Мая бібліятэка. Паліца першая [Янка Сіпакоў] (fb2) читать онлайн

Янка СІПАКОЎ

МАЯ БІБЛІЯТЭКА

ПАЛІЦА ПЕРШАЯ

Я заўважыў яе каля рынку. Яна ласкава трымала на руках кацянятак, пяшчотна тулячы іх да грудзей. Кацяняткі былі вельмі чысценькія, дагледжаныя як і сама жанчына. Яны былі такія ж ужо харошанькія, такія пушыстыя, што хацелася ўсіх адразу перасадзіць на свае далоні.

Кацяняткі разумнымі, даверлівымі вачанятамі, здаецца, глядзелі мне ў самую душу.

А перад імі стаяла кардоначка-ўмова з надпісам: «Аддам у ласкавыя рукі».

Вочы чалавека, які набывае кнігу, заўсёды радасныя і шчаслівыя. А калі ён з ёю развітваецца — зажураныя, вельмі зажураныя.

Але ж як яны загараюцца зноў — у таго, каму ты аддаеш сваю кнігу!

«Усяму свой час, і час кожнай рэчы пад небам... Час раскідаць камяні, і час збіраць камяні», — кажа Эклезіяст.

«Час збіраць камяні, і час думаць пра тое, як яны, камяні, будуць жыць без цябе і што, урэшце, рабіць з імі, сабранымі», — хочацца дадаць нам ад сябе.

Цікава, а дрэвам не бывае скрушна, калі яны ўвосень развітваюцца са сваімі лістамі?!

1

За ўсё сваё жыццё я не сабраў сабе аніякіх скарбаў — ні золата, ні брыльянтаў, ні нават самых звычайных, пакамечаных і зашмальцаваных у шматлікіх кішэнях, папяровак.

І ўсё ж адна вельмі вялікая каштоўнасць, найдаражэйшы мой скарб, у мяне ёсць.

Я кажу пра маю хатнюю бібліятэку. Усё маё багацце — яна, яна, яна...

І, вядома ж, яны — кнігі .

Кнігі заўсёды былі маімі сябрамі. І іх было ў мяне шмат.

Часта я вітаўся з імі: «Добрай раніцы!» і, стомлены за дзень, жадаў ім: «Дабранач!»

З любым настроем і ў любы час дня і ночы падыходзіў я да кніжных паліц і заўсёды знаходзіў тое, што мне трэба было менавіта зараз, што ўціхамірвала, утаймоўвала, супакойвала мяне. Ці, наадварот, узбуджала.

Сваёй бібліятэцы я, можна сказаць, аддаў усё сваё жыццё. Здаецца, я амаль ніводнага дня не прыходзіў дадому без кнігі. А, здаралася, што вяртаўся і з двума важкімі пакункамі ў абедзвюх руках.

Што такое бібліятэка? Мой «Слоўнік замежных слоў», які я купіў 18 снежня 1957 года яшчэ студэнтам-трэцякурснікам аддзялення журналістыкі адзінага на той час Белдзяржуніверсітэта, сведчыць:

«Бібліятэка — 1) збор кніг; 2) памяшканне для захоўвання кніг; 3) установа, якая выдае кнігі для чытання».

Не, не і яшчэ раз — не! Ні першае, ні другое, ні трэцяе! Усё суха, дробязна. І прыблізна.

Бібліятэка — гэта, на мой погляд, сабраны разам увесь розум чалавецтва за ўсе часы і народы з таго моманту, як патухлая зорка Зямля зрабілася жывою, скарб, якім можа бесперашкодна і з радасцю карыстацца кожны чалавек на планеце.

Бібліятэка — гэта сувязь часоў. Яна прыбірае ўсе межы, яднае адлегласці, эпохі, народы. Тут жа Гамер і тут жа Карл Маркс. Вавіланяне і вось яны побач, паэты Украіны. Канфуцый, Цыцэрон, Герадот, Авідзій і нашы Максім Танк і Алесь Пісьмянкоў.

Усе даступныя, усе як сучаснікі. Пазамінулае тысячагоддзе і тысячагоддзе, якое толькі пачалося. Дванаццатае стагоддзе і поручкі стагоддзе дваццаць першае.

Бібліятэка — гэта схова, прыстанішча ад мітусні і зласлівасці. Кнігі — гэта наш спакой. Душэўны.

Бібліятэкі не даюць чалавеку расчалавечвацца. Можа, таму толькі сёй-той ужо спрабуе бібліятэкі называць перажыткам сацыялізму. І пачынае змагацца з імі, як яшчэ нядаўна змагаліся з рэлігіяй.

Але ж чалавек, які чытае кнігу, — шчаслівы чалавек.

Ды і бібліятэка — гэта сама чысціня, давер, парадак. І цішыня. Дзе яшчэ, як не ў бібліятэцы, можна пачуць затоенае, як дыханне, шалясценне кніжных старонак?! Якое не парушае цішыні, а, наадварот, упрыгожвае яе.

Маё дзяцінства — гэта кнігі. Мы, дзеці вайны, чыталі апантана. На перапынках у школе хуценька рабілі ўрокі на заўтра, каб дома нішто не замінала нам сустрэцца з любімаю кнігаю, з любімымі героямі, каб хутчэй даведацца, што з імі адбывалася далей.

Разумеючы час і эпоху, усё ж з болем успрымаеш відавочнае: сённяшняя моладзь, пакаленне Пепсі, Маўглі, камп’ютарных монстраў ды памперсаў, кніг амаль зусім не чытае...

Кнігалюбы лічылі маю бібліятэку адной з лепшых у Мінску. Я ж так не лічыў. Бо ведаў сапраўдных асаў «палявання на кнігу», сярод якіх быў і мой самы блізкі — ад студэнцкіх год і на ўсё жыццё — сябра Барыс Сачанка.

Я ж збіраў жывую бібліятэку.

Значыць, кнігі былі мае сябры, і было іх у мяне шмат.

Я шанаваў кожную кнігу. Браўся разглядаць новыя набыткі свае толькі шчыра памыўшы рукі. Нікому не дазваляў загінаць у кнігах старонкі, крэсліць іх. Я любіў кнігу і таму шанаваў яе, даражыў ёю.

А памятаеш, як шанаваў кнігу Гогаль? Мікалай Васільевіч. Яшчэ будучы юна­ком. У Нежыне. У гімназіі.

Пачакай, дык а дзе ж гэта ты чытаў? А, у «Праметэі». У гісторыка-біяграфічным альманаху з серыі «ЖЗЛ». Вось ён, том трынаццаты. «Кнігі для Гогаля». «Любоў да кнігі была страсцю Гогаля». Першы біёграф пісьменніка П. А. Куліш расказвае, што, калі Гогаль быў у Нежыне, ён з’яўляўся захавальнікам бібліятэкі, якую гімназісты выпісвалі на агульную складчыну. Абавязкі свае гімназіст Гогаль выконваў надзвычай старанна. «Кнігі выдаваліся бібліятэкарам для чытання па чарзе. Той, хто атрымаў для прачытання кнігу, павінен быў у прысутнасці бібліятэкара ўсесціся паважна на лаўку ў класнай зале, на паказаным яму месцы, і не ўставаць з месца да таго часу, пакуль не верне кнігу. Г этага мала: бібліятэкар уласнаручна загортваў у паперкі вялікі і ўказальны пальцы кожнаму чытачу, і толькі тады давяраў яму кнігу. Гогаль бярог кнігі, як каштоўнасць».

У Мікалая Васільевіча была свая вялікая бібліятэка. Аднак у апошнія месяцы яго жыцця пры ім было ўсяго 234 кнігі: рускіх кніг у пераплётах 87 і такіх жа без пераплётаў 63; замежных кніг у пераплётах 57. І такіх жа без пераплётаў 27.

А ў ліпені ж 1841 года з Масквы ў Рым, дзе на той час знаходзіўся Гогаль, толькі адпаведна рэестру было адпраўлена 363 кнігі з яго збору. Дык дзе ж падзеліся астатнія кнігі? Дзе, урэшце, уся яго бібліятэка?

У жыцці і смерці Гогаля было шмат таямніц.

І гэта таксама адна з такіх загадак.

Значыць, Мікалай Васільевіч Гогаль загортваў пальцы чытачоў у паперкі. Каб не папсавалі старонак.

Ведаеце, як і мне, калі я аддаваў каму-небудзь кнігі з маёй бібліятэкі, хацелася рабіць тое ж самае!

Мой аднакласнік, мой зубрэвіцкі сябра Толя Круцікаў, калі мы ўжо жылі ў Мінску, неяк выпрасіў у мяне пачытаць «Архіпелаг ГУЛАГ». Трохтомнік. Вялікія такія, важкія кнігі. Чысценькія і акуратненькія. Рэпрынтнае ўзнаўленне са збору твораў А. І. Салжаніцына, выдадзенага ў Францыі (Вермонт, Парыж).

Толю я не мог адмовіць. Мы з ім яшчэ ў школе прачыталі ўсё, што можна было знайсці ў Зубрэвічах. Потым хадзілі па кнігі ў Дубраўку, дзе пры сельсавеце была бібліятэка. Якая там бібліятэка! Усяго толькі адна шафа з кнігамі, што самотна ста­яла каля сцяны. Мы справіліся з ёю хутка.

Дасюль памятаю тое нечакана прыемнае ўражанне, якое зрабіла на мяне кніжачка Івана Мележа «Гарачы жнівень», знойдзеная ў гэтай бібліятэцы. Другая кніга пісьменніка. Але тады, у школе, я не ведаў, другая яна ці першая ў Мележа. Не ведаў, што Іван Паўлавіч даражыў ёю — яна яму таксама падабалася. Для мяне яна, маленькая, была ўжо Кнігаю! Гэткай жа, як і першая кніга Янкі Брыля «У Забалоцці днее», якая выйшла ў 1951 годзе і якую я купіў яшчэ школьнікам. Першая кніга пісьменніка, якая была так высока ўганаравана — яна атрымала Сталінскую прэмію. Хтосьці з зубраўцоў, калі пасвіў у сваю рату кароў, узяў яе ў мяне пачытаць у поле. І пакінуў у канцы сваю рэцэнзію: «Очань інцярэсная кніга».

Здаецца, там, у той дубраўскай шафе, мы нечакана знайшлі і старую, старадаўнюю кнігу — з яць, з дзіўным загалоўкам: «Дон Кишот Ламанческий» — і прачыталі яе.

У Толі ўжо тады была свая бібліятэка. Ён трымаў свае кнігі на гарышчы і таму старэйшыя зубраўцы пры сустрэчы, убачыўшы ў ягоных руках новую кнігу, усміхаліся:

— У цябе там яшчэ столь у хаце не праламілася ад іх?

Час быў цяжкі, пасляваенны — мы ж пайшлі ў школу, калі яшчэ грымела вайна. А Беларусь ужо вызвалілі, і школа сабрала нас, дзяцей вайны — галодных і босых. Але з вялікаю прагаю вучыцца.

Тады была ва ўсім строгасць. І быў вялікі голад. Выключна на ўсё. І на кнігу — таксама.

Памятаю, як Захар Міхайлавіч Рубанаў, наш настаўнік па рускай літаратуры, а потым і дырэктар школы, даверыў нам з Толем, даў пачытаць па вельмі вялікім сакрэце, папярэдзіўшы, каб нікому не паказвалі і не гаварылі пра гэта, томік вершаў вялікага рускага лірыка Сяргея Ясеніна, які на той час быў у СССР чамусьці забаронены.

Да гэтага часу памятаю тую вабную кніжачку з беластволымі бярозамі на вокладцы — яе адразу ж хацелася разгарнуць і чытаць.

Там, где капустные грядки

Красной водой поливает восход,

Кленёночек маленький матке

Зелёное вымя сосёт.

І гэта напісаў пятнаццацігадовы хлапчук? Неверагодна! І мне ж, калі я чытаў кнігу, было амаль столькі ж. Дзіця... Нічога сабе, карапуз!

А гэта:

Поет зима — аукает,

Мохнатый лес баюкает

Стозвоном сосняка.

Кругом с тоской глубокою

Плывут в страну далекую

Седые облака.

Ды гэта ж сама музыка! Чуеце: о-а-у... Сапраўды «аукает»! У араторыі, якую выдатны рускі кампазітар Георгій Свірыдаў напісаў на выдатныя вершы Сяргея Ясеніна і якую я вельмі люблю і зараз, гэтыя словы і гукі, здаецца, з’яўляюцца ці не ключавымі.

Тая кніга назаўсёды зрабіла мяне прыхільнікам паэзіі гэтага сапраўднага лірыка, ці як яго потым назавуць наступныя пакаленні, — рускага салаўя.

Я і па гэты дзень ведаю на памяць шмат ягоных вершаў: «Вы помните, вы всё, конечно, помните». «Ты меня не любишь, не жалеешь», «Черный человек» і інш.

У маёй бібліятэцы ёсць аж два зборы твораў Сяргея Ясеніна — адзін, шасцітомны, такі, якім бы яго хацеў бачыць і сам паэт, якім ён склаў яго яшчэ пры жыцці, і другі — зялёненькі такі, вельмі прывабны, які мне прысылалі — кожны том — накладною платаю аж з Пастаў: быў там у камандзіроўцы, натрапіў на падпіску, адстаяў у чарзе. І падпісаўся! Праўда, пяты, апошні том, дзяўчаты з кнігарні не прыслалі — навошта, за яго ж ужо было заплачана, — і мне давялося даставаць яго ў букіністаў.

Я вельмі люблю гэтае выданне. У ім і наіўная, вучнёўская аповесць «Яр», у якой відаць, як паэт старанна вучыцца пісаць прозу: «Па акенцах куп’істага балота слізгалі ваўкі. Буры важак пацягнуў носам і клацнуў зубамі. Прымоўклая зграя ўчула здабычу»; і «Персідскія матывы»; і «Краіна нягоднікаў», за што, мусіць, паэт і заплаціў сваім жыццём; і вершы з «Масквы кабацкай», пасля якой нават звычайныя вершы, шчырыя на пачуццё, ва ўсіх, без выключэння, савецкіх паэтаў абзываліся ясеніншчынай; і чыстая, як сляза, сапраўдная-сапраўдная, шчырая-шчырая, аж баліць, паэзія рускай душы вялікага рускага паэта. Ва ўсіх пяці тамах!

У выданні шмат унікальных фотаздымкаў: Ясенін сярод сялян вёскі Канстанцінава; цудоўны партрэт кучаравага паэта з люлькаю, зроблены ў 1919 годзе; партрэт, зняты ў апошні год жыцця — якая чысціня, шчырасць, дабрата, давер і наіўнасць у вачах! А вось 1912 год, Сяргей з сёстрамі Кацяй і Шурай: старэйшая манерна паклала на нагу брата сваю ручку, а меньшанькую, якая сядзіць ля яго, Сяргей прытрымлівае рукамі. І ўсе такія чысценькія, дагледжаныя. І прыгожыя.

Успаміны пра Сяргея Ясеніна. Пад рэдакцыяй Юрыя Прокушава. Выдадзеныя ў 1975 годзе.

Ясеніна паступова, але настойліва, вярталі ў рускую і савецкую паэзію. Паэта, які жыў, «волнуясь сердцем и стихом». Ён не займаўся паэзіяй, ён дыхаў ёю пастаянна.

Адзін з сучаснікаў спытаўся ў яго:

— Вечна ты бадзяешся, Сяргей. Калі ж ты пішаш?

— Заўсёды, — адказаў Ясенін.

Кнігу ўспамінаў, як гэта і мае быць, адкрываюць сёстры. Тыя самыя маленечкія дзяўчаткі Каця і Шура, што на здымку. Аказваецца, у іх абедзвюх ёсць свой літаратурны склад, свой стыль. Кацярына Аляксандраўна стварае своеасаблівы партрэт узаемаадносін брата з мясцовай барыняй Лідзіяй Іванаўнай Кашынай, якая адна жыла ў панскай сядзібе, у двухпавярховым доме ў вялікім панскім садзе. Значыць, «Ганна Снегіна» — не выдумка паэта, а рэальная жанчына. Як рэальнае, мне так здаецца, і каханне, расказанае ў паэме.

Когда-то у той вон калитки

Мне было шестнадцать лет.

И девушка в белой накидке

Сказала мне слово: «Нет!»

Далекие милые были!..

Тот образ во мне не угас.

Мы все в эти годы любили,

Но, значит, любили и нас.

Я веру кожнаму слову паэта. Бо цяпер, пасля ўспамінаў Каці і Шуры для мяне гэтая ягоная паэма — аўтабіяграфічная.

Калісьці вельмі хацеў мець «Раман без хлусні» Марыенгофа. Гэтая кніга была ў Сяргея Дзяргая, які нам усім, маладым і пачынаючым пісьменнікам, быў нібыта за няньку.

Я папрасіў у Сяргея Сцяпанавіча пачытаць «Раман без хлусні», а пачытаўшы — вярнуў. Хацелася выканькаць кнігу назаўсёды, але не адважыўся. Бо адчуваў — не аддасць. Настаўнік сам даражыў ёю.

У Ясеніна ёсць верш «Развітанне з Марыенгофам».

Ах, Толя, Толя, ты ли, ты ли.

В который миг, в который раз —

Опять, как молоко застыли

Круги недвижущихся глаз.

Прощай, прощай. В пожарах лунных

Дождусь ли радостного дня?

Среди прославленных и юных

Ты был всех лучше для меня.

В такой-то срок, в таком-то годе

Мы встретимся, быть может, вновь.

Мне страшно, — ведь душа проходит,

Как молодость и как любовь.

Гэты верш быў напісаны паэтам перад яго паездкаю вясною 1922 года за мяжу і падараваны Марыенгофу. З’явіўся верш у друку тады, калі Ясенін быў за мяжою. Аднак Сяргей Аляксандравіч потым не ўключаў яго ні ў адзін са сваіх зборнікаў. Нібыта прадчуваючы, што пасля яго смерці Толя напіша аб ім не вельмі далікатны «Раман без хлусні», які нават тагачасная «Літаратурная энцыклапедыя» пад рэдакцыяй А. В. Луначарскага моцна пакрытыкавала:

«Акрамя вершаў, Марыенгоф выпусціў аўтабіяграфічны «Раман без хлусні», прысвечаны галоўным чынам інтымным бакам жыцця Ясеніна і свайго ўласнага. Эгацэнтрычная бесцырымоннасць, самаўлюбёнасць, схільнасць да таннай сенсацыі робяць гэту кнігу адначасова і бульварна-мяшчанскай чытанінай і дэманстрацыяй буржуа, які апусціўся супраць новага ўкладу жыцця, што ствараецца рэвалюцыяй».

А сам Ясенін, вярнуўшыся з-за мяжы, напісаў вельмі характэрны верш:

Грубым дается радость.

Нежным дается печаль.

Мне ничего не надо,

Мне никого не жаль.

А на улице мальчик сопливый.

Воздух поджарен и сух.

Мальчик такой счастливый

И ковыряет в носу.

Ковыряй, ковыряй, мой милый,

Суй туда палец весь,

Только вот с эфтой силой

В душу свою не лезь.

У мяне і сёння на кніжных паліцах стаяць успаміны Матвея Ройзмана «Усё, што памятаю пра Ясеніна». Вось радкі толькі са зместу:

«Ясенін разважае пра «Моцарта і Сальеры». «Ясенін расказвае пра сябе». «Суд над імажыністамі. Выступленне Маякоўскага. Водпаведзь Ясеніна». «Галя Беніслаўская». «Пісьмо Канстанціна Ясеніна». «Сварка Ясеніна з Марыенгофам», «Выступленне Рурыка Іўнева».

Рурык Іўнеў, якога сябры, жартуючы, называлі «блукаючай ныркай імажынізму», быў лепшым сябрам Ясеніна. Вось яго кніга «Каля падножжа Мтацмінды». А ў ёй — успаміны «Пра Сяргея Ясеніна».

Іх Рурык Іўнеў пачынае нечакана:

«Самымі праўдзівымі мемуарамі лічаць «Споведзь» Жан-Жака Русо. Але я ніколі не забуду, што сказаў аднойчы Вячаслаў Іваноў: «Русо думаў, што ён даў крайне праўдзівую споведзь, аднак яна атрымалася ў яго самай ілжывай, так як ён перакрывіў у ёй да непазнавальнасці свой уласны вобраз, сказіў свядома, мяркуючы, што смакаванне сваіх недахопаў ёсць найвышэйшая праўдзівасць.

А самая вялікая вартасць мемуараў — гэта тое, калі аўтар дае праўдзівы вобраз чалавека, а не адны праўдзівыя факты».

Менавіта такім праўдзівым і атрымаўся вобраз Сяргея Ясеніна ва ўспамінах Рурыка Іўнева. Мемуарыст не вышукваў у памяці нейкія непрыстойныя факты, а ствараў дастойны партрэт сябра. І свой — таксама.

Рурык Іўнеў быў вельмі таленавіты паэт:

Сурова жизнь — и все ж она

Елейно иногда нежна.

Раз навсегда уйди от зла,

Гори, но не сгорай дотла.

Есть столько радостей на свете,

Юнее будь душой, чем дети.

Гэта з яго акраверша, прысвечанага Сяргею Ясеніну і напісанага ў 1919 годзе. Тады, калі сябра яшчэ быў жывы. У кнізе «Выбраныя вершы», з якой узята цытата, каля 15 аркушаў дабротнай, таленавітай паэзіі лепшага сябра Ясеніна, вершаў, напісаных за шэсць дзясяткаў гадоў (1912—1972).

А зараз з вашага дазволу, я дам слова жанчыне, якая, з яе слоў, «пачала танцаваць яшчэ ў лоне маці, верагодна, у выніку таго, што тая, цяжарная ёю, не могучы нічога есці, харчавалася толькі вустрыцамі ды шампанскім».

Той жанчыне, пра якую сам Сяргей Ясенін пісаў:

И какую-то женщину,

Сорока с лишним лет,

Называл скверной девочкой

И своею милою.

Айседора Дункан. «Маё жыццё. Мая Расія. Мой Ясенін». Успаміны.

У слыннай амерыканскай танцаўшчыцы свой падыход да ўспамінаў. Ёй, наадварот, падабаецца «Споведзь» Жан-Жака Русо. «Кожны, хто выкладзе сваё жыццё праўдзіва, — кажа Дункан, — напіша надзвычайную кнігу. Аднак ніхто яшчэ не асмеліўся напісаць праўду, і толькі Жан-Жак Русо прынёс гэтую найвышэйшую ахвяру чалавецтву, раскрыўшы праўду сваёй душы, сваіх самых інтымных учынкаў і думак... Ніводная жанчына яшчэ не расказала праўду пра сваё жыццё. Аўтабіяграфіі большасці жанчын уяўляюць сабою выкладанне бачнага існавання, дробязных падрабязнасцей і эпізодаў, якія не адлюстроўваюць іх сапраўднага жыцця. Пра важнейшыя моманты радасці і пакут аўтары, як ні дзіўна, не пішуць».

Гэта ў прадмове. А ў трэцім раздзеле яна ўжо расказвае пра сваю вялікую мэту:

«Я адкрыла сакрэт танца. Я адкрыла мастацтва, якое страчана ўжо дзве тысячы гадоў... Я прынесла вам танец. Я прынесла вам ідэю, якая зробіць пераварот ва ўсёй нашай эпосе. Дзе я адкрыла яе? Каля Ціхага акіяна, у сасновых лясах Сьера-Невады. Я бачу ідэальную постаць юнай Амерыкі, якая танцуе на вяршыні Скалістых гор».

Чакай, чакай. Гэта ўжо мне аднекуль знаёмае. А, то ж Уітмен. Паэт, якога я вельмі люблю і адзіную ягоную кнігу «Лісце травы» пераклаў на беларускую мову.

Ага, я не памыляюся: Айседора Дункан любіць таксама Уітмена! Яна піша: «Я адкрыла танец, варты паэмы Уітмена. Найвышэйшым паэтам нашай краіны з’яўляецца Уолт Уітмен. Я ствару для дзяцей Амерыкі новы танец, які адлюструе Амерыку».

А вось як пра тую ж любоў да сваёй краіны гаворыць і Уолт Уітмен, паэт, які ўсё ўспрымаў на фоне бясконцага па часе і прасторы Сусвету. Цытату я падаю ў сваім перакладзе:

Я пасею і выгадую, нібы густалістыя дрэвы,

суполкі сяброў і таварыстваў уздоўж усіх амерыканскіх рэк,

і на ўзбярэжжах вялікіх азёр, і ўсюды па прэрыях.

Я ствару гарады неразлучныя,

якія пакладуць адзін аднаму свае рукі на плечы...

А некаторыя згадкі Дункан пра Уітмена нават для мяне, здавалася б, добра знаёмага з жыццём і творчасцю паэта, былі невядомыя:

«Уолт Уітмен напісаў праўду пра Амерыку. Адзін час пошце забаранялі прымаць яго кнігу да перасылкі як «амаральную». Такая ацэнка цяпер здаецца нам недарэчнаю».

Кнігу забаранялі нават перасылаць? І праўда, глупства! Як амаральную? Лухта!

І вось Айседора Дункан робіцца жонкай Сяргея Ясеніна. Неяк хутка, амаль імгненна. Яна — шчыра любіць сваю Амерыку, ён — да самазабыцця любіць сваю Расію.

І несумненна — абое любяць адно аднаго.

Дункан палюбіла рускага паэта, па сутнасці, яшчэ хлапчука, пасля найвялікшай сваёй трагедыі. Яе дзетак, Патрыка і Дзердры, у закрытай аўтамашыне змыў дождж у Сену.

Вось як у сваіх успамінах пра Айседору «Нерасказаная гісторыя» піша пра гэта яе сяброўка Мэры Дэсці:

«Аўтамабіль, у якім яна (няня-англічанка) і дзеці патанулі, быў з закрытым вер­хам, і пакуль ён напаўняўся вадою, няня прыціскала дзяцей да грудзей, спрабавала прыкрыць іх пледам і з адчаем і жахам глядзела, як марудна набліжаецца смерць».

Сама ж Дункан успамінае тое, здавалася б, шчаслівае ранне:

«Патрык буяніў болей, чым заўсёды. Забаўляючыся, ён пераварочваў крэслы, і калі крэсла падала, Патрык крычаў ад радасці».

«Чароўнасць вясны і выгляд маіх дзяцей, румяных, прыгожых і шчаслівых, усялялі ў мяне такую радасць, што я раптоўна выскачыла з пасцелі і пачала танцаваць з імі. Мы ўтраіх заліваліся смехам. Няня, усміхаючыся, глядзела на нас».

І ўсё ж:

«Пацалаваўшы дзяцей, я сказала:

— Я хутка вярнуся!

На развітанне Дзердры прыціснула вусны да шкла. Нагнуўшыся, я пацалавала шкло з другога боку у тым жа месцы. Дакрананне да халоднага шкла пакінула ў мяне трывожны асадак».

Як выразна ўсё ўспамінаецца ёй пасля трагедыі!

І вось ён. Сярожа. Таксама, хоць і малады, аднак са сваімі клопатамі і праблемамі.

Успаміны Дункан заканчваюцца яе прыездам у Расію, у СССР:

«Бывай, Стары Свет! Прывітанне Новаму Свету!»

Яна прыняла «рускую рэвалюцыю» і прыехала дапамагаць ёй.

А пра Айседору і Сярожу зноў жа ва ўспамінах яе сяброўкі Мэры Дэсці. У яе «Нерасказанай гісторыі».

«Раптам дзверы з трэскам расчыніліся, і перад Айседорай узнік самы прыгожы твар, які яна калі-небудзь бачыла ў жыцці, апраўлены залатымі, цудоўнымі кучарамі, з поглядам блакітных вачэй, які пранікаў у душу. Паэта і танцаўшчыцу не спатрэбілася прадстаўляць адно аднаму. Гэта быў лёс. Яна адкрыла абдымкі, і ён упаў на калені, прыціскаючы яе да сябе, прамаўляючы: «Айседора, Айседора, мая, мая!»

Потым яна ўжо не памятала, як танцавала, як Ясенін чытаў вершы, як яны прыехалі да яе дадому. Яна памятала толькі «галаву з залатымі кучарамі», якая ляжала ў яе на грудзях і словы «Айседора, Айседора, мая, мая!» і да самай смерці гаварыла, што памятае, як яго блакітныя вочы глядзелі ў яе вочы і як у яе з’яўлялася адзінае пачуццё — закалыхаць яго, каб ён адпачыў, яе маленькае, залатавалосае дзіця».

«З гэтага дня ў Айседоры не было ні гадзіны спакою, і вельмі хутка яна зразумела, што малады паэт не толькі вялікі геній, але і вар’ят. За ім заўсёды хадзіла група прыяцеляў, якія яго ні на хвіліну не пакідалі і не давалі ім застацца ўдваіх».

Яны, Сяргей і Айседора, часта бывалі ў Сяргея Канёнкава. Яны любілі да яго заходзіць, і ён любіў іх бачыць у сваёй майстэрні: сядзіць, нешта стругае. Можа, новага Ягора-пасечніка. А, можа, ужо і яго самога, Ясеніна, выразае, вызваляе з дрэва.

Партрэт Сяргея Ясеніна спачатку быў зроблены ў гліне з натуры, а потым па памяці ўжо пераведзены ў дрэва.

Дастаю з кніжнай паліцы томік «Канёнкаў». У серыі «Жыццё ў мастацтве». Вось гэта драўляная скульптура. Кампазіцыя бюста ўнікальная. Канёнкаў звычайна любіў заканчваць усе свае працы, а тут закончана толькі адна галава, а ўсе астатнія дэталі дадзены фрагментарна. Скульптар падкрэсліваў, што бачыць паэта ў хвіліны найвышэйшага творчага ўсплёску і таму імкнуўся схапіць самае галоўнае ў ім.

Яны, не зважаючы на розніцу ў гадах, вельмі сябравалі. Абодва былі славутымі сялянамі, і, трапіўшы ў горад, сумавалі без сваіх вёсак. Нават Анатоль Марыенгоф пісаў пра гэта ў сваім «Рамане без хлусні». Той Марыенгоф, які ўсчынаў сварку з кожным, хто пры ім гаварыў, што Ясенін піша лепш за яго. Канёнкаў любіў Ясеніна і казаў, што больш яркай і гарачай прыхільнасці за ўсё сваё жыццё ён не ведаў ні да аднаго са сваіх сяброў. Канёнкаў бываў у Ясеніных. Ясеніны бывалі ў яго. Балерыну Айседору Дункан ён і ляпіў, і маляваў, аднак з выяў яе амаль нічога не засталося.

Сярод іншых работ Канёнкава мне найперш хочацца ўспомніць тут выдатны «Аўтапартрэт» самога скульптара ды «Паганіні» ў мармуры — вытанчаны і эле­гантны шэдэўр вялікага віртуоза скрыпкі, месцазнаходжанне якога і зараз невядома. «Кампанелай» Паганіні я захапляюся даўно і, слухаючы, разумею, чаму сучасныя кампазітары не могуць не толькі выканаць, а нават і расчытаць некаторыя яго творы.

Дункан і Радэн.

«Потым я спынілася, каб растлумачыць яму мае тэорыі новага танца, — успамінае славутая танцоўшчыца. — Але неўзабаве зразумела, што ён мяне не слухае. Ён пільна глядзеў на мяне, вочы яго блішчэлі з-пад напаўапушчаных павек, а затым з тым жа выразам, які быў на яго твары, калі ён стаяў перад сваімі работамі, ён падышоў да мяне. Яго рукі слізгалі па маёй шыі, грудзях, пагладзілі мае плечы, прайшліся па бёдрах, па аголеных каленях і ступнях. Ён пачаў мяць усё маё цела, нібыта яно было з гліны. Ад яго веяла такім жарам, які хваляваў і абпальваў мяне. Мяне ахапіла жаданне аддацца яму ўсёй сваёю істотаю, і, сапраўды, я б зрабіла так, калі б мяне не спыніў сполах, выкліканы маім недарэчным выхаваннем. Я адступілася, накінула сукенку зверху тунікі і, збянтэжаная, прагнала яго. Як шкада! Як часта я раскайвалася ў гэтым ілжывым дзяціным разуменні, якое пазбавіла мяне выпадку аддаць сваю нявіннасць самаму вялікаму Пану, магутнаму Радэну».

Ага, усё ў жыцці ўзаемазвязана, і наша жыццё ўжо само па сабе ёсць неймаверны і неверагодны сюжэт.

Для мяне Радэн — гэта, зразумела, «Пацалунак», «Мысліцель» ды шчымлівапранізлівая «Тая, што была цудоўнай Аміер» — трагічны вобраз старасці.

І скульптура-помнік «Грамадзяне Кале», якую заказаў Радэну горад Кале.

У 1347 годзе, калі французскі горад, абложаны англійскім войскам караля Эдуарда III, не здаваўся і калі кароль паабяцаў яго зруйнаваць разам з насельніцтвам, каб уратаваць людзей, да заваёўнікаў з вяроўкамі на шыі і ключамі ад горада ў руках выйшлі заложнікі — шэсць грамадзян Кале.

