся палкоўнік, давёўшы да бляску левую халяву.

- Ня маю, таварыш палкоўнік, - сказаўшы гэта, лейтэнант насупіўся, вінавата панурыў вочы.

- Та-ак… гэта вам не з мужыкамі… З бабамі важданіна… - палкоўнік няроўнай хадою падышоў да стала, засунуў руку ў шуфляду, выцягнуў адтуль напакаваную супрацьгазавую сумку.

- Навязалі халеру, - напаўголасу працэдзіў палкоўнік, кіўком галавы запрашаючы лейтэнанта падысьці да стала. – Ёсьць магчымасьць разьвеяцца, лясным паветрам падыхаць… з маладзіцай якой пабавіцца. Га? Як ты, лейтэнант, ня супраць?

- Ня супраць, таварыш палкоўнік! – азваўся лейтэнант, прафэсійным нюхам учуўшы, што там, у нетрах брызэнтавай сумкі, тоіцца небясьпека.

Кінуўшы сумку на стол, палкоўнік адсопся, дастаў з кішэні складзеную ў некалькі столак мапу-пяцівёрстку.

- Ты ж, напэўна, чуў пра рэкультывацыю могільнікаў? Свойчас панаварочвалі… - палкоўнік адсунуў убок важкую сумку, расклаў мапу на стале.

- Вось тут, блізу Смаленска, дзевяцьсот дзевятнаццаты могільнік, - закарузлы палец тыцнуўся ў квадрацікі смаленскіхкварталаў, прапоўз уздоўж ракі і замёр на чорнай пляме паміж станцыяй Навасёлкі і населеным пунктам Сеўрукі.

- Да вайны тут палякаў зьліквідавалі. Войтаў, солтысаў розных… Вымушаная была мера. Ну, дык вось… Андэрсаўскія недабіткі са сваімі гаспадарамі вэрхал узьнялі. Міжнародныя камісіі ствараюць… Карацей, гэты могільнік павінен зьнікнуць. Кінулі мы на тую справу адмысловую роту, але маем праблемы. Рэжым сакрэтнасьці не захоўваецца, салдаты цягаюцца па навакольлі, да баб чапляюцца. На смаленскім базары насельніцтва шкодныя размовы пачынае весьці. У дзятвы ў кішэнях гузікі з польскімі арламі. Кажуць: “Салдаты далі, што магілы раскопваюць”, - на сківіцах палкоўніка зварухнуліся жаўлакі. – Сёньня ж здасі справы Кіквідзэ, а заўтра ўраньні выедзеш на месца. Першае, што зробіш, - камроты ў Смаленск выправіш. Потым… правядзеш чыстку сярод мясцовага насельніцтва. Ну, і апошняе: работу трэба скончыць не пазьней панядзелка. Аб дэталях даведаешся ў аддзеле. Усё зразумеў?

- Так точна, таварыш палкоўнік!

І таварыш палкоўнік, папярэдне ляпнуўшы сябе па лбе, выцягнуў з-пад стала дыхтоўны фібравы чамадан.

- Вось… параскідваеш там… - здушана вымавіў шэф, паклаў брызэнтавую сумку ў чамадан і працягнуў паклажу падначаленаму.

У канцы даўжэзнага, напаўцёмнага калідору гарэла самотная лямпачка. Калідор нагадваў апошнюю дарогу сьмертнікаў, і лейтэнанту здавалася, што вось зараз ён наступіць на хісткую цагліну, жудасны мэханізм спрацуе і ён упадзе, працяты скрыжаваным агнём чатырох аўтаматаў. Апанаваны жахам, лейтэнант спыніўся ў канцы калідора, азірнуўся і, кляцнуўшы чамаданнымі зашчапкамі, панурыў руку ў нетры супрацьгазавай сумкі. Тузін рознакалібэрных, пакрытых зялёнай пацінай гільз важка лёг на далонь. Рука здрыганулася, маленькая “вальтэраўская” гільза сьлізганула між пальцаў, стукнулася аб падлогу, і суцішны зык гэты зьліўся з кароткім словам “Канец”, якое прашаптаў лейтэнант. Цяпер толькі ўцяміў ён – у якую камандзіроўку хацеў адправіць палкоўнік Абакумчыка. “Заб’юць, заб’юць, сволачы… Скінуць зь цягніка ці застрэляць. І на “Чорную кошку” сьпішуць. Нямецкі сьвінец на энкавэдысцкім пахаваньні. З такой інфармацыяй толькі ў магілу…”

- У магілу! – прашаптаў лейтэнант, малітоўна закаціўшы вочы на лямпачку. – Божа, што мне рабіць? – упершыню за апошнія дваццаць гадоў ён згадаў Бога, і адбіткі самотнай лямпачкі іскрамі кволай надзеі мільганулі ў вачах.

“Камандзіроўка сканчваецца ў панядзелак. Калі да гэтага часу палкоўніка накрыюць, можна яшчэ ўратавацца. Са сьледчага ізалятару загад на ліквідацыю не дасі…” – спатыкаючыся на пакручастых сходах, нават забыўшыся зачыніць валізу, лейтэнант рынуўся наверх і праз гадзіну ўжо ліхаманкава выцягваў цагліны з коміну на гарышчы шматпавярховага дому на Махавой. Дастаўшы са схову фотакарткі з выяваю палкоўніка, лейтэнант сьцёр са здымкаў чырванаваты пыл і перавёў дых. На адным са здымкаў палкоўнік абдымаў балерыну Прэабражэнскую – улюбёную бацькавы выляжанку, а на другім, пажоўклым, па-аматарску невыразным, палкоўнік сядзеў на лаўцы ля будынку францускай місіі, а за ягонай сьпінай стаяў яшчэ нехта – падхорцісты, у шэрым пыльніку, якога можна было прыняць за францускага рэзыдэнта.

– Валадарства табе нябеснае, таварыш палкоўнік, - уголас падумаў лейтэнант і ўпершыню за апошнія дваццаць гадоў перахрысьціўся.

У высокім, колеру выцьвілай валошкі небе раставаў празрысты лядзяш поўні. Вецер яшчэ ад раньня разагнаў пахмуру, неба праясьнела, і толькі на даляглядзе, напамінкам аб мінулай непагодзе цягнулася палоска нізкіх хмар. Здавалася, што там, на даляглядзе, разьлілося вялізнае возера, і шызая, на паўсьвету разьлеглая палоска была ягоным уяўным берагам. Ці мала часу лейтэнант аглядаў бязьлюдны абшар, які нагадаў яму роднае Прыдняпроўе, потым ямчэй захінуў ватоўку і расправіў на каленях мапу-пяцівёрстку. На даваеннай, дарэшты зацёртай у пляншэтах пяцівёрстцы было пазначана штосьці зусім ня тое: хутары, цэрквы, млыны на рацэ Вядрошы. Не падымаючыся з валуну, лейтэнант яшчэ раз агледзеў навакольле, маракуючы, дзе гэта ён мог зьбіцца з дарогі, і пачуў раптам як непадалёку пырхнуў конь і мерна зарыпелі колы.

