Калі дарогі у шлях саб’юцца,
калі я хаце дам «пяць дзвярыма»—
успомняць пальцы старое путца,
якое лёсам прыкаўнярыла...
Цвікі і шворні, сукі рогі
чаго не пхнулі яму ў прарэху.
А неяк разам, святыя многі,
мужчынскі гонар блюло для смеху...
Старыя путцы – так часта рвуцца
і не да часу, і не да месца.
Калі фанфары ў нябёсы мкнуцца,--
ад стаху путца раптоўна рвецца,
і ад павагі да ганарліўца
амаль нічога не застаецца.
Але і путца свой гонар мае...
У гардэробе – персона грата.
Бо па адзенні нас сустракаюць...
Каўнер пры путцы – пры госці свята.
Лепш апынуцца зімой у пустцы,
чым у тэатры на пару з дамай
у палітоне з парваным путцам—
жыццё без сцэны падасца драмай.
Не распрануцца – не апрануцца...
Эх, путца-путца – ручная памяць.
Калі дарогі у шлях саб’юцца,--
трымай нас, путца, дзвюма рукамі!