Спачатку думалі рабіць помнік аднаму з заложнікаў. Але Радэн настаяў на сваім — калі і рабіць гэты помнік, то ствараць скульптуры трэба ўсіх шасці. Праца цяжкая, але высакародная.

Групу чамусьці паставілі на высокі п’едэстал. Так, на вышыні, яна не глядзелася. Радэн злаваўся, быў незадаволены. Заложнікі павінны ісці па зямлі! Калі прыбралі пастамент — скульптар супакоіўся: людзі, босыя, як зазвычай, як заўсёды, ідуць па зямлі. Так, як і было задумана.

Яны і цяпер, шасцёра адважных, ідуць на смерць. Бачыце іх рукі? Яны, раскрытыя, растуленыя, развітваюцца з жыццём, як птушку, выпускаюць яго са сваіх далоняў...

А радэнаўская «Рука Бога»! Невядома адкуль яна, вельмі высліжаная, вырастае, узнімаецца і трымае ў нейкіх невядомых і недасяжных вышынях кавалак усё той жа неапрацаванай, як цвердзь, пароды, у якую ўпрасавана тысячагоддзямі белае, таксама высліжанае, мармуровае чалавечае цела.

А «Вечная вясна»! «Мармуровая глыба, на якой напаўляжаць закаханыя. Скала зрабілася нібыта абрамленнем фігур, і, махнуўшы рукою на ўсе прымхі, ён узяўся за сонечнага Адоніса, які абдымае зіхоткую німфу, што абвілася ва ўсхваляваным выгіне вакол цела свайго каханага. У гэтых, перапоўненых пачуццёваю знямогаю, постацях ён увекавечыў Камілу і сябе», — так напісаў у рамане-біяграфіі Радэна «Голым прыйшоў я» Дэвід Вейс, у кнізе, якая выйшла ў той жа вельмі папулярнай у СССР серыі «Жыццё ў мастацтве».

З кім яна, Айседора Дункан, толькі не сябравала!

«Аднойчы яна (Джульета Мендэльсон) запрасіла нас усіх танцаваць перад Элеанорай Дузэ».

І вось ужо:

«Мы ўсе паехалі экспрэсам, які ішоў у Фларэнцыю: Элеанора Дузэ, Крэг, Мэры Кіст і я з дзіцем».

Дзіцятка было немаўляткам — яно толькі што нарадзілася. Яны з Крэгам назвалі дзяўчынку Дзердры, што значыць улюбёная Ірландыі.

«У дарозе я няньчыла дзіця, аднак у мяне сапсавалася малако, і мне давялося карміць яго з бутэлечкі».

Цікава, а ці ёсць яны, славутыя, у нашай «БелСЭ» — «Беларускай Савецкай Энцыклапедыі».

Дункан — няма. А Дузэ — ёсць: італьянская актрыса, з акцёрскай сям’і, высту­пала ў італьянскіх вандроўных трупах, арганізавала сваю, вызначалася праўдзівасцю і філігранным майстэрствам...

«Пачаліся першыя дыскусіі, у якіх я была перакладчыцай паміж Крэгам, які не разумеў ні па-французску, ні па-італьянску, і Дузэ, якая не ведала ніводнага слова па-англійску».

Дык вось, Элеанора Дузэ. Кніга пра яе выйшла зноў жа ў серыі «Жыццё ў мастацтве».

Стой, стой, стой, хлопча... Ну і разгаварыўся ж ты! Спыніся, дружа, агледзься. А то нанізваеш усё, як на нітачку: гэта кніга, а тады гэта, а потым вунь тая. Няма стройнасці і прадуманасці сюжэта.

Прабач, а чым гэта дрэнна? Можа, яно якраз і добра, што ўсё чапляецца? Можа, менавіта гэта і ёсць сюжэт? Натуральнасць аповеда. Нязмушаная ручаіна, плынь свядомасці.

Значыць, на чым жа мы там, у самым пачатку сваёй працы, спыніліся? Ад чаго адхіліліся?

Ага, я расказваў, як мой школьны таварыш Толя Круцікаў выпрасіў у мяне пачытаць трохтомны «Архіпелаг ГУЛАГ» і потым вярнуў яго. Я, шчыра кажучы, жахнуўся, якімі ён вярнуў мне кнігі. Я не пазнаў іх!

Не, не скажу, што Толя не шанаваў кнігу. Не, ён таксама вельмі даражыў кнігаю

і бярог яе. Чытаючы, каб захаваць чысціню выдання, старанна абгортваў яго.

Але ж. У Толі была дача, і ён часта ездзіў на яе. І браў з сабою «Архіпелаг ГУЛАГ». Вы не ўяўляеце, як ён яго занасіў, а правільней, завазіў, чытаў кнігу, едучы на дачу і вяртаючыся адтуль, чытаў у вагонах электрычкі і на сваіх сотках, у сваім бунгала, а яна ж, дача, патрабуе працы з зямлёю, а зямля ж, колькі ні мый рукі, ўсё роўна не вельмі адмываецца.

Сварыўся я на сябра? Крыху. Але ж падараваў Анатолю потым і томік Арыстафана, і «Гісторыю інквізіцыі» — з усімі яе жахамі.

Сам я гэтага ўплямленага экзэмпляра ўжо не чытаў. Бо прачытаў «Архіпелаг ГУЛАГ» намнога раней. Чытаў тое ж падпольнае, Вермонскае выданне, з якога потым у 1989 годзе зроблена рэпрынтнае ўзнаўленне, і якое, заношанае, і цяпер з годнасцю стаіць на маіх кніжных паліцах.

Тады, у СССР, гэтая кніга была забароненая.

Яе мне на некалькі дзён даў Барыс Сачанка, якому таксама хтосьці па сакрэце прынёс пазнаёміцца.

І сам я чытаў той «ГУЛАГ», абгарнуўшы газетаю, хаваючыся. Ад сына — не хацелася яго, школьніка, падключаць да гэтага цяжкага матэрыялу, да нашых дарослых клопатаў. І месца, каб схаваць кнігу, здаецца, знайшоў выключнае. Але ж, калі праз некалькі гадоў у мяне зайшла размова з сынам пра Салжаніцына і «ГУЛАГ», ён усміхнуўся:

— Я ведаю «ГУЛАГ». Убачыўшы, што ты штосьці ўпотайкі, хаваючыся, чытаеш, знайшоў тваю схованку і таксама прачытаў раман. Тое першае, вермонскае выданне.

Калі з табою ўжо восень, з якімі ж лісткамі развітвацца — найперш? Усе ж яны дарагія мне.

2

Гэта і сапраўды быў век кнігі.

Кніга ў нашым родным XX стагоддзі, здаецца, была ці не самаю галоўнаю каштоўнасцю. Кнігі чыталі і абмяркоўвалі. Кнігі ведалі ў твар, паважалі і сябравалі з імі. Кнігі дарылі на любыя святы, і тыя, хто атрымліваў такі падарунак, былі шчаслівыя.

Мы ўпіваліся кнігаю! Вядома ж, у сваім дваццатым стагоддзі мы часам, здаралася, і прыгублялі сеё-тое, не без гэтага, але ж нашым самым галоўным наркотыкам, несумненна, была кніга.

Кніга была нашым жыццём. Ствараліся вялікія хатнія бібліятэкі ў нашых цеснаватых хрушчоўках. Спадзяюся, не было амаль ніводнай кватэры і ніводнай вясковай хаты, каб у іх не знайшлося хоць бы адной кнігі.

Нашы святы не абыходзіліся без кнігі — іх, як самых найлепшых сяброў, запрашалі на любую ўрачыстасць. Але ж не толькі гэта — у кніг былі і свае святы: Дзень Кнігі, Дзень Паэзіі, Дзень Ведаў.

Кнігі гаварылі з намі, іх мы цытавалі.

Выступленні паэтаў збіралі цэлыя стадыёны прыхільнікаў. Кнігі выходзілі стотысячнымі, мільённымі тыражамі, а іх усё было мала, мала і мала — паспрабуй насыціць такую агромністую краіну, якая чытала, як кажуць, запоем!

Калі маю кнігу, у якую былі ўключаны дзве аповесці «Крыло цішыні» і «Даверлівая зямля», у перакладзе на рускую мову выдавецтва «Правда» ў 1984 годзе выдала 500-тысячным тыражом, я спалохаўся: гэта ж паўмільёна! Заваляць, думаў, усе кнігарні СССР! Аднак неўзабаве супакоіўся, убачыўшы, што кніга з’явілася толькі ў некалькіх беларускіх кнігарнях і паляжала ўсяго некалькі дзён.

Нашы хатнія бібліятэкі ўсё папаўняліся. Ды так, што архітэктары і будаўнікі, якія рупіліся пра наша жыллё, пачалі думаць пра тое, каб умацаваць канструкцыі кватэр з разлікам на вялікую вагу нашых пашаноўных кніг. Дзе яшчэ ў свеце было такое?!

Захваляваліся сябры лясоў — ды гэтак жа мы, калі ўсё пойдзе так і далей, знішчым усе лясы, усю тайгу, перарэжам усе пушчы і пусцім іх на новыя кнігі!

Аднак трыумфальнае шэсце кнігі па Савецкім Саюзе ўжо немагчыма было спыніць.

Камю і Сартр, Верхарн і Рэмбо, Фолкнер і Моэм, Басё і Ду Фу, Лагерквіст і Лагерлёф, Уітмен і Аскар Уайльд, Апдайк і Фіцджэральд, Гамер і Канфуцый, Хаям і Фірдаўсі, Авідзій і Катул, Кэндзабура Оэ і Іўлін Во, Ражэ Вайян і Карлас Фуэнтас, Кабо Абэ і Кавабата, Герман Гесэ і Рэмарк, Карл Сэндберг і Герман Бёль, Рансар і Апалінэр, Сент-Экзюперы і Дос Пасос, Лорка і Пецёфі, Пірандэла і Унамуна, Марыяк і Акутагава. Гэтыя імёны лашчылі нам слых, хвалявалі сваёй недасягальнасцю, дражнілі наша ўяўленне. І кожнага з іх мы хацелі, мы марылі, мы праглі набыць у сваю бібліятэку. І радаваліся, калі гэта спраўджвалася.

Усе яны, творцы і мудрацы розных часоў, эпох і народаў, зрабіліся для нас на той час нашымі сучаснікамі, і мы часам шмат каго з іх уяўлялі сваімі сябрамі. Мы абыходзіліся з імі, як са сваімі равеснікамі.

— Што, ты яшчэ не чытаў «Сто гадоў адзіноты» Маркеса? — ушчувалі мы кагосьці, хто пакуль не пазнаёміўся з гэтым, нашумелым у той час, раманам.

— А памятаеш, у Бадлера: «Но ходить по земле среди свиста и брани исполин­ские крылья мешают тебе»? — спяшаліся мы падзяліцца сваёй радасцю адкрыцця з кімсьці.

Чакай, дык у цябе ж ёсць «Альбатрос» і па-беларуску, перакладзены Сцяпанам Ліхадзіеўскім.

Часта ловяць сабе на забаву матросы

Там, дзе горкая бездань, ні знаку зямлі,

Белых птахаў, вялізных марскіх альбатросаў,

Што рашыліся суправаджаць караблі.

І як толькі на палубе іх рапластаюць,

Сарамлівых, няспрытных блакіту цароў,

Крылы жаласна белыя іх пачынаюць

Валачыцца, як вёслы, з абодвух бакоў.

Гэта з анталогіі паэзіі свету ў беларускіх перакладах ХХ стагоддзя «Г аласы з-за небакраю», якую склаў Міхась Скобла.

Цудоўны пераклад — і ў тэме, і ў рытме, і па-беларуску! А вось апошняя страфа, на мой погляд, не зусім удалася. Нейкая вялая і бляклая атрымалася.

На зямлі ж яму шыкаюць, сыплюць папрокі,

І гіганцкія крылы абцяжваюць крок.

Не, усё-такі ў Вільгельма Левіка лепей:

Но ходить по земле среди свиста и брани

Исполинские крылья мешают тебе.

Дарэчы, ён жа, Міхась Скобла, склаў і другую такую ж кнігу — «Анталогія беларускай паэзіі ХХ стагоддзя». Гэтым важкім, дыхтоўным двухтомнікам ганарыцца мая бібліятэка!

— Ого, ты набыў аж усе тры раманы Фолкнера? У серыі «ХХ стагоддзе»? Віншую! А ты ведаеш, што ён адказаў прэзідэнту ЗША, калі той пасля прысуджэння пісьменніку Нобелеўскай прэміі запрасіў Фолкнера ў Белы Дом на чай?

Я ведаў. Нобелеўская прэмія яму была прысуджана ў 1949 годзе. У Фолкнера было выдадзена шмат раманаў. Але са славутай трылогіі — «Вёсачка», «Горад», «Асабняк» — быў напісаны толькі адзін — «Вёсачка».

Фолкнер — фермер. Даведаўшыся пра запрашэнне прэзідэнта, ён абурыўся. І адказаў прыкладна вось так:

— У мяне самае жніво. Клопатаў — хоць адбаўляй. Дык які ж гэта дурань у такі час кіне ўсё і паедзе за сотні міль у Вашынгтон, каб усяго толькі папіць чаю з зусім незнаёмым яму чалавекам?!

А Кнут Гамсун! Буйнейшы нарвежскі пісьменнік, які пражыў амаль сто гадоў. Колькі я папабегаў, каб купіць ягоны двухтомнік!

Яго «Голад» — гэта нават не эмацыйнае, а фізіялагічнае ўздзеянне на чытача: чытачу і напраўду здаецца, што ён сам галодны, што яму, сытаму, вельмі хочацца есці. Некаторыя лічаць, што гэта натуралізм, а мне думаецца, што тут працуе магутнае майстэрства пісьменніка. Вядома, не без уласнага вопыту. А такі вопыт у маладога Г амсуна, як мы ведаем, быў.

Падчас Другой сусветнай вайны, калі гітлераўцы захапілі Нарвегію, васьмідзесяцігадовы Кнут Гамсун падтрымаў іх і супрацоўнічаў з акупантамі.

Ён быў нібыта нейкім «культурным козырам» нацызму.

Народ Нарвегіі ўзлаваўся — з усіх канцоў краіны да дома, у якім жыў Г амсун, людзі на падводах везлі ягоныя кнігі, якімі яшчэ нядаўна захапляліся, і скідвалі грэбліва яму ў двор. І гэту ганьбу старому, нават састарэламу чалавеку, трэба было перажыць.

Пасля вайны яго абвінавацілі ў здрадзе радзіме і пасадзілі ў турму. Пра тое, што ён думаў, чакаючы суда, Гамсун расказаў у сваёй апошняй кнізе «Па зарослых сцежках».

Пасля смерці Гамсуна народ Нарвегіі ўсё дараваў свайму вялікаму сыну і выдаў пятнаццацітомны збор твораў пісьменніка.

Амаль такая ж, як у «Голадзе», прысутнасць чытача і ў апавяданні амерыканца Эдгара По «Калодзеж і маятнік». Не, гэта не герой апавядання, асуджаны да пакарання смерцю, а той, хто чытае, у выключнай цемры натыкаецца на слізкія сцены нейкага склепа інквізіцыі, дзе нейкі страшны калодзеж, нейкі злавесны маятнік. Усё гэта настолькі густа напісана, што і чытач ужо неадольна сочыць, як усё зніжаецца і зніжаецца востры маятнік над ахвяраю, як усё бліжэе і бліжэе ён да ягонай шыі.

Ага, По — Майстра найвышэйшай пробы. То ж трэба так напісаць пачуццё, адчуванне і жах. І тое, што, можа, сам ніколі не адчуваў, адчуць як рэальнае, перажытае. Вялікае майстэрства класіка.

Томік По выдадзены ў серыі «Бібліятэка літаратуры ЗША». Гэтая серыя амаль уся стаіць на маіх кніжных паліцах: Роберт Пэн Уорэн, Джон Чывер, Тарнтон Уайлдэр, Юджын О’Ніл, Генры Джэймс, Вашынгтон Ірвінг, Джэк Лондан, Фенімор Купер, «Паэзія ЗША» і інш.

А разам з намі ў Амерыцы пачыналі пісаць Джон Апдайк і Джойс Кэрал Оутс, нашы равеснікі.

Памятаю, колькі я папабегаў, каб набыць томік Апдайка, выдадзены ў серыі «ХХ стагоддзе», у які былі ўключаны раманы «Трус, бяжы» і «Давай ажэнімся»! Столькі ж, а можа, і больш, набегаўся я і за раманам Оутс «Рабі са мной, што захочаш».

Напачатку крытыка аб’ядноўвала гэтых двух таленавітых пісьменнікаў, а потым неяк пакрысе пачала астываць да іх і крытыкаваць: Апдайка — за тое, што яго раман «Давай ажэнімся» — усяго толькі адзін з эцюдаў да сучаснай гісторыі нораваў, дзе жыццё падменена сытым, сумным і пошлым бытам; а Оутс, пра якую спачатку гаварылі, як пра яркую з’яву ў літаратуры другой паловы 60-х гадоў і ўзыходзячую зорку, абвінавачвалася ў павярхоўным містыцызме і пільнай увазе да ўсяго незвычайнага і дзіўнаватага толькі дзеля незвычайнасці і нестандартнасці.

Аднак пасля новых раманаў — «Кентаўр» Апдайка і «Сад радасцей зямных» Оутс, — не зважаючы на тое, што шляхі гэтых творцаў ужо зусім разышліся, пра іх зноў загаварылі як пра выдатных пісьменнікаў.

Вядома, што перад «Садам радасцей зямных» адчуваецца магутнае дыханне рамана Джона Стэйнбека «Гронкі гневу», старэйшага за Оутс у амерыканскай літаратуры папярэдніка.

Вядома ж, і там, і тут бунтуе вялікая думка, што ніхто, як бы ён гэтага не хацеў, не зможа застацца ўбаку ад драматычных падзей часу — гэты час і гэтыя падзеі ўкруцяць у свой вір кожнага.

Вядома, як пісалі тагачасныя крытыкі, «па маштабах таленту і багацці мастацкага свету Оутс і Стэйнбек — пісьменнікі рознага ўзроўню».

Стэйнбек сам быў адным з герояў свайго сусветна вядомага рамана «Гронкі гневу». Спачатку ён разам з фермерамі, сагнанымі з зямлі, прайшоў крыжовы шлях ад Аклахомы да Каліфорніі. А потым стварыў трагічную эпапею пра амерыканскі народ.

У маёй бібліятэцы ёсць поўны Джон Стэйнбек — шасцітомнік у аганькоўскім выданні.

Мне, шчыра кажучы, вельмі падабаецца і ранейшы ягоны раман «Квартал Тартылля Флэт» — кніга, якую я пачытаў у Стэйнбека самаю першаю.

Лічыцца, што Каліфорнія нарадзіла двух вялікіх раманістаў Джэка Лондана і Джона Стэйнбека.

Цікава, а што ж чытаў сам Стэйнбек?

Стэйнбек рос на кнігах «Востраў скарбаў» Стывенсана, «Тры мушкецёры» Дзюма, «Роб Рой» Скота, якія вечарамі яму і яго сёстрам чыталі бацькі. У маім сірочым вясковым дзяцінстве мне і маім сёстрам не было каму чытаць гэтыя кнігі, ды і іх саміх у маіх галодных пасляваенных Зубрэвічах, зразумела, і ўвогуле не было.

На іх я, як згаладалы, накінуўся пазнавата ўжо, у студэнцтве, а потым, нібыта сплачваючы нейкі доўг таму голаду, набыў сабе зборы твораў гэтых ды іншых дзіцячых пісьменнікаў: і Стывенсана, і Скота, і Дзюма — аж дванаццаць вялікіх і цяжкіх тамоў Дзюма!

Сам Стэйнбек ужо чытаў «Злачынства і пакаранне» Дастаеўскага, «Мадам Бавары» Флабэра,«Страчаны рай» Мільтана. Вывучаў «Гісторыю» Герадота.

Усё гэта ёсць і ў маёй бібліятэцы. Поўны, акадэмічны, трыццацітомны збор твораў Фёдара Міхайлавіча Дастаеўскага, вялікага рускага пісьменніка, дарагога нашага земляка, карэнне якога ў вёсцы Дастоева, што на Піншчыне.

Побач з «Гісторыяй» Герадота — «Гісторыя Фларэнцыі» Нікола Макіявелі ды «Гісторыя дзяржавы інкаў» Інка Гарсіласа дэ ла Вега. Вось толькі тытульная старонка апошняй кнігі:

«Першая частка сапраўдных каментарыяў, што расказваюць пра паходжанне інкаў, якія былі каралямі Перу, аб іх ідалапаклонстве, законах і праўленні на вайне і ў свеце; аб іх жыцці і заваёвах і аб усім, чым была тая імперыя і іх дзяржава да таго, як прыйшлі ў яе іспанцы. Яны напісаны Інкам Гарсіласа дэ ла Вега, народжаным у Коска, капітанам яго вялікасці. Прысвячаецца яснейшай прынцэсе донне Каталіне Партугальскай, герцагіне Браганскай і г. д. Прапушчана з дазволу святой інквізіцыі, суддзі першай інстанцыі. У Лісабоне, у канторы Педра Красбеека надрукавана. Год 1609».

Зноў загаварыўся. Пра гэтыя кнігі я раскажу пазней. Як і пра «Жыццё дванаццаці цэзараў» Гая Святонія Транквіла з «Літаратурных помнікаў». Калі раптам забудуся — напомні, шаноўны мой чытач, пра гэта мне сам.

Значыць, Джон Стэйнбек. Раман «Квартал Тартылля Флэт». Аладкавая раўніна. Заселеная выхадцамі з Мексікі. Гісторыя жыцця чатырох пайсана, чатырох сяброў, расказаная з гумарам.

Пайсана — гэта нашчадак іспанцаў, індзейцаў і мексіканцаў. Ды яшчэ і шмат якіх іншых еўрапейцаў. Па-англійску ён гаворыць, як пайсана, і па-іспанску ён зноў жа гаворыць, як пайсана. Пайсана нічым нельга аблытаць, ашукаць, бо ў яго няма ніякай маёмасці — у яго няма чаго ўкрасці!

Не, мы, чытачы, любілі гэтага пайсана Дэкі. І яго сяброў — таксама.

А Стэйнбеку ён прынёс славу і грошы.

Яго ж «Жамчужына». З яе дапамогай Кіна марыў даць сыну адукацыю, а калі Кайаціта памірае, жамчужына траціць для яго ўсялякі сэнс, рэальную каштоўнасць, і Кіна выкідвае яе ў мора...

«Зіма трывогі нашай» — апошні раман Стэйнбека. Выйшаў ён у 1961 годзе. Гэта ўжо не родная яго Каліфорнія, а дагледжаны гарадок у Новай Англіі.

У той час, калі я пішу гэтыя радкі, беларускае радыё прынесла сумную вестку: у сваім доме ў Нью-Гэмпшыры на 92-ім годзе жыцця памёр выдатны амерыканскі пісьменнік, аўтар адзінага рамана «Над прадоннем у жыце» (так і сказалі: адзінага!) славуты Майстра Джэром Сэлінджэр. Удзельнік Другой сусветнай вайны. На фронце пазнаёміўся з Эрнестам Хемінгуэем. У апошнія гады жыў пустэльнікам — не прымаў нікога, адмаўляўся ад сустрэчы з прэсаю. Толькі летась дамогся забароны публікацыі рамана «60 гадоў пасля: прабіраючыся праз жыта», які напісаў прыхільнік яго творчасці і які нібыта з’яўляецца працягам рамана «Над прадоннем у жыце».

Аўтар аднаго рамана? Такі знакаміты пісьменнік?

Не, вядома ж, Сэлінджэр — аўтар не толькі аднаго рамана. У яго ёсць выдатныя апавяданні і эпічны цыкл твораў — сага пра сям’ю Глас.

Аднак толькі адзіны раман «Над прадоннем у жыце» ўключаны ў школьныя праграмы.

Першая кніга Джэрома Сэлінджэра, якую я прачытаў, быў томік з хлапчуком на вокладцы, які, абапёршыся на вушак рукою, задумліва і крыху сумнавата глядзіць кудысьці ўдалячынь. Мне падабаецца, што аўтар нам, чытачам, нічога не навязвае, не разжоўвае, не тлумачыць — маўляў, самі чытайце і разбірайцеся ва ўсім.

Я, чытаючы раман, атаясамліваў шаснаццацігадовага Холдэна з тым хлапчуком, што на вокладцы, і імкнуўся зразумець, усё вяртаючыся да вокладкі, углядаючыся ў малюнак, адкуль у юнага героя гэтая далікатная ранімасць душы, гэтае непрыманне фальшу, якія вылучаюць яго з равеснікаў.

Першаю маёю кнігаю Самерсэта Моэма, якую я купіў у 1965 годзе, быў зборнік яго апавяданняў «Дождж». Нават першы сказ з загаловачнага апавядання, у які я ўткнуўся яшчэ ў кніжным магазіне, здзіўляў і заварожваў:

«Хутка час класціся, а заўтра, калі яны прачнуцца, ужо будзе відна зямля».

Як шмат тут сказана! Якая шырыня і спрасаванасць думкі і які прастор для яе разгарнення — куды хочаш, туды і вядзі! Ужо адкрываецца столькі накірункаў для роздуму!

А хто не ведаў тады віёнаўскае чатырохрадкоўе, якое ў турме напісаў паэт, прысуджаны да павешання:

Я — Франсуа, чему не рад.

Увы, ждет смерть злодея,

И сколько весит этот зад,

Узнает скоро шея.

Франсуа Віёна ведалі сучаснікі як магістра мастацтваў і бадзягу. Адначасова! Гэтак здзіўляюча дваіўся вобраз паэта. Бадзяжніцтва і турмы, сувязі з прафесійнымі разбойнікамі, удзел у іхніх грабяжах ды забойствах, і ў той жа час — ён паэт акружэння двара самога герцага і паэта Карла Арлеанскага і піша па яго просьбе «Баладу паэтычнага спаборніцтва ў Блуа» — для яго альбома — «Над ручаём ад смагі паміраю».

От жажды умираю над ручьём.

Смеюсь сквозь слёзы и тружусь играя.

Куда бы не пошел, везде мой дом,

Чужбина мне — страна моя родная.

Я знаю всё, я ничего не знаю.

Мне из людей всего понятен тот,

Кто лебедицу вороном зовет.

Я сомневаюсь в явном, верю чуду.

Нагой, как червь, пышнее всех господ.

Я всеми принят, изгнан отовсюду.

Кола ягоных сяброў — маладзёны з паважаных сем’яў, багатыя купцы ды чыноўнікі і стражнікі, жабракі, прастытуткі, сталыя заўсёднікі гарадскога дна.

Незалежны, дзёрзкі, злаязыкі «шкаляр Віён» — як ён сам сябе ўвесь час называў. І ягонае:

«Прыняты ўсімі я і адусюль прагнаны»...

Ды гэта ж шэдэўр! Вечны! Яму пяцьсот год — а ён як новы. Яму пяць стагоддзяў — а ён не вяне. Яму палавіна тысячагоддзя — а ён жывы!

На рускую мову гэты шэдэўр выдатна пераклаў Ілья Эрэнбург. Як і тое славутае чатырохрадкоўе пра зад і шыю, напісанае ў чаканні вісельні.

Дарэчы, калі смяротны прысуд быў заменены на дзесяцігадовае выгнанне з Парыжа, Віён усё роўна застаўся Віёнам: ён яшчэ і пасля новага прысуду просіць тры дні адтэрміноўкі выгнання — для нейкіх там збораў.

Ды бег бы хутчэй, уцякаў бы з усіх ног з гэтага ненавіснага Парыжа, які табе ледзь-ледзь не накінуў пятлю на шыю, а ён, жартаўнік, бачыце, яшчэ нейкай адтэрміноўкі ў суддзяў просіць.

Магутныя людзі, моцныя асобы, якія, ведаючы пра смерць, знаходзяць у сабе сілы вось гэтак жартаваць:

И сколько весит этот зад,

Узнает скоро шея.

Якая ж патрэбна сіла волі, каб прымусіць сябе смяяцца там, дзе трэба плакаць!

Памятаю, як затрэсліся ў мяне рукі, калі набыў, нарэшце, гэты прыгожы томік Франсуа Віёна. Ён быў вельмі прыстойна аформлены. Нават бездакорна. Чорная, як ноч, вокладка з чырвона-срэбнымі лініямі, што нагадваюць дрэва, з якога ападае лісце, і светла-жоўтае, як сонечны дзень, рыфлёная супервокладка.

А пад імі — амаль поўны збор твораў Франсуа Віёна. У кнігу не ўвайшлі толькі балады, напісаныя на зладзейскім жаргоне, ды слабое зусім «Слова на выпадак нараджэння Марыі Арлеанскай», якое не мае ніякага мастацкага значэння.

Муса Джаліль. Татарскі паэт. Вяршыня творчасці — «Маабіцкі сшытак», напісаны ў Маабіцкай турме, у камеры смяротнікаў, палонным савецкім воінам. А ў ім — верш «Каханне і насмарк». А ў ім — вось такія радкі. Паспрабую ўзнавіць іх па памяці — я ведаў калісьці гэты верш увесь на памяць.

Прощай, любовь! Погиб успех!

Сижу. Из носа льётся.

И нос, как будто бы на грех,

Бездоннее колодца.

Что делать мне? Что предпринять?

Не насморк, а стихия.

«Душа моя» — хочу сказать,

А говорю: «Апчхи!» — я.

За что страдания терплю?

Краснеть я начал, каюсь.

Хочу я ёй сказать: «Люблю!»,

Но не могу — сморкаюсь.

Уже, растроганный до слёз,

Хотел вздохнуть я страстно,

Но мой неумолимый нос

Вдруг свистнул безобразно.

Аж не верыцца, што паэт, які так смяецца, ужо глядзіць у вочы смерці.

Мусу Джаліля, у адрозненне ад Франсуа Віёна, з шыі якога знялі пятлю, пакаралі смерцю ў Берліне, у ваеннай турме Шпандаў.

А, можа, вось гэты смех якраз і ёсць абарончая рэакцыя смяротнікаў, каб не звар’яцець ад адной толькі думкі, што іх, жывых, вось-вось зусім не стане?

Мы зачытваліся Эрнестам Хемінгуэем. Вядома, мы з захапленнем чыталі і ягоныя раманы, аднак настольнымі кнігамі майго пакалення былі аповесць «Стары і мора» і кніга ўспамінаў «Свята, якое заўсёды з табою». Гэтыя творы напісаны ў 1952 і 1964 гадах — прыкладна тады ж, як пісалі ўжо і мы.

Аповесці «Стары і мора» папярэднічаў нарыс Хемінгуэя «На блакітнай вадзе», у якім — пра лоўлю марлінаў у Гальфстрыме. Нарыс пра тую радасць, задавальненне ад лоўлі рыбы з кацера. Задавальненне ад таго, што маеш магчымасць адчуць, як гэтае дзіўнае і дзікае стварэнне валодае такою хуткасцю і сілаю, што ты раптам аказваешся прывязаным да рыбіны, адчуваеш яе імклівасць, яе моц і раз’юшаную сілу, быццам ты едзеш на кані, які ўстае на дыбкі.

«Паўгадзіны, гадзіну, пяць гадзін ты прывязаны да рыбіны гэтак жа, як і яна да цябе, і ты ўціхамірваеш, аб’язджаеш яе, нібы дзікага каня, і нарэшце падводзіш да лодкі. З гордасцю і таму, што рыба каштуе шмат грошай на гаванскім рынку, ты багрыш яе і бярэш на борт, аднак у тым, што яна ў лодцы, ужо няма нічога цікавага; барацьба з ёю — вось што прыносіць насалоду».

А сюжэтнаю асноваю аповесці стаў выпадак, расказаны Хемінгуэем зноў жа ў гэтым нарысе:

«Іншым разам ля Кабаньяса стары злавіў велічэзнага марліна, які ўвалок, сцягнуў яго лодку ў мора. Праз два дні старога падабралі рыбакі ў шасцідзесяці мілях ва ўсходнім накірунку. Галава і пярэдняя частка рыбы былі прывязаны да лодкі. Тое, што засталося ад рыбы, было меней за палавіну і важыла васемсот фунтаў. Стары не расставаўся з рыбаю дзень і ноч, і яшчэ дзень, і яшчэ ноч, і ўвесь гэты час рыба плыла на вялікай глыбіні і цягнула за сабою лодку. Калі яна ўсплыла, стары падцягнуў да яе лодку і ўдарыў яе гарпунам. Прывязаную да лодкі, яе атакавалі акулы, і стары змагаўся з імі зусім адзін у Гальфстрыме на маленькай лодцы. Ён біў іх багром, калоў гарпунам, адбіваў вяслом, пакуль не выдахся, і тады акулы з’елі ўсё, што маглі. Ён рыдаў, калі рыбакі падабралі яго, амаль звар’яцелага ад сваёй страты, а акулы ўсё яшчэ прадаўжалі кружыць вакол лодкі».