Лейтэнант пасьпеў выпаліць “беламорыну”, перш чым з-за шчытнай сьцяны маладога ельніку выплыла даўгагрывая конская галава. Матляючы ў такт хадзе галавой, конь цягнуў наладаваны мяхамі воз, а на самім возе сядзела, сонна ківаючыся ў бакі, вясковая баба. На чарговым пад’ёме, акурат насупраць валуна, конь спыніўся, прыпаў пысай да травы, і абуджаная баба спалохана ўсхапілася.

- Як я, да Сеўрукоў выйду? – запытаўся лейтэнант, адзначыўшы, што возьніца, якую ён прыняў за старую бабу, наяве аказалася маладой і прыгожай жанчынай.

Прыбраўшы з вачэй кудзеркі валасоў, жанчына пасьміхнулася і, запрашаючы садзіцца, пасунулася на край калёсаў.

- Сядайце, сядайце… Не глядзіце, што конь худы. Цяпер да самых Сеўрукоў з гары паедзем, - прамовіла жанчына зь мяккім беларускім акцэнтам, і лазовы дубец у яе руках са сьвістам разрэзаў паветра.

Калёсы трэсла неверагодна. Ад тае калатнечы ў лейтэнанта нават памутнела ў галаве, і ён ніяк ня мог уцяміць, пра якога гэта палкоўніка вядзе гаворку спадарожніца.

- Нам яго артылерысты падаравалі. На правую нагу прыпадаў. На ўвесь калгас толькі гэты конь. Але і то добра. У суседнім, імя Кагановіча, і таго няма. Збожжа са станцыі на сабе носяць, - спадарожніца балбатала без супыну, і калдобіны на дарозе ёй не заміналі.

Праселіца завярнула ў хваёвы пралесак, калёсы пакаціліся па шыльніку, і лейтэнант здолеў, нарэшце, зварухнуць прыкушаным пад час язды языком.

- А што… здаецца, калісьці тут царква стаяла? – запытаўся ён, сьлізгаючы вачамі на дзідах хваёвых вершнякоў.

- Была царква. Нават дзьве. Адну дык яшчэ да вайны ў клюб перарабілі, а другую, што на гары стаяла, дык пазалетась… на печы разабралі.

- Цяжка, гляджу, вам тут, - прамовіў лейтэнант, скасіўшы вока на калена спадарожніцы.

- Анягож, - спадарожніца хвастанула Палкоўніка, памаўчала трохі і, павярнуўшы да лейтэнанта забранзавелы ад загару твар, акрыялым голасам запытала: - А вы да нас з раёну ці з самой вобласьці?

- З раёну. Па каморніцкай справе.

- Землеўпарадчык, значыцца?

- Ён самы, - кіўнуў лейтэнант, не адрываючы вачэй ад жаночых каленяў.

- То ж заходзьце, як час будзе. Я адна жыву…

На кароткі міг лейтэнант застыў у нерухомасьці. Прапанова была спакусьлівай, але ж служба… Лейтэнант возіркам глянуў на жанчыну і, сказаўшы сабе кароткае слова “Адставіць!”, скочыў з калёс.

- Калі тут заходзіць?... Загадалі ў аддзеле вунь тую гару абмерыць. Пайду, зірну.

- Ці ж пусьцяць вас туды? – зь нечаканай пасьпешнасьцю адказала жанчына. – Салдаты там нейкую халеру капаюць.

- Салдаты? – перапытаў лейтэнант.

Тоячы нейкія свае думкі, жанчына маўчала хвіліну, потым схамянулася, загаварыла таропка і блытана:

- Гэта ж у аўторак мне была чарга бульбу вартаваць. Цалюткую ноч пад вярбою адтрэслася. Халодна было. Ага. І вось на золку чую – машына едзе. Прыгледзелася гэта я, ажнуль гэта вайскоўцаў машына, ну тых, што на Каінавай гары поркаюцца. Вялікая такая машына, з будкай замест кузаву. Ну-тка, думаю, пагляджу я, куды гэта вайскоўцы такой раніцай едуць. Глянула, а машына да могілак па’ехала і там, насупраць брацкай магілы, і супынілася. Прыгледзелася, значыць, працерла вочы, а магіла ж тая раскапаная! Ну, думаю, звозяць партызан забітых зь безназоўных магіл у адну вялікую. Пра гэта яшчэ на сходзе казалі. Ага. І вось бачу: штосьці там такое пасыпалася. Падпаўзла бліжэй і як не самлела. Гэта ж цэлую машыну чарапоў з машыны скінулі. Тут я і сьцяміла – з Каінавай гары чарапы. Перад вайной там ворагаў народу забівалі… Ну, шкоднікаў там розных… Вайскоўцы тыя магілы і раскапалі. Дык вось я і кажу: як жа так… нашых салдацікаў разам са шкоднікамі хаваюць.

- Тое, што вы сказалі, папросту ня месьціцца ў галаве, - лейтэнантаў голас дрыжэў ад абурэньня. – Буду ўзьнімаць гэтае пытаньне на партактыве.

- Толькі ж не кажыце, што ад мяне пачулі, - войкнула жанчына, прыкрыўшы вусны ражком заношанай хусткі.

- За гэта не хвалюйцеся. Магіла! Дарэчы, як вас завуць?

- Клаваю… Ад могілак – першая зямлянка. Калі што – заходзьце.

- Зойдзем, абавязкова зойдзем, - ледзь чутна прамовіў лейтэнант і, зьняўшы з галавы аблавух, памахаў жанчыне на разьвітаньне.

Раніца наступнага дня абяцала пагоду. Празрыстым было нябеснае прадоньне, вымытае дажджамі сонца адбірала вочы, а ранішняе паветра і ручаёвая вада аж да сьвербу ў пахвіне бадзёрылі цела. Пахвіна й сапраўды зайшлася ад сьвербу, калі камроты Максімаў, чэрпнуўшы вады з ручая, кульнуў вядро не на выстаўленыя прыгаршчы, а на голую сьпіну лейтэнанта. Лейтэнант крэкнуў, страсянуў, нібыта той сабака, адвіслай чупрынай і, паскакаўшы на назе, каб выліць ваду з вуха, прыхапіў працягнуты Максімавым ручнік.

- Добра тут у цябе, - выдыхнуў лейтэнант, расьціраючы магутную грудзіну. – Як на курорце. Адно кепска – мора няма.

