Ні славай, ні бясслаўем не дарыў,
спякотных руж улетку не прыносіў,
пакінуў у акне святло зары,
якою пахваліцца можа восень.
I ўсё чамусьці думаў,— абакраў,
і ўжо не раз спраўляў па мне хаўтуры,
ды весела жыло ў маёй натуры
святло, што паварочвала да спраў;
да дзён, дзе вольна ў небе жаўруку,
дзе матылькі над лугам карагодзяць...
Бывай... Мне падае сваю руку
наступнае трывожпае стагоддзе.
Цяхцінскі бэз, дзяцей і ўнукаў смех,
пяшчоту мужа і цяпло матулі,
у родным лесе галасок зязюлі,
а ў родным полі белы-белы снег,
і мары, што з надзённага ляплю,
і брэсцкую калючую шыпшыну,—
усё вазьму, чым жыва, што люблю,
ў той новы век,— толькі цябе пакіну...
А тонкія маршчынкі на ілбе,
што ўжо ніякай радасцю не сцерці,
як знак адтуль, што мне там без цябе
ужо не страшна будзе і памерці.