«Стары і мора», кніга, якою мы зачытваліся ў маладосці, — несумненна, адзін з найлепшых твораў Хемінгуэя. Яму ў 1953 годзе была прысуджана Пулітцэраўская прэмія. Думаецца, што і Нобелеўскі камітэт, які праз год ушанаваў пісьменніка Нобелеўскай прэміяй, меў на ўвазе зноў жа і яе, гэтую вечную аповесць-прытчу «Стары і мора».

«Свята, якое заўсёды з табою» — кніга ўспамінаў, якую надрукаваў Хемінгуэй, ужо лаўрэат Нобелеўскай прэміі, — стала і нашым святам. Яна — пра Парыж, куды дваццацігадовы Хемінгуэй прыехаў як раз’язны карэспандэнт газеты «Таронта дэйлі стар» са штаб-кватэраю ў французскай сталіцы. Прыехаў з маладою жонкаю, якую ўсе звалі проста Хэдлі — яны ажаніліся толькі што, у верасні, а ўжо ў снежні 1921 года на старым французскім параходзе «Леапальдзіна» адплылі з НьюЁрка ў Францыю. З рэкамендацыйнымі пісьмамі Шэрвуда Андэрсена, які прасіў сваіх французскіх сяброў (Гертруду Стайн і іншых) дапамагчы ў Парыжы Эрнесту Хемінгуэю — «майму сябру і слаўнаму чалавеку».

І вось ужо «ўвесь Парыж належыць мне, а я належу гэтаму блакноту і алоўку».

Маладажоны радаваліся Парыжу, былі захоплены ім.

«Нашым домам на вуліцы Кардынала Лемуна, — чыталі мы ў «Свяце, якое заўсёды з табою», — была двухпакаёвая кватэрка без гарачай вады і каналізацыі, якую замяняў бак, што не было такой ужо і нязручнасцю для тых, хто прывык да мічыганскіх прыбіральняў у двары. Затое з акна адкрываўся цудоўны краявід. На падлозе ляжаў добры спружынны матрац, які быў нам зручнай пасцеллю, на сценах віселі карціны, якія нам падабаліся, і кватэра здавалася нам светлаю і ўтульнаю».

Кватэрка была на другім паверсе, над забаўляльнаю ўстановаю, дзе пілі і танцавалі жыхары з бліжэйшых вуліц — у раёне рабочай беднаты. Аднак Хемінгуэй, не зважаючы на гэта, будзе потым часта вяртацца з любоўю і ў тую просценькую кватэрку, і на тыя вуліцы сваёй парыжскай маладосці.

Значыць, і мы ў сваёй маладосці пабывалі ў Парыжы — разам з Хемінгуэем. Праўда, тады нам, цнатлівым савецкім юнакам, няёмка было чытаць тое, што ўспамінаў пісьменнік. Да прыкладу, такое: «І потым мы падняліся да сябе ў пакой, каб любіць адно аднаго». Нам здавалася, што такія «падняцці» ў іх здараліся вельмі часта.

Што ж, тады, калі тыя, хто вярнуўся з Францыі, расказвалі нам, што там цалуюцца на вуліцах, нікога не саромеючыся, мы не верылі і чырванелі...

Значыць, з Парыжам нас пазнаёміў Хемінгуэй.

Цікава, але штосьці падобнае я потым сустрэў і ў самога Хемінгуэя. У «Зялёных пагорках Афрыкі» пісьменнік расказвае як кнігі знаёмілі яго з іншымі краінамі. Ён піша: «І я думаў, што, дзякуючы Тургеневу, я сам жыў у Расіі, гэтак жа як жыў у Будэнброкаў і ў «Чырвоным і чорным» лазіў да жанчыны ў акно, а яшчэ была тая раніца, калі мы ўвайшлі ў Парыж праз гарадскія вароты і ўбачылі, як Сальседа прывязалі да коней і чацвертавалі на Грэўскай плошчы. Усё гэта бачыў я сам. І то ж мяне так і не паднялі на дыбу, таму што я быў далікатна ветлівы з катамі, калі нас з Какана каралі смерцю».

Здорава! Пісьменнік усё перажывае як і звычайны чытач. Але ж наколькі ў яго мацней і глыбей гэта атрымліваецца!

Хемінгуэй выдатна ведаў вялікую і магутную рускую літаратуру. Звычайна пералік выдатных пісьменнікаў свету ён пачынаў са Льва Тал стога, з яго рамана «Вайна і мір». У яго запісах часта можна сустрэць:

«Я з задавальненнем усеўся пад дрэвам, прысланіўся да яго спінаю і адкрыў «Севастопальскія апавяданні» Талстога».

«У мяне ўсё яшчэ былі «Севастопальскія апавяданні» Тал стога, і ў гэтым жа томіку я чытаў аповесць «Казакі» — вельмі добрую аповесць».

«Дастаеўскі стаў Дастаеўскім таму, што яго саслалі ў Сібір».

Гэта з кнігі публіцыстыкі Хемінгуэя «Стары газетчык піша». З серыі публіцыстычных кніг, якія выдавала маскоўскае выдавецтва «Прагрэс». Я набыў яе амаль усю: Байран, Маруа, Прыстлі, Сіменон, Чэстэртон, Марыяк, Сэнт-Экзюперы і іншыя.

З Хемінгуэеўскай кнігі мастацкай публіцыстыкі я даведаўся і пра тое, што падчас Другой сусветнай вайны ён «распарадзіўся, каб ні адна з маіх кніг не з’явілася ў германскіх дзяржаўных выданнях, пакуль ва ўладзе там фашызм».

І пра тое, што гэты мудры чалавек сказаў у сваёй кароткай, вельмі кароткай прамове пры атрыманні Нобелеўскай прэміі:

«Кожны пісьменнік, ведаючы, якія вялікія пісьменнікі ў мінулым гэтай прэміі не атрымалі, прымае яе з пачуццём пакорлівасці».

Значыць, Хемінгуэй любіў рускую літаратуру. Захапляўся ёю і вучыўся ў яе.

Мы таксама раслі на гэтай вялікай літаратуры. Аднак ужо маё пакаленне адкрывала для сябе і вялікую глыбу — цікавую амерыканскую літаратуру, сярод якой вяршыняю ўзвышаўся і Эрнест Хемінгуэй.

Дык што ж гэта, урэшце, за глыба такая, і сам ён, Хемінгуэй? Давайце паспрабуем нешта зразумець па фотаздымках, якімі ілюстравана яго біяграфія ў «ЖЗЛ».

Вось маленькі хлапчук у самбрэра вудзіць стронгу. Хемінгуэю ўсяго пяць гадоў, а ён ужо, як маеш, рыбалоў...

Хемінгуэй на фронце ў Італіі (1918 г.). А крыху далей — ён ужо на мыліцах, з кіёчкам. Дзевятнаццацігадовы Эрнест уступае ў транспартны корпус Амерыканскага Чырвонага Крыжа і едзе на італа-аўстрыйскі фронт, адкуль, цяжка паранены ў абедзве нагі, пасля трохмесячнага лячэння ў шпіталі ў Мілане, вяртаецца дадому. Вяртаецца з кіёчкам.

Іспанія. Карыда. Бой быкоў. І вось ён на феерыі. Перад раз’юшаным быком.

А вось ён на рынгу. У баксёрскіх буцах. Здаецца, перад пачаткам матча, бо ніхто яшчэ не пабіты.

А вось Эрнест са сваімі паляўнічымі трафеямі. Якія магутныя рогі! Па іх відаць, якім волатам быў той, каго ён перамог.

А гэта ён з забітым ім жа буйвалам у даліне Серэнгеці.

А гэта ў Іспаніі, на вайне. А вось на сваім кацеры «Пілар» — ого, які ён мацак, здаравяка.

А вось і сам «Пілар». Дарэчы, падчас Другой сусветнай вайны на ім Хемінгуэй паляваў за нямецкімі падводнымі лодкамі ў Карыбскім моры.

А вось ён, Хемінгуэй, на святкаванні свайго шасцідзесяцігоддзя ў Малазе. Адстрэльвае попел с цыгарэты, якая ў вуснах сябра — знакамітага тарэадора Антоніё Ардоньеса.

Мы любілі яго ўсёю душою, а ўжо пакаленне, якое ішло за намі, дык і ўвогуле абагаўляла. Яны звалі Хемінгуэя проста «Хэм», адпускалі, як у яго, бароды, імкнуліся ва ўсім пераймаць свайго куміра: «Як там у Хэма?», «Хэм сказаў».

Таму набыццё пасля нялёгкіх захадаў яго чатырохтомніка я ўжо ўспрыняў як вельмі вялікую радасць.

Усе яго творы чыталіся запоем. І таму нам зусім было не зразумела, чаму ён, гэты жыццялюб і моцны чалавек, які толькі што адсвяткаваў сваё шасцідзесяцігоддзе, паляўнічы і рыбалоў, які загарпуньваў нават кашалотаў, уцёк з клінікі, дзе лячыўся, прыехаў дадому, узяў у збройным пакоі сваю самую лепшую стрэльбу, зарадзіў яе на абодва ствалы, уклаў рулю сабе ў рот і выстраліў з абодвух.

Чаму?!

Успамінаюцца «Зялёныя пагоркі Афрыкі»:

«А бывае, што пісьменнік і сам не ведае, што яму трэба. Генры Джэймсу трэба было разбагацець. Ну і вядома, багацця ён не ўбачыў.

— А вы?

— У мяне шмат іншых інтарэсаў. Жыццём сваім я вельмі задаволены, але пісаць мне неабходна, таму што, калі я не напішу нейкай колькасці слоў, усё астатняе жыццё траціць сваю прывабнасць.

— А што вам трэба?

— Мне трэба пісаць — і як можна лепей, і вучыцца ў працэсе працы. І яшчэ я жыву жыццём, якое дае мне радасць».

Пра тое ж, скардзячыся на старасць, пісаў у сваіх успамінах і наш Іван Шамякін — маўляў, не магу прыдумаць ужо ніводнага, нават дробнага, сюжэта. «А я ж увесь свой век толькі пісаў. І без гэтага жыццё маё траціць усялякі сэнс».

Мы ж мелі асалоду ад яго «Начных успамінаў» і не разумелі, чаго ён іх не прадаўжае.

Шчаслівы пісьменнік, калі яму пішацца вось так лёгка і нязмушана:

«Вясною я звычайна працаваў рана раніцою, калі жонка яшчэ спала. Вокны былі расчынены насцеж, і каменне бруку абсыхала пасля дажджу. Сонца высушвала мокрыя твары дамоў насупраць майго акна. У магазінах яшчэ не адкрывалі аканіц. Пастух гнаў па вуліцы статак, іграючы на дудцы, і жанчына, якая жыла над намі, выйшла на тратуар з вялікім збанам. Пастух выбраў чорную казу з набухлым вымем і падаіў яе адразу ў збан, а яго сабака загнаў тым часам астатніх коз на тратуар. Козы пазіралі па баках і круцілі галовамі, як турысты. Пастух узяў у жанчыны грошы, падзякаваў ёй і пайшоў далей, іграючы на сваёй дудцы, а сабака пагнаў коз, і яны пабеглі трушком па бруку, устрэсваючы рагамі».

Які малюнак! Гэта зноў жа ён, Эрнест Хемінгуэй. У сваім «Свяце, якое заўсёды з табою».

Франсуаза Саган — наша равесніца. Таму мы вельмі пільна сачылі, наколькі гэта было магчыма тады, за кожнай яе кнігаю.

Сваю першую аповесць «Вітанне, смутак» гэтая французская пісьменніца напісала ў 1954 годзе. Ёй тады не было яшчэ і дзевятнаццаці год. А ўжо пер­шая кніга Франсуазы стала сапраўднай сенсацыяй не толькі ў Францыі, але і ў свеце. У дзевятнаццаць гадоў яна, дачка прамыслоўца і студэнтка літаратурнага факультэта Сарбоны, зрабілася літаратурнай зоркаю. Пра яе шмат пісалі, яе здымкі ды інтэрв’ю з ёю з’явіліся ў многіх газетах і часопісах. Яна, гэтае «даўганосае, узлахмачанае дзяўчо з разумнымі і сумнымі вачамі», хвацка, зухавата, на вар’яцкай хуткасці вадзіла свой «Ягуар» босая, была заўсёдніцай фешэнебельных пляжаў і рэстаранаў, піла віскі і пісала свае аповесці пра Сесіль, Поль ды Наталі.

А яе ж ваеннае дзяцінства было гэткім жа, як і наша. Яна жыла ў бабулі і, таксама, як і мы, ела «суп з бручкі», пра што піша Франсуаза ў сваёй кнізе «Сінякі душы».

Яе гераіні рабілі балюча іншым, але часцей за ўсё самі сабе. Пісьменніцу атаясамлівалі з яе гераінямі, якія адчуваюць сваю непатрэбнасць у жыцці, бо яна вельмі шмат чаго ўклала ў іх свайго, аўтабіяграфічнага. Саган злавалася на тых, хто так гаварыў, і я таксама быў на яе баку: не, Сесіль — гэта не Франсуаза. Не можа ж пісьменніца вось так давесці да самагубства чалавека, як Сесіль давяла сваю мачаху, а потым спакойна і нават з нейкім задавальненнем апісваць усё гэта ў сваім творы. Не, не, не! Франсуаза гэта Франсуаза, а Сесіль — гэта Сесіль. Сесіль, якую Франсуа Марыяк назваў «чароўнаю маленькаю пачвараю», не можа напісаць такую адкрытую кнігу. Проста па этычнай прычыне.

Першы аднатомнік Франсуазы Саган, у які ўвайшлі аповесці «Вітанне, смутак», «Ці любіце вы Брамса?» і «Крыху сонца ў халоднай вадзе», выйшаў у 1974 годзе. Думаю, вы не сумняваецеся, што ён стаіць і сёння на кніжных паліцах маёй бібліятэкі.

Мне ў ім найбольш спадабалася «Крыху сонца ў халоднай вадзе». Кніга пра няздзейсненае, няспраўджанае каханне. Пра той «туман ілжы і жалю, што навісае над абдымкамі».

З тэмай невыразнага смутку прыйшла ў літаратуру Саган. А ён, гэты смутак, згінае слабых і ламае нават моцных.

Наталі з аповесці «Крыху сонца ў халоднай вадзе» — моцная натура. Але ж.

Муж паставіў ёй умову: «Або заставайся зараз, або ўходзь назаўсёды».

Каханы, да якога яна прыйшла, п’яніца, гуляка, любіць іншых жанчын. Надоечы яна дала яму дзве аплявухі — Жыль усю ноч правёў у доме спатканняў пасля папойкі на Манмартры, а яна чакала яго адна.

Жылю ўжо ніхто не верыць, нават родная яго сястра не разумее, як з ім можна быць шчасліваю, а яна кахае яго.

Безвыходнае становішча.

І вось вялікая доза гардэнала. Бальніца. Рыжы доктар бядуе: «Вельмі позна».

І яе перадсмяротная запіска:

«Ты тут ні пры чым, мой дарагі. Я заўсёды была крыху экзальтаваная і ніколі нікога не кахала, акрамя цябе».

І ён бяжыць з бальніцы — куды, чаму, навошта? І толькі ўжо на апошняй прыступцы лесвіцы спыняецца. І чуе голас доктара, які крычыць яму ў пралёт:

— У яе нікога няма, акрамя вас?

І ён, задыхаючыся ад сэрцабіцця, «завагаўся, аднак адказаў праўду — ён ведаў, што гэта праўда:

— Нікога».

Эрве Базен, выдатны пісьменнік Францыі, якога я ведаў па раманах «Змяя ў кулаку», «Смерць коніка» і «Крык савы», спрабуючы разабрацца ў «новай хвалі» ў літаратуры, у сваім «Пісьме да маладога пісьменніка, які хоча атрымаць Ганкураўскую прэмію», піша і пра Саган:

«Па-першае, ёсць прытулак для Маленькага Я: сваё ўласнае нутро, Месье, Мадам і трэці; самалюбаванне: якія ж мы адзінокія ўдваіх, якія расчараваныя! Услед за Саган — за яе зманлівым поспехам — кідаецца цэлае пакаленне».

Прызнаюся, што і для нас, маладых і пачынаючых, проза Франсуазы Саган была своеасаблівым наркотыкам — мы ўвесь час памяталі, што яна ёсць у свеце. Аднак я шкадаваў тады, шкадую і цяпер, што ў нас, у нашай прозе не знайшлося ніводнай таленавітай паслядоўніцы гэтай выдатнай французскай пісьменніцы. У паэзіі, праўда, былі Жэня Янішчыц і Рая Баравікова, чый шчыры, захоплены, звонкі голас хваляваў, якія цудоўна пісалі і пра радасць, і пра сум на дваіх, а вось у нашай прозе такой жанчыны-пісьменніцы чамусьці не з’явілася дасюль, хоць беларускай літаратуры гэта, лічу, вельмі і вельмі трэба.

Дарэчы, Яўгенія Янішчыц і Раіса Баравікова сваёй маладой і бездакорна-адкрытай, сардэчнай паэзіяй так высока ўзнялі планку нашай беларускай жаночай лірыкі, што, на маю думку, і сёння ніхто не змог яе пераадолець.

У Ганны Ахматавай быў свой Парыж, свая вышыня. Гэтая выдатная руская паэтэса, здаецца, заўсёды, усё сваё жыццё жыла ў апале, у няміласці, яе імя нельга было нават упамінаць: акмеістка, апявала дваранства і яго сядзібы; была жонкаю Мікалая Гумілёва, паэта, расстралянага бальшавікамі за ўдзел у контррэвалюцыйным мецяжы ў Кранштаце; пра яе жорстка гаварылася — безыдэйнасць, апалітычнасць, забыццё пра высокую адказнасць перад народам — у 1946 годзе ў пастанове ЦК партыі «Аб часопісах «Звязда» і «Ленінград», пасля якой Ахматаву разам з Міхаілам Зошчанкам выключылі з Саюза пісьменнікаў СССР.

Зразумела, вось гэтая эпіграмка не пра Ахматаву, аднак і яна пра тое ж:

Ах, томит меня истома —

Уж хотел повеситься:

Исключили из писдома

На четыре месяца.

Праўда, пасля крытыкі культу асобы тую пастанову ў 1958 годзе адмянілі, аднак Ганна Андрэеўна ўвесь гэты час і жыла і нібыта не жыла: фізічна яна жыла, пісала, аднак насамрэч яе ўжо не было — яе добрае імя выкрэслівалася адусюль.

Дык вось у прадмове да саліднага аднатомніка, які выйшаў пасля скасавання ранейшай пастановы ЦК, Г анна Ахматава піша:

«У 1910-м (25 красавіка ст. ст.) я выйшла замуж за М. С. Гумілёва, і мы паехалі на месяц у Парыж».

А да гэтага Мікалай Гумілёў, таксама малады паэт, які быў заснавальнікам і тэарэтыкам акмеізму, усюды прадстаўляў будучую жонку як акмеістку. Карней Чукоўскі пра гэта ўспамінаў так:

«Тоненькая, стройная, падобная на нясмелую пятнаццацігадовую дзяўчынку, яна ні на крок не адыходзілася ад мужа, маладога паэта М. С. Гумілёва, які тады ж, пры першым знаёмстве, назваў яе сваёй вучаніцай».

Дык вось пра Парыж. Яе Парыж.

«Пракладка новых бульвараў па жывому целу Парыжа (якую апісаў Заля), — успамінае Ганна Андрэеўна ўсё ў той жа прадмове, — была яшчэ не закончана (бульвар Raspail). Вернер, сябра Эдысона, паказаў мне ў таверне «Taverne de Panteon» два сталы і сказаў: «А гэта вашы сацыял-дэмакраты: тут — бальшавікі, а там — меншавікі». Жанчыны з пераменным поспехам спрабавалі насіць то штаны, то амаль спавівалі ногі. Вершы былі ў поўным запусценні, і іх куплялі толькі з-за віньетак больш ці менш вядомых мастакоў. Я ўжо тады разумела, што парыжскі жывапіс з’еў французскую паэзію».

Для яе Парыж — гэта і Амедыё Мадзільяні. Яна згадвае пра мастака:

«Верагодна, мы абое разумелі адну істотную рэч: усё, што адбывалася, было для нас абоіх перадгісторыяй нашага жыцця: яго — вельмі кароткага, майго — вельмі доўгага. Усё чароўнае ў Мадзільяні толькі іскрылася праз якісьці змрок. Ён быў зусім не падобны ні на кога на свеце. Я ведала яго жабраком, і было незразумела, чым ён жыве. Як мастак ён не меў і ценю прызнання».

Але ж які далікатны, уважлівы і ласкавы ён быў!

Гаварыў толькі па-французску:

«Вы для мяне як насланнё».

«Як мы разумеем адно аднаго».

«Толькі вы здольная ўлавіць гэта».

Юнацтва Ахматавай заўсёды памятала Мадзільяні. І потым яна распытвала часам пра яго ў тых, хто вяртаўся з Парыжа, але ніхто нават нічога не чуў пра мастака.

«Толькі аднойчы М. С. Гумілёў, калі мы ў апошні раз разам ехалі ў Бежацк (у маі 1918 г.), і я ўпамянула імя Мадзільяні, назваў яго «п’янай пачвараю ці чымсьці падобным на гэта і сказаў, што ў Парыжы ў іх была сутычка з-за таго, што Гумілёў у нейкай кампаніі гаварыў па-руску, а Мадзільяні пратэставаў...»

Ганну Ахматаву малявалі шмат якія тагачасныя мастакі — Н. Альтман, О. ДэлаВос-Кардоўская, К. Пятроў-Водкін, Н. Тырса, Г. Вярэйскі, А. Тышлер.

Ганна Андрэеўна была характэрнаю, ці, як бы цяпер сказалі, вельмі фотагенічнай асобаю, і таму яе любілі маляваць. І на партрэтах яна атрымлівалася такая ж: элегантная, выкшталцоная, задумлівая, недасяжная, стройная, велічная, поўная годнасці.

Гэтыя партрэты ўпрыгожылі першую манаграфію пра Ганну Ахматаву, якую напісаў А. І. Цяўлоўскі і якая выйшла праз восем гадоў пасля адмены той сумнавядомай пастановы ЦК «Аб часопісах «Звязда» і «Ленінград».

Аднак быў яшчэ — самы першы! — партрэт паэтэсы, якога ў манаграфіі няма. Ахматаву шмат маляваў Мадзільяні, калі яна ў 1910 годзе ўпершыню прыехала ў Парыж.

Гэта нават не партрэт. Гэта ўсяго толькі росчырк пяра. Хуткая і лятучая лінія, імклівая і амаль невагомая. Амаль такая ж няўлоўная, як і сама паэзія Ганны Ахматавай.

Кнігі, пра якія я расказваў, з’явіліся потым. А найперш пасля таго, як Ахматаву і Зошчанку наноў прынялі ў Саюз пісьменнікаў, быў светлы, як свята, томік выбранай паэзіі Ганны Андрэеўны. Аформлены з густам, шыкоўна. Белая чыстая супервокладка. Справа ўнізе — невялікія, але вельмі выразныя літары: «Анна Ахматова». І яшчэ меншыя: «Бег времени». А на ўсю светлую супервокладку — тая імклівая і лятучая лінія. Мадзільяні! Знакаміты партрэт Ганны Ахматавай! Усяго толькі рос­чырк пяра.

Упершыню я ўбачыў гэты томік у руках Барыса Сачанкі. І не сумнявайцеся нават: не супакоіўся, пакуль не набыў яго сабе. Вунь і цяпер адтуль, дзе ён стаіць на паліцы, нібыта выпраменьваецца нейкае дзіўнае святло.

Тую ноч я не спаў. Зачытаўся.

Першы верш. З кнігі «Вечар». Увогуле, першы твор Ганны Ахматавай.

Молюсь оконному лучу —

Он бледен, тонок, прям.

Сегодня я с утра молчу,

А сердце — пополам.

На рукомойнике моем

Позеленела медь.

Но так играет луч на нем,

Что весело глядеть.

Такой невинный и простой

В вечерней тишине,

Но в этой храмине пустой

Он словно праздник золотой

И утешенье мне.

Ён жа, гэты верш, цешыць усё — вока, слых, розум, душу. А які настрой!

«Молюсь оконному лучу»? Як богу, як абразу?

«Такой невинный и простой. он словно праздник золотой.».

А гэтае загадкавае «Сегодня я с утра молчу».

Першы верш, а ўжо класіка!

Был он ревнивым, тревожным и нежным,

Как божье солнце, меня любил,

А чтобы она не запела о прежнем,

Он белую птицу мою убил.

Промолвил, войдя на закате в светлицу:

«Люби меня, смейся, пиши стихи!»

И я закопала веселую птицу

За круглым колодцем у старой ольхи.

Ему обещала, что плакать не буду.

Но каменным сделалось сердце мое,

И кажется мне, что всегда и повсюду

Услышу я сладостный голос ее.

Гэта ўжо з «Белай чарады». Прачытаў, сяджу, думаю. Хачу за што-небудзь прычапіцца, каб пакрытыкаваць, — і не магу: няма за што прычапіцца! Верш адразу ж кладзецца ў душу і, сам вельмі спакойны, уздымае буру пачуццяў, кожнага змушае хвалявацца. Яго хочацца цытаваць і цытаваць. Як і шмат што іншае з гэтага томіка. Як, дарэчы, і вось гэтую мініяцюру з «Сёмай кнігі», якая называецца «Пушкін».

Кто знает, что такое слава!

Какой ценой купил он право,

Возможность или благодать

Над всем так мудро и лукаво

Шутить, таинственно молчать

И ногу ножкой называть?..

Чамусьці тады, заюшыўшыся з «Бегам часу», я так і не натрапіў на тыя нечаканыя радкі, якімі ў наш час салонна захапляліся амаль усе: «Я на правую руку надела перчатку с левой руки».

З паэзіі мужа Ахматавай — Мікалая Сцяпанавіча Гумілёва я найбольш люблю вершы з яго апошняга зборніка «Вогненны стоўп». Ён сам падрыхтаваў кнігу, аднак убачыць яе выдадзенай так і не змог — яна выйшла пасля ягонага расстрэлу. Гэта адбылося амаль так жа, як ён і прадчуваў:

И умру я не на постели

При нотариусе и враче,

А в какой-нибудь дикой щели,

Утонувшей в густом плюще.

Звонкі ў маладосці паэт загаварыў у гэтай кнізе на ўсю шчырасць. Нібы прадчуваючы хуткае развітанне.

Только змеи сбрасывают кожи,

Чтоб душа старела и росла.

Мы, увы, со змеями не схожи.

Мы меняем души, не тела.

Память, ты рукою великанши

Жизнь ведешь, как под уздцы коня,

Ты расскажешь мне о тех, кто раньше

В этом теле жили до меня.

«Вогненны стоўп» — апошняя і самая яркая кніга паэта. Да яе Гумілёў ужо добра памітусіўся па свеце: Афрыка, Егіпет, Абісінія, куды ён арганізаваў экспедыцыю. Гарады Стамбул, Ізмір, Порт-Саід, Каір, Парыж.

Аднак свой апошні зборнік Мікалай Сцяпанавіч прысвяціў не Ахматавай. Ён таксама прысвечаны Ганне. Але ж іншай — Ганне Мікалаеўне Гумілёвай, другой сваёй жонцы.

Калі яго расстрэльвалі бальшавікі, яму было ўсяго толькі 35 гадоў. Паэту прапаноўвалі захаваць жыццё ў абмен на пакаяннае пісьмо, але ён, чалавек гонару, кажуць, адмовіўся — «рускія афіцэры так не робяць...»

У мяне ёсць і рарытэт апошняй кнігі Гумілёва — факсімільнае выданне «Вогненнага стаўпа», зробленае з першадруку, выдадзенага ў 1922 годзе ў выдавецтве «Petrapolis» у Берліне. Прывёз мне яго ў падарунак з Нью-Ёрка Барыс Сачанка.

Мікалай Гумілёў перакладаў вавілонскую паэзію, эпас «Гільгамеш» на рускую мову.

І я таксама перакладаў вавілонскую паэзію — на сваю, беларускую, мову. У вялікай падборцы вершаў вавіланян ёсць таксама і ўрыўкі з «Гільгамеша», з глінянай кнігі, у якой нярэдка сустракаеш і такое: «Ад гэтай табліцы захаваліся толькі фрагменты».

Ён абмыў сваё цела, уся зброя зіхцела,

І з ілба валасы на спіну ён закінуў,

З усім брудам расстаўся, ахінуўся ўсім чыстым.

Як накінуў ён плашч і як падперазаўся,

Як сябе ўвянчаў Гільгамеш тыярай, —

На яго прыгажосць заглядзелася Іштар, багіня:

«Я хачу, Гільгамеш, каб ты быў маім мужам».

Але Гільгамеш непахісны — нават багіню не хоча ён браць сабе за жонку!

Але ў жонкі сабе цябе не вазьму я!

І тлумачыць чаму:

З году ў год ты прыносіла адны рыданні.

Птушку-пастушка яшчэ ты любіла —

Ты яго ўдарыла, крылы зламала;

Ён жыве між лясоў і крычыць: «Мае крылы!»

І льва ты любіла, дасканалага сваёй сілаю, —

Сем і сем яму выкапала пастак.

І каня ты любіла, слаўнага ў бітве, —

Бізун, цуглі і плётку яму ты судзіла,

Мутнае піццё ты яму дазваляла наперад.

І яшчэ ты любіла пастуха — казапаса,

Які табе насіў папяловыя хлябцы,

Кожны дзень сасункоў табе рэзаў:

Ты яго ўдарыла — у ваўка ператварыла, —

Ганяюць яго цяпер свае ж падпаскі,

І сабакі свае яго за лыткі кусаюць.

Адчуваеце, з якою асалодаю я перакладаў на родную мову гэтыя даўнявечныя радкі!

І ў Афрыцы нібыта таксама сутыкнуліся нашы шляхі.

Мікалай Сцяпанавіч, прагнучы ўбачыць «загадкавыя, нецывілізаваныя землі», паехаў у Афрыку і дасягнуў цэнтра мацерыка — у Эфіопію ён трапіў увесь абадраны, у лахманах, з хвораю нагою, з чырвонымі ад запалення вачамі. Пасля вяртання ён напісаў афрыканскую паэму «Мік».

Сквозь голубую темноту,

Неслышно от куста к кусту

Переползая, словно змей,

Среди трясин, среди камней

Свирепых воинов отряд

Идет — по десятеро в ряд.

Мех леопарда на плечах,

Меч на боку, ружьё в руках, —

То абиссинцы; вся страна

Их негусу покорена,

И только племя Гурабе

Своей противится судьбе,

Сто жалких деревянных пик —

И рассердился Менелик.

Менелік? Цар цароў? Сам негус? Пра імператара Эфіопіі Менеліка ІІ я ўжо сёе-тое ведаў. Дзякуючы беларусу Аляксандру Булатовічу, — гусару, удзельніку Расійскага экспедыцыйнага корпуса ў Абісініі, які з войскам цара цароў прайшоў усю Эфіопію, аж да возера Рудольфа. У гэтым паходзе ён вёў эфіопаў! Булатовіч быў асабістым госцем Менеліка, Менелік узнагародзіў яго залатым шчытом і шабляю. «Я паслаў на вайну з расам Вальдэ Георгісам Аляксандра Булатовіча», — паведамляе цар цароў у Расію.

Булатовіч напісаў успаміны «З войскам цара цароў». Дзякуючы яму, чытаючы яго кнігу, і я прайшоў разам з імі той і складаны, і цікавы шлях па Афрыцы.

І таму каментарыі, якія зрабіў да паэмы «Мік» сам Гумілёў, мяне парадавалі, бо амаль усё з іх, што ён тлумачыць, я ведаў. Ведаў, што Аўта-Георгіс — ваенны міністр Абісініі, які вырас да гэтай пасады з рабоў; што Гурабе, маленькае негрыцянскае племя на паўднёвай мяжы Абісініі, якое захопліваў і Булатовіч; што Менелік — абісінскі негус; што негус — гэта цар; што Харар — горад у Абісініі: ад Харара да Энтата Булатовіч ехаў наперадзе войска; што тэдж — гэта абісінскае піва, любімы напітак эфіопаў.

Дзякуючы земляку мне ўдалося напісаць сваё афрыканскае апавяданне, якое ўвайшло ў кнігу «Зубрэвіцкая сага».

Увесь час мне карцела перакласці што-кольвек з Марыны Цвятаевай. Яе вершы ўражвалі і здзіўлялі. Яны ў савецкай паэзіі нібыта стаялі асобна. І гэта разумела сама паэтэса.