- Ці да мора тут? – гнятліва ўздыхнуў камроты, і вушы ягоныя, якія прагнулі пачуць словы спагады, яшчэ больш натапырыліся.

- Ну што ты млееш! Зьядуць цябе ў тым упраўленьні, ці што? Можа і выклікаюць, каб у адпачынак адправіць, - выцяўшы нагой па ўчарнелай рабрыне, якімі было скрозь засеянае навакольле, лейтэнант даверліва-пацішэлым голасам запытаўся: - Ты, часам, з Клаваю не знаёмы? Ладная такая баба… У Сеўруках жыве, першая зямлянка ад могілак.

- Якія там бабы… Жартуеце, таварыш упаўнаважаны? – прабурчэў суразмоўнік, а ўпаўнаважаны, задаволена рагатнуўшы, працягваў:

- Зусім ты ачах. Ужо і бабамі не цікавішся. А я дык маю грэх. Як гляну на якую – сэрца заходзіцца. Цяпер вось гэтая сеўрукоўская маладзіца спакою пазбавіла, - лейтэнант сьмяшлівым вокам зірнуў на Максімава, даючы таму зразумець, што гэта жарт, і, ужо бяз жартачак, прамармытаў: - Просьба ёсьць. Будзеш ехаць – завярні ў вёску, прыхапі гэтую Клаву. Прозьвішча, на жаль, ня ведаю. Ну, ды сам знойдзеш – у зямлянцы, каля могілак жыве. Я там суправаджальнага ліста напісаў – перадасі ў прыёмную. І яшчэ… пасыгналь з дарогі, гляну, ці тая… - ня скончыўшы фразы лейтэнант зьнямеў, наструніў слых, тыцнуў пальцам у неба. – Сфальшывіў, - прамовіў ён, уздыхнуўшы, і зь нейкім шкадаваньнем у голасе дадаў: - Сам дудзеў калісьці…

Салдатам на Каінавай гары ігралі ранішнюю пабудку.

Гудок аўтамашыны засьпеў лейтэнанта ў самы нязручны момант. Лейтэнант галіўся. Дакладней, нават не галіўся, а заміраў ад асалоды. Якое гэта было лязо! Золінгенаўская сталь, гамбурская наводка, маціцовыя тронкі. Лейтэнант даўно шукаў такое. І вось знайшоў! У чамадане ў Максімава. Ну, і рэквізаваў, вядома. Не пакідаць жа дабро нейкім там смаленскім апэратыўнікам.

Прыслухаўшыся да гуду, лейтэнант скрывіўся, выцер падбародзьдзе абрыўкам газэты і, прыхапіўшы бінокль, выйшаў з намёту.

Баба, вядома, была ня тая: надта ж нізкарослая, ды і апраненая зусім па-іншаму. Зьлізнуўшы з губы рэшткі мыльнай пены, лейтэнант плюнуў, смачна вылаяўся і рушыў да машыны.

- Каго ты прывёз? – крыкнуў ён Максімаву, калі да машыны заставалася яшчэ добрая сотня мэтраў. Камроты выпіхнуў бабу з кузаву і тая абхапіла рукамі кола.

- А таварышок… А дачушка ж у мяне… а чым жа я правінілася? – маленькае, спавітае нямецкім шынялём стварэньне, галасіла на ўсю акругу.

- От, ты яшчэ… Сядай, назад адвязем, - крыкнуў лейтэнант, але стварэньне і ня думала садзіцца: ямчэй абхапіла кола й залямантавала яшчэ натужлівей.

Толькі праз чвэрць гадзіны ўдалося ўпіхнуць тую вар’ятку ў кабіну, пры гэтым камроты Максімаў вывіхнуў палец, а шафёр “студэбэкеру” падраў свае дыхтоўныя дыяганалевыя брыджы.

“Толькі б з аб’екту вывезьці”, - падумаў лейтэнант, калі машына скранулася зь месца. Паціраючы ўкушаны азадак, ён з насьцярогаю паглядзеў на жанчыну, але тая, на шчасьце, больш не буяніла.

- Так яно лепей, - задаволена перавёў дых лейтэнант і, уладкаваўшыся на прадушаным сядзеньні, скіраваў позірк на дарогу.

Спачатку ён і не зразумеў – што там мільганула за кустамі, а калі “студэр”, адчайна завыўшы рухавіком, узьехаў на пагорак, убачыў: насустрач машыне бегла жанчына з двума малымі.

- А дачушка ж ты мая Кацечка, - выдыхнула на вуха кусьлівая баба, прымусіўшы ямчэй ухапіцца за дзьверцы.

- Твае? – запытаўся лейтэнант, калі машына скінула абароты.

- Мае, мае, таварышок. Дачушка мая Кацечка… суседка Тацяна… сынок яе Хведзя… - ступіўшы на падножку, лейтэнант выцягнуў бабу з кабінкі і, каб тая не патрапіла пад колы, штурхнуў у прыдарожныя хмызы.

Машына пайшла на разварот, галава Ягора Іванавіча матлянулася, сьлізганула скроньню па шкле. Правае вока ягонае раскрылася і з ашклянелаю абыякавасьцю зірнула на сьвет. У змроку дажджыстага заваконьня мільгнулі мокрыя дрэвы, праплыў бэтонны мур і ўрэшце міргатлівы сьвет за вакном застыў у незварушнасьці двухпавярховага лецішча. Працягла, як той воўк на піліпаўку, заскавытаў сабака. Мужчынскі голас загадаў сабаку аціхнуць, на лецішчы грукнулі дзьверы, і рэха гулкіх крокаў выразна адбіліся ў цішы.

- Што, зноў сьпіць?

- Сьпіць, таварыш палкоўнік… Ад самага Беларускага. Як сеў, так і заснуў адразу, - шафёр Мікола спрытным рухам уключыў перадачу. – Здае стары, - сын з замілаваньнем зірнуў на бацьку, з крэканьнем залез у машыну.

- “Трэці” выходзіў, таварыш палкоўнік. Ці то з дому, ці то з упраўленьня. Я так і не зразумеў. Прасіў зь ім зьвязацца.

Палкоўнік паморшчыўся, правёў далоньню па твары, зь відочнай неахвотаю пацягнуўся да рацыі.

- Цэнтральная? З “трэцім” злучыце, - прамовіў ён, прыціснуўшы слухаўку да вуха, і тая пасьля кароткага маўчаньня стамлёна азвалася:

- Злучаю.

У гэты момант вусны Ягора Іванавіча зварухнуліся ў памкненьні сказаць нешта, ды так нічога і не сказалі. У схаладнелых мазгах яшчэ тлелі нейкія вобразы, вушы яшчэ ўспрымалі нейкія зыкі, і голас упраўленскай тэлефаністкі падаўся яму голасам кусьлівай жанчыны, якую ён на хаду скінуў з машыны ў далёкім сорак шостым годзе.