Моим стихам, написанным так рано,

Что и не знала я, что я — поэт.

Ворвавшимся, как маленькие черти,

В святилище, где сон и фимиам.

Разбросанным в пыли по магазинам

(Где их никто не брал и не берет!)

Моим стихам, как драгоценным винам,

Настанет свой черед, —

пісала ў 1913 годзе юная паэтэса, нібыта падбадзёрваючы сама сябе на нялёгкі і пакутны літаратурны шлях. Гэта быў першы яе верш і напісала яна яго ў валошынскім Кактэбелі.

Потым гэты сам Кактэбель любіў і я, адпачываючы там з сям’ёй як не кожнае лета, аднак пра гэта я напішу потым.

Марына Іванаўна ведала, пра што гаварыла. І яе час сапраўды прыйшоў. Аднак ужо, на жаль, пасля смерці паэтэсы. Папулярнасць яе расла — у СССР, можна сказаць, быў бум Цвятаевай. Калі першая кніга яе выбранай паэзіі выйшла тыражом 25 тысяч экзэмпляраў, то ўжо яе аднатомнікі потым мелі наклады ў сто, дзвесце тысяч экзэмпляраў. І разыходзіліся. І іх не хапала. І іх даводзілася даставаць.

Я ж адчуваю, вельмі люблю — душою! — два яе, усхвалявана прамоўленыя, выдыхнутыя, як паветра, вершы — «Мне нравится, что вы больны не мной» і «Вчера ещё в глаза глядел».

Мне нравится, что вы больны не мной,

Мне нравится, что я больна не вами,

Что никогда тяжёлый шар земной

Не уплывет под нашими ногами.

Мне нравится, что можно быть смешной —

Распущенной — и не играть словами,

И не краснеть удушливой волной,

Слегка соприкоснувшись рукавами.

Мне нравится ещё, что вы при мне

Спокойно обнимаете другую,

Не прочите мне в адовом огне

Гореть за то, что я не вас целую.

Якая цнатлівасць гэтых, здавалася б, не вельмі цнатлівых прызнанняў! А другі твор! Гэта ж да немагчымасці вельмі шчыры верш, роспачная, як крык, пранізлівасць: «Мой мілы, што табе зрабіла я?!»

Я глупая, а ты умен,

Живой, а я остолбенелая,

О, вопль женщин всех времен:

«Мой милый, что тебе я сделала?!»

Увозят милых корабли,

Уводит их дорога белая.

И стон стоит вдоль всей земли:

«Мой милый, что тебе я сделала?!»

Жить приучил в самом огне,

Сам бросил — в степь заледенелую!

Вот что ты, милый, сделал — мне.

Мой милый, что тебе я сделала?

Гэтыя вершы, здаецца, заўважылі ўсе. Кампазітары напісалі на іх музыку. Зрабіў гэта таленавіта Тарывердзіеў, і ў мінулым стагоддзі гэтыя песні зрабіліся найпапулярнейшымі савецкімі хітамі: «Мой мілы, што табе зрабіла я?!»

Але ж гэта, на мой погляд, не песні. Гэта плач па няспраўджаным каханні ўсіх жанчын свету.

Свой боль Марына Цвятаева, дачка Івана Уладзіміравіча Цвятаева, прафесара, заснавальніка Маскоўскага музея выяўленчых мастацтваў імя А. С. Пушкіна, яго будаўніка і першага дырэктара, адчувала вельмі тонка. А да болю іншых, здаецца, адносілася часам крыху абыякава.

Не хочацца ў гэта верыць, але ж гэта так: сваіх абедзвюх маленькіх дачушак яна аддала ў прытулак. Ага, было цяжка, ага, як кажуць рускія, «невмоготу». Але...

Старэйшую Алю-Арыядну ўсё ж такі потым забрала зноў да сябе, а Ірачка, малодшанькая, так і памерла там. З голаду.

Анастасія Цвятаева, малодшая сястра Марыны. «Успаміны». Чытаю ў надзеі знайсці ў ёй што-кольвек пра дачок Марыны Іванаўны. На жаль, успаміны толькі пра дзяцінства і юнацтва — яны заканчваюцца 1914 годам: «У гэтую восень нам споўнілася — Марыне дваццаць два, мне — дваццаць гадоў».

А вось у асобным раздзеле «Сустрэча з Марынай», дзе расказваецца пра гасцяванне Анастасіі ў сястры, якая жыла ў Парыжы, і да якой яна прыехала пасля сустрэчы з Максімам Горкім у Сарэнта, згадваецца і пра Алю, забраную з прытулку.

Сустракае Марынін муж Сяргей: «Марына, Асенька, чакае вас — дома! Яна з Мурам. Аля дапамагае ёй па гаспадарцы. Вы не пазнаеце Алю — вялікая!»

З сястрою сустрэча. З яе малым сынам Мурам: «Ускокваю. Поціск рукі. Марына! Які дзівосны! Ён вельмі падобны да цябе! Але, перапыняючы нашы позіркі, трэці твар над плячом Марыны — блакітныя вялікія вочы, усмешка і дзве касы: Аля! Алечка! Якая вялікая! І як на бацьку падобная!.. Толькі вочы святлейшыя!»

Марына: «А я ўжодаўно нічога не люблю, апрача жывёл, дрэў. Аля ў цяжкім пераходным узросце. Яна вельмі таленавітая. Вельмі разумная. Аднак яна — уся іншая. Мур — мой. Ён — дзівосны... Ён менш незвычайны, чым Аля была ў яго гады. Аля была — суцэльны бляск! Ты ж памятаеш. Але ён — у мяне. Роднае. І ён куды меней гаворыць, чым Аля ў амаль тры гады, — але ён разумее!»

А пра дзяўчынку Ірачку, якая не вярнулася з прытулку, ужо ніхто і не ўспамінае.

У гібелі Марыны Іванаўны некаторыя даследчыкі яе жыцця і творчасці і сёння вінавацяць Мура, жорсткага, бескампраміснага, ганарыстага і таленавітага сына паэтэсы, які пакінуў гэты свет усяго толькі дзевятнаццацігадовым і якога яна так утрапёна і бязмежна любіла.

Мур, Георгій Эфрон, упарты і катэгарычны, у сваім дзёрзкім, нават цынічным хлапчукоўскім дзённіку вельмі недалікатна, з пагардаю і грэбліва, піша пра тую, што яго абагаўляла, сцвярджаючы, быццам бы яна так і не стала яму маці.

У Анастасіі Цвятаевай — таксама пісьменніцкі погляд, бездакорны стыль. Вось як па-мастацку яна апісвае з’яўленне ў іхнім доме Максіміліяна Валошына:

«І з ёй (Марынай) — я ніколі яшчэ не бачыла падобнага чалавека. Першае адчуванне — жаданне глядзець, слухаць, мець асалоду — і падрабязна разглядаць: вялікі? — не, зусім не. Але аграмадны. Сярэдняга росту. Нечалавечая галава на мажных, вельмі шырокіх плячах. Зеўс з татавай шафы! Гара кучараў, барада — невялікая. Як вогненная лава, што ўпала з кратара галавы. Каштанавая, з рыжынкаю. Рука — не па-мужчынску, а вялікая і цёплая, абдымае маю, вочы радасна, дапытліва ўцягваюць мой сустрэчны позірк. Вочы Пана з карціны Врубеля?! Не, не Пана. У таго — пустыя і страшныя. Гэтыя такія ж светлыя, як і тыя, але позірк запоўз у душу і ўлёгся там. Утульна, як кот, што скруціўся. Макс задаволена адпускае маю руку на волю, а позірк прадаўжаецца, і ў ім плаўна, без усялякай трывогі кружыцца пакой, уносячы мяне ў незнаёмую мне добразычлівасць, падбадзёрванне, супакаенне, пазнаванне. Вядзьмак! (Добры чарадзей з Марыніных вершаў?)»

Хіба гэта не мастацтва? Прафесійны пісьменніцкі погляд!

Аднак — стой! стой! стой! Пра Максіміліяна Валошына, пра ягоны Кактэбель я раскажу ў іншым месцы .

Я любіў слухаць, як чытала свае вершы Бэла Ахмадуліна. Словы, ціхія і даверлівыя, добрыя і шчырыя, клекаталі тады, як у птушкі, у яе горле.

У 1975 годзе у Ахмадулінай выйшаў у «Художественной литературе» тоненькі томік выбраных вершаў. Проста, але з вялікім густам аформлены. З прадмоваю самога Паўла Антакольскага. Прадмова цудоўная, але мне не спадабаўся пачатак. Прызнаны мэтр піша:

«Талент па-мужчынску моцны, розум па-мужчынску праніклівы. І калі пры гэтым Бэла Ахмадуліна прыгожая і абаяльная, то адным гэтым і абмежавана яе прыналежнасць да «слабой» паловы чалавечага роду. Яна паэт, а не паэтэса».

«Не! — хацелася мне пярэчыць знанаму паэту, якога я таксама любіў тады, хочацца ўсім пярэчыць і цяпер. — Не, Бэла Ахатаўна ў сваёй паэзіі заўсёды элегант­ная жанчына, яна менавіта паэтэса, а не паэт!»

Я вельмі люблю яе паэму пра Дождж.

Со мной с утра не расставался Дождь.

— О, отвяжись! — я говорила грубо.

Он отступал, но преданно и грустно

Вновь шел за мной, как маленькая дочь.

Дождь, как крыло, прирос к моей спине.

Его корила я:

— Стыдись, негодник!

К тебе в слезах взывает огородник!

Иди к цветам!

Что ты нашел во мне?

Меж тем вокруг стоял суровый зной.

Дождь был со мной, забыв про всё на свете.

Вокруг меня приплясывали дети,

Как около машины поливной.

Не, так ласкава мужчына-паэт не напіша. Так можа напісаць толькі жанчынапаэтэса!

Гэтая паэма «Казка пра дождж» прысвечана Яўгену Еўтушэнку. Ён, здаецца, быў тады ці не галоўны ў славутай тройцы — Ахмадуліна, Вазнясенскі, Еўтушэнка. І ўжо — муж Бэлы Ахмадулінай. Ці то яе мужам ён зрабіўся крыху пазней? А на той час быў проста закаханым у яе маладым паэтам.

У маёй бібліятэцы ранні Еўтушэнка сабраны амаль поўнасцю. А гэтай кнігі, я кажу пра «Узмах рукі», якая выйшла ў 1962 годзе, я пакуль што не меў. Пагартаў яе ў Барыса Сачанкі, у якога яна, вядома, ужо была. Спадабалася. Вершы пра Парыж. Толькі што, у 1960 годзе, напісаныя.

Какие девочки в Париже, черт возьми!

И черт — он с удовольствием их взял бы!

Гнеўны верш пра Верлена:

Мне гид цитирует Верлена,

Париж рукою обводя,

Так умиленно, так елейно

Под шелест легкого дождя.

Он не укладывался в рамки

благочестиво лживых фраз,

а он прикладывался к рюмке

и был безнравственным для вас.

І, нарэшце, цяжкое, як прысуд:

Вы под Верлена выпиваете

с набитым плотно животом.

Вы всех поэтов убиваете,

чтобы цитировать потом!

Слізгануў вачыма па змесце: «Ты ў каханні, вялікая, ацелая», «Верш адзеў на галінку я», «Босая жанчына каля рэчкі». А вось «Капенгагенская сустрэча». Аэрадром у Капенгагене. І раптам ідзе стары ў простай зялёнай куртцы з капюшо­нам. Ён не з’явіўся, а ўзнік. Ён — нібыта толькі што ад штурвала.

И, расстегнув рубахи грубый ворот,

Он отвергая вермут и перно,

спросил у стойки рюмку русской водки,

и соду он отвел рукою: «No.»

...Он так похож был на Хемингуэя!

...А после я узнал, что это был Хемингуэй.

Ага, у гэтай кнізе яшчэ не было тых адкрытых радкоў, якія на нейкі час стануць нібыта візіткаю Еўтушэнкі, будуць паблажліва ўсміхацца на шмат якіх вуснах і выклічуць нават непрыстойныя пародыі:

Кровать была расстелена,

И ты была растеряна.

Ты спрашивала шёпотом:

— А что потом? А что потом.

Не было тут яшчэ і ягонай паэмы «Мама і нейтронная бомба», у якой ён, расказваючы, як шукаў свае беларускія карані ў вёсцы Хомічы, што на Гомельшчыне, у Калінкавіцкім раёне, вельмі перабольшаў, а то і гіпербалізаваў наша, беларускае, умельства піць гарэлку — маўляў, баба Ганна, яго родзічка, наліла поўную шклянку самагонкі, выпіла да дна, а тады другую, а пасля — трэцюю, пятую, дзясятую, і толькі потым пачала расказваць.

Словам, кніга і без усяго гэтага запала мне ў душу. І я пачаў шукаць яе. Сіненькую такую кніжачку. З серабрыстымі палосамі на ёй.

А тут раптам на радаснай пачостцы, на якую нас, сваіх сяброў, запрасіў Грыша Барадулін — у яго нарадзілася дачушка Ілонка! — з’явіўся Фёдар Яфімаў з важкім пакункам у руках, у якіх была гэтая сіненькая кніжачка. Можа, дзесяць, ці нават больш экзэмпляраў. Фёдар, нібыта штосьці прадчуваючы, не хацеў нават разгортваць пакунак, аднак яго ўсё ж змусілі гэта зрабіць. Усе перадавалі кнігу з рук у рукі, усе разглядалі, гарталі яе, цмокалі языкамі, прасілі Яфімава прадаць яе ім, аднак кніжнік, суворавец, афіцэр-пехацінец, камандзір узвода і малады рускі паэт, якога я ўжо ведаў па першай кнізе вершаў «Армія», па яго армейскім афарызме: «Я ввинчивался в армию через левое плечо», нікому не аддаў ніводнага экзэмпляра.

І таму Грыша, калі Фёдар некуды адлучыўся на хвілінку, бачачы, што на кнігу найбольш гарэлі мае вочы, хуценька дастаў з пакунка адзін томік і махнуў яго па падлозе пад шафу.

Вярнуўся Фёдар, пералічыў кнігі — адной не хапае! Абшукаў літаральна ўсіх нас — няма! Абшукаў і ўсё, і ўсюды ў пакоі — таксама нідзе не знайшоў. А зазірнуць пад шафу — не здагадаўся.

Мы з Грышам маўчалі. А то і дапамагалі Фёдару шукаць. А я, вядома ж, не знайшоў у сабе сілы, каб падказаць Фёдару Архіпавічу: «Паглядзі пад шафаю. Можа, яна там.»

Назаўтра я забраў у Рыгора кнігу.

Ведаеце, я і сёння вінюся перад Яфімавым, мне няёмка, што я ў яго, па сутнасці, скраў кнігу. Але ж як я ганарыўся тады перад сябрамі — у мяне ёсць «Узмах рукі» Я. Еўтушэнкі!

Яна і цяпер стаіць у мяне на кніжнай паліцы. Сіненькая такая, з серабрыстымі палосамі.

Я, пішучы гэтае эсэ пра кнігі, узяў яе, пакарыстаўся, выпісаў цытаты і зноў беражліва паставіў на паліцу. І зноў сказаў:

Даруй мне, Фёдар Архіпавіч.

А, можа, з яе і пачаць?

3

Якую ж кнігу адшкадаваць, зняць з паліцы першаю?

Амаль кожную тады трэба было даставаць. І каб лягчэй гэтае даставанне адбывалася, завязваліся знаёмствы з кнігарнямі, кніжнымі базамі, у калектывах ствараліся таварыствы кнігалюбаў. Гэтыя таварыствы на сваіх пасяджэннях разглядалі, каго ўзнагародзіць з іх кнігаю «за працоўныя поспехі», арганізоўвалі жараб’ёўкі, каб вызначыць шчасліўчыка, які атрымае вельмі дэфіцытную падпіску. Тады нават выдаваліся спецыяльныя, так званыя «макулатурныя кнігі», для набыцця якіх трэба было абавязкова здаць пэўную колькасць кілаграмаў папяровай макулатуры.

Да гэтага кніжнага дэфіцыту падключаліся райкамы, гаркамы, абкамы і нават ЦК партыі, дзе складаліся свае спісы шчасліўчыкаў.

Мая аднакласніца, з якой я сядзеў за адной партаю ў школе і якая потым загадвала прадуктовым магазінам, нядаўна на сустрэчы аднакласнікаў пахвалілася мне:

— І ў мяне вялікая бібліятэка. Да мяне заўсёды прыходзілі хлопцы з райкама партыі са спісамі кніг і падпісак і пыталіся: «Што, Яфімаўна, будзем браць?» Ці паверыш, у мяне ўвесь Меражкоўскі стаіць!

І ў маёй бібліятэцы ёсць Меражкоўскі. Таксама, здаецца, увесь. Выбраныя творы ў чатырох важкіх тамах. А да рэвалюцыі поўны збор ягоных твораў выйшаў у 17 кнігах.

Дзмітрый Меражкоўскі — адзін з пачынальнікаў рускага сімвалізму, люты вораг савецкай улады.

Эстэтызм, індывідуалізм, крайні містыцызм, штучнасць тону паэзіі, бледныя вобразы ў прозе. Такім бачылі Меражкоўскага сучаснікі. Мусіць, ёсць такія думкі пра яго творчасць і сёння.

Самы значны твор Меражкоўскага ў прозе — гэта яго трылогія «Хрыстос і Антыхрыст». Пісьменнік выбіраў для даследавання самыя вострыя перыяды змагання паміж язычніцтвам і хрысціянствам, калі гэтая барацьба праяўлялася з найбольшай сілаю. Першы раман «Смерць багоў» (Юліян Адступнік) — пра гібель элінскага свету. «Уваскросшыя багі» — пра славутага Леанарда да Вінчы, які адначасова малюе «Тайную вячэру» і брыдкія твары язычніцкіх ідалаў, сумяшчаючы ў сабе два пачаткі — язычніцкі і хрысціянскі. І трэці раман — «Петр і Аляксей», бацька і сын, цар і царэвіч, дзе даследуецца супярэчлівасць старога і новага пачаткаў у гісторыі.

Тая ж, ужо згаданая, першая савецкая «Літаратурная энцыклапедыя», якая выходзіла ў 30-ыя гады пад рэдакцыяй А. В. Луначарскага, у сваім сёмым томе, дзе змешчаны і некралог з выпадку смерці Анатоля Васільевіча, піша пра герояў меражкоўскіх раманаў:

«Яны вядуць схаластычныя спрэчкі, цытуюць элінскіх мудрацоў, бачаць доўгія сны, вядуць вельмі сумныя дзённікі. Халоднае рэзанёрства, фальшывы пафас і прарочы тон пераважаюць у размовах і заглушаюць нямногія яркія старонкі».

Вось яшчэ некаторыя цытаты з той жа самай энцыклапедыі:

«Пралетарскую рэвалюцыю Меражкоўскі сустрэў з дзікай фанатычнай злосцю».

«Мастацкая творчасць Меражкоўскага эмігранцкага перыяду з’яўляецца яркім прыкладам ідэйнай дэградацыі і культурнага дзікунства белай эміграцыі».

«У плане літаратурнай спадчыны творчасць Меражкоўскага, рэакцыйная ад пачатку да канца, уяўляе безумоўна адмоўную велічыню».

Я не сумняваюся і радуюся, што мая аднакласніца чытала Меражкоўскага. Аднак яшчэ больш радуюся, што яе бібліятэка будзе чытацца і ў будучыні: сын ее — навуковец, выкладчык універсітэта, і яму кнігі, сабраныя маці, будуць вельмі і вельмі патрэбныя.

Значыць, Меражкоўскі ёсць і ў мяне. Ёсць і Андрэй Белы. Ягоны славуты раман «Пецярбург». Збянтэжанасць, разгубленасць пачуццяў.

Да «Пецярбурга» Белы — паэт, найвядомейшы паэт. З выдатнай рэпутацыяй. Ён папулярны і яго чытаюць. Ён — побач з Блокам. Тэарэтык і практык сімвалізму.

Раман пачаты ўвосень 1911 года. Гэта своеасаблівы вобраз, партрэт Пецярбурга. Партрэт праз людзей і падзеі.

Ліхалецце. Нейкі няпэўны час, які заражае няўпэўненасцю і аўтара. Аўтар не ведае, куды, у які бок павярнуць усё сваё даследаванне часу, светапоглядную мітусню. І гэтую яго няўпэўненасць адчуваем і мы. Зараз, у новым тысячагоддзі.

Белы разумее, што Расія стаіць на самым парозе нейкага новага павароту, нейкага новага жыцця. Але не разумее, якога. Ён ведае, што так, як жыла Расія, далей жыць немагчыма, але як трэба жыць — не ведае. Таму і мітусіцца.

А наперадзе — вайна, рэвалюцыя. А войны ж ды рэвалюцыі ніколі і нікому не дапамагалі разабрацца, не тлумачылі, як можна і трэба жыць.

І войны, і рэвалюцыі заўсёды толькі забівалі. Гэта тысячы, сотні тысяч, мільёны, дзясяткі мільёнаў забітых маладых людзей. Хлопцаў і маладых мужчын, ды і жанчын таксама, — у самым росквіце жыцця! — якім толькі жыць, кахаць, нараджаць дзяцей. Рэвалюцыі і войны — гэта катастрофы, якія вынішчаюць усё тое, што самае дзетароднае.

«Праблемы творчасці». Вялікі, тоўсты, амаль тысячастаронкавы фаліянт. Гэта — калектыўная манаграфія пра жыццё і творчасць Андрэя Белага — Барыса Мікалаевіча Бугаёва. Першая, лічыце, манаграфія.

«Як мы пішам» і «Пра сябе як пісьменніка» — роздум над сваёй літаратурнаю працаю і пра мастацкую творчасць увогуле. І яшчэ пра тыя абавязковыя сувязі з чытачом, пра якія павінен думаць і рупіцца кожны пісьменнік. Тут размова ідзе пра ўзаемаадносіны А. Белага са сваімі чытачамі. Белы вучыць чытачоў, як трэба чытаць. Цікавая думка: агульнадаступнасць для ўсіх друкаванага тэксту стварыла ілюзію яго лёгкага разумення. Пісьменны, умееш чытаць — і любая кніга адкрыта перад табою. Белы ж абвяргае гэту думку, сцвярджаючы, што чытанне — не толькі напружанне зроку, але і намаганне ўнутранага слыху, псіхалагічнага настрою, мабілізацыя сіл і працы: «Незразумелае не тое, што цяжкае (цяжкае сёння, заўтра — лёгкае); незразумела тое, што ў выніку намаганняў навучыцца па-мастацку чытаць, застаецца незразумелым».

«На мяжы двух стагоддзяў», «Пачатак веку» і «Паміж дзвюх рэвалюцый» — мемуарная трылогія Андрэя Белага — як лічаць даследчыкі яго творчасці, лепшае, што напісана Белым пасля «Пецярбурга».

Л. К. Даўгаполаў, аўтар першай савецкай кнігі пра Белага, піша: «Мы многае б не ведалі пра літаратурны рух на мяжы стагоддзяў, калі б гэта трылогія не была напісана. Белы стварыў абагулены вобраз часу — катастрафічнага, багатага на выбухі і ўзрушэнні сусветнага маштабу і значэння.»

Пра тое ж казаў і Л. Флейшман у калектыўнай амерыканскай манаграфіі пра рускага пісьменніка:

«Ніякія іншыя надрукаваныя мемуары, якія датычацца рускай літаратуры мадэрнізму, не могуць сапернічаць з мемуарамі Белага па багацці інфармацыі, па шырыні адлюстравання літаратурнага жыцця ці па таму ўнёску, які зрабіў іх аўтар у развіццё рускага сімвалізму».

Гэтая трылогія выйшла ў 1989 годзе ў шаноўнай намі, кнігалюбамі, «Серыі літаратурных мемуараў». Знаўцы сцвярджаюць, што яна па шырыні ахопу гістарычнага жыцця, багаццю яркіх характарыстык, паўнаце аўтабіяграфічнай споведзі роўная «Былому і думам» Герцэна ды «Гісторыі майго сучасніка» Караленкі.

Барыс Бугаёў, будучы Андрэй Белы, нарадзіўся ў сям’і прафесара матэматыкі Маскоўскага ўніверсітэта. Закончыў матэматычны факультэт таго ж універсітэта. Выхоўваўся ў асяроддзі тагачаснай маскоўскай прафесуры.

Ім, юнакам канца стагоддзя, усё было зразумела. Звыклы быт, дамашнія ачагі, сямейныя чаяванні. Яны наперад ведалі свой шлях. І раптам — мяжа веку. І невядомыя ім удары лёсу. Ліхалецце. Разгубленасць.

Нават спакойны Аляксандр Блок, аднагодак Белага, захваляваўся: «Что же делать? Что же делать? Нет больше домашнего очага!.. Радость остыла, потухли очаги. Двери открыты на вьюжную площадь».

«Не прайшло і пяці гадоў, — піша і Андрэй Белы, — як гэтыя «чайныя сталы», за якімі мы адпачывалі, выгнаныя адусюль, зрабіліся гурткамі, салонамі, рэдакцыямі, кнігавыдавецтвамі» .

У мінулым засталося старое стагоддзе, дзяцінства, дзе ён для ўсіх быў проста «Боранька».

«Брусава не цкавалі так, — скардзіўся Барыс Мікалаевіч, — таму што ён і не быў «Валенькай»; а я, Андрэй Белы, я менавіта «Боранькам» — быў: сядзеў на каленях Льва Талстога і мяне кармілі канфектамі».

Дзяцінства на каленях Талстога? Цікава. Але звычайна. Леў Мікалаевіч заходзіў да іх д ад ому. Заступаўся за каго-небудзь: тата Боранькі быў дэканам, і таму прыходзілі многія — прасіць за студэнтаў.

«Выразна памятаю, — згадвае Боранька, — мне гады чатыры; сяджу на каленях; і — пальчыкамі беражна за пылінкай здымаю пыліначку я з шараватых штаноў; бачу: з-за пляча шэры касмыль барады высоўваецца, густы, ён казыча шчочку; і голас, здавалася, такі, нібы ў плачы, мяккі, але густа-выразлівы, як у Танеева, штосьці даказвае; а бацька пацірае рукі; і чымсьці задаволены; і чуецца:

— Леў Мікалаевіч!

Я ведаю ўжо, што той шэры, упэўнены барадач — Леў Талстой; хто такі Леў Талстой, я не ведаю; і думаю: званне гэта, ці пасада ганаровая; пра Льва Талстога я чуў ужо вельмі часта; і — вось ён: здымае з каленяў, паварочвае; я стаю між каленяў, са здзіўленнем бачу такую вялізную бараду; такіх я ніколі не бачыў!»

Якія вобразы — і таго, пра каго расказваецца, і самога таго, хто расказвае! А якая дакладнасць малюнка!

Бацькі няма дома, маці разбірае бялізну, каб аддаць прачцы. Рэзкі званок, пытаюцца пра бацьку. Яму адмовілі. Маці пытаецца: «Хто быў?» — «Ды нейкі сівы дзядок з простых». Маці раптам зрываецца з месца, бяжыць да парэнчаў. «Леў Мікалаевіч, а вы мяне не хочаце і бачыць?» — «Не, чаму ж!» — усміхаецца

Талстой. Смех мяккі і старэчы». Вяртаецца. Маці няёмка: «Не, не сюды, тут я бялізну перабіраю». Дзядок настойвае, каб яна працягвала працу. Садзіцца побач. «Я той жа час злучыў гэты вобраз з тым, які жыў у памяці; і адразу заўважыў, што шэрая барада зрабілася зусім белаю, парадзела яна і зменшылася» .

А які партрэт Пятра Бабарыкіна, вядомага на той час раманіста!

«Бабарыкін быў лысы, такі ж; але быў жаўтавусы, а не сівавусы, худы і барвовы; высокі, вельмі рухавы, ён круціў галавою на тонкай выгібістай шыі з такой хуткасцю, што здавалася: адкруціцца; успыхваў, ускокваў з месца, рукамі хапаючыся за крэслы; і зноў садзіўся, каб зноў ускочыць і — стаць у позу, адну руку схаваўшы за жоўты пінжак (хадзіў у жоўтым ён), закінуўшыся галавою і спінаю і настаўляючы ларнет на вочы, на якіх, калі памяць мне не здраджвае, ужо былі акуляры.

Ён любіў уговорваць маці стаць актрысаю:

— Артыстычныя схільнасці, а — тут дом, быт і іншае.

І заканчваў панегірыкам захаду, эмансіпацыяй жанчыны ці шпількамі па адрасе

В. І. Танеева.

— Гэта таму, — усміхаўся Танееў, — што гады тры назад Бабарыкін падыходзіць і пытаецца: «Ты чытаў мой апошні раман?» Ну, а я адказваю: «Павінен табе заўважыць, што я ніколі не чытаю цябе.» З таго часу ён і лаецца. Хто ж, акрамя дурня бязмозглага, будзе чытаць Бабарыкіна».

Які жывапіс! Не, я не чытаў гэта, а бачыў! Я быў там, і на маіх вачах ператваралася ў арыгінальнага чалавека, у жывую субстанцыю гэтае ўцялесненае слова Белага.

Белы, калі яму трэба было знайсці нечаканае слова, часам зазіраў у лексікон Веліміра Хлебнікава.

Я ж Хлебнікава нават адважыўся перакладаць.

Непадобны ні на каго Велімір Хлебнікаў — легенда паэзіі ХХ стагоддзя. Ён здзіўляў усіх сваім незвычайным няўдзелам у звычайнай чалавечай мітусні.

«Быў ён, — піша яго вучань Мікалай Асееў, — падобны больш за ўсё на даўганогую задумліваю птушку, з яго прывычкай стаяць на адной назе, і яго ўважлівым вокам, з яго раптоўнымі адлётамі. і ўлётамі ў часаванне будучыні».

А яго настаўнік акмеіст Міхаіл Кузьмін запісвае ў дзённіках: «Прыйшоў Хлебнікаў. у яго рэчах ёсць штосьці яркае і небывалае. Чытаў свае рэчы геніяльна-вар’яцкія».

Сам жа ён называў сябе «Грамадзянінам свету». І нават не супраць быў узначаліць Урад Зямнога Шара, пра што і піша ў «Адозве Старшынь Зямнога Шара».

А на труне, у якой Хлебнікаў, трыццацісямігадовы паэт, «апушчаны ў магілку 1% аршына глыбінёю на могілках у Ручаях Наўгародскай губерні Цімафееўскай воласці, у левым заднім вуглу каля самой агароджы паміж елкаю і сасной», было напісана: «Першы Старшыня Зямнога Шара».

З якой апантанасцю я перакладаў некаторыя яго вершы:

Там, где жили свиристели,

Где качались тихо ели.

Вось як яны загучалі па-беларуску:

Там, дзе пелі амялушкі

І дзе белень елкі гушкаў,

Праляцелі, нібы птушкі,

У чародцы часары.

Там, дзе елкі век шумелі

Дзе пяюны крык прапелі,

Праляцелі, паляцелі

У чародцы часары.

А «Закляцце смехам»! Па-мойму, і яно ў мяне атрымалася:

О, засмейцеся, смяюны!

О, засмейцеся, смяшліўцы!

Што смяюцца смехунамі, што смяяняцца смяшліва,

О, засмейцеся усмейна!

О, рассмешышч смехатлівых — смех засмейных смеюноў!

Хлебнікаў ганарыўся гэтым сваім вершам. Нават у кароценькай аўтабіяграфічнай заметцы згадвае яго як падзею: «Надрукаваў: «О, засмейцеся, смяюны».

Праўда, у гэтай жа заметцы ёсць і іншыя цікавыя падзеі:

«Пераплыў заліў Судака (3 вярсты) і Волгу каля Енатаеўска. Ездзіў на незацугляных конях з чужых стайняў».

«У 1913 годзе быў названы вялікім геніем сучаснасці і гэтае званне захоўваю і да сёння».

«Не быў на ваеннай службе».

Перачытваю вялікі том Веліміра Хлебнікава «Творения». З вензелем «VX» на вокладцы, са здымкамі і малюнкамі. Гэта вельмі ёмкая кніга выбранага, у якой каля 200 вершаў, 26 паэм, драматычныя творы, «звышаповесці», проза, дэкларацыі, заметкі, аўтабіяграфічныя матэрыялы.

Я белорукая,

Я белокожая,

Ручьям аукая,

На щук похожая,

О землю стукая,

Досуг тревожу я.

Ах, гэта мова! Ах, яе вытанчанасць, прыгажосць! Яна ж сама сабою любуецца. Цешыцца. Гуляе! Так і чэшуцца рукі — хочацца адразу ж перакладаць, каб такое было і па-беларуску!

А некаторыя вершы, калі б іх захацелася перастварыць па-нашаму, перакладаць вельмі нават лёгка. Як, да прыкладу, вось гэтыя радкі:

Бруву ру ру ру ру ру!

Піце цапе сэ сэ сэ!

Бруву руру-ру-ру-ру!

Гэта з так званай «заумной» паэзіі Хлебнікава. З яго мудрагельства. А зірніце як лёгка перакладаецца на нашу мову: «пицце» замяніў на «піце» — і ўжо перакладзена, і ўжо па-нашаму..

А вось што і як гаворыць яго афрыканскі бог Ункулункулу:

Рапр, грапр, апр! Жай!

Каф! Бзуй! Каф!

Жраб, габ, бака — кук ртупт! тунт!

Гэта з паэмы «Зангезі». Пакуль перапісаў — замучыўся. Запісваў па літарах. Па некалькі разоў пераправяраў. Усё думаў, ці правільна запісаў.

Затое перапісаў — і верш ужо адразу перакладзены! На ўсе мовы свету! Бо гэта не словы, а толькі гукі. А гукі не перакладаюцца. Яны ж для ўсіх моў аднолькавыя. Як, скажыце, можна перакласці мяўканне кошкі, гаўканне сабакі, мычанне каровы.Ну і футурысты! Футурыст Уладзімір Маякоўскі, пра якога Іосіф Вісарыёнавіч Сталін сказаў, што ён «быў і застаецца найлепшым, таленавітым паэтам нашай савецкай эпохі». Застаецца такім і сёння. Сёння ў Расіі паэтаў, здаецца, шмат, а Маякоўскага — няма.

Цікава. Няма ўжо краіны, якую славіў Уладзімір Маякоўскі, а ён, нібыта нейкі міфічны слон, падняўшы высока над сабою — і над светам! — свой хобат, грамавым голасам-клічам трубіць сваю пераможную песню:

Мой стих трудом

                         громаду лет прорвет

И явится весомо,

                          грубо,

                                    зримо,

как в наши дни

                      вошел водопровод,

сработанный

                     еще рабами Рима.

Вядома ж, яго сёння не чуюць. Некаторыя не чуюць і напраўду, а некаторыя проста прыкідваюцца, што не чуюць, а то і зусім не хочуць чуць. А ён жа жывы!

Поэзия —

              та же добыча радия

В грам добыча,

                       в год труды.

Изводишь,

                 единого слова ради,

тысячи тон

                словесной руды.

Гэты, сціпла аформлены, двухтомнік Уладзіміра Уладзіміравіча я набыў 5 мая 1955 года ў Шклове, дзе тады пасля заканчэння Зубрэвіцкай дзесяцігодкі працаваў у шклоўскай раённай газеце. Мне тады вельмі падабаўся Маякоўскі, здаваўся нейкім гігантам, які ўзвышаўся над усёй савецкай паэзіяй:

Я

   земной шар

чуть не весь

                 обошел, —

и жизнь

            хороша,

и жить

           хорошо.

А в нашей буче,

                       боевой, кипучей, —

и того лучше.

Вьётся

           Улица-змея.

Дома

         вдоль змеи.

Улица —

            моя.

Дома —

           мои.

Окна

          разинув,

стоят

         магазины.

В окнах

           продукты:

вина,

         фрукты.

Надо мною

               небо —

синий

        шелк.

Никогда

            не было

так

      хорошо!

Гэта радкі з паэмы «Добра!». Іх мы, маё пакаленне, памятаем яшчэ са школы. Маякоўскі — летапісец свайго часу. Я і сёння, калі падыходжу да паліцы, дзе стаіць гэты сціплы двухтомнік, адчуваю, як бурліць, кіпіць, бунтуе, бруіць, струменіць у цесных вокладках тая вялікая і складаная эпоха.

Разумею, што цяпер шмат каму не падабаюцца ягоныя «Вершы пра савецкі пашпарт»:

Читайте,

             завидуйте,

                               я —

                                     гражданин

Советского Союза.

Няма ўжо Савецкага Саюза. Няма «малаткастага, сярпастага» савецкага пашпарта.

Але ж паэзія ёсць! Яна засталася, бо яна сапраўдная! І яшчэ — яна сведка гісторыі. Якая расказвае пра Дзяржаву, што калісьці была вялікай і гордай.

Гэта вам не «шаплетка» ці «боа на раяль»...

Ігар Севяранін, аўтар апошніх радкоў, — таксама футурыст. Але ўжо як эгафатурыст, потым — кубафутурыст. Брусаў вітаў яго прыход у паэзію. Горкі, адзначаючы натуральнасць яго таленту, крытыкаваў за «рэстаранна-будуарныя» матывы.

Ты пришла в шоколадной шаплетке,

Подняла золотую вуаль.

И, смотря на паркетные клетки,

Положила боа на рояль.

Ты затихла на палевом кресле,

Каблучком молоточа паркет.

Отчего-то шепнула: «А если?... »

И лицо окунула в букет.

Сваю першую кнігу «Громакіпячы кубак», якая нарабіла шуму ў тагачасным літаратурным свеце, Севяранін закончыў сваеасаблівым эпілогам:

Я, гений Игорь Северянин,

Своей победой упоен:

Я повсеградно оэкранен!

Я повсесердно утверждён!

От Боязета к Порт-Артуру

Черту упорную провёл.

Я покорил Литературу!

Взорлил, гремящий, на престол!

А былі ж у яго і вось такія вершы, у якіх ён ніякі ні эгафутурыст, ніякі ні кубафутурыст, а проста цудоўны паэт-лірык:

Весенний день горяч и золот, —

Весь город солнцем ослеплен!

Я снова — я: я снова молод!

Я снова весел и влюблён!

Душа поёт и рвется в поле,

Я всех чужих зову на «ты».

Какой простор! Какая воля!

Какие песни и цветы!

Шумите, вешние дубравы!

Расти, трава! Цвети сирень!

Виновных нет: все люди правы

В такой благословенный день!

А кім тады быў у літаратуры Данііл Хармс? Сын мічмана-нарадовольца, у якога дзед націраў паркет у царскім Анічкавым палацы. Бачыце, бацька бацькі націраў падлогу, па якой хадзіў імператар Аляксандр ІІІ, а ўжо сам бацька прапаноўваў праект забойства цара ў тым самым палацы.

Дык кім жа ў маладосці быў Хармс? «Заумником»! Так называлі тады сябе маладыя яго сябры-равеснікі. І ён — таксама. Можа, яны і напраўду былі «заумниками». Мудрагельцамі. Аднак мне здаецца, што ўсе яны найперш — усяго толькі «балагуры»: проста гаваруны, і ўсё. Гаварылі як гаворыцца. Пісалі як пішацца. Не думаючы. Скамарошнічалі.

Люди спят:

урлы-мурлы.

Над людьми

парят орлы.

Люди спят,

и ночь пуста.

Сторож ходит

вкруг куста.

Сторож он

не то, что ты

сон блудливый,

как мечты.

Сон ленивый, как перелет.

руки длинные, как переплет.

«Чудит Даня», — паціскаў адно плячыма, нічога не разумеючы, бацька-мічман, які ўжо вярнуўся са ссылкі з Сахаліна і напісаў свае дзве кнігі — «Шлісельбургская крэпасць» і «Восем гадоў на Сахаліне». Дарэчы, Чэхаў, калі быў на востраве, пазнаёміўся з былым мічманам Іванам Ювачовым і ўспомніў яго ў сваім нарысе «Востраў Сахалін», назваўшы ссыльнага «вельмі працавітым і добрым чалавекам».

А Даня Ювачоў паходзіць-паходзіць і зноў за сваё «балагурства», за свой мадэрнізм:

Голубь-турман вьет гнездо.

Подъезжал к крыльцу ездок.

Пыхот слышался машин.

Дева падала в кувшин.

Ноги падали в овраг.

Леший бегал —

людий враг.

Ночь свистела —

плыл орел.

Дочь мерцала —

путник брел.

Люди спали —

я не спал:

деньги я пересыпал.

А, во яно што! Усе спяць, а ён пералічвае грошы! Верш жа гэтак і называецца «Скупасць».

Цікава так пасля кожнага верша чытаць аўтарскае: «усё». Маўляў, верш закончаны.

У творчасці Данііла Хармса гратэскна ўсё!

Андрэй Вазнясенскі, наш равеснік-шасцідзясятнік, вучыўся ў Хармса? У Хлебнікава? Ён жа таксама мадэрніст.

Он хохочет оглушительно.

На снегу горят ножи.

И как два огнетушителя

Наши красные носы!

В полушубке, как бульдозер,

Боков в бурную струю

Валит дъявольскими дозами

Рыбин, судьбы, чешую.

Церкви, луковки, кортошка,

Ух — в уху!

Головешками голоши

Расплясались на снегу.

Гэта з яго кнігі «Трохвугольная груша. Сорок лірычных адступленняў з паэмы». Радкі з «Адступлення, у якім рыбак Бокаў варыць суп».

А гэта ўжо яго «Ахілесава сэрца». З чорнаю, амаль антрацытаваю вокладкай, на якой толькі маленечкае срабрыстае «а», у якім — чырвонае сэрцайка. І ўсё. Ну і пабегаў жа я за ім!

У кнізе — партрэт маладога аўтара. Губаценькі такі, амаль як дзіця, хлапчук. А бачыш, як ён піша:

...бьешься ты в миллиметре от лезвия,

ахиллесово сердце моё!

А гэты верш прысвечаны Бэле Ахмадулінай:

Ах, Белка, лихач катастрофный,

Нездешняя, ангел на вид,

хорош твой фарфоровый профиль,

как белая лампа горит!

В аду в сковородки долдонят

и вышлют к воротам патруль,

когда на предельном спидометре

ты куришь, отбросивши руль.

Што, і Бэла Ахмадуліна ліхачыла гэтак жа ў Расіі, як і Франсуаза Саган у Францыі? Можа, і машыну яна вадзіла босая? На шалёнай хуткасці?

Андрэйка, гэтак яго чамусьці зваў і заве Іван Пташнікаў, быў у нас у гасцях у «Маладосці». Памятаю яго нейкі вельмі ўчэпісты, вывучаючы позірк — ён аж драпаўся. Генадзь Бураўкін сябраваў з ім, Рыгор Барадулін пераклаў на беларускую мову кнігу яго вершаў.

Калі я быў старшынёю праўлення Літфонду Беларусі і членам прэзідыума Літфонду СССР, часта даводзілася ездзіць у Маскву і ўдзельнічаць у пасяджэннях Літфонду. Там нярэдка ўзнікалі прозвішчы Вазнясенскага і Еўтушэнкі — то аднаму трэба адрамантаваць на дачы ў Перадзелкіне дом для гасцей, то другому там жа пабудаваць яшчэ і леснічоўку.

А вось зноў верш Андрэя Вазнясенскага з «Ахілесава сэрца»:

А не махнуть ли на море?

І ўсё! Усяго толькі нейкі радок. Не, нават паўрадка. На ўсю старонку!

Прызнаюся, мне тады гэта гульня не спадабалася: не паэзія! А, можа, гэта проза? Не!

Каюся, не падабаецца ён, той верш, мне і сёння — гэта ж усяго толькі некалькі слоў. І ні перад імі, і ні за імі, ну, выключна анічога няма. Пустата.

«Чудит Даня», — сказаў бы, мусіць, і пра Андрэйку, каб дажыў да нашых дзён, мічман і катаржнік, бацька Данііла Хармса.

Гэта напісалася тады, калі Андрэй Вазнясенскі быў жывы. Пасля ягонай смерці, даведаўшыся, якія пакуты прыняў у свае апошнія гады Андрэй, хацеў выкінуць гэтыя развагі. А потым падумаў: «Навошта?» То ж яшчэ раз падкрэслівае, якім таленавіта-арыгінальным паэтам, ён, нястомны шукальнік, эксперыментатар і геолаг у паэзіі.

«Ахілесава сэрца», як і наступнаю кнігу «Антыміры», я ўсё ж набыў. Крыху папабегаў, але купіў.

А вось «Трохвугольную грушу» ніяк не мог дастаць. Хоць і выйшла яна тыражом у 50 тысяч экзэмпляраў. І гэта зразумела — рэдактарам у кнігі быў славуты Эдуардас Межэлайціс.

Дзіўна, што і Барыс Сачанка, мой сябра і кніжнік-фанат, набыў «Тровугольную грушу» не ў такім стане, у якім бы яму хацелася яе мець, — яна была без вокладкі, падклееная. Я, ведаючы яго патрабаванні да кнігі, разумеў, што Барыс не спыніцца, пакуль не знойдзе штосьці вартае яго ўнікальнай бібліятэкі, а «Трохвугольная груша» можа тады стаць маёю.

Так яно і атрымалася. Неўзабаве Барыс дастаў найвыдатнейшы экземпляр гэтай кнігі, а той, ранейшы, аддаў мне.

Кніга гэта каштавала тады 12 капеек. У букіністаў Барыс купіў яе, абдзёртую, за 10 капеек. Мне аддаў бясплатна. Падараваў. І я быў, як кажуць, неймаверна рады: я маю «Трохвугольную грушу»!

Зноў жа падклеіў яе, разгладзіў. Яна і сёння стаіць на маёй кніжнай паліцы.

А можа, з яе і пачаць?

Не! Па-першае, я вось і сёння карыстаюся ёю. Па-другое — гэта ж падарунак. І я берагу яе — як памяць пра нашу маладосць. Як святыню. Бо ўсе нашы, намі набытыя кнігі, былі тады нашымі святынямі.

Няхай пастаіць...

4

Значыць, мы ўпіваліся кнігаю. Кніга была для нас як сапраўдны наркотык. Кнігі нам дарылі на дні нараджэння, і мы былі вельмі рады гэтым падарункам.

Але ж нашы кнігі — амаль усе! — нам даводзілася даставаць. Адны прыходзілі ў нашы рукі лягчэй, іншыя цяжэй, а за некаторымі даводзілася нават наладжваць ловы — сапраўднае паляванне на кнігу.

Для таго, каб займець томік выбраных твораў Франца Кафкі, які тады, у 1965 годзе ў перакладзе з нямецкай мовы ўпершыню ў Савецкім Саюзе выйшаў з друку, я сабраў нават ладнаватае застолле чалавек на дзесяць у рэстаране аэрапорта.

Я працаваў тады ў «Вожыку». Нашым шаноўным рэдактарам быў Павел Кавалёў. А ён меў ці то за добрага знаёмага, ці то нават за сябра слыннага, недасяжнага тады нам, маладым, Патупчыка, у руках якога знаходзіўся кніжны гандаль. Калі я расказаў Кавалёву пра свой клопат, Павел Нічыпаравіч добра так усміхнуўся

і, плюснуўшы вачыма, супакоіў мяне: «Зробім».

Такі жаданы мною томік Патупчык прынёс у аэрапорт. І я, ужо за сталом, прагна і нецярпліва пачаў гартаць яго. Найперш наткнуўся на «Ператварэнне».

«Прачнуўшыся аднойчы раніцою пасля неспакойнага сну, Грэгар Земза зразумеў, што ён ператварыўся ў страшэннае насякомае. Лежачы на панцырна-цвёрдай спіне, ён бачыў, варта было прыўзняць яму галаву, свой карычневы, выпуклы, раздзелены дугападобнымі лускавінкамі жывот, на самым версе якога ледзь трымалася коўдра, гатовая вось-вось спаўзці. Яго шматлікія, убога тонкія ў параўнанні з усім целам, ножкі бездапаможна шавяліліся ў яго перад вачамі.

«Што са мною здарылася?» — падумаў ён».

Ого, цікава. Вельмі нават цікава. У нас, у Савецкім Саюзе, цяпер так не пішуць...

— Глядзі ты, сабраў нас, а сам не п’е, — сказаў хтосьці.

— П’ю, п’ю! — адказаў я. — За ўжо майго Франца Кафку! — я ўзяў са стала чарку, глынуў крыху з яе і, не закусваючы, зноў уткнуўся ў кнігу.

Там ужо ўсе хваляваліся.

Асцярожна пастукала ў дзверы маці: «Грэгар, ужо без чвэрці сем. Хіба ты не збіраўся ехаць?»

«Грэгар! Грэгар! — крычаў, грукаючыся, бацька. — Што здарылася?»

«Грэгар, — шаптала сястра, — адчыні, прашу цябе».

А як жа ён адчыніць тыя дзверы, якія звык, як і ў сваіх частых раз’ездах каміваяжора, замыкаць, зачыняць на ўсе засаўкі?!

«Яму патрэбны былі рукі, каб падняцца; а замест гэтага ў яго было мноства ножак, якія не пераставалі бязладна і з якімі ён да таго ж ніяк не мог саўладаць».

За сталом мае госці ўжо ажыўлена, забыўшыся на мяне, размаўлялі між сабою, а я быў у тым пакоі, дзе са свайго ложка спрабаваў злезці каміваяжор-насякомае.

«І ён пачаў выпіхвацца з ложка, разгойдваючы тулава па ўсёй яго даўжыні раўнамерна. Больш за ўсё турбавала яго думка пра тое, што цела яго ўпадзе з грукатам і гэта выкліча за ўсімі дзвярыма калі не жах, то ўжо ва ўсякім выпадку трывогу. І ўсё ж на гэта трэба было адважыцца».

І ён рыўком скаціўся з ложка.

«Удар быў гучны, але не тое каб аглушальны. Падзенне крыху змякчыў дыван, ды і спіна аказалася эластычней, чым думаў Грэгар, таму гук атрымаўся глухі, не такі ўжо і ашаламляльны».

І усё ж:

«Там штосьці ўпала», — усхвалявана сказаў кіраўнік фірмы, які прыйшоў ужо да Грэгара сам, каб разабрацца, чаму Земза не паехаў туды, куды яго паслалі.

Нарэшце, ён вызваліў сябе ад ложка! А як, з якімі цяжкасцямі, дапоўзшы, нарэшце, да дзвярэй, прысланіўшыся да іх, узняўся да замочнай адтуліны і ротам, у якім ужо не было зубоў, паварочваў, каб адчыніць у шчыліне ключ!

Адным словам, «Ператварэнне» я прачытаў у застоллі.

А раман «Працэс» смакаваў ужо дома.

Недзе нехта некага за нешта па нейкім, наперад устаноўленым, законе ўсур’ёз судзіць.

«Хтосьці, хутчэй за ўсё, узвёў паклёп на Йозефа К., таму што, не зрабіўшы нічога дрэннага, ён трапіў пад арышт. Кухарка яго кватэрнай гаспадыні фрау Грубах, якая штодзённа прыносіла яму сняданне каля васьмі, на гэты раз не з’явілася. Такога выпадку яшчэ не здаралася».

Ён крыху пачакаў і пазваніў. Адразу ж у пакой увайшоў нейкі чалавек.

— Хто вы такі? — спытаўся К. і прыўзняўся на ложку.

Аднак той, што ўвайшоў, нічога не адказаў, быццам бы ўсё гэта было звычайным, штодзённым, толькі сам спытаўся:

— Вы званілі?

— Хай Анна прынясе мне сняданне, — злосна адказаў К. і пачаў уважліва разглядаць незнаёмца.

— Ён хоча, каб Анна падала яму сняданне, — прычыніўшы дзверы, сказаў незнаёмец.

Там зарагаталі:

— Гэта не дазволена!

Ён выйшаў у другі пакой, але той, хто смяяўся, спыніў яго:

— Вам нельга выходзіць. Вы ж арыштаваны. Ідзіце ў свой пакой і чакайце.

Так быў арыштаваны хтосьці Йозеф К.

На поўным сур’ёзе пачынаецца, рыхтуецца працэс, у яго ўключаюцца шматлікія рэальныя інспектары, пракуроры, абвінаваўцы, ахова, выканаўцы, хоць сама па сабе сітуацыя робіцца зусім абсурднай, нерэальнай: ніхто не ведае, за што Йозефа К. арыштавалі, але ўсе імкнуцца даказаць, што ён вінаваты:

«Вось бачыш, Вілен, ён прызнаўся, што не ведае закона, а сам пры гэтым сцвярджае, што невінаваты».

І, урэшце, увесь гэты абсурд завяршаецца яшчэ большым абсурдам: уночы, недзе за горадам, каля невялікай закінутай каменяломні двое суб’ектаў-выканаўцаў у сурдутах і цыліндрах, якія, здаецца, прыраслі да іх валасоў, кладуць галаву Йозефа К. на камень і дастаюць нож — адзін на двух.

Ахвяра яшчэ паспявае падумаць: «Дзе ж суддзя, якога ён ні разу не бачыў? Дзе высокі суд, куды ён так і не трапіў?»

Відавочна, што так думае і сам Франц Кафка.

Ага, не для лёгкага чытання гэты раман.

Не, і сапраўды такога ў Савецкім Саюзе тады яшчэ не чыталі.

Пасля, у 1989 годзе, я набыў грунтоўны том твораў Кафкі, выдадзены ў серыі «Майстры сучаснай прозы». З цікавасцю перачытваю яго дзённікі, змешчаныя там. Аказваецца, ён цікавіўся рускай літаратурай, захапляўсяДастаеўскім.

15 сакавіка 1914 года Кафка запісаў:

«За труною Дастаеўскага студэнты хацелі несці яго кайданы. Ён памёр у рабочым квартале, на чацвёртым паверсе даходнага дома».

Шмат згадак пра Майстра і ў іншых месцах.

«Пісьмо Дастаеўскага да брата пра жыццё на катарзе».

«Сёння даволі-такі добрая нядзеля. У Хатэкскім скверы чытаў творы Дастаеўскага».

«Заўвага Макса пра Дастаеўскага, пра тое, што ў яго творах вельмі шмат псіхічна хворых. Зусім няправільна. Гэта не псіхічна хворыя. Азначэнне хваробы ёсць не што іншае, як сродак характарыстыкі, прычым сродак вельмі мяккі і дзейсны. Да прыкладу, калі ўвесь час гаворыш чалавеку, што ён абмежаваны і тупы, то, як толькі ў ім ёсць зерне дастаеўшчыны, гэта падштурхне яго паказаць усе свае магчымасці».

А вось што ён выпісвае з кнігі «Подзвігі Вялікага Аляксандра» рускага пісьменніка Міхаіла Кузьміна: «Дзіця, першая палова якога была мёртваю, ніжняя ж — з усімі прыкметамі жыцця. дзіцячы труп з чырвонымі ножкамі, якія варушацца». «Нячыстых цароў, Гогу і Магогу, якія харчаваліся чарвякамі і мухамі, загнаў у скалы, і там, у расколінах, да сканчэння свету запячатаў Саламонаваю пячаткаю». «Каменныя патокі, што замест вады нясуць з грукатам камяні, пясчаныя ручаі, якія тры дні цякуць на поўдзень, тры дні — на поўнач». «Мужчынападобныя жанчыны, з выпаленымі правымі грудзямі, кароткімі валасамі, у мужчынскім абутку». «Кракадзілы, якія мачою спальваюць дрэва».

Паміраючы, Кафка завяшчаў знішчыць усе яго рукапісы. Аднак ягоны сябра і душапрыказчык Макс Брод не паслухаўся ягонага запавету. І таму, калі пры жыцці Кафку ведалі толькі ў вузкім інтэлігентным асяроддзі, то пасля смерці ён атрымаў міжнароднае прызнанне.

Кнігу-біяграфію Гаршына, — якая выйшла ў 1962 годзе ў папулярнай серыі «ЖЗЛ» і якую мне не ўдалося набыць у Мінску, я прывёз з вострава Пуцяцін, што ў Ціхім акіяне. І на ёй тады напісаў: «Востраў Пуцяцін. 1964 г. »

Менавіта тады, у 1964 годзе, мы з Уладзімірам Дамашэвічам, афіцэры запасу, праходзячы вайсковыя зборы на Ціхім акіяне, працавалі ў газеце Ціхаакіянскага флоту «Боевая вахта», бывалі ў камандзіроўках — нават на самых новых марскіх базах.

З бухты Стралок на Пуцяцін мяне прывёз мінны тральшчык. Высадзіў на бераг, а сам паплыў па сваіх справах далей. Мне сказалі, што калі будуць вяртацца назад — забяруць.

Я абышоў увесь востраў. Пакупаўся ў возеры лотасаў, што пасярод выспы, зайшоў у адзіны астраўны магазінчык, ён маленькі і цесны, здаўся мне вельмі прасторным, бо людзей у ім, як, здаецца, і на ўсім востраве, не было зусім.

Узрадаваўся, убачыўшы на паліцы «Гаршына», і купіў кнігу. Яна каштавала усяго толькі 61 капейку, аднак рэшты ва ўсім магазіне не знайшлося нават з траячкі.

На востраве не было грошай! Усе з нецярпеннем чакалі іхняга чарговага завозу.

Я яшчэ раз, ужо не спяшаючыся, абышоў востраў.

Мінны тральшчык пакуль не вярнуўся. Чакаючы яго, сеў на траву каля возера

і залюбаваўся лотасамі, якія, буйныя і далікатныя, настойлівыя і вельмі прыгожыя, нібыта выстрэльвалі са спакойнай вады па ўсёй шырыні воднай прасторы: глядзі, дружа, запамінай, казаў я сабе, бо наўрад ці зможаш ты яшчэ калі-небудзь патрапіць сюды.

Потым разгарнуў толькі што набытага «Гаршына», якога напісаў Уладзімір Парудомінскі, і зачытаўся.

«Гаршын мала пражыў. Гаршын мала паспеў напісаць. Збор яго твораў — адна невялікая кніжка».

«Гаршынскія апавяданні (у іх, па словах самога пісьменніка, кожная літара вартая кроплі крыві) — гарачы пратэст супраць гвалту і несправядлівасці, вялікая любоў да людзей, якія пакутуюць і, прыніжаныя, шукаюць выйсця».

«Не было ў жыцці Гаршына дня, які б ён не марыў прысвяціць служэнню людзям. Не было ў творчасці Гаршына радка, у якім бы ён не сцвярджаў права чалавека на шчасце».

2 лютага 1855 года ў маёнтку «Прыемная даліна» Бахмуцкага павета Екацярынаслаўскай губерні ў ротмістра кірасірскага палка Міхаіла Ягоравіча Гаршына і яго жонкі Кацярыны Сцяпанаўны Акімавай нарадзіўся сын Усевалад.

Калі яму было пяць гадоў, у хлопчыка пачаўся вельмі бурны перыяд яго жыцця. Яго кралі: спачатку маці ў бацькі, а затым — бацька ў маці.

«Снег, снег. Палазы лёгка слізгаюць па наезджаным шляху. І раптам, як у казцы: «Стой! Стой!» Шалёныя чорныя коні аднекуль збоку, быццам якраз з-пад снегу, вырваліся на дарогу. Вазак спалохана нацягнуў лейцы. Кацярына Сцяпанаўна рэзка расчыніла дзверцы. Нечакана з’явіўся Пётр Васільевіч. Прапхнуў плечы ў вазок, узяў Усевалада пад паху: «Пойдзеш да мяне?» Нянька Ефрасіння ўчапілася ў хлапчуковую шубку, завыла, загаласіла: «Не аддам! Не аддам! Барын не дазволіў!» — «Ды пусці ты!» Рукаў шубкі затрашчаў. «Хутчэй! Хутчэй!» — крычала маці ўжо з кібіткі, якая стаяла поперак дарогі. «Грэх! Грэх!» — узняўся над белым стэпам няньчын голас. Усевалада загарнулі ў папону. «Пайшоў!» — загадаў Завадскі, падаючы на сядзенне побач з маці».

Міхаіл Ягоравіч, бацька, як даведаўся пра гэта, у гневе бегаў па кабінеце. Балюча шчыпаў сябе за бачкі. Ганьба! Знявага! Жонка не знойдзена. Сын не вернуты. Спакуснік не пакараны. Звадыяш! Добра б хто-небудзь, а то ж плюгавы семінарысцік, нікчэмны наёмны рахункавод, якому яны аддавалі паношаную панскую бялізну, натураліст, які ўявіў сабе, што ён геній. Вось яны, «ліберальныя ідэі», «Колокол», «Искандер».

І Міхаіл Ягоравіч, павятовы памешчык, піша ліст «Яго правасхадзіцельству, Пану Генерал-Ад’ютанту, Начальніку Штаба Корпуса Жандармаў з просьбаю «вярнуць яму ўкрадзенага сына».

Вядома для Генерал-Ад’ютанта гэта звычайная, банальная гісторыя — павятовая «барынька» ўтрэскалася ў хатняга настаўніка! — але ж Герцэн, «Колокол», «ліберальныя ідэі».

Калі Пятра Завадскага арыштоўваюць і ссылаюць у Аланецкую губерню, следчы прыстаў выклікае маці з Усеваладам — нібыта для спаткання з мужам. А там, у паліцэйскай часці, Міхаіл Ягоравіч выхоплівае з рук у Кацярыны Сцяпанаўны сына. Яна кідаецца да Усевалада, але квартальны адпіхвае яе.

Сева жыў з бацькам у вёсцы, у сваім маёнтку, і шмат чытаў.

А чытаць яго навучыў усё той жа Петр Завадскі, рэвалюцыянер .

1877 г. Пачынаецца руска-турэцкая вайна. Гаршын прыкладае шмат намаганняў, каб трапіць на яе, каб паехаць на Балканы, каб прыняць удзел у барацьбе славян за незалежнасць.

«Я не магу хавацца за сценамі ўстановы, калі «мае равеснікі лбы і грудзі падстаўляюць пад кулі».

На стале засталіся незакрытымі канспекты па хіміі.

10 мая роўна ў дзевяць раніцы 138-ы пяхотны Болхаўскі полк, у якім крочыў вольназапісаны радавы салдат Усевалад Г аршын, перайшоў мяжу.

Аркестр іграў бадзёрыя маршы. Салдаты, трошкі затрымліваючыся, аглядваліся, а потым скакалі цераз нешырокую канаўку каля пагранічнага кардона. Колькі ж за ёй аставалася — уся Радзіма! І кожны з сумам думаў: а ці давядзецца і назад вось так. Каго не далічымся мы заўтра?

Нарэшце, ён — салдат. Раз, два, тры. Злева Вася Афанасьеў — трапілі ў адзін полк, у адну роту, ротай камандуе старэйшы Васеў брат Іван Назаравіч, справа Фёдараў Сцяпан, бялявы весяльчак, ротны запявала.

Два тыдні ліў дождж. Дарог не было. Глыбокая гразь, перапаўзаючы праз галянішчы, цякла ў боты, чвякала ў іх. Засмоктвала колы павозак і гармат. Салдаты ўпрагаліся ў лямкі побач з коньмі.

І ён упрагаўся разам з усімі.

Вольназапісаны — гэта ўсё ж «барын». З пагонамі радавога, але ўсё роўна «барын».

Гаршын забыўся, што ён «барын», адмовіўся ад усіх ільгот. І салдаты яго вельмі любілі. Стомлены, ён не ішоў у афіцэрскую палатку адпачываць, а заставаўся з салдатамі, пісаў ім, непісьменным, пісьмы дадому.

Ішлі па Балгарыі. Змучанай і спустошанай.

Ішлі па вёсках. Выразаных і спалёных. Адна вёска так страшна і называлася: Агульная магіла. Усіх жыхароў яе туркі выразалі яшчэ гадоў дваццаць назад.

Бой каля Есярджы. Біліся ў густым кустоўі. Стралялі амаль наўздагад.

Бой за Аяслар — невялічкую вёсачку, што на рацэ Кара—Лом. Пятай, гаршынскай, роце было цяжка. Праціўнік падняўся ў атаку. Парадзелая рота адступіла. Гаршын раптам убачыў, што ён адзін на нешырокай «нічыёй» паласе. Трэба было хутчэй спаўзаць з яе, але тут ён раптам пачуў сваё імя.

Сцяпан Фёдараў — весяльчак і ротны запявала, заўсёдны сусед па страі — ляжаў перад ім, клікаў Гаршына і сцякаў крывёю.

Г аршын забыўся пра кулі і кінуўся да Фёдарава.

І ў гэты час раздаўся стрэл. Гаршын, ранены ў нагу, упаў непадалёку ад ужо мёртвага радавога пятай роты Сцяпана Фёдарава.

І вось — апошняе. Фінал. Амаль стэнаграфічна. Ужо 1888 год.

«Дарагая мама, я праз некалькі дзён ад’язджаю і прашу Вас дазволіць мне прыйці развітацца». Кацярына Сцяпанаўна дазволіла. Але развітанне было страшным.

Ілья Рэпін сустрэў Гаршына ў гасцінным двары.

— Што з вамі, Усевалад Міхайлавіч?

— Ды я ж вар’яцею! О, калі б знайшоўся сябра, які пакончыць са мною, калі я страчу розум!

— Адпачыць бы вам трэба. З’ехаць куды-небудзь.

— Ага, мы едзем на днях у Кіславодск.

— Вось і добра.

— Не! Не! Я нідзе не знайду спакою! Я ўчора з маці меў размову. Яна так абразіла мяне, жонку маю, Надзею Міхайлаўну.

— Ну, што вы, Усевалад Міхайлавіч! Пагарачыўшыся, чаго не здараецца!