Панурыўшы твар у прыпол матчынай спадніцы, дзяўчынка ці то плакала, ці то проста спачывала, раз-пораз пацепваючы вострымі плечукамі. Маці лашчыла яе стрыжаную галоўку, люляла на каленях і, нічога не заўважаючы навокал, ціхім голасам прамаўляла:

- Як ужо на тую гару ўзьехалі, так я і самлела. Думала – усё… лягу ў зямельку. Ды ня даў Бог памерці. Зьлітасьцівіўся. Каб ня Ён – ляжала б зараз побач зь Мішам.

- Ну што ты, Клава, гаворыш! – азвалася сяброўка, гарбаценькая кабетка, што стаяла ў яе за сьпінаю, зрываючы з шынялю засохлыя шышкі дзядоўніку. – Сама ж чула – у Коміасасэры ён. На шахце працуе. Жывы і здаровы… Хведзька, ці знайшоў? – перавяла размову на іншае кабетка, і адказам ёй быў невыразны хлапечы голас:

- Нясу ўжо!

Набіўшы рот перасьпелай ажынай, Хведзька вылез кустоў, трымаючы ў руцэ згублены цёткай атопак.

- Ну, абувай… ды падымайцеся, а то зямля халодная, Кацю прасьцюдзіш, - гарбуха выхапіла з Хведзькавых рук атопак і, зьвяртаючыся да сына, злавесна выдыхнула: - А ты… будзеш цягацца на гару… усе вушы паабрываю. А бацька прыедзе, скажу, каб дубцом пачаставаў… - слухаючы матчыны пагрозы, Хведзька натапырыўся, шморгнуў носам, а ўбачыўшы, што дзяўчынка падняла голаў, употай паказаў ёй кулак.

- Цётка Таня, а Хведзька з гары чарапок прынёс. Нямецкі крыж на ім намаляваў і на бярэзіну павесіў, - не засталася ў даўгу дзяўчынка і, зірнуўшы на Хведзьку, паказала язык.

- Які такі чарапок? – зьякавела гарбуха, на ўсякі выпадак схапіўшы Хведзьку за вуха.

- Ну, чалавечы. Якія салдаты капаюць.

Рука цёткі Тані сьлізганула па сынавым плечуку, завісла ў паветры і паволі лягла на грудзіну, на тое месца, дзе ёкнула цётчына сэрца.

Чарапок вісеў на суку, пазіраючы на сьвет пустымі вачніцамі. Маленькі, перапэцканы ў сажу, ён, здавалася, мог належаць дзіцёнку, і толькі шыхт зубных пратэзаў ды самі зубы – буйныя і пажоўклыя, пераконвалі, што на Каінавай гары быў забіты дарослы.

Пераводзячы дых, жанкі пераглянуліся, паслухалі, ці ня чутна дзе тая страшная машына, і адна зь іх нерашуча падышла да бярэзіны. Жанчына доўга глядзела на чэрап, не рашаючыся ўзяць у рукі, а калі сяброўка яе аклікнула, тая азірнулася і, абхапіўшы рукамі дрэва, паволі спаўзла на зямлю.

– М-міша! Міша ты мой… Вунь і зубы твае жалезныя, што ў Маскве паставілі, - вусьцішна вымавіла жанчына, ударылася галавой аб камель, залямантавала нема і безразважна: - А Міша ж ты мой… А забілі ж яны цябе, родненькага-а…

- Клава, аціхні! Заберуць! – пляснула рукамі сяброўка, - у цябе ж дачушка. Пра яе падумай. Чуеш?! – У гэты момант дзесьці на другім канцы вёскі загула машына, і Клава, гучна шморгнуўшы носам, аціхла.

- Зусім здурнела баба. У Мішы ж два жалезныя зубы былі, а тут чатыры, - прашаптала Клава і нечакана зноў заплакала, заглушыўшы плачам сваім натужлівы гуд машыны пад гарой.

Увечары, густой імжыстай цемрай, жанкі прабраліся на могілкі, выкапалі каля агароджы ямку і апусьцілі туды маленькую фанэрную скрынку. Прысыпаўшы яму зямлёй, Тацяна ўторкнула ў пяшчысты грудок два перавязаныя лазовы пруткі, сьцішана прамовіла:

- Хай хоць гэтыя косткі на могілках спачынуць.

- Хай спачынуць, - падтакнула ёй Клава і, падымаючыся на ногі, з глыбокім уздыхам прашаптала: - Добра табе… Мужык з арміі вернецца. Зажывеце. А мне як… з дачкой? – сказаўшы гэта, Клава хацела яшчэ раз пачуць, што Міша жывы, што яго бачылі на шахце пад Варкутою, ды нічога такога не пачула. Сяброўка зьнянацку абмякла, апусьцілася на зямлю і, прыкрыўзшы твар рукамі, заплакала роспачна і ціха:

- Хведзька, бедненькі, кожны дзень на станцыю бегае. Бацьку пільнуе. А бацька… тры месяцы вестачкі няма. А пісаў жа – еду, цукерак сыну вязу, - і ўжо Клаве давялося супакойваць сяброўку, казаць ёй няшчырыя словы, што муж вернецца, што кот Васька цэлы дзень намываў гасьцей, і золкая імжака сеялася навокал, робячы кастрычніцкую цемрадзь яшчэ больш густою і непрагляднаю.

Сагнаўшы з дарогі нейкіх кабет, “Волга” прывітала кароткім гудком паставога міліцыянта і загамавала ля сходаў басэйну.

- Сёмая гадзіна, а тарбешнікаў поўны горад, - прамовіў Мікола, зь цікаўнасьцю зірнуўшы ў задняе шкло. Там, за шклом, у дажджыстым паўзмроку, малады міліцыянт ужо клікаў да сябе двух немаладых, ачмурэлых ад гарадзкога тлуму кабет.

- Пераблытала вёска басэйн з гастраномам. Зараз ім Федарчук дасьць дыхту, - Мікола рагатнуў, запабежліва крутнуў галавою. – А Іванавіч разаспаўся! Ажнуль рот разявіў.

- Не высыпаецца стары, на раматус пакутуе, - палкоўнік працёр рукой запацелую шыбу. – Як там, Хачык не пад’ехаў?

- Едзе, таварыш палкоўнік. Гэты на бессань ня скардзіцца.

Выцягнуўшы ногі, палкоўнік салодка, аж да хрусту ў каленях пацягнуўся.

- Нічога, злазіць на палок, Хачык масаж зробіць – адразу ачуняе. Як ты наконт масажу? Чуеш, бацька?

Цярусіць дождж, шапаціць па даху легкавушкі, мутнымі рагамі зьбягае па шкле, і сьвет за вакном паўстае фантастычна-перакручаным: вужакамі віюцца стромкія калёны басэйну, цыбатыя ногі масажыста Хачыка, які падымаецца па сходах, аддзяляюцца ад тулава і бягуць паасобку, галава паставога Федарчука спаўзае з плячэй і расплываецца мутнаю плямай, а далёкія постаці кабет торгаюцца ў дажджавых кроплях, ствараючы ўражаньне шалёнага бегу.

Цёткі і папраўдзе беглі, што мелі сілы. Наперадзе, цяжка сапучы, бегла старэйшая, увішная гарбуха ў плюшавай кацавейцы. Мацаючы пад грудзямі кашэль з грашыма, гарбуха задыхана прамаўляла:

- Добра яшчэ, што міліцыянэр добры… штраф не плацілі.

- Рана вылезьлі… Трэба было да “Сокала” ехаць, - адзывалася маладзейшая, бегчы якой замінала аграмадная, надзьмутая ветрам торба.

Надрыўная сырэна, што прагучала за сьпінамі, прымусіла жанок азірнуцца. Драпежна абсеўшы на заднія колы, зьбіваючы ссохлае лісьце з клёнаў і захліпана сыгналячы, насустрач ім ляцела тая самая чорная “Волга”.

- Ці не за намі? – высокім дыскантам загаласіла гарбуха і, замест таго, каб сысьці з дарогі, бязвольна асунулася на асфальт.

Калі машына была ўжо зусім блізка і дробна віхлялася, маракуючы, як аб’ехаць гэтых чортавых жанок, маладзейшая адчайна абхапіла гарбуху і выкуліла на ўзьмежак дарогі. “Волга” праляцела міма, паліла жанок вадою з-пад колаў, са страшным скавытаньнем выруліла на праспэкт.

- Чаго ты з дарогі не сыходзіла? – пралепятала маладзейшая, падымаючыся з мокрага асфальту.

- Баюся я гэтых чорных машын, - голас гарбухі быў падазрона мэлянхалічны. – Чуе маё сэрца… гэта яны майго Пецечку зьвезьлі…

- Што ты такое кажаш? Тады ж і машын такіх не было. – Маладзейшая няўзнак азірнулася. – Уставай, вунь ізноў той міліцыянэр ідзе.

- А дастань жа ты мне, Кацечка, хусьцінку, твар уцерці, а то ў мяне рукі калоцяцца, - заенчыла старая, спрабуючы падняцца на ногі.

Кацярына выцягнула зь цётчынай кішэні насоўку, стрэсла зь яе нейкую прыліплую паперку і, правёўшы насоўкай па цётчыным лобе, падняла старую на ногі.

- Пайшлі хутчэй, а то сапраўды штраф улепяць, - выдыхнула Кацярына, і жанкі жвава патрухалі па алеі.

Паперка, што выпала зь цётчынай кішэні, паляцела была ім наўздагон, ды неўзабаве захрасла ў лужыне. На паперцы, калі ўважліва прыгледзецца, можна было прачытаць: “Каўбасы пяць кіло. Сасісак колькі зможаш”, і ніжэй, пад тымі няроўнымі радкамі, руплівым дзіцячым почыркам было выведзена: “Мадэль самалёта і кукурузныя палачкі”. Хвіліну паперка бялела на асфальце, а потым зьнікла з вачэй, уціснутая ў слату падэшвай міліцэйскага бота.

Ліст з Асьвеі

Тры гады таму ў Бычках працавалі электралінейшчыкі – мянялі драўляныя слупы на жалезабэтонныя. Вясёлыя былі часіны. Бычкоўцы цэлы месяц без электрыкі сядзелі ды дэпутату свайму, генэралу Карзо, абураныя лісты пісалі. Але як там ні было, а справу сваю электралінейшчыкі зрабілі. Паставілі новыя слупы, а старыя да Церахоўскай сажалкі сьцягнулі ды там і пакінулі. Паспрабавалі былі вяскоўцы іх на дровы пусьціць, ды ледзь не ўчадзелі потым. Дрэва было нейкай халерай насычанае і гарэла з такім едкім дымам, што хоць з хаты бяжы.

Вось гэтыя слупы і прыгледзеў Ваня Бянькоў, вырашыўшы зь іх плыт зрабіць і на тым плыце ў плаваньне пусьціцца. Балазе, Церахоўская сажалка ўдоўжкі мэтраў трыста мела – было дзе разгарнуцца. Ды і месьцілася непадалёку ад школы.

І вось, папрасіўшы ў суседа тузін цьвікоў і двухручную пілу, выправіўся Іван будаваць вадаплаў. Вядома, аднаму зь пілой невыкрутка, трэба памагаты, і пакуль ён ішоў да сажалкі, гэтых памагатых набралася чалавек дваццаць. Нават васьміклясьнікі са школы прыбеглі, якія ў другую зьмену займаліся.

Цэлы дзень на беразе Церахоўскай сажалкі зьвінела піла, грукацелі малаткі, голасна крычалі настаўніцы, вучняў у клясы заганяючы, а блізу ночы плыт быў гатовы. Падцягнулі яго да вады, адзін край нават у ваду ўпіхнулі, але выпрабаваць на плыву не пасьпелі. Бацька першаклясьніка Бадунова прыбег, разагнаў усіх па хатах, а Юрку, сына свайго, папругай хвастануў і паабяцаў плыт спаліць, калі Юрка не паразумнее.

Наступнае раніцы Іван сядзеў на ўроку і з трывогаю паглядаў у вакно. Там, за вакном, у ранішнім тумане, што вісеў над сажалкай, завіхаліся два падшыванцы. Падшыванцы поўзалі вакол плыта, спрабуючы сьпіхнуць яго ў ваду, і гэта непакоіла Івана. Хлопец сядзеў як на іголках, а калі ўбачыў, што плыт вось-вось паплыве, схапіўся за жывот і папрасіўся на надворак.

Іван прагнуў першым ступіць на вадаплаў, а таму, адламаўшы ад школьнай агароджы даўжэзную жардзіну, кінуўся да сажалкі, адчуваючы на сваёй сьпіне зацікаўленыя позіркі аднаклясьнікаў.

Плыт атрымаўся дыхтоўны – толькі на паўбервяна і занурыўся ў ваду пад Іванавым цяжарам. Іван пахадзіў па плыце, паскакаў дзеля ўпэўненасьці і, перавёўшы дых, адштурхнуўся жардзінай ад берага. Плыт павольна і ўрачыста выплыў на водны прасьцяг, і Бычкоўская васьмігодка, уражаная такою праявай, вітала яго званком і бязладнымі хлапечымі галасамі.

- Ванька, дай мне паплаваць! - гучней ад астатніх крычаў Васька Серада, які бег паперадзе аднаклясьнікаў, і Іван, убіўшы жардзіну ў глейкае дно, без асаблівай ахвоты скіраваў да берага.

Пакуль вырашалі, каму плыць, пакуль зганялі з плыта нахабную Люську Халімонаву, празьвінеў званок на ўрок і Йван, з імпэтам, на які толькі быў здольны, налёг на жардзіну. На плыт узьбілася пяць чалавек, таму, панурыўшыся ў ваду па самыя дошкі, вадаплаў крутнуўся вакол сваёй восі, выплыў на сярэдзіну сажалкі і, відаць, шчасьліва даплыў бы да супрацьлеглага берага, калі б ня Юрка Бадуноў. На сярэдзіне сажалкі Юрка падскочыў ад захапленьня, наступіў кедам на гостры цьвік і, прабіўшы нагу, нема загарлаў. Дарэшты перапужаны Іван выдзер з глею жардзіну, выцяў другім канцом у лоб Ваську Сераду, і той, падаючы ў ваду, схапіў Івана за чупрыну...

Глынуўшы вады, Іван усплыў на паверхню і першае, што ўбачыў, гэта русічку Марковіч, якая бегла да вады, скідваючы на хаду спадніцу. Па-сабачаму перабіраючы рукамі, Іван азірнуўся, а згледзеўшы першаклясьніка Бадунова, які чабохтаўся ў вадзе за мэтар ад плыта, немым голасам крыкнуў:

- За плыт, за плыт хапайся!

Ён крыкнуў і яшчэ нешта, але Васька Серада, які ня ўмеў плаваць і адчайна біў рукамі па вадзе, схапіў Івана за вуха і крык Іванавы ператварыўся у няўцямнае булькаценьне...

Увечары таго ж дня Юрчын бацька, мэханізатар Бадуноў, пад’ехаў на трактары да сажалкі, шухнуў на плыт вядро саляры і чыркнуў запалкай. Іван, праўда, гэтага ня бачыў, бо цэлы вечар, разам з маці, прастаяў ў настаўніцкай.

- Ну, Бадуноў першаклясьнік... а вы зь Серадою... трынаццацігадовыя бэйбусы... – упікала Івана русічка Марковіч, штохвілі смаркаючыся ў хустку. – Вы ж маглі патапіцца.

Іван стаяў, панурыўшы вочы, і галава ягоная торгалася ад матчыных аплявух.

Нагаманіўшыся ўдосыць, Марковіч змоўкла, ляснула далоньню па клясным журнале, і ў размову ўключылася дырэктарка школы Хлябовіч.

- Ты, Бянькоў, кніжкі чытаеш?

Іван перамаўчаў, пракудліва ўсхліпнуў, і маці, якая стаяла за сьпінаю, тузанула сына за рукаво.

- Адказвай, калі цябе пытаюць!

- Вы яго і самі чытаць прымушайце, - прамовіла дырэктарка, зьвяртаючыся да маці. - Хай у бібліятэку запішацца... літаратуру пачытае, а то хутка і літары забудзе...

- Ты чуеш? - гукнула маці, - заўтра ж у бібліятэку пойдзеш! - і Іван, кіўнуўшы галавой на знак згоды, зірнуў на цёмныя вокны. На вокнах блукалі водбліскі барвовай палымніцы. З хвіліну ён зачаравана глядзеў на рухавую барву, а зразумеўшы, што гэта гарыць на сажалцы ягоны плыт, уздыхнуў і змахнуў са шчакі няпрошаную сьлязіну.

На другі дзень русічка Марковіч захварэла. Іван вярнуўся са школы раней звычайнага, выпіў шклянку малака і зьбіраўся ўжо шмыгнуць на вуліцу, але маці рашуча загадала:

- Ідзі ў бібліятэку.

Ісьці не хацелася. Іван пачухаў патыліцу, паваліўся на ложак, і калі маці, падаіўшы карову, вярнулася ў хату, паведаміў:

- Штосьці ў мяне галава разбалелася.

- Ідзі, я табе сказала! - крыкнула маці, і Йвану давялося падымацца на ногі й нацубліваць на вочы сваю паношаную кепурку.

Бібліятэкаркай у Бычках працавала сьціплая дзяўчына Люся. Люсю прыслалі з гораду: мела яна зграбныя ногі, ладную постаць і таму ня дзіва, што ў бібліятэцы ад ранку да вечара таўкліся мясцовыя кавалеры. Вось і цяпер ля бібліятэчнага ганку стаяў мапэд кінамэханіка Лябёдкі, і Іван, пасьміхнуўшыся з тае нагоды, адчыніў дзьверы.

- Адпусьці... чуеш? А то лясну! - сустрэў Івана дзявочы голас, і ён міжволі прыслухаўся.

За стэлажамі войкнулі, адзін з стэлажоў захітаўся, зь яго звалілася кардонная таблічка з надпісам «Квітней, Беларусь!» і, нарэшце, з кніжных нетраў выплыў, паціраючы шчаку, кінамэханік Лябёдка.

- Што, Ваня, раманамі цікавісься? - рагатнуў Лябёдка, шаргатнуў кірзачамі і выйшаў зь бібліятэкі.

За стэлажамі плакалі: роспачна, здушана, з усхліпамі. Іван пастаяў на парозе, кашлянуў у кулак і, ня ведаючы, як паводзіць сябе ў такой сытуацыі, нясьмела выдыхнуў:

- Кніжкі ўзяць можна?

Плач аціх, бібліятэкарка ўсхліпнула раз астатні, дрогкім голасам запыталася:

- Вы запісаныя?

- Не-а, - адказаў Іван і, прыслухаўшыся да рокату мапэда знадворку, падняў з-пад ног кардонную таблічку.

Дахаты Іван вяртаўся, трымаючы па пахаю зачытанага «Рабінзона Круза» і навюткага «Паўку-камуніста», якога яму ўперлі ў нагрузку. Паваліўшыся на ложак, Іван прагледзеў малюнкі, пазяхнуў, гартаючы «Паўку-камуніста», хацеў быў кульнуцца на бок, але, прачытаўшы старонку «Рабінзона», так захапіўся, што маці давялося ўставаць сярод ночы, каб выключыць у хаце сьвятло.

Назаўтра была нядзеля. Іван цэлы дзень правёў з кнігаю, а перагарнуўшы апошнюю старонку, доўга ляжаў нерухома і думаў. «Як было б добра, - думаў Іван, - зьбегчы на такі самы востраў, паляваць там на дзікіх зьвяроў, лавіць рыбу нератам і ня бачыць гэтай абрыдлай русічкі Марковіч».

У панядзелак, адразу пасьля школы, Іван выправіўся мяняць кніжкі. Гэтым разам ля бібліятэкі, апрача мапэду, стаяла калгасная малакавозка, а ў самой бібліятэцы ці то біліся, ці то танцавалі, бо шыбы ў будынку дробна дзынкалі, а дашчатыя сьцены прыкметна здрыганаліся. Іван патупаў ля парога, разважаючы – ці адчыняць яму дзьверы, ці пачакаць, і пакуль ён так разважаў, дзьверы расчыніліся самі і зь іх выкуліўся кінамэханік Лябёдка. Памацаўшы лабешнік, Лябёдка мацюкнуўся, падбег да мапэду, разагнаў яго па ўтравелай сьцяжыне і неўзабаве зьнік за павароткай.

У бібліятэцы панаваў вэрхал. Крэслы валяліся дагары нагамі, адзін з стэлажоў стаяў, прыхінуты да сьцяны, а бібліятэкарка Люся з малакавозьнікам Раднёнкам поўзалі па падлозе, падбіраючы кнігі.

- Што стаіш? Давай дапамагай! - крыкнуў Івану Мішка Раднёнак, і Іван, азірнуўшыся і ўбачыўшы, што мапа Беларускай ССР вісіць на адным цьвіку, падышоў і наткнуў ражок на цьвік.

- Яшчэ раз сунецца, я гэтаму кіншчыку галаву адарву, - гукаў Раднёнак, поўзаючы вакол Івана.

Каб не замінаць, Іван узьлез на крэсла і стаў вывучаць мапу. Палец ягоны крануўся Віцебску, папоўз у бок Полацка, потым павярнуў на поўнач і спыніўся на кружляку з кароткім надпісам «Бычкі». Іван задаволена аддзьмуўся, зірнуў угору і замёр, ня выпусьціўшы ўсяго паветра зь лёгкіх. На мапе, у левым яе куце, сінела пляма возера, а пасярод гэтай плямы месьцілася яшчэ адна, зялёная і круглявая.

- Ты што, Ваня, прусака ўбачыў? - рагатнуў за сьпінаю Раднёнак, а Іван, кіўнуўшы на мапу, прашаптаў:

- Ненаселены востраў...

- Вось, Бянькоў... начытаўся «Рабінзонаў» – цяпер ненаселеныя астравы мрояцца, - пажартавала бібліятэкарка Люся.

Люся падышла да Івана, і той тыцнуў пальцам у мапу.

- Вунь, на Асьвейскім возеры.

- Цяпер ненаселеных астравоў няма. Усе населеныя. У мяне брат на Шпіцбэрген хадзіў. Казаў – голыя скалы, мароз сорак градусаў, і зь ежы толькі макароны. А жывуць людзі...

- Ці населены, ці не, гэта лёгка спраўдзіць, - прамовіла Люся, узьняўшы на Івана падфарбаваныя вейкі. – Трэба ў Асьвейскую школу ліста напісаць. Маўляў, так і так... просім паведаміць – што гэта за востраў, хто на ім жыве і як на яго патрапіць... Га, Бянькоў?

Прапанова была цікаваю, але лістоў Іван пісаць не любіў і ня ўмеў, і гэтая акалічнасьць яскрава адбілася на ягоным твары.

- Ну, хочаш, Бянькоў, я сама напішу? - запыталася бібліятэкарка, і Бянькоў, скочыўшы з крэсла, кіўнуў галавою.

Востраў на Асьвейскім возеры дарэшты паланіў душу і нават сьніўся па начах.

Іван зьезьдзіў у Азярышча, набыў там мапу Беларускай ССР і, правёўшы чырвоную рысу паміж Асьвеяй і Бычкамі, павесіў мапу над ложкам. Рыхтуючыся да выправы на востраў, ён стаў зьбіраць грошы, цягаючы іх з матчыных кішэняў, вечарамі плёў з алюмюніевага дроту нерат і за ўсімі гэтымі турботамі зусім забыўся на кнігі, якія прынёс зь бібліятэкі.

Кніжкі пыліліся на шафе, і невядома, якім слоем пылу яны б там пакрыліся, калі б маці не паведаміла аднойчы:

- Бібліятэкарка ў горад зьяжджае, зайсьці прасіла. - І Іван, укруціўшы кніжкі ў газэту, доўга стаяў у непаразуменьні, маракуючы – ці напісала бібліятэкарка ліста ў Асьвею, а прашаптаўшы: - Не напісала, - выйшаў з хаты.

Быў канец кастрычніка. На суседзкім агародзе палілі бульбоўнік, у паветры вісела імжа, і таму Іван не адразу разгледзеў – што гэта там стаіць ля бібліятэкі, а калі падышоў бліжэй і ўбачыў матацыкл з вазком, супыніўся і пачухаў патыліцу. У Бычках на такім матацыкле езьдзіў толькі ўчастковы Міхноў, але Міхнову было даўно за сорак, і Іван падзівіўся такому залётніку.

Газэта, у якую былі загорнутыя кнігі, распаўзлася ад імжакі. Іван закінуў у лужу газэтныя ашмёткі, прыхаваў кнігі за пазухай і ўжо зьбіраўся ступіць на ганак, як раптам бібліятэчныя дзьверы расчыніліся і перад Іванам паўстаў прысадзісты хлопец з валізай ў руках.

- Да Сьветкі заяжджаць будзем? - крыкнуў хлопец, зьбягаючы па прыступках, і тая, да якой ён зьвяртаўся, азвалася зь бібліятэчных глыбіняў:

- Якая там Сьветка... Да яе цяпер і на трактары не заедзеш.

Неўзабаве Люся выбегла на ганак, мяльком зірнула на Івана і, счакаўшы хвіліну, навесіла замок на прабой.

- Кніжкі, Бянькоў, можаш сабе пакінуць. Яны ўжо сьпісаныя, - прамовіла Люся, уздыхнула на астачу і, прыціснуўшыся лбом да дзьвярэй, малітоўна прашаптала: - Божухна, няўжо вырвалася?

Празь імгненьне яна пабегла аддаваць некаму ключы, а хлопец, паклаўшы ў вазок перахопленую рамянём валізу і накрыўшы яе брызэнтавай апонай, прыпаліў папяросу.

... Матацыкл ужо праехаў добрую сотню мэтраў, калі бібліятэкарка, ляпнуўшы хлопца па плячы, прымусіла таго спыніцца і, азірнуўшыся, крыкнула:

- Бянькоў, бяжы сюды... ліста табе аддам, - і Іван, пакінуўшы кніжкі на ганку, подбежкам кінуўся да матацыкла.

Ліст быў з Асьвеі, ад дзевяціклясьніцы Аляўціны Івановай. Зь невядомай прычыны дзевяціклясьніца размалявала ліст пунсовымі кветачкамі, І Іван, пабачыўшы такое, пагардліва пасьміхнуўся.

«Добры дзень, Люся, - пісала Аляўціна раўнюткім почыркам. – Ты пытаесься – ці населены востраў, і я табе адказваю: населены, і я сама на ім жыву. Вёска нашая невялічкая, усяго дзесяць двароў, але ходзяць чуткі, што нас хутка пераселяць у Асьвею. Хутчэй бы! А то жыцьця ня стала праз тых цялятаў. Іх да нас зь вясны завозяць, і яны тут да восені пасьвяцца...» – не дачытаўшы старонкі, Іван зірнуў на адваротны бок і прачытаў наступнае:

«Люся, напішы мне – ці ёсьць у цябе хлопец... У мяне дык няма... Наагул хлопцаў у Асьвеі шмат, але яны мне не падабаюцца. Вось і на мінулых танцах да мяне чапляўся Шаблоўскі, але я яго адшыла...»

Гразкая дарога, шэрыя лужы, мокрая варона на слупе – усё задрыжэла, забрыніла ўваччу, зрабілася яшчэ больш шэрым і брудным. Іван падзер ліст на дробныя шматкі, шпурнуў шматкі ў імжыстае неба, і яны сьнежнай замецьцю закружыліся над галавою.

«Хутчэй бы зіма... – падумаў Іван, у задуменьні боўтаючы нагой у лужыне. – Зімой добра... сьнег... мароз... можна будзе катацца на лыжах», - і з гэтаю думкаю ён яшчэ раз азірнуўся і, кінуўшы разьвітальны пагляд на кніжкі, што ляжалі на бібліятэчным ганку, рушыў дадому.

Вінцэсь Мудроў

Нарадзіўся 11 верасьня 1953 г. у Полацак. Беларускі літаратар і журналіст, актыўны ўдзельнік руху самвыдату ў 1970-1980-я, крытык камуністычнай нацыянальнай папітыкі, цярпеў ад перасьледаў з боку КГБ.

Дзяцінства і юнацтва М., сын савецкага афіцэра (расейца па нацыянальнасьці), правёў на радзіме маці ў Беларусі. У старэйшых клясах сярэдняй школы № 2 Наваполацку ён ужо быў вядомы ў моладзевым асяродку як чалавек, што крытычна ставіўся да савецкае рэчаіснасьці і адчуваў у сувязі з гэтым ціск з боку адміністрацыі, непасрэднай прычынай для якога паслужыла вывешваньне на школьнай дошцы аб'яваў праграмаў передачаў «Голаса Амэрыкі», «Радыё Саабода» і іншых заходніх радыёстанцыяў. .

У пэрыяд вучобы ў Наваполацкім політэхнічным інстытуце стаў ініцыятарам выданьня рукапіснага літаратурна-мастацкага часопісу «Блакітны ліхтар». Разам з групай аднадумцаў (Валеры Шлыкаў, Анатоль Рыбікаў, Андрэй Грабаў і інш.) выпусьціў у 1971-1974 15 нумароў часопіса. Нумар, цалкам падрыхтаваны М., зьмяшчаў ягоныя меркаваньні па праблеме беларускай мовы і яе пэрспэктываў ва ўмовах СССР. Поруч з чыста літаратурнымі матэрыяламі ў часопісе пастаянна зьмяшчаліся публіцыстычныя творы, дзе крытыкавалася праводзімая ў Беларусі палітыка русіфікацыі. У адным са сваіх вершаў М. параўнаў беларусаў са зьніклым народам этрускаў. .

Часопіс паступова павялічыў лік аўтараў і акрамя Полацку і Наваполацку дастаткова шырока чытаўся і меў рэзананс у Беларускім дзяржаўным унівэрсытэце і іншых менскіх вышэйшых установах. У 1974 на сьлед часопісу выйшаў КГБ. У вачох гэтае інстытуцыі ўяўляла грамадзкую небясьпеку ўжо сама беларуская мова моладзевага альманаху, які выходзіў у «інтэрнацыянальным сацыялістычным горадзе», у якасьці якога Наваполацак паказваўся афіцыйнай прапагандай. Усе нумары «Блакітнага ліхтара» былі канфіскаваныя. З М. і інш. выдаўцамі былі праведзеныя «прафіляктычныя гутаркі», у выніку чаго выпуск часопіса прыпыніўся. .

У 1976 М. скончыў Наваполацкі політэхнічны інстытут. Па прычыне палітычнай ненадзейнасьці яму было адмоўлена ў прыёме на працу на Наваполацкі завод «Вымяральнік», які належаў да ліку «абаронных» прадпрыемстваў.

У другой палове 1970-1980-х М. актыўна займаўся капіяваньнем і распаўсюджваньнем забароненай у СССР літаратуры, у прыватнасьці, твораў М.Булгакава «Ракавыя яйкі» і «Сабачае сэрца». Асаблівае месца ў гэтай дзейнасьці займала нелегальнае распаўсюджваньне недаступных беларускаму чытачу навуковых і публіцыстычных матэрыялаў нацыянальнага характару: «Расейска-крыўскага (беларускага) слоўніка» В.Ластоўскага, беларускага часопіса «Крывіч»; антыкамуністычных вершаў і паэмаў вязьня ГУЛАГу паэткі Ларысы Геніюш. М. наведваў Л.Геніюш у яе доме ў Зэльве Гарадзенскай вобл.; у 1983 удзельнічаў у пахаваньні паэткі, якое адбылося пад татальным кантролем КГБ. .

Працаваў на прадпрыемствах Наваполацку, а пасьля Ямала-Нянецкай аўтаномнай акругі РСФСР. Пастаянна адчуваў увагу КГБ. У 1986 супрацоўнікі КГБ падчас чарговай «прафіляктычнай гутракі» пагражалі выслаць М. зь Ямала-Нянецкай акругі за антысавецкую дзейнасьць. .

У канцы 1980-х М. вярнуўся ў Беларусь і цяпер жыве ў Наваполацку. Ён займае актыўную грамадзкую пазыцыю: з 1990 - сябра Беларускага Народнага Фронту, удзельнічае ў акцыях дэмакратычнай апазыцыі. З 1995 - карэспандэнт «Радыё Свабода» па Полацкім рэгіёне. Вядомы таксама як аўтар некалькіх кнігаў мастацкае прозы і перакладчык з альбанскае і расейскае моваў. Сябра Беларускага ПЭН-Цэнтру. (Уладзімір Арлоў) .

Крыніца: Дэмакратычная апазыцыя Беларусі (1956-1991). Даведнік.

Оглавление

Вінцэсь Мудроў ЖАНЧЫНЫ ЛЯ БАСЭЙНУ

Узьлёт і падзеньне Адама Марштрупы

Жэрарава памылка

Апошні кватарант

Яша

Час камара

Кантакт

Палонны чорнага стэпу

Жанчыны ля басэйну

Ліст з Асьвеі

Вінцэсь Мудроў