— Дык яна ж мяне пракляла. Я б вытрымаў. Але яна Надзею Міхайлаўну абразіла такім словам, якога я не перанясу.

18 сакавіка Гаршын з жонкаю былі ў доктара Фрэя. Гаршын прасіў пакінуць яго ў лячэбніцы. Фрэй мовіў: «Навошта! Навошта! Едзьце на Каўказ». Калі Гаршыны пайшлі, асістэнтка спыталася:

— Можа, трэба было Г аршына пакласці ў лячэбніцу?

Фрэй замахаў рукамі:

— Што вы! Што вы! Ён жа вось-вось з сабою пакончыць!

— Тады тым больш гэта трэба было зрабіць!

Фрэй раззлаваўся:

— Я не жадаю, каб у маёй бальніцы хто-небудзь канчаў самагубствам! Хай едзе ў Кіславодск.

Рэчы ўжо былі складзены. Рана раніцою Гаршын ціха выйшаў на лесвіцу. Зірнуў у лесвічны пралёт.

Ведаў, што гэта нельга рабіць. І ўсё ж пералез цераз поручні.

— Зачыталіся? — пачуў я над сабою. — Во схаваліся — ледзь знайшоў. Паплылі дадому.

Матрос падаў мне руку, і мы разам з ім пайшлі да берага, ля якога ўжо стаяў мінны тральшчык, каб забраць мяне з вострава Пуцяціна і завезці «дадому» — у бухту Стралок.

У маёй бібліятэцы — каля палавіны кніг з найпапулярнейшай у Савецкім Саюзе серыі «ЖЗЛ», якія выйшлі ў ёй за ўвесь час яе існавання. У мяне ёсць біяграфіі Спартака, Кромвеля, Еўрыпіда, Пятра Першага, Аляксандра Неўскага, генералісімуса Суворава. Паганіні і Рублёў, Жорж Санд і Вердзі, Бетховен і Эдгар По, Перыкл і Нільс Бор, Дэні Дзідро і Бажэнаў, Леанарда да Вінчы і Эдуард Манэ, Ліст і Бёрнс, Кант і Сен-Сімон, Рылееў і Жанна д’Арк, Фур’е і Ньютан, Міклуха-Маклай і Ганчароў. На маіх кніжных паліцах стаяць два «Дастаеўскіх» (Ю. Селязнёва і Л. Гросмана), два «Талстых», два «Рублёвых».

Аднак маё сэрца неяк пачынае шчымець, калі я бяру ў рукі кнігу «Гаршын», якую я прывёз з Пуцяціна — невялічкага астраўка ў Ціхім акіяне.

Я ведаў, што сваё імя аддаў востраву славуты рускі адмірал Пуцяцін, які, яшчэ зусім юны, зрабіў кругасветнае падарожжа, потым удзельнічаў у шмат якіх экспедыцыях, адкрыў шэраг астравоў, у тым ліку і гэтую невялічкую выспу сярод Ціхага акіяна, якую людзі назвалі востравам Пуцяціна.

А што я ведаю пра самога Пуцяціна? А што пра яго пісала мая першая дзесяцітомная «Малая савецкая энцыклапедыя», на якую я, яшчэ студэнтам, на сціплую стыпендыю, падпісаўся ў 1959 годзе?

Ага, вось ён, сёмы том. Пуцяцін Яўхім Васільевіч. Нарадзіўся ў 1803 годзе. Рускі дзяржаўны дзеяч, адмірал, член Дзяржаўнага савета. У 1842 годзе ўзначальваў рускую дыпламатычную місію ў Іране. У 1852—1855 гадах удзельнічаў у экспедыцыі на фрэгаце «Палада» на чале дыпламатычнай місіі. Заключыў спрыяльны для Расіі руска-японскі дагавор 1855 года ў Сімодзе.

Як заключаўся той дагавор, я ведаю. Бо чытаў пра гэта ў рускага пісьменніка Івана Ганчарова, які таксама ўдзельнічаў у гэтай экспедыцыі і напісаў кнігу падарожных нарысаў «Фрэгат «Палада», які ў маім васьмітомным Зборы твораў Івана Аляксандравіча склаў аж два важкія тамы.

Аднак, прызнаюся шчыра, тады ў запісках Г анчарова цікавілі мяне не Пуцяцін і нават не сам Г анчароў.

На фрэгаце «Палада» ў складзе місіі быў і наш зямляк Іосіф Гашкевіч. Я збіраўся пісаць пра яго эсэ, і таму мяне цікавіла ўсё, што згадваў пра Іосіфа Антонавіча Ганчароў.

У 1852 годзе з дыпламатычнай місіяй у Японію была паслана эскадра з чатырох караблёў («Палада», «Дзіяна» і інш.), якую ўзначаліў віцэ-адмірал Я. В. Пуцяцін. Сакратаром да яго быў прызначаны пісьменнік, аўтар рамана «Звычайная гісторыя» Іван Ганчароў, а драгаманам, перакладчыкам — наш зямляк, ураджэнец Міншчыны, дыпламат, вучоны-мовавед, даследчык Кітая і Японіі, натураліст Іосіф Антонавіч Гашкевіч. Яны, Ганчароў і Гашкевіч, плылі на флагманскім караблі, і, вядома, ж сустракаліся і з Пуцяціным, і самі між сабою.

Гашкевіч па дарозе збірае сваю калекцыю флоры і фаўны невядомых краёў.

Расказвае Ганчароў:

«Я заўважыў шмат велізарных мятлушак, потым штосьці падобнае на вос, з поўсцю і з плямаю на галаве. Адна такая, напярэдадні, седзячы ўжо на шпільцы ў скрынцы Гашкевіча, пракусіла наскрозь сігару, якую я ёй падставіў».

«Рыбы тут таксама разнастайныя, бліскучыя і дзіўныя, як і ўсё іншае. Гашкевічу прынеслі іх процьму: яны нанізаны былі на нітку. Якіх толькі дзівосаў не было тут! У адной толькі і ёсць што галава, а рот такі, што камар не пралезе; у другой адно пуза, трэцяя ўся складаецца са спіны, чацвёртая ў нейкіх шыпах, у іншай вочы пасярод цела».

«Тут Гашкевічу ўрачыста прынеслі змяю, такую вялікую, якой, за выключэннем удаваў, мы не бачылі: аршыны два даўжынёю і тоўстая. Яна варушылася ў бляшанай скрынцы; яе хацелі перасадзіць адтуль у вялікі шкляны слоік са спіртам; яна доўга ўпарцілася, аднак калі выгналі, то і самі не рады былі: яна раптам заслізгала па падлозе, і яе злавілі з цяжкасцю».

Гэта ў вольны ад працы час.

А вось і сама праца. Місія з «Палады» плыве ў Нагасакі на сустрэчу з японцамі:

«Ехалі на дзесяці шлюпках, якія расцягнуліся на вярсту. Парадак той жа, як і ў першую паездку ў горад, гэта значыць, наперадзе ехаў капітан-лейтэнант Пасвет, на адміральскай гічцы, каб сустрэць і расставіць на беразе каравул; далей, на баркасе, сам каравул, лікам пяцьдзясят чалавек; за імі кацер з музыкамі, потым кацер з крэсламі і слугамі, наступныя два займалі афіцэры: чалавек пятнаццаць з усіх судоў. Нарэшце адміральскі кацер: у ім, апрача самога адмірала, змяшчаліся камандзіры з усіх чатырох судоў: І. С. Ункоўскі, капітан-лейтэнант Рымскі-Корсакаў, Назімаў і Фуругельм, лейтэнант барон Круднер, перакладчык з кітайскай мовы І. А. Гашкевіч і ваш пакорны слуга».

Шматлікія калекцыі флоры і фаўны Паўднёвай Афрыкі і Паўднёва-Усходняй Азіі, сабраныя ў час падарожжаў, Гашкевіч перадаў Заалагічнаму музею Акадэміі навук у Пецярбургу.

На вялікі жаль, калекцыя, сабраная на «Паладзе», у гэты музей не трапіла: «Дзіяна», другі карабель эскадры, на якім яна захоўвалася, затануў падчас буры.

Потым Гашкевіч быў першым рускім консулам у Хакадатэ. У знак вялікай павагі яму дазволілі наведацца ў глыбіню Японіі. Ён нярэдка бываў у сталіцы Эда (цяперашні Токіа) яго прымаў сам сёгун-імператар.

Усе яго называлі проста: «Белавалосы консул», усе любілі і паважалі.

Аднак, час ужо нам вяртацца, як кажуць, у свае воды. Прабач, а гэтыя, у якіх мірна туркоча наш мінны тральшчык, хіба не свае нам? Яны ж амаль тыя, якія тады падміналі пад сябе і «Палада», і «Дзіяна», і іншыя караблі пуцяцінскай эскадры.

Пра гэта я напісаў эсэ «Гашкевіч: на фрэгаце і на зямлі» і надрукаваў яго ў часопісе «Беларусь», дзе тады працаваў, пад рубрыкаю «Беларусы ў свеце». Дарэчы, пад гэтаю рубрыкаю я змясціў у «Беларусі» і шмат іншых эсэ: «Прэзідэнт Гавайскіх астравоў» (Судзілоўскі), «Целаахоўнік Сталіна» (Уласік), «Калі не стае Кардыльераў» (Дамейка), «Той, хто на «ты» з гетэраструктурамі» (Алфёраў), «Вялікае жыццё беспрытульніка» (Алейнікаў), «Бацька якуцкай літаратуры» (Пякарскі), «Да белых плямаў Сібіры» (Чэрскі), «Архіпрамяністы» (Зан), «У шкляным доме, без занавесак» (Булгарын), «Маці Ягелонаў» (Гальшанская), «Балерыны з прыгоннага тэатра» (Азарэвічавы), «Паперадзе звышгуку» (Сухі) і іншыя публікацыі пра нашых землякоў.

Як хораша беларусы дапамагалі свету жыць і радавацца жыццю!

Калі сюды дадаць і кароткія заметкі, якія я друкаваў усё ў той жа «Беларусі» пад рубрыкай «ХХ стагоддзе ў творах беларускіх мастакоў» (М. Шагал, М. Савіцкі, М. Селяшчук, В. Бялыніцкі-Біруля, Я. Батальёнак, Л. Шчамялёў, Я. Драздовіч, Г. Вашчанка, А. Марачкін, Ф. Рушчыц, П. Сергіевіч, Н. Шчасная, В. Шаранговіч, Ул. Басалыга, М. Станюта, К. Малевіч ды іншыя), мне здаецца, атрымалася б неблагая кніга. І нават назва ў яе ўжо, ведаеце, ёсць, — «Крыламі дакрануцца да Радзімы».

Потым, вярнуўшыся з Далёкага Усходу, я зацікавіўся Друцкім княствам, Друцк, сталіца якога, знаходзіўся кіламетрах у трыццаці ад маёй роднай вёскі. І яшчэ пазней на старажытных картах Друцкага княства я з радасцю сустракаў і свае Зубрэвічы. А калі ў выдавецтве «Беларуская энцыклапедыя» выйшла навукова-папулярная кніга «Друцк старажытны», выдадзеная да тысячагоддзя Друцка, я аж ахнуў, аж зніякавеў ад нечаканасці: аказваецца, Друцкае княства — вельмі ж, ну вельмі маё княства! Аказваецца, мае Зубрэвічы ў старажытнасці таксама былі своеасаблівай сталіцаю, у іх знаходзіўся княскі маёнтак, у іх жыў князь Мітка Сякіра, сын славутага князя Сямёна Дзмітравіча Друцкага, з якім лічыліся і дружылі кароль Польшчы Ягайла і вялікі князь ВКЛ Вітаўт. Міцька на ўсіх сваіх паперах падпісваўся: «Князь Дзмітрый Зубрэвіцкі». І я, урэшце, зразумеў, што востраў Пуцяціна, які ў Ціхім акіяне, мае, хоць і невялікія, але ўсё ж прыкметныя сувязі з маімі роднымі Зубрэвічамі.

Род Сямёна Дзмітрыевіча Друцкага быў моцны і магутны. Два ягоныя сыны — Іван Баба і Іван Пуцята — сталі пачынальнікамі іншых слынных родаў: Бабічавых і Пуцятаў, Пуцяціных.

«Паводле расійскіх радаводаў, — чытаю ў кнізе «Друцк старажытны», — сын Івана Бабы Васіль даў пачатак князям Бабічавым, якія былі вядомы ў Расіі на працягу наступных стагоддзяў.

Да таго ж маскоўскія радаводы ведаюць чатырох братоў (Васіля, Багдана, Андрэя і Юрыя Дзмітрыевічаў Друцкіх), невядомых па крыніцах ВКЛ, якія нібыта выехалі з ВКЛ пасля паражэння мяцяжу Міхаіла Глінскага ў 1508 г.»

І далей у гэтым жа энцыклапедычным выданні я знаходжу:

«Род Івана Сямёнавіча Пуцяты працягнулі яго сыны Міхайла, Васіль, Дзмітрый і Іван Пуцяцічы. Ад Івана Іванавіча пайшлі князі Пуцяціны, прычым у ВКЛ іх лінія спынілася ўжо ў наступным калене, на пачатку 16 ст. Ад яго выводзіўся і род князёў Пуцяціных у Расіі».

Да таго ж, унук Івана Сямёнавіча Пуцяты Юрый у 1500 годзе ў бітве на Вядрошы трапіў у маскоўскі палон, застаўся ў Маскве, а ягоны сын Дзмітрый Юр’евіч ужо кіраваў абаронай супраць татар на рацэ Угра ў 1531—1543 гадах.

Ну, што, вы яшчэ сумняваецеся? Канечне ж, ён, Яўхім Васільевіч Пуцяцін, рускі адмірал і дзяржаўны дзеяч, спадкаемец друцкіх земляў, які асеў у Маскоўскай дзяржаве, і быў тою асобаю, у гонар якой і назвалі востраў пасярод Ціхага акіяна. І, як нашчадак земляў друцкіх, вядома ж, ён быў не чужы і маім Зубрэвічам, дзе жыў і яго далёкі родзіч па дзеду — князь Мітка Сякіра.

Вось такі я дзівак — пратаптаў сабе вузенькую сцежачку Зубрэвічы — востраў Пуцяцін і, наіўны, шчаслівы і задаволены, радуючыся, тапчуся, бегаю па ёй туды — сюды.

Тады ж з Далёкага Усходу я, апрача «Гаршына», прывёз у Мінск яшчэ маленечкую, амаль малютку ў папяровых вокладках «Кардыяграму» Эдуардаса Межэлайціса пад рэдакцыяй Барыса Слуцкага і з найвыдатнейшымі гравюрамі Стасіса Красаўскаса, якія пасля кнігі набылі самастойнае жыццё і зрабіліся класікай літоўскай савецкай графікі.

Набыў я яе, а правільней — выпрасіў, у кнігарні Уладзівастока. Вось у ёй на першай старонцы — экслібрыс горада: сопкі на даляглядзе, здаецца, гара Арліная — з рэтранслятарам, карабель у гавані, дамы між сопак, і ён, помнік чырвонаармейцу ў шынялі і будзёнаўцы, са сцягам у адной руцэ і горнам — у другой.

І яшчэ адну кнігу цягнуў я ў плечуку, у рукзаку, у заплечным мяшку, такую далеч дадому — вельмі вялікі, тоўсты і цяжкі фаліянт прывёз аж з Находкі.

Разумееце, цераз усю вялікую краіну, сем сутак — та-та-та, та-та-та, та-тата — мы з цягніком цягнулі гэты важкі том у Мінск. У поездзе — ніякіх, вядома, цяжкасцей, нязручнасцей я з-за фаліянта не адчуваў: ляжыць — ну і няхай ляжыць, вязе паравоз — ну і няхай вязе, а вось ужо ў Маскве напакутаваўся — электрычкі, турнікеты, розныя вакзалы, перасадкі.

Бачыце, колькі сіл было затрачана, каб даставіць гэты груз аж на самы ўскраек СССР, а я, дзівак, зноў вяртаю яго, як кажуць далёкаўсходнікі, на мацярык.

Я якраз тады збіраў шасцітомную «Усеагульную гісторыю мастацтваў», якая разраслася аж да дзевяці тамоў. І раптам у Находцы, гэтым далёкаўсходнім порце, я ў кнігарні бачу той том, якога ў мяне няма! Вочы ў мяне загараюцца, і я, не раздумваючы, адразу ж купляю яго.

Вось яны, аб’ёмістыя тамы, і цяпер стаяць у мяне радком на паліцы. Хачу знайсці між іх той, які я прывёз з такой далечыні, — і не магу: усе яны цяпер роўныя, усе аднолькавыя, усе мае.

Можа, вось гэты, чацвёрты том? Мастацтва 17—18 стагоддзяў. Мастацтва Італіі, Іспаніі, Фландрыі, Галандыі, Францыі, Беларусі.

Хусепе Рыбера, іспанскі жывапісец і гравёр. «Дыяген». 1637 г. Я нават і не думаў, што ёсць яго рэальны партрэт. Для мяне Дыяген — заўсёды быў міфічным вобразам, якога немагчыма пабачыць. А тут — глядзі, колькі хочаш. Жывы чалавек. Калматая, непрычасаная галава — нібыта ён і праўда толькі што вылез з бочкі. А ў руках — тагачасная свяцільня, лямпа, у якой гарыць свечка.

Рубенс. «Выкраданне дачок Леўкіпа». 1619—1620 гг. Усе прыгожыя. І тыя, каго крадуць, і тыя, хто крадзе — жанчыны, мужчыны, коні. І нават Амурчык, які трымаецца за грыву каня, — зноў жа прыгажунок.

Чакай, а што ж яны далі тут беларускае? Палац Радзівілаў у Нясвіжы. Канец 16—18 стст. Выгляд з боку двара. І яшчэ езуіцкі касцёл у Гародні. Выгляд з паўднёвага захаду. 1677 год.

А, можа, я вёз вось гэтую таміну? Том другі, кніга другая. Мастацтва сярэдніх стагоддзяў. Мастацтва Аравіі, Сірыі, Палесціны, Ірака, Егіпта, Туніса, Алжыра, Марока, Ірана, Індыі, Цэйлона, Інданезіі. Шэдэўры Кітая, Японіі, Камбоджы, Лаоса.

«Падзішах на слане». Мініяцюра з рукапісу «Акбар — наме». 16 стагоддзе.

Ся Гуй. «Горныя вяршыні ўдалечыні». 12—13 стагоддзі.

«Маджнун і Лейла ў пустыні». Мініяцюра з рукапісу Хасрова Дзехляві. 15—16 стагоддзі.

Хань Хуан. «Сад літаратуры». Жывапіс на шоўку.

«Разная лодка з выяваю продка» (Новая Зеландыя), вёслы (Маланезія), выява жывёлы, жывапіс на кары (Аўстралія), галава царыцы (Бенін), малюнак палявання (наскальны жывапіс бушменаў), пагада Якусідзі (Японія).

Не, мусіць, усё-ткі з Далёкага Усходу я прывёз тады вось гэты трэці том «Усеагульнай гісторыі мастацтваў». Мастацтва эпохі Адраджэння. Вялізны фаліянт на тысячу старонак: палова ілюстрацый, палова — тэксту.

Мне здаецца, менавіта з гэтай кнігі пачалася мая любоў да творчасці вялікага галандца Пітэра Брэйгеля Старшага, якога называлі Брэйгелем Мужыцкім, каб адрозніваць яго ад сыноў-мастакоў ды і пазнейшых нашчадкаў, таксама мастакоў, якія выйшлі з гэтай таленавітай сям’і.

Брэйгель нарадзіўся ў маленечкай вёсачцы Брэйгель, што ў Нідэрландах, у 1525 годзе і пражыў крыху болей за сорак гадоў. З’явіўся на свет у вёсцы і вёсцы ж аддаў свой талент.

Усе тады пісалі вяльмож, мадоннаў, негацыянтаў, багатых людзей у багатым убранні, а ён маляваў сялян у звычайных, якія ёсць, сялянскіх апратках, і паказваў, як яны жнуць і косяць, як танцуюць і спраўляюць вяселлі. Яго героі — дабрадушныя і без хітрасці, яны працуюць у ахвоту і гэтак жа шчыра адпачываюць.

Жанравыя карціны з сялянскага жыцця Брэйгеля, своеасаблівая тэматыка іх былі тады нязвычнымі ў Еўропе.

Вось ягонае «Жніво». Усё, здаецца, як і ў нас. Толькі жнуць тут чамусьці не жнеі, а жнеяры. Мужчыны. Мусіць, таму, што яны не жнуць, а косяць. А гэта ўжо цяжкая, не жаночая праца.

Роўненька, ручайкамі, пакладзена на зямлю скошанае. Яшчэ не звязанае ў снапы. А што звязана — тое ўжо ў бабках. Дзіўна, але вельмі зручна вязалі тады снапы. Не пасярод перавязвалі, а збіралі ў сноп толькі каласкі і каля самых іх вязьмом пераціскалі салому. Разумееце, як іх лёгка было малаціць! Не ўвесь сноп, а ўсяго толькі вось гэты букецік з каласкоў.

Хто яшчэ косіць, хто звязвае снапы, а хто ўжо і абедае. А адзін касар у белай сарочцы — дарэчы, усе яны ў белых сарочках! — відаць добра-такі натаміўся — рукі, ногі раскінуў і спіць сном праведніка. І ніхто яго нікуды не гоніць: ідзі есці, ідзі касіць.

Якія ж гэта Нідэрланды! То ж усё адбываецца нібыта пад маімі Зубрэвічамі. І роўненькія беражкі абкошанай нівы — такія ўжо роўненькія! — таксама нашыя.

Як і на карцінах славутага беларуса-мастака Язэпа Драздовіча. Як і каля ягоных Пунек, што на Глыбоччыне. Як і на ягоным малюнку «Вёска Стадолішча», які ў 1918 годзе тушшу і пяром напісаў мастак.

Высвятляецца, што фламандскія вёскі вельмі падобныя на нашы, беларускія. Толькі крыху болей узгорыстыя.

А «Сенакос»! Вунь тры жанчыны, апранутыя ў чысценькае, з граблямі ў руках і на плячах спяшаюцца, бягуць да сваіх пракосаў. А іншыя ўжо, бачыце, сушаць, варочаюць іх. А вунь злева — мужчыны ўскідваюць на воз ужо сухое сена. Высока на возе — таптун: ён заюшана парадчыць там пададзенае. Нічога сабе атрымаўся вазок — кругленькі, роўненькі, акуратненькі. Парка коней, сагнуўшы галовы, ядуць кінутую перад імі траву. Жанчыны аграбаюць ля воза.

А вось «Вяртанне статку». Гоняць дадому кароў. Каля малюнка, гледзячы на яго, так і хочацца цытаваць верш нашага паэта Анатоля Вярцінскага «Статак вяртаецца з поля».

Статак вяртаецца з поля.

У цішыні вечаровай

бягуць авечкі і козы,

спаважна ідуць каровы.

Статак вяртаецца з поля.

Што трэба вёсцы болей?

Вёска святкуе падзею,

выйшла ўся насустрач —

ад гаспадынь руплівых

да дзетвары шустрай.

Бляюць авечкі і козы,

ціха мычаць каровы.

Людзі ўздоўж пасталі,

як каравул ганаровы.

Людзі рады жывёле.

Ціха каровы рыкаюць,

знаюць, што іх сустракаюць,

рады, што іх чакаюць.

Верш хочацца цытаваць увесь, цалкам. Дарэчы, цытату гэтую я бяру з томіка ў «Бібліятэцы беларускай паэзіі», які мне ў 1973 г. падараваў і падпісаў Анатоль: «Дарагі Янка, гэта добра, што ідзем разам з вясны ў лета. і хай шуміць славянскае веча!»

А «Сялянскае вяселле» Брэйгеля Мужыцкага! Вялікае застолле. Аднак маладых нідзе не відно. На пярэднім плане толькі два ежаносцы з нейкім вялікім, наспех збітым з дошак паддонам, на якім стравы ў місачках, ды, побач з разносчыкамі закусак, яшчэ, мусіць, віначэрп, чашнік, які пералівае віно з большага гляка ў меншы збанок, і малое, што амаль прысланілася да парожніх ужо ад хмельных напіткаў гарлачоў і есць нейкі блін ці праснак. І яшчэ на пярэднім плане дудары! Ага, дудары!

А «Сялянскі танец»! Уся вёска на вуліцы. Усе скачуць. Хто шчыра падымае ногі, хто ўжо круціць дзяўчыну, хто яшчэ бяжыць да танца, а хто ўжо вунь, зірніце, і цалуецца. І зноў жа на пярэднім плане — дудар!

Дудар? Дуда? Гэты, здавалася мне, такі ўжо наш, беларускі музычны народны інструмент — скураны мяшок, з устаўленымі ў яго трубкамі ды соскаю, які ціскаецца рукамі, — і Фламандыя, Нідэрланды? Ага, і Галандыя таксама! І ў Шатландыі, як і ў нас, дуда — асноўны нацыянальны інструмент. Ён, аказваецца, свой амаль усяму свету! Толькі ўсюды па-рознаму называецца: у рускіх гэта валынка, у балгар — гайда, у палякаў — каза, у чувашоў — сарнай.

Ага, «Сялянскі танец» Брэйгеля — гэта танец рухаў, а не людзей. Усё струменіцца, хвалюецца, імчыцца. Зірніце, на ўсёй карціне не знойдзеце ніводнага падобнага руху.

«Гледзішча ж у цэлым нараджаецца з сувязі ўсіх рухаў у асаблівым, часавым, парадку, калі рухі ідуць адзін за адным, — піша венгерская даследчыца творчасці Брэйгеля Ева Селяшы — паднятая нага жанчыны, што знаходзіцца справа, нібы заканчвае свой рух у руху нагі партнёра, якая ўжо топае аб зямлю». Здорава! Якое тонкае назіранне!

А «Танец на вяселлі»! Столькі людзей! І такі віхор закручаны з іх, гэтых людзей!

О, як жа шчыльна ўвесь свет Пітэра Брэйгеля заселены людзьмі! Асабліва гэта відаць і ў ягонай карціне «Вавілонская вежа».

Вавілонская вежа — гэта нават не вежа. Гэта — горад. Вялікі, як цяпер бы сказалі, мегаполіс. І нават не горад гэта, а цэлая краіна. Не, не, не — і не краіна гэта, а ўся зямля. Так бы мовіць: зямля на зямлі. Зямля, у якую хацелі, пэўна, ператварыць усю зямлю стваральнікі гэтай недасяжнай у вышынях вежы.

Вежа прыгнятае ўвесь навакольны пейзаж, выціскае вакол сябе ўсё жывое, — нават паветра. Яна ўжо засланяе сабою ўсе далягляды. А вежа ж яшчэ толькі будуецца!

Бессэнсоўная маса, якая недарэчна прарастае ў воблакі, выклікае трывогу. Спачатку, з першага погляду гэтая будова здаецца нам зусім парожняю, нежылою. А потым, калі пачынаеш разглядаць яе фрагментамі, бачыш, як жа яна, вежа-страшыдлішча, перанаселена! І як менавіта яна ператварае людзей, тых, хто працуе на ёй, стараецца, увіхаецца, шчыруе, быццам бы ў мурашак, а сама сябе — усяго толькі ў вялізны мурашнік.

Вось вуліца. Яна ўся ў двухколках. Яны некуды едуць, нешта вязуць. Раз, два, тры. пяць. Аж пяць калёс!

Вось яшчэ нейкая вуліца. Ідзе ўгору. Ад яе, таксама ўверх, усходцы, ужо выдзеўбаныя ў створанай скале. Прыступкі да ячэек — акон, дзвярэй, уваходаў.

Вось ярусы, у якіх працуюць людзі. У новых, пачатых ячэях, прыслоненыя да сцен лесвіцы, на якіх — будаўнікі: яны ці то ўздымаюцца наверх, ці то, наадварот, спускаюцца ўніз. А вось тут з ніжняга яруса падымаюць, цягнуць наверх, здаецца, двухколку, вельмі ж падобную на якуюсьці гармату — яна, адчуваецца, цяжкаяцяжкая.

Зноў зірнуў на гэтаю змрочную збудовіну цалкам — Вавілонскую вежу. Халодная і мёртвая будыніна. І зноў жа — здаецца, бязлюдная. Нідзе няма ані чалавека. Хоць бы адзін — на развод, для прыліку. Нават ведаючы ужо, што яна — перанаселеная, анікога не бачу.

Вось што значыць іншы маштаб погляду.

Не, несумненна, якраз вось гэты том «Усеагульнай гісторыі мастацтва» я цягнуў тады з Уладзівастока!

Успомнілася, што тады, калі, вяртаючыся, у цягніку, у сваім купэ, мы з Уладзімірам Дамашэвічам разглядалі гэтую кнігу, якая папоўніць маю бібліятэку, Уладзімір Максімавіч, захапляючыся «Жнівом» ды «Сенакосам», здаецца, таксама здзіўляўся:

— Глядзі ты, як у нас усё роўна.

Значыць, усё ж трэці том «Усеагульнай гісторыі мастацтва» я прывёз аж з Далёкага Усходу. Той, на супервокладцы якога — нязвычны, не падобны ні да якога іншага партрэт Евы, створаны вялікім Мікеланджэла як фрагмент фрэскі «Грэхападзенне» з распісанага ім плафона Сіксцінскай капэлы ў Ватыкане.

Не, няхай «Усеагульная гісторыя мастацтваў» таксама пастаіць пакуль на маіх кніжных паліцах.

5

А за «Несвоечасовыя думкі» Максіма Горкага я ўступіў аднаму прайдзісвету сваю мэблевую чаргу на сценку «Кандыдат», якіх тады было не дастаць.

Кніга чыталася да мяне, у ёй ужо былі адкрэслены некаторыя абзацы. Да прыкладу, вось гэты:

«Вельмі верагодна, што мае думкі «наіўныя», я ўжо гаварыў, што лічу сябе дрэнным публіцыстам, але ўсё-ткі з упартасцю, вартай, можа быць, лепшага скарыстання, «я буду прадаўжаць сваю лінію», не бянтэжачыся ад таго, што «глас» мой застаецца «гласом вопиющего в пустыне», на жаль! — не бязлюднай.

З кніжнага рынку амаль зусім знікла добрая, сумленная кніга — найлепшы сродак асветы. Чаму знікла, — пра гэта іншым разам. Няма талковай, аб’ектыўнапавучальнай кнігі, і распладзілася мноства газет, якія з дня ў дзень вучаць людзей варожасці і нянавісці адно да аднаго, паклёпнічаюць, кешкаюцца ў падлейшым брудзе, равуць і скрыгочуць зубамі, нібыта працуючы над вырашэннем пытання пра тое, хто вінаваты ў разрусе Расіі?..

Счапіўшыся адна з адной, газеты качаюцца па вуліцах клубком ядавітых змей, атручаючы і палохаючы абывацеля злосным шыпеннем сваім, вучачы яго «свабодзе слова» — дакладней кажучы, волі перакручвання праўды, волі паклёпу.

Вольнае, свабоднае слова паступова робіцца непрыстойным словам.

Якая атрута цячэ і пырскае са старонак той паганай паперы, на якой друкуюць газеты!»

І гэта «Несвоечасовыя думкі»?! Нішто сабе — «несвоечасовыя»! Своечасовыя! Ды яшчэ і як да часу! Яны нібыта сёння напісаны. Ці, можа, толькі ўчора.

Ды гары ён гарам, той «Кандыдат»! А гэта ж кніга!

«І я асабліва падазрона, асабліва недаверліва адношуся да рускага чалавека ва ўладзе, — нядаўні раб, ён робіцца самым разбэшчаным дэспатам, як толькі набывае магчымасць быць уладаром блізкага свайго».

Ну, ведаеце, такое. Адным словам, незнаёмы Горкі!

Мы ж ведалі М. Горкага-публіцыста ў асноўным па ягоным нарысе «Ул. І. Ленін». Памятаеце:

«Быў ён просты і непасрэдны, як і ўсё, што гаварылася пра яго».

«Ленін, знешне, увесь у словах, як рыба ў лусцэ».

І з пісьма Леніна Горкаму:

«А ў вас крывахарканне і Вы не едзеце!!! Гэта ж і напраўду і бессаромна, і нерацыянальна.

У Еўропе, у харошай санаторыі будзеце і лячыцца і ўдвая болей справу рабіць. Далібог. А ў нас — ні лячэння, ні справы — адна мітусня. Марная мітусня. Едзьце, вылечыцеся. Не ўпарціцеся, прашу Вас!»

Ну і, зразумела, вядомае ўсім яго, Леніна, выказванне пра Льва Мікалаевіча Талстога:

«— Якая глыба, га? Які мацёры чалавечышча! Вось гэта, бацюхна, мастак. І ведаеце, што яшчэ ўражвае? Да гэтага графа сапраўднага мужыка ў літаратуры не было.

Потым, гледзячы на мяне прыжмуранымі вочкамі, спытаўся:

— Каго ў Еўропе можна паставіць побач з ім?

Сам сабе адказаў:

— Няма каго.

І, паціраючы рукі, засмяяўся, задаволены».

Нават Франц Кафка, гэты экспрэсіяніст, экзістэнцыяліст, мадэрніст, майстар абсурду, які парваў з рэалістычнымі традыцыямі, у сваіх гутарках з Густавам Яноўхам, маладым пражанінам, што хадзіў за ім ценем і ўсё запісваў (гэта стала потым кнігаю «Размовы з Кафкам») прызнаваўся ў сваёй сімпатыі да Леніна і да Горкага і здзіўляўся, як цікава піша Горкі свае ўспаміны.

Прачытаўшы чэшскі пераклад згадак Максіма Горкага пра Льва Талстога, Кафка сказаў:

— Дзіўна, як Горкі малюе характэрныя рысы чалавека, не даючы сваёй ацэнкі. Я хацеў бы прачытаць яго заметкі пра Леніна.

— А хіба Горкі ўжо надрукаваў успаміны пра Леніна, — спытаўся Яноўх.

— Не, ён гэтага яшчэ не зрабіў. Але я думаю, што ён калі-небудзь абавязкова іх апублікуе. Ленін сябруе з Горкім. А Максім Горкі бачыць і ўсё адчувае пяром. Гэта відно па нататках аб Талстым. Пяро не інструмент, а орган пісьменніка.

Кафка прадбачыў, што Горкі абавязкова напіша свае ўспаміны пра Леніна!

Нарыс пра Леніна адкрывае кнігу М. Горкага «Партрэты» ў ЖЗЛ. Вялікі басяк, грузчык, пекар, дворнік, і славуты пралетарскі пісьменнік Аляксей Максімавіч Пешкаў расказвае ў ёй, успамінае, згадвае, знаходзячы кожнаму, пра каго піша, свой штрышок, сваё бачанне яго жыцця і творчасці, пра тых, каго ведаў і з кім быў знаёмы ды сябраваў: Чэхаў, Стасаў, Кацюбінскі, Леў Талстой, Леанід Андрэеў, Сава Марозаў, Сяргей Ясенін, Іван Паўлаў ды Іван Вальноў. Вось, да прыкладу, што ён піша пра Вальнова:

«Іван Ягоравіч Уладзіміраў — Іван Вальноў, селянін, вясковы настаўнік — з’явіўся на востраве Капры ў 1909 ці 1910 годзе. Да гэтага ён жыў недзе каля Генуі, здаецца, у Каві-дзі-Лаванья, а туды прыехаў з сібірскай ссылкі. Сасланы быў як член партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў, арганізатар аграрнага руху ў

Малаархангельскім павеце Арлоўскай губерні, — да ссылкі сядзеў некалькі месяцаў у славутым садычнай жорсткасцю Арлоўскім «цэнтрале», катаржнай турме. Там турэмныя наглядчыкі некалькі разоў збівалі яго, а аднойчы, збіўшы да страты прытомнасці і кінуўшы ў карцар, аблілі салёнаю вадою; раствор гэты раз’еў сінякі і раны, пакінуўшы на скуры глыбокія рубцы».

Ссылку Вальноў адбываў у глухім сібірскім сяле. Ён працаваў батраком у заможных сялян, заслужыў іх павагу, і яны — па сваёй волі! — арганізавалі яму ўцёкі. Пра гэтыя ўцёкі расказвае ўжо сам Вальноў:

«Мужыкі там былі — добрыя, пісьменныя, я даволі шчыльна ўкрапіўся ў іх жыццё, працаваў, прапагандаваў і пра ўцёкі — не думаў. Але неяк уночы прыходзяць двое — і ўсцешылі: «Прыехаў ураднік з паперай, кажа, што цябе патрабуюць назад, у Расію, там яшчэ нешта адкрылася за табою, і табе, за грахі, дадаць трэба. А мы цябе лічым чалавекам харошым, дык ты ўцякай! Урадніка напаілі, спіць, прачнецца — яшчэ напоім. Пра цябе яму сказана, што ты на паляванне ўчора пайшоў. Конь — запрэжаны, вось ён адвязе цябе; даедзеш да сваіх». Я ўцяміў, што началь­ства дарэмна ў Маскву не пакліча, а калі запатрабавала — значыць, ці катаргай пачастуе, ці павесіць. Вешалка мне пагражала; я быў арганізатарам баявой дружыны, удзельнічаў у эксах; атрымліваючы на поўдні літаратуру з Грэцыі, быў высачаны шпіёнамі, давялося страляць, аднаго, здаецца, укакошыў. Увогуле павесіць мяне было за што, ну і — акрамя таго — шыя ёсць. Расцалаваўся з прыяцелямі і — гайда! Ціхенька, чарапахай, прапоўз па Расіі; патаўхаўся сям-там за мяжою, вось — кінула сюды».

А калі ў яго спыталіся, ці спадабалася Еўропа, ён адказаў асцярожна:

«А не ведаю яшчэ! Страката вельмі ў вачах, і таўпёж у галаве. Ну, ведаеце, адразу бачыш: тут пабудавана, назапашана болей, чым у нас. Зямлю песцяць — цудоўна».

Ладны том твораў Івана Вальнова са шчырым подпісам яшчэ ў студэнцкія гады падараваў мне аднакурснік па журфаку Ваня Старавойтаў. Той Ваня, асобу якога мы абмяркоўвалі потым на камсамольскім сходзе, — ён хацеў паступіць у партыю, а мы чамусьці задумаліся ў тым, ці апраўдае ён як член КПСС гэтае наша вялікае давер’е. Потым Ваня працаваў недзе ў разведцы ў Скандынавіі, потым у Міністэрстве замежных спраў Савецкага Саюза, затым, пенсіянерам ужо, як кіраўнік дэлегацыі прывозіў у Беларусь, у Брэст, вялікую групу ветэранаў Міністэрства замежных спраў СССР. Першаму ён пазваніў мне. Ды сустрэцца тады нам, аднакурснікам, — час, час абмежаваны! — так і не ўдалося.

Аднак вернемся зноў да Максіма Горкага, да яго «Партрэтаў».

Гэта кніга выйшла ў серыі «ЖЗЛ» у 1963 годзе. Акурат да яе трыццацігоддзя. Значыць, серыя ўжо актыўна і напорыста працавала аж трыццаць гадоў. Парадкавы нумар «Партрэтаў» — 358. Значыць, трыста пяцьдзесят восем кніг пра славутых людзей свету ужо трымалі ў руках і мелі ў сваіх бібліятэках мільёны ўдзячных чытачоў!

«Жыццё славутых людзей» — гэтая ідэя поўнасцю належыць Максіму Горкаму. Ён, здаецца, і нарадзіўся з ёю, і пражыў, шануючы яе, усё сваё жыццё.

Максім Горкі задумаў, выпеставаў і разам са сваімі памочнікамі ды прадаўжальнікамі ажыццявіў гэтае цікавае і вельмі патрэбнае для моладзі выданне.

Ён пра гэтую серыю думаў, мусіць, заўсёды.

Яшчэ ў 1916 годзе Максім Горкі звяртаецца з пісьмом да Герберта Уэлса:

«Я прашу вас, Уэлс, напісаць кнігу для дзяцей пра Эдысана, пра яго жыццё і працы. Вы разумееце, як неабходна кніга, якая вучыць любіць навуку і працу».

І тады ж ён угаворвае Рамэна Ралана:

«Вельмі прашу Вас напісаць біяграфію Бетховена для дзяцей. Фрыціёф Нансен дае «Жыццё Хрыстафора Калумба» і г. д.»

Праз некалькі месяцаў Аляксей Максімавіч адсылае пісьмо К. А. Ціміразеву:

«...Я прашу вас, ці не возьмеце Вы на сябе працу скласці біяграфію Дарвіна».

Тады, на вялікі жаль, гэтыя высакародныя задумы не ажыццявіліся. Аднак біяграфіі і Эдысана, і Бетховена, і Дарвіна ўсё ж выйшлі. Толькі крыху пазней — ужо, як кажуць, за савецкім часам. У серыі «Жыццё славутых людзей».

А першая кніга ў «ЖЗЛ» — «Дантэ» А. Джывілегава — пабачыла свет у 1933 годзе.

Горкага ў юнацтве я любіў. Збіраў усё, што датычылася яго сувязяў з Беларуссю, з беларускай літаратурай. А такіх стасункаў, на мой погляд, было нямала.

Найперш — сяброўскія сувязі з абодвума нашымі Багдановічамі — бацькам, Адамам Ягоравічам, і сынам, Максімам Адамавічам.

Вось як пра гэта расказвае Ніна Барысаўна Ватацы, былы галоўны бібліёграф Дзяржаўнай бібліятэкі БССР, у сваёй кнізе «Шляхі», якую яна шчыра падпісала маёй жонцы: «Дарагой Раісе Фёдараўне Сіпаковай на добры ўспамін аб сумеснай рабоце, клопатах і хваляваннях». Дарэчы, Раіса Фёдараўна, якая доўгі час працавала ў нашай галоўнай бібліятэцы загадчыкам сектара, з’яўляецца і сааўтарам-складальнікам рэкамендацыйнага бібліяграфічнага даведніка «Беларуская літаратура», выдадзенага ў Маскве ўсесаюзнай «Кніжнай палатай» пад грыфам Дзяржаўнай ордэна Леніна бібліятэкі СССР імя Ул. І. Леніна».

Дык вось Ватацы піша:

«У 1896 г. сям’я Багдановічаў пераязджае ў Ніжні Ноўгарад. Тут Адам Ягоравіч знаёміцца з Аляксеем Максімавічам Горкім. З гэтага часу і пачалася іх дружба, пра якую так цёпла пісаў Адам Ягоравіч у сваіх успамінах пра Горкага.

Праз тры гады сем’і іх парадніліся. У 1899 г. АдамЯгоравіч ажаніўся з роднай сястрой жонкі Горкага — Аляксандрай Паўлаўнай Волжынай. Ёсць сямейнае фота тых гадоў. Стаяць Аляксей Максімавіч і Адам Ягоравіч, на пярэднім плане — сёстры Волжыны — Кацярына Паўлаўна Пешкава з маленькім сынам Максімам і Аляксандра Паўлаўна Багдановіч.

Па сведчанні самога Адама Ягоравіча, Аляксандра Паўлаўна была добрай маці ягоным дзецям. Ды спакой і шчасце ў сям’і Багдановічаў былі кароткімі. Нарадзіўшы сына, Аляксандра Паўлаўна памерла ад родаў. Сына яе назвалі Аляксандрам, выхоўваць яго ўзялі да сябе Кацярына Паўлаўна і Аляксей Максімавіч. Але пражыў Шурык нядоўга. Ён памёр ад дызентэрыі, калі яму было 5 гадоў».

М. Горкі пісаў пра А. Багдановіча: «Прыязджаў святлейшы князь, і Адам меў трыумф. Князь дзякаваў яму за парадак раней за ўпраўляючага (банка) і пры ўпраўляючым».

І самому Адаму: «Заўсёды мяне вабіла нястрымнасць энергіі Вашай, і — разумееце — рады я ведаць, што гэтая энергія не згасла».

Сам А. Багдановіч напісаў свае ўспаміны пра Горкага «З жыцця Аляксея Максімавіча Пешкава». Надрукаваў іх у кнізе «М. Горкі на Радзіме». Іх правілі, падкарацілі. Ён абураецца: «Гэта чорт ведае што! Што яны там зрабілі з маім рукапісам?» Але ўспаміны ўсё роўна хваляць — у «Літаратурным аглядзе», да прыкладу: «Яны напісаны жыва, выразна, акрэслены ў іх вобраз Горкага канкрэтны і дынамічны».

А гэты — лае. І хто б вы думалі? Плехаў! Адзіны з сяброў, што застаўся.

Той Плехаў, «які абавязаны мне, — скардзіцца Адам Ягоравіч, — усёй сваёй кар’ерай», піша: «Палавіну прачытаў уважліва, астатняе толькі прагледзеў: надакучыла, брыдка стала. Дзіцячыя думкі, усё вельмі павярхоўна, а галоўнае — брахня і самаўсхваленне, самарэклама».

«Ну, ведаеш, — скардзіцца Адам Ягоравіч, — усяму ёсць межы, але вінаваціць чалавека ў хлусні і карыслівых мэтах за кошт папулярнасці свайго старога друга — гэта ўжо занадта». І апраўдваецца:

«Пры тым я ж пісаў пра тое, што рабілася на вачах Кацярыны Паўлаўны Пешкавай, якая ўсё гэта чытала ў рукапісе і ніякіх заўваг і правак не зрабіла».

І яшчэ за адно Адам Ягоравіч, хоць і з лёгкім сумам, але ўсё ж сердаваў, гневаўся.

Ён — вядомы беларускі этнограф і фалькларыст, мовазнавец, навуковец, займаецца навуковай і літаратурнай дзейнасцю, друкуецца ў выданнях Акадэміі навук. Ён напісаў і выдаў навуковыя кнігі «Пра паншчыну», «Перажыткі старажытнага светасузірання ў беларусаў», двухтомнік «Мова зямлі. Утварэнне моварачных імёнаў і тых, што ад іх паходзяць».

Ён зрабіў шмат запісаў беларускага фальклору. Частка іх надрукавана ў «Матэрыялах для вывучэння быту і мовы рускага насельніцтва Паўночна-Заходняга краю» Паўла Шэйна. У рукапісах засталіся яго працы — двухтомнік «Этнічны склад народаў славянскіх і рускіх» і «Этнічны склад беларускага народа».

Праўда ж, уражвае?

Вось кніга з маёй бібліятэкі — факсімільнае выданне навуковай працы Адама Багдановіча «Пережитки древняго міросозерцанія у белоруссовъ. Этнограграфический очеркъ А. Е. Богдановича. Гродна. Губернская Типография. 1895». Кніга, якую я вельмі шаную. Кніга, якую, падараваную яму, чытаў Максім Горкі і на якой зрабіў каля трыццаці адзнак.

Вось толькі кароткі прадметны паказальнік яе:

Аўлассе — конскае свята. Вампіры. Вялікадні (пасха). Веснянкі — песні. Вір — месцазнаходжанне вадзяніка. Сустрэча з ваўком, зайцам, з папом, з поўнымі вёдрамі. Ведзьмы-кароўніцы. Дзяды. Змей-грашаносец. Калыханне парожняй люлькі. Калядоўшчыкі. Куцця. Русалкі. Суроцы. Тлумачэнне сноў. Хатнік. Чараўнікі. Шопты (загаворы). Шчодрык. Юр’ева раса і інш.

Без цытавання гэтай кнігі і да сёння не абыходзіцца ніводнае сур’ёзнае даследаванне беларускага фальклору.

Працытуем і мы:

«Нельга размаўляць цераз парог ці праз акно: гэта да сваркі.

Нельга спаць перад заходам сонца: захварэеш на ліхаманку.

Нельга класці нож вастрыём угору: будзе непрыемнасць.

Нельга наступаць на саломенкі, якія ляжаць крыж на крыж: можа забалець нага».

І вось такія «перажыткі» непрыхільна асуджае Адам Багдановіч:

«Мы выбіралі з іх самае тыповае і найбольш распаўсюджанае ці, на нашу думку, каштоўнае для навукі. Аднак і з прыведзенага дастаткова відно, якой густой сеткаю прымхаў і забабонаў аблытаны розум беларуса, як зацемнена яго мысленне параджэннямі першабытнага мораку і як неабходна святло навукі, святло сапраўднага пазнання, каб рассеяць усе гэтыя прывіды, усё гэта царства цемры...»

І ты ўжо, дарагі мой чытач, можа, як і я, не з усім тым згаджаешся, пра што піша шаноўны Адам Ягоравіч, а з нечым, магчыма, хочацца нам з табою і паспрачацца з ім. Г эта наконт «царства цемры»...

У сваёй дабротнай прадмове да гэтага факсімільнага выдання Алесь Бельскі слушна гаворыць:

«Безумоўна, у сучаснага чытача Уводзіны да яе (да гэтай кнігі) могуць выклікаць супярэчлівае пачуццё. Тут аўтар выступае з пазіцый адукаванага на расійскі манер тутэйшага інтэлігента, які з кніжак ідэалістычна ўспрымаў культуру рускага народа, спрабуючы быць, на ягоную думку, падкрэслена аб’ектыўным да духоўнага жыцця беларусаў».

«БелСЭ» у артыкуле пра Адама Ягоравіча піша: «Багдановіч Адам (Адольф) Ягоравіч (20.3.1862, м. Халопенічы Мінскай губ. — 16.4. 1940), беларускі этнограф і фалькларыст, мовазнавец, бацька М. Багдановіча. З сям’і былога прыгоннага».

«Бацька Максіма Багдановіча». І ўсяго толькі? Ён, аўтар столькіх навуковых прац, і адно — «бацька»? Вось што ён з гэтага выпадку гаворыць. Цытую Н. Б. Ватацы, якая ў сваю чаргу цытуе Адама Ягоравіча — так бы мовіць, цытата ў цытаце:

«У тым пісьме ў Вільню ад 1939 года ён з лёгкім сумам скажа: «... бацька паэта» (мой тытул у Беларусі)».

Гэта быў той выпадак, калі сын узвысіўся над бацькам. І бацька, які спачатку не ўспрымаў усур’ёз літаратурных захапленняў сына, не зразумеў гэтага! А што тут, скажыце, дрэннае: «бацька славутага паэта»?

Аднак я адназначна перакананы, што, калі б не было бацькі, Адама Ягоравіча, калі б не было захаплення яго беларускім фальклорам і міфалогіяй, калі б не было вялікай бацькавай бібліятэкі, дзе любіў праводзіць час сын, не было б Максімавых перакладаў з Авідзія, Шылера, Гейнэ, Верлена, Вярхарна, Святагора, Пушкіна, Майкава, а таксама, мусіць, у беларускай літаратуры так і не з’явіўся б такі шэдэўр, якім з’яўляецца першая — і класічная! — кніга Максіма Багдановіча «Вянок», што выйшла ў 1913 годзе ў Вільні і надрукавана ў «друкарні пана Марціна Кухты».

Мая бібліятэка ганарыцца, што ў яе ёсць і факсімільнае выданне «Вянка» Максіма Багдановіча.

А Адам Ягоравіч, мусіць, хацеў, каб усё было наадварот — каб нашы энцыклапедыі пісалі «Максім Багдановіч — сын А. Я. Багдановіча».

Праблема: бацькі і дзеці.

Аднак вернемся зноў да Максіма Горкага.

Значыць, ён любіў Беларусь і паважаў беларусаў.

Гэта ж ён у Расіі заўважыў зусім невядомых яшчэ Янку Купалу і Якуба Коласа і шчыра падтрымаў іх: «У Беларусі ёсць два паэты: Якуб Колас і Янка Купала — цікавыя хлопцы. Пішуць проста, так ласкава, сумна, шчыра. Нашым бы крыху гэтых якасцей».

Пераклаў на рускую мову купалаўскі верш «А хто там ідзе», які называў гімнам беларусаў. Дарэчы, і ў кнізе «А хто там ідзе» на мовах свету (восемдзесят тры мовы! Падарункавае выданне!) гэты верш на рускай мове друкуецца ў перакладзе Максіма Горкага.

Дайце веры, Горкі быў падпісчыкам і чытачом першай беларускай газеты «Наша ніва»! Глыбока ведаў беларускі фальклор. Высока цаніў паэму «Адвечная песня» Купалы і яшчэ ў 1911 годзе прапанаваў перакласці яе на рускую мову. А потым на рукапісе Купалавага верша «Лён», які праспяваўся ў Ляўках, Аляксей Максімавіч напісаў: «Славно!»

Затым «вялікага пралетарскага пісьменніка» Беларусь цёпла сустракала, калі ён вяртаўся ў СССР з Італіі, на станцыі Негарэлае, што на той час была ў Савецкім Саюзе памежнаю. Сярод тых, хто сустракаў, былі і беларускія пісьменнікі Я. Купала, Ц. Гартны, А. Александровіч, К. Крапіва, П. Галавач і інш.

Затым пачынальнік савецкай літаратуры падчас першагу з’езда савецкіх пісьменнікаў, які Горкі і арганізоўваў, і праводзіў, запрасіў да сябе вялікую групу беларускіх пісьменнікаў, дэлегатаў з’езда, сярод якіх былі Я. Купала, Я. Колас, М. Лынькоў, П. Галавач, А. Александровіч, І. Харык, М. Клімковіч.Вядома ж, я любіў, як і ўсе тады, рэалістычныя апавяданні Горкага «Чалкаш», «Дзед Архіп і Лявонка», «Два басякі», «Па дарозе». А «дзедка» — так зваў Горкага ўнук — больш за ўсё цаніў сваё «Нараджэнне чалавека». Памятаеце, як лірычны герой — сам аўтар — прымае выпадковыя роды ў стэпе, у выпадковай жанчыны. Тады гэтыя і іншыя творы Горкага вывучаліся ў школе.

Захапляўся ягонай трылогіяй: «Дзяцінства», «У людзях», «Мае ўніверсітэты». Раздумваў над яго раманамі: «А был ли мальчик?». А «Песня пра буравесніка»! А ягоныя п’есы! «На дне»! Сацін, які абараняе чалавека ў чалавеку.

Аднак больш за ўсё мяне ўзрушыла, усхвалявала апавяданне Аляксея Максімавіча «Страсці-мардасці?».

Хвалілі яго ўсе. Сам Горкі гэтае апавяданне лічыў сваёй творчай удачаю.

Дзе ж гэта мой шаснаццацітомны, аганькоўскі, Збор твораў Максіма Горкага? Што, ужо збіраешся спакаваць яго ў скрынку? А ў якім жа гэта томе «Страсці-мардасці?»? Ага, вось ён.

Памятаю першае ўражанне ад яго: геніяльна! Забываешся пра ўсё на свеце і толькі сочыш за шчырымі перажываннямі трох асоб, якія дзейнічаюць тут.

П’яная жанчына пялёхаецца ў лужы. Крычыць, спявае, лаецца. Мужчына, які праходзіць побач, хоча завесці яе дадому. Жанчына не даецца. Але, нарэшце, згаджаецца: «Идем, милый, я тебя приму. Я те дам утешеньице». Нейкая трушчоба, нейкі паўпадвал. Цемра — нічога не відаць. Дванаццацігадовы хлопчык ляжыць на нейкіх рызманах. «Вот какие ноги. Обе такие, с роду. Не ходят, не живут, а — так себе». «А что это в коробочках?» — «Зверильница». «Шевелиться кто-то.»— «Ага! Это поучишка там сидит, подлец!». «Таракашки. Муха. Жук». — «Бабочков и мотыльков нет у меня». «Она всегда радуется, когда мужчины в другой раз при­ходят. Вот, — любит мужчинов, шкуреха, — проста беда! Она смешная девчонка, мамка у меня. Пятнадцати лет ухитрилась — родила меня и сама не знает — как!» А ты с ней ляжешь?» — «Зачем?» — «А все ложатся». «Мамка, помой окош­ко — ничего не видно». «Мамка, вынеси меня на двор». «А то — останьтесь. Я рожу-то платком прикрою. Хочется мне за сына поблагодарить вас. я — закроюсь, а?» Яна — з праваленым носам. Але. «Я уже не заразная». Малы — як усё роўна гаспадар. З маці смяецца, пакеплівае: «Раз, пьяная, села на зверильницу мою, так столько подавила». «Жучки, тараканы, мухи разбегаются. Лови их!»

Душна! Няма чым дыхаць! Густа, моцна, буйна. Здорава і назаўсёды!

6

Каб набыць кнігу Анатоля Вінаградава «Аповесць пра братоў Тургене­вых. Асуджэнне Паганіні» (аповесць і раман у адным томе), мне давялося здаць аж 60 кілаграмаў макулатуры. Бо томік быў „макулатурны” і ў ім, на апошняй старонцы, пісалася:

«Каб захаваць лясныя багацці нашай краіны, з 1974 года арганізаваны збор макулатуры ў абмен на мастацкую літаратуру, для чаго пашыраны выпуск папулярных кніг айчынных і замежных аўтараў.

Збор і здача другаснай папяровай сыравіны — важная дзяржаўная справа. Бо 60 кг макулатуры захоўвае ад высякання адно дрэва, якое вырастае 50—80 гадоў»...

Значыць, я захаваў ад высечкі адно дрэва. На ўсёй, здавалася б, бязмежнай тэрыторыі вялізнага тады Савецкага Саюза. Адзін раз і адно дрэва. І больш гэтага ніколі не рабіў. Не здаваў ніякай макулатуры!

Бо што такое макулатура? Гэта старыя кнігі. А кніга ж, чым больш яна старэе, тым большай робіцца яе каштоўнасць. Яна, старэючы, становіцца рарытэтам. Рарытэтам! А не макулатурай.

Да таго, як упершыню сабраў макулатуру, пра Нікало Паганіні я многае ведаў. На той час, за два гады да выхаду кнігі Вінаградава, я меў ужо біяграфію гэтага выдатнага італьянскага скрыпача і кампазітара, віртуоза і Майстра, напісаную Марыя Цібальдзі-К’еза.

Ведаў, што, калі зласліўцы абрывалі струны на ягонай скрыпцы, вялікі маг музыкі мог іграць і на адной ацалелай струне, і даваў гэтак цэлыя канцэрты, і ніводзін слухач нават не здагадваўся, што скрыпач іграе, па сутнасці, на сапсаваным інструменце, хоць ён і працы слыннага Страдзівары ці Гварнеры дэль Джэзу.

Ведаў, што некаторыя ягоныя творы, якія ён сам і запісваў, і да сёння не могуць зразумець і нават прачытаць высокакваліфікаваныя спецыялісты.

Ведаў, што ў яго было вельмі шмат каханак, прыхільніц, але яшчэ болей — хваробаў і ворагаў.

Любіў усяго яго, але найперш — капрычыо «Кампанела»: як толькі даходзілі да мяне знаёмыя, нібыта напраўду жывыя, гукі, я адкладваў убок усё і, як зачараваны, — у каторы раз! — слухаў гэты шэдэўр. І мне заўсёды здавалася, што так апантана іграць чалавек не можа! Так можа выкарыстоўваць скрыпку, калі слухачу здаецца, што скрыпка тая жывая, што ў яе ёсць душа і што гэта менавіта яна, а не

Заканчэнне. Пачатак у № 1, 2 г. г.музыкант, гаворыць, — не, так можа іграць толькі чалавек выключны, фенаменальны, незямны.

Дзіўна, аднак менавіта за гэта і ўчапіліся незычліўцы Паганіні. Яны на ўсе лады пачалі крычаць, што ён, геній, звязаўся з д’яблам і што, калі цудоўна іграе ён на адной струне, яму дапамагае сам нячысцік, які, прыхінуўшыся да другой ад скрыпкі шчакі, нашэптвае яму на вуха дасканалыя, непаўторныя гукі. Ён таму і геній, што сябруе з д’яблам!

Да гэтага цкавання Майстра, на вялікі жаль, далучыліся і каталіцкія святары, якія, як звычайныя, прымітыўныя зайздроснікі, таксама асуджалі яго за сувязь з д’яблам. «Не можа чалавек стварыць такога! — былі катэгарычныя яны. — Гэта вышэй за чалавечыя магчымасці!»

А ўзнімацца за свае магчымасці — чалавеку не дадзена: нельга!

Так геніяльнасць чалавека ўступіла ў супярэчнасць з самім жыццём. Здавалася б, выключнасць павінна была дапамагаць Паганіні жыць, ствараць і радавацца жыццю, а яна наадварот блыталася пад нагамі і толькі шкодзіла, мазоліла ўсім вочы.

Яго геніяльнасць была яму ворагам! Яна замінала Паганіні жыць пры жыцці і яшчэ больш пачала перашкаджаць яму пасля смерці.

Чаму ж пасля жэзээлаўскай кнігі «Паганіні», напісанай італьянцам Марыя Цібальдзі-К’еза, мне так захацелася мець яшчэ і біяграфію слыннага скрыпача, створаную Анатолем Вінаградавым? А таму, што ў анатацыі да к’езаўскага выдання было напісана, што кніга друкуецца ў скарочаным выглядзе, а мне вельмі хацелася ведаць пра гэтага віртуоза як найболей і як найпаўней.

Таму, што на той час прачытаў ужо гісторыка-біяграфічную кнігу Вінагарадава «Три цвета времени» пра жыццё і творчасць Стэндаля, і яна, белетрызаваная, мне вельмі спадабалася.

Анатолій Карнелевіч, сын настаўніка, дырэктар Румянцаўскага музея ў Маскве, а потым — дырэктар Дзяржаўнай бібліятэкі СССР, быў выдатным біёграфам. Ён пісаў і навукова, і займальна. Яго цікава было чытаць!

Па чытэльнасці ён быў падобны да француза Андрэ Маруа. Дарэчы, як і той — да Анатолія Вінаградава.

Яны — амаль аднагодкі. Свае славутыя біяграфіі пісалі прыкладна ў адзін і той жа час: «Асуджэнне Паганіні» Вінаградаў закончыў у 1936 годзе. У тым жа годзе ў перакладзе на рускую мову выходзіць толькі што створаны раман Маруа «Байран».

Таму і немагчыма нам сказаць, хто з іх і ў каго вучыўся...

Слава, сусветная слава цяжкаю хваляю накрывала генія. Паганіні гастраліруе па Еўропе. Рым, Вена, Прага, Дрэздэн, Парыж. Яго слухаюць Гёте, Шуман, Гейнэ, Крэйцар, Стэндаль, Байран. Тэатры «Ла Скала», «Сант-Агасціна». І, нарэшце, Парыж, «Гранд-опера». Грандыёзная і шыкоўная зала.

На сцэне ўдваіх — Ён і Скрыпка. А яшчэ смычок, які, не дакрануўшыся нават да струн, ужо трымае ў палоне слухачоў.

І канцэрт, і саната выконваліся ў суправаджэнні аркестра. Але трэцюю частку — варыяцыю — Паганіні выконвае сола, акампаніруючы сам сабе. За ўвесь аркестр! На скрыпцы! Ага, усяго толькі на скрыпцы. Неверагодная віртуознасць скрыпача праявілася тады ва ўсім бляску.

А калі ён санату на тэму «Вяселле Фігара» Моцарта сыграў толькі на адной, чацвёртай, струне, зала ўзарвалася і напраўду вар’яцкімі воплескамі.

Нейкая дама, нічога не разумеючы, няўпэўнена пыталася: «Як гэта — толькі на адной струне? Я ж выразна чула ўсе чатыры!» На што ёй хтосьці адказаў: «Ах, сіньёра, гэта і сапраўды неверагодна, але ж у яго манеры іграць ёсць нешта такое, ад чаго можна звар’яцець».

Эмацыянальныя падхопліваліся з месцаў, стрыманыя, седзячы, крычалі: «Чараўнік! Дзіва! Цуд! Чарадзей!»

Потым была славутая «Кампанела»...

«Зірніце, што ён робіць са звычайным кавалкам дрэва!» — дзівіліся слухачы, маючы на ўвазе яго скрыпку.

«Будзем жа радавацца, — пісалі назаўтра газеты, — што гэты чарадзей — наш сучаснік!»

А меламаны Булоні прачыталі ў сваёй газеце вось такое:

«Можа, тое толькі сон? Хто гэта істота, гэта стварэнне, якое толькі адным сваім з’яўленнем выклікае самае бурлівае захапленне? Каму належыць яно — зямлі ці небу? Ці, можа, невядомым нам сусветам?»

Чым далей усе яго хваляць, тым болей многія пазбягаюць яго, баяцца: вядзьмак!

На канцэрце маладая, узнёслая дзяўчына ўся аж свеціцца ад музыкі Паганіні, а пасля, убачыўшы Маэстра, — яна ўжо іншая, злая і незадаволеная ўсім. Яна ўжо другая! То ж трэба! Дзяўчына толькі што са слязамі на вачах захаплялася яго музыкаю і тут жа раздражнёна адварочваецца ад генія: яна, шчырая каталічка, — грэх! грэх! грэх! — заслухалася музыкаю Паганіні, які, разам з чортам, ачмурыў яе...

Нікало Паганіні ўсё гэта ведаў, бачыў і адчуваў. Вось як пра тое расказвае ён сам:

«У Вене я быў сведкам яшчэ больш дзіўнага здарэння. Што гэта, шаноўныя спадары? Кур’ёз легкавернасці, падагрэты энтузіязмам маёй ігры, ці нешта зламыснае? У Вене я іграў скрыпічныя варыяцыі пад назваю «Вядзьмаркі». Яны зрабілі незвычайнае ўражанне. Але я ўбачыў маладога чалавека з бледным тварам, з бародкаю, з гарбатым носам, з блукаючым позіркам, ненатуральна ўзбуджаным выглядам. Ён глядзеў на мяне і гучна запэўніваў суседку у тым, што ён ніколі не здзіўляецца маёй ігры, бо выразна бачыць за маёю спінаю самога чорта, які стаіць ля мяне і кіруе рухамі маіх рук і напружаннем майго смычка.

«Глядзіце, — казаў малады чалавек, — гэта незвычайнае падабенства з самім Паганіні. Чорт і Паганіні — гэта адзін і той жа твар, толькі раздвоены. Гэта двайнікі — адзін апрануты ў чорнае, другі — у чырвонае. Зірніце за спіну Паганіні, вы ўбачыце істоту ў чырвоным апрананні з рагамі, з казлінаю барадою, з выпучанай ніжняй губою, з усмешкаю і хрыпатым смехам. Яго чырвоны хвост шлёпае па чаравіках сіньёра Паганіні».

І тут жа Маэстра як не крычыць:

«Літасцівыя спадары! Пасля гэтага выпадку нават я сам як быццам не сумняваўся ў праўдзівасці гэтых слоў. І вось адсюль узнікае вялікая колькасць людзей, якія тлумачаць сакрэт майго майстэрства маім саюзам з д’ябальскай, грэшнай, зламыснай, каварнай сілаю».

Езуіты настойліва патрабуюць асвячаць ягоныя скрыпкі ў святой вадзе.

Вялікі і тонкі музыкант, Паганіні, разумее, што гэта значыць — ён шануе ўсе свае скрыпкі, ад каго б яны ні былі, і ведае, што, памочаныя ў ваду — няхай сабе і ў святую! — далікатныя інструменты набрыняюць і зробяцца ні на што не здатнымі.

І ў гневе адмаўляецца.

«Маэстра, вам неабходна памірыцца з царквою», — раяць яму зычліўцы.

Некаторыя завуць яго проста: «Д’яблаў Паганіні».

Маленькі сынок яго Ахіліна нічога не разумее. Ён пытаецца ў маці: «Чаму яны завуць бацьку праклятым?»

Маці, спявачка Антонія Б’янкі, якая гастраліравала з Паганіні і лічыла, што кампазітар павінен толькі акампаніраваць ёй, а не выражаць сябе, з-за чаго яны ўвесь час сварыліся, таксама ўжо была супраць мужа.

Яна, прававерная каталічка, сціснуўшы кулакі, наступала на Паганіні.

«Мне ўсе кажуць, — лямантавала гэтая жанчына, — што вы бязбожнік, мне сказалі, што вы карбанарый, мне сказалі, што вы не выканалі патрабаванне свяшчэнніка, які прапанаваў вам акунуць скрыпку ў святую ваду, каб даказаць несправядлівасць абвінавачванняў у тым, што ваша скрыпка пасвечана д’яблу. Вы — вораг Хрыстовай царквы!»

«Вядома ж! — закрычаў і Паганіні. — Хіба для таго чароўны Гварнеры рабіў гэту скрыпку, каб вашы паны размачылі яе ў вадзе... Ага, я сапраўды звязаны з д’яблам, ага, я сапраўды знаходжуся ў руках нячыстай сілы, але гэтая брудная сіла — папы, а д’ябал — гэта вы, сіньёра».

Прачнуўся Ахіліна, заплакаў, працягнуў ручкі да маці. Але Антонія, замест таго, каб прылашчыць сына, дала яму звонкую аплявуху. Дарэчы, яна і самога Паганіні ўжо біла па шчоках.

Антонія кінулася да гітары. Адным скокам! Сарвала футляр з петляў і ўчапілася ў скрыпку.

Ахіліна да канца дзён сваіх памятаў той малюнак: знявечаная, пашматаная скрыпка з паабрыванымі струнамі ляжыць на падлозе.

Ён сам тады зваліўся з пасцелькі. І вывіхнуў плячо. Маці нават не падышла да яго, каб падняць.

Калі бацька развёўся з Антоніяй Б’янкі, Ахілінка застаўся з ім. Паганіні гаварыў сыну:

«А ты ведаеш, яна не вартая таго, каб сумаваць па ёй. Яна ж прадала мне цябе! За грошы!»

Антонія Б’янкі ўжо была любоўніцай прэфекта, ёй трэба былі грошы, і паліцыя дапамагла ёй перанесці залатыя мяшкі са спальні мужа.

Паганіні паміраў. А святая царква ўсё хацела вярнуць Генія ў сваё лона. Антоніё Гальвані, епіскап Ніцы, прыслаў свайго вікарыя. Маўляў, святая царква, напалоханая вашым нездароўем, хочучы прынесці вам палягчэнне, прапаноўвае вам споведзь, дараванне грахоў ды святое прычасце. Аднак Паганіні, які ўжо не мог нават гаварыць, рашуча і ўпэўнена — адмоўна! — круціць галавою.

А потым у жыцці яго адбыўся яшчэ адзін нечаканы канфуз: акурат у дзень смерці да Паганіні з’явіўся прэфект паліцыі, каб выканаць прыгавор Каралеўскага суда — прывезці асуджанага Музыку ў Парыж, каб там пасадзіць яго ў турму на дзесяць гадоў...

Смерць уратавала Маэстра ад турмы.

Але і пасля смерці для спакутаванага цела Генія выпрабаванні не канчаюцца.

Абражаныя адмоваю ад прычасця святары, не дазваляюць хаваць Маэстра ў зямлю. Ніхто — нават радзіма! —не хоча прымаць да сабе мёртвага Чарадзея.

«Уночы, — піша Анатоль Вінаградаў, — труну Паганіні, па загадзе капітана невядомага карабля, перавозяць на востраў Сен-Ферэоль. Калі хто-небудзь быў у гэтым месцы Міжземнамор’я, то, высаджваючыся на маленькім адзінокім востраве, мусібыць, бачыў у пячоры, нібыта знарок зробленай над морам, месца, дзе вісела труна Паганіні».

Менавіта вісела, бо ёй нельга было нават дакранацца да зямлі.

Аднак улады ўсё ж дазналіся, што Ахіліна пахаваў бацьку на востраве.

Нікало Паганіні нарадзіўся ў Генуі, памёр у Ніцы і вось цяпер ягоная труна вісела ў гроце на ланцугах на невялічкім закінутым востраве.

Яго цела тройчы закопвалі ў зямлю і тройчы выкопвалі зноў, каб разлучыць з ёю.

Нарэшце, Папа Рымскі дазваляе сіньёру Ахіла пахаваць бацьку, аддаць яго цела роднай зямлі, змяшацца з ёю, ласкавай.

Але гэта ўжо адбылося аж праз пяцьдзесят шэсць гадоў пасля смерці Паганіні.

«Сівавалосы, жаўтатвары, велізарнага росту, слабы старэча, з апухлымі векамі і навіслымі бровамі — кавалер ордэна Святога Георгія, маркіз Ахіла Паганіні стаіць са свечкаю ў руках між кіпарысаў. У маленькай агароджы ўзвышаюцца восем калон. Над архітравам узнімаецца лёгкі купал, на франтоне якога — вялікі надпіс : «Нікало Паганіні».

Быў ужо 1896 год, калі ўладальнік вілы Гаёна ў цынкавай труне ўпершыню і назаўсёды ўехаў у свой маёнтак. Маркіз Ахіла ўсё ж дамогся свайго — з неверагоднай упартасцю! — яго бацька нарэшце пахаваны і ягоны прах змяшаўся з роднай зямлёю.

«Маркіз Ахіла ціха прыкладае хустачку да вачэй, а калі высыхаюць слёзы замілавання, ён падлічвае грошы, якія засталіся, і з жахам думае пра тое, як дорага абыходзіцца людзям уз’яднанне з каталіцкай царквою і як цяжка кладуцца на дзяцей грахі бацькоў».

Якія гэта грахі? У Маэстра грахоў не было! Біёграф жа сам крыху вышэй пісаў пра тое, калі расказваў нам, чытачам, як Маэстра нечакана для ўсіх зрабілі Кавале­рам ордэна Залатой шпоры:

«Вынесены на руках на авансцэну, з брыльянтамі і золатам на раскрытай далоні Паганіні збянтэжана кланяўся публіцы. Ён кланяўся нізка, горбячыся ў тры пагібелі і прыкладаючы правую руку да сэрца ў знак поўнага недаўмення з выпадку ўвагі рымскага першасвяшчэнніка і ў знак таго, што ён прыніжана просіць рымскі натоўп прабачыць яму яго велізарны талент, які прыгнятае іх. Ён прасіў людзей прабачыць яму яго натхненне. У нягоднікаў і жандараў, у злодзеяў і чыноўнікаў, у цырульнікаў і зводніц, у рымскіх банкіраў ён прасіў прабачэння за тое, што ён бясконца вышэй за іх і высакародней, за тое, што ён спальвае штохвілінна сваё жыццё на агні вялікага мастацтва, якое не згасае».

Ён, бязгрэшны, прасіў прабачэння у іх, грэшных!

Ферэнц Ліст у некралогу пісаў пра Майстра:

«Паганіні памёр. З ім згас магутны дух, адзін з тых, якія прырода нібыта спяшаецца вярнуць сабе. З ім знікнуў унікальны феномен мастацтва. Яго геній , які не ведаў ні настаўнікаў, ні роўных сабе, быў такі вялікі, што не мог мець нават пераймальнікаў. Па ягоным следзе не зможа прайсці ніхто і ніколі. З ягонай славаю не зраўняецца ніякая іншая слава. Яго імя з тых, якія вымаўляюцца асобна».

Пасля смерці Паганіні засталося восем ягоных скрыпак. Працы Амаці, Гварнеры, Страдзівары. Інструменты з сусветнымі пашпартамі! І ў сваім завяшчанні ён падараваў іх сябрам, знаёмым. І, як ні дзіўна, ворагам. Ага, і ворагам! Скрыпачу Шпору, да прыкладу, які знішчаў і самога Маэстра, і ягоную творчасць.

Але скрыпкі, якія памяталі рукі Генія, так па-сапраўднаму і не загаварылі.

Ні ў кога.

Праўду казаў Ліст — ніколі не будзе на свеце другога Паганіні!

Яшчэ лёс аднаго Генія, таксама музычнага, таксама вялікага, таксама віртуоза

1 імправізатара — кампазітара Вольфганга Амадэя Моцарта быў чымсьці подобны да лёсу Паганіні.

Кампазітара, які пражыў усяго толькі 35 гадоў і за гэты час напісаў 17 опер, 2 араторыі, 4 кантаты, 50 сімфоній, 70 вакальна-сімфанічных твораў, 40 інструментальных канцэртаў, 50 камерных ансамбляў і гэтак далей, і гэтак далей.

Кампазітар, якога і сёння любяць слухаць не толькі людзі, але і ўсё жывое, што ёсць на зямлі: да яго музыкі горнуцца кветкі, пры ёй добра растуць трава і жыта, каровы даюць болей малака, а ў пчол здараецца тады больш узятак.

Чалавек жа лечыцца музыкай Моцарта. У ёй — радасць і аптымізм жыцця. І ў ёй — гармонія і ўцешнае трыумфаванне, светлыя і чыстыя летуценні ды мроі. Тое, што трэба чалавеку, траве, жыту, пчале.

З яго, як дыханне, выходзіла, спяшаючыся, вылятала музыка, ды так, што ён не паспяваў нават запісваць яе.

«Вяселле Фігара», «Дон Жуан», «Чарадзейная флейта».

Хто ў нашым вялікім і высокаадукаваным Савецкім Саюзе не ведаў гэтых опер?!

І раптам, у самым росквіце жыцця — смерць.

Наша «БелСЭ» пра гэта піша: «Пастаянная нястача падарвала здароўе кампазітара, і ён рана памёр». Нястача, нястача. І памёр? Наіўна!

«Малая савецкая энцыклапедыя» гаворыць: «Кампазітар, смела адстойваючы сваю незалежнасць, быў вымушаны весці знясільваючую барацьбу за існаванне, якая падарвала яго сілы і прывяла да ранняй смерці».

Гэта ўжо лепей. Тут ёсць канцэпцыя.

Пушкін паверыў, што Моцарта атруціў зайздроснік Сальеры:

Сальери

Ты думаешь?

(Бросает яд в стакан Моцарта.)

Моцарт

За твое

Здоровье, друг, за искренний союз,

Связующий Моцарта и Сальери,

Двух сыновей гармонии.

(Пьет)

Гэтую версію прыняў і Дэвід Вейс, аўтар рамана «Узвышанае і зямное», у якім расказаў аб жыцці Моцарта і пра яго час. Дарэчы, яму ж належаць і раманы «Голым прыйшоў я» пра Агюста Радэна, і «Дух і плоць» — пра Айседору Дункан.

Вось як убачыў гэтую трагедыю Вейс:

«Праз тыдзень, даведаўшыся, што Сальеры жадае паслухаць яго оперу, Вольф­ганг запрасіў кампазітара ў тэатр...

І хоць Вольфганг загадзя вырашыў быць з Сальеры крайне ветлівым, яго ўразіла захапленне, з якім Сальеры адносіўся да «Чарадзейнай флейты». Ён слухаў музы­ку як заварожаны і пасля кожнага нумара крычаў «Брава» .

Пасля спектакля Сальеры падзякаваў Моцарту за запрашэнне і папрасіў аказаць ім са спадарыняй Кавальеры гонар і павячэраць разам з імі.

Сальеры ўзяўся прыгатаваць вячэру — ён ганарыўся сваімі кулінарнымі здольнасцямі, — але сам амаль ні да адной стравы не дакранаўся, хоць усё глядзелася вельмі апетытна, і толькі ўгаворваў Моцарта абавязкова ўсяго паспытаць. Пані Кавальеры, як і гаспадар, ледзь дакраналася да ежы і больш назірала, чым ела.

Вольфганг вярнуўся на Раухенштэйнгасэ вельмі позна ў прыўзнятым настроі. Вечар прайшоў цудоўна, — можа, Сальеры не такі ўжо і злодзей, як здаецца.

І раптам Вольфгангу стала дрэнна: закружылася галава, пачало нудзіць. Ці не пераеў ён? Усчалася рвота. Усю ноч ён не мог заснуць, рэзі ў страўніку не сціхалі...»

Па Вейсу, здаецца, усе ведаюць, што адбылося, але Моцарту ніхто пра гэта не гаворыць.

Яму робіцца ўсё горш, а доктар Клосет кажа: «Ператамленне».

Ён траціць прытомнасць. Клічуць доктара, а той у тэатры. Клосет не спяшаецца да хворага, не хоча ісці, пакуль не закончыцца опера.

Доктар вельмі асцерагаецца хворага. Часта мые рукі — «баіцца сам падчапіць якую-небудзь заразу»...

І, урэшце, фінал жыццёвым пакутам. Апошнімі яго словамі, якія пачула сястра Сафі, былі: «Што робіць свет са сваімі дзецьмі».

І пачатак новых мучэнняў — зноў пасля смерці.

Ніхто не дае грошы на пахаванне Моцарта.

Самы блізкі сябра Вольфганга — барон ван Світэн згадзіўся заплаціць за паха­ванне Моцарта па самым нізкім трэцім разрадзе. І ўручыў Сафі роўна восем гульдэнаў пяцьдзесят шэсць крэйцэраў за само пахаванне і яшчэ накінуў тры гульдэны на пахавальныя дрогі-калёсы.

Меней, чым ён патраціў на пахаванне свайго ўлюбёнца — шпака.

За труною ішло ўсяго сем чалавек: барон Світэн, які адшкадаваў на развітанне з сябрам гульдэнаў, Сальеры, які частаваў сябра атрутнаю вячэраю, сястра Сафі ды яшчэ чацвёра.

І то ўсе яны дайшлі толькі да сабора святога Стэфана, дзе адбылося адпяванне. Пасля адпявання труну зноў паставілі на каламажку, і вазак павярнуў іх у бок загарадных могілак — за труною ўжо за горад ніхто не пайшоў.

На могілках быў толькі адзін магільшчык. Вазак скінуў труну на зямлю і магільшчык спіхнуў цела Моцарта ў агульную яму для беднякоў — на тры рады ўжо складзеных там трупаў.

Спіхнуў Маэстра!

Генія!

І праўду ж кажуць: «Талентам зайздросцяць, а Геніяў — ненавідзяць».

А, можа, з гэтай нялёгкай кнігі пачаць?

7

У гэты ж том Анатолія Вінаградава, які я набыў за макулатуру, уваходзіла яшчэ і «Аповесць пра братоў Тургеневых».

Мікалай Іванавіч Тургенеў, адзін з трох братоў, сакратар Дзяржаўнага савета пры цары Аляксандры І, быў членам тайнага таварыства, разам з будучымі дзекабрыстамі рыхтаваў дзяржаўны пераварот, у сябе на кватэры сустракаўся з Пестэлем, Рылеевым, Пушчыным, Луніным, Мураўёвым (двое з іх неўзабаве будуць павешаны), рэдагаваў абедзве канстытуцыі — і пестэлеўскую «Рускую праўду», і мураўёўскую «Канстытуцыю».

Дарэчы, пасля няўдачы паўстання і яго самога, сакратара Дзяржаўнага савета, да каго меў ласку і быў прыхільны імператар Аляксандр І (а Тургенеў: «не люблю цара, які ўсміхаецца»), і хацеў яго назначыць міністрам фінансаў, новы цар, Мікалай І, што ўжо не ўсміхаўся, завочна прыгаварыў да бестэрміновай катаргі.

А спачатку ён нават быў асуджаны да пакарання смерцю праз павешанне. Як дзекабрыст першага разраду. Як ці не галоўны натхняльнік, ідэйны правадыр дзекабрыстаў і непрымірымы абвінаваўца самадзяржаўя. Мікалай Іванавіч перабраўся ў Англію, і браты з хваляваннем чакалі, выдасць ці не выдасць рэвалюцыянера англійскі ўрад Мікалаю І. Так што ён мог аказацца на вісельні шостым. Ці нават першым.

Мікалай І паведамляў свайму брату, які адрокся ад прастолу: «Я загадаў напісаць Метэрніху, каб ён распарадзіўся арыштаваць і прыслаць Мікалая Тургенева— сакратара Дзяржаўнага савета, які падарожнічае з двума братамі ў Італіі». Але Метэрніх Мікалая Іванавіча не выдаў.

Вінаградаў у прадмове да аповесці разважае:

«Паўстанне на Сенацкай плошчы 14 снежня 1825 года, якое дало такую яркую карціну гісторыі, ні ў якой меры не было справаю рук Мікалая Тургенева, тым меней Аляксандра. Цяжка сказаць, як склаліся б падзеі, каб Мікалай Тургенеў быў у Расіі. Пры яго жорсткай прамалінейнасці, вялікай і выразнай планамернасці дзеянняў, «14 снежня» ці не было б зусім, ці дынастыя Раманавых магла б знайсці сабе канец».

Вось якую вялікую ролю ў паўстанні дзекабрыстаў вызначаў біёграф Мікалаю Іванавічу Тургеневу. Сыну старога Івана Пятровіча Тургенева, выхаванага на ідэях гуманнасці масонаў, сябра Радзішчава (памятаеце, прысуд пісьменніку дадзены Кацярынай ІІ: «Бунтаўшчык, горшы за Пугачова»), і маці — Кацярыны Сямёнаўны, бязлітаснай прыгонніцы, бізунабойкі, прыгажуні з арапнікам, якая шкадавала ўдарыць сабаку і паласавала плёткаю спіны малых дзяцей.

Аляксандр — самы старэйшы з братоў Тургеневых. Ён быў блізкім сябрам другога Аляксандра — Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна. Старэйшы і верны сябра паэта.

Пасля таго, як Пушкін загінуў, яго бацька, Сяргей Львовіч пісаў пра Тургенева: «Я б жадаў, каб на заканчэнне запісак біяграфічных пра нябожчыка Аляксандра ска­зана было што Аляксандр Іванавіч Тургенеў быў адзіным клапатліўцам уладкавання яго ў Ліцэй і што праз 25 гадоў ён жа праводзіў цела яго на апошняе жытло. Няхай ведае Расія, што яна Тургеневу абавязана любімым яго паэтам». «Я глыбока крануты словамі беднага бацькі», — адказаў на гэта Тургенеў.

Гэтую цытату я ўзяў з двухтомніка «Сябры Пушкіна», дзе Тургеневу адведзена больш за сорак старонак. Ягоныя ўспаміны змешчаны паміж згадкамі пра вялікага паэта Вяземскага і Чаадаева.

Аляксандр Іванавіч Тургенеў і сапраўды паспрыяў, як бы цяпер сказалі, ягонаму паступленню ў Царскасельскі ліцэй. Ён быў 8 студзеня 1815 года на тым экзамене, дзе Пушкін у прысутнасці Дзяржавіна чытаў свае «Успаміны ў Царскім Сяле», калі ўсе надзеі і спадзяванні паэта былі яшчэ наперадзе.

І вось ужо іншыя ўспаміны. Самога Тургенева:

«3 лютага ў поўнач мы з Канюшаннай царквы накіраваліся з целам Пушкіна ў дарогу; я з паштальёнам у кібітцы ззаду цела; жандарскі капітан паперадзе яго. Дзядзька нябожчыка пажадаў таксама праводзіць астанкі свайго добрага барына да апошняга ягонага жытла, куды нядаўна вазіў ён жа і цела яго маці; ён стаў на дрогах, якія вязлі скрынку з целам, і не пакідаў яго да самай магілы. Уночы праехалі мы Сафію, Гатчыну, а да раніцы 4-га лютага былі ўжо ў Лузе, за 140 вёрстаў ад Пецярбурга, а да 9-ці гадзін вечара таго ж дня ўжо ў Пскове. Я накіраваўся ў ноч, зноў з труною і з жандарам, спярша ў гарадок Востраў, дзе спраўнік і гараднічы нас сустрэлі (за 54 вярсты ад Пскова) і паслалі з намі чыноўніка далей; за 55 вёрст ад Вострава мы заехалі, пакінуўшы труну на апошняй станцыі з паштальёнам і дзядзькам, да спадарыні Осіпавай, у тры гадзіны апоўдні; яна суседка Пушкіна, чыя вёсачка ў вярсце ад яе сяла, і любіла П. як маці; у яе праводзіў ён больш за ўсё час ссылкі сваёй (і за сувязь з імі, Тургеневымі!), і ўся сям’я яе шчыра аплаквала паэта і добрага суседа. Яна паслала сваіх сялян капаць магілу для П. у манастыр, які знаходзіўся за 4 вярсты, у гарах. Магілу было цяжка капаць у мёрзлай зямлі і трэба было чакаць да раніцы. Мы вярнуліся ў Трыгорскае. На другі дзень, 5 лютага, на світанні, паехалі мы зноў у Святагорскі манастыр; магілу яшчэ капалі; маім далакопам дапамагалі сяляне Пушкіна, якія даведаліся, што труна прыбыла туды; між тым як мы пелі апошнюю паніхіду ў царкве, магіла была гатовая для прыняцця скрынкі

з труною — і гадзін у 7 раніцы мы апусцілі яго ў зямлю»...

І ніхто? І ні слова? Моўчкі?

Божа, няўжо толькі такое пахаванне заслужыў самы найвялікшы паэт Расіі?!

І ён — ахвяра паўстання дзекабрыстаў. Ён жа сябраваў з многімі дзекабрыстамі. Потым пасля задушэння паўстання, у ягоных рукапісах мы часам знаходзім нервовы накід вісельні з пяццю павешанымі. Ён нават намаляваў пакаранага смерцю Рылеева.

Дык што ж усё-ткі адбылося тады на Сенацкай плошчы ў Пецярбургу? 14 снежня 1825 года?

У Таганрогу нечакана памірае імператар Аляксандр І.

Нашчадак, князь Канстанцін, якому прысягнула ўжо войска, адракаецца ад прастола на карысць Мікалая.

Імператарам становіцца Мікалай І.

Менавіта ў дзень прысягі новага імператара лейб-гвардыі Маскоўскі, Грэнадзёрскі палкі і Гвардзейскі марскі экіпаж, паднятыя афіцэрамі-дзекабрыстамі, каб сарваць каранацыю, выйшлі на плошчу і пастроіліся ў карэ вакол помніка Пятру І.

Каля 3 тысяч салдат! Пры 30 страявых кіраўніках паўстання!

Ага, гэта подзвіг. Ага, гэта сіла волі — яна мацней за ўсё. Ага, яны адкрыта, не хаваючыся, выказалі сваю нянавісць да самадзяржаўя і самадзержцаў. Але які ж гэта подзвіг? Няма дзеянняў, а таму няма і сэнсу ў гэтым паўстанні. Выйшлі на пло­шчу, пастроіліся і стаяць. Новы цар ужо сцягнуў да пляцу паслухмяныя яму войскі. Па іх ужо страляюць карцеччу, а яны — стаяць.

«Кучка багацеяў вываліла на Сенацкую плошчу абараняць народ», — пацяшаліся з іх уладалюбцы.

І праўда, а як бы яны абаранялі той народ?

Сярод дзекабрыстаў — тры генералы, восем палкоўнікаў, чатыры падпалкоўнікі. Пятнаццаць чалавек адносіліся да вышэйшага афіцэрства! Трое мелі княскія тытулы, удзельнічалі ў паўстанні і бароны. Дваране многія — былі блізкія да царскага двара. І ўсе мелі багацці: адны — велізарныя, іншыя — крыху меншыя. Але ж мелі!

І што б яны сказалі народу? «Мы аддадзім вам тое, што вы далі нам?» А ці паверыў бы ў гэта народ? Ці спакусіўся б абяцанкамі?

Яны не ведалі пакуль народ, а народ — не ведаў іх.

Атрымліваецца нейкая бравада, прабачце, нават нейкая нібыта гульня: «Ды мы вам пакажам». Што, каму, як вы пакажаце? Пакажаце — дык паказвайце! Вы ж ужо стаіце на плошчы. Узброеныя...

Прабачце мне за гэтую эмацыянальную рэфлексію. Вядома ж, лёгка рэфлексаваць праз дзвесце гадоў пра тое, што адбылося ў той, незнаёмы табе, час. А жыві ты тады. Столькі ж нечаканасцей з’яўляецца! Як ва ўсім і заўсёды.

Адмовіўся ўзначаліць паўстанне Аляксандр Тургенеў — ён нават не прыехаў у Расію з Еўропы. Хоць на яго спадзяваліся.

Паспешліва абраны новы дыктатар паўстанцаў — палкоўнік Трубяцкі. Яго жонка, графіня Лаваль, францужанка, ужо, кажуць, вышывала яму сцяг для паўстанцаў. Аднак гэты сцяг князю Сяргею не спатрэбіўся — замест таго, каб ісці на Сенацкую плошчу, ён пайшоў да сваякоў, да Лаваляў, дзе яго і арыштавалі. Не пайшоў на плошчу — застаўся жывы, а каб пайшоў, — быў бы сёмым на вісельні: яму спачатку абвясцілі смяротны прыгавор, які потым замянілі бестэрміноваю катаргай.

Нават страшна выказваць такую думку, але ж, здаецца, некаторыя з дзекабрыстаў, не верачы ў поспех свайго выхаду на плошчу, не хацелі, каб паўстанне ўдалося. Яны не ведалі, што ім рабіць з уладаю, калі яна раптам упадзе на іх рукі. Не разумелі, што рабіць з краінаю, каб падняць яе, зрабіць шчасліваю.

Паўстанне — такім, як задумана, — не атрымалася. Дэманстрацыя сілы маладымі стала дэманстрацыяй іхняй слабасці.

На плошчы ўжо нельга маўчаць! На плошчы ўжо трэба нешта гаварыць. Але найперш — нешта рабіць. Выйшлі — рабіце, працуйце! Абараняцца на плошчы— гэтага ўжо мала. Там трэба наступаць.

На Сенацкай плошчы мітусіўся толькі паэт Кандрацій Рылееў. Па сутнасці, ён адзіны кіраваў тады паўстаннем.

Не, у яго ўжо былі і сапраўдныя планы: захоп Зімняга палаца, а на выпадак неабходнасці — і знішчэнне царскай сям’і. І ўжо быў вядомы той, хто павінен застрэліць цара — Кахоўскі. Кахоўскі, які смяротна параніў потым Міларадавіча.

Рылееў то знікаў з плошчы, то зноў з’яўляўся на ёй. Шукаў «дыктатара» Трубяцкога. Хадзіў у казармы, каб вывесці на плошчу новыя палкі.

Аднак апошні раз, вяртаючыся на плошчу, ён нават не змог прайсці праз царскія кардоны і загароды, і ўжо сам расстрэл паўстанцаў карцеччу назіраў з натоўпу.

Не, ён ведаў, што рабіць!

Ва ўспамінах Мікалая Бястужава ёсць размова Рылеева са сваёй маці, якая ад’язджала ў вёску ўлетку 1824 года, дзе яна неўзабаве, не дажыўшы да паўстання, і памерла.

— Паберажы сябе, — казала яна, — ты неасцярожны ў словах і ва ўчынках; урад падазроны; шпіёны яго ўсюды падслухоўваюць.

На што сын адказаў:

— Не палохайцеся, мілая матуля, выслухайце, і вы супакоіцеся. Ага, намеры нашы страшныя для таго, хто глядзіць на іх збоку і, засяроджваючыся, не бачачы прыгожай іхняй мэты, заўважае адны толькі жахі, якія пагражаюць кожнаму з нас; але вы мне маці — вы можаце, вы павінны бліжэй разглядаць свайго сына. Калі вы аддалі мяне ў ваенную службу на ахвяру ўсім яе цяжкасцям, небяспекам, самой смерці, якая магла мяне падсцерагчы на кожным кроку, — ці мог я шукаць таго і іншага, бесперапынна не сустракаючы смерці? Не, але вы тады столькі не баяліся, як цяпер... Цяпер настаў век грамадзянскай мужнасці, я адчуваю, што маё прызначэнне вышэй — я буду ліць кроў сваю, але за волю Айчыны, за шчасце суайчыннікаў, дзеля адбору зрук самаўладдзя жалезнага скіпетра, для набыцця законных правоў прыгнечанаму чалавецтву — вось якімі будуць мае дзеянні. Калі я паспею, вы не можаце сумнявацца ва ўзнагародзе за іх: шчасце расіян будзе лепшаю для мяне ўзнагародаю. Калі ж загіну ў барацьбе законнага права з уладаю, калі сучаснікі не змогуць зразумець і ацаніць мяне — вы будзеце ведаць чысціню і святасць маіх намераў; можа быць нашчадкі аддадуць мне належнае, а гісторыя запіша імя маё разам з імёнамі вялікіх людзей, якія памерлі за Айчыну.

Маці, зноў жа па Бястужаву, спалатнела ўся — «жаль і пачуццё ўнутранага задавальнення змешвалася на твары яе», — аднак яна знайшла ў сабе сілы, каб блаславіць сына, які прызнаўся ёй, што з’яўляецца членам тайнага таварыства.

І вось раніца 14 снежня. Той жа Бястужаў успамінае, як Наталля Міхайлаўна, жонка Кандрація Фёдаравіча, заліваючыся слязамі, прасіла яго не хадзіць на пло­шчу. Убачыўшы, што муж не слухае яе, у роспачы закрычала да дачушкі:

— Насценька, прасі бацьку за сябе і за мяне!

«Маленькая дзяўчынка, — піша Бястужаў, — выбегла, рыдаючы, абняла калені бацькі, а маці амаль у непрытомнасці ўпала яму на грудзі. Рылееў паклаў яе на канапу, вырваўся з яе і даччыных абдымкаў і пабег».

Тую ж ноч Рылеева арыштавалі. Ужо дома, ужо ў ложку. Па загадзе самога імператара прыехаў па яго флігель-ад’ютант Дурнаво. Цар загадаў прывезці Рылеева жывого ці мёртвага і ў кайданах.»

Цяпер, пасля здрады Якубовіча і Трубяцкога, ён быў галоўны вораг Мікалая І.

А ўжо 15 снежня пачаліся масавыя арышты.

Бунтаўшчыкоў везлі з палкоў і сядзіб.

Нікіту Мураўёва, аўтара новай канстытуцыі, арыштавалі ў сядзібе цесця — на вачах у цяжарнай жонкі.

У цудоўным палацы Лавалей усю ноч, пасля арышту там Трубяцкога, па загадзе цара і пад аховай дваццаці салдат Паўлаўскага палка штыхамі ўзломвалі ўсе шафы, капаліся ў скрынках пісьмовых сталоў.

Кюхельбекер збег. Яго, калежскага асэсара, настойліва шукалі ў Смаленскай губерні, у маёнтку маці. Пецярбургскі генерал-губернатар пісаў Смаленскаму «зусім сакрэтна»:

«І калі ён там будзе знойдзены, то загадайце яго ўзяць пад моцны нагляд, накіраваць сюды з маім пасланцом, дадаўшы да каравула другога чыноўніка». І пасля роспісу — прыпіска генерал-губернатара: «Калі будзе злоўлены, то везці скаванага».

Ахвяр было многа. Іх везлі з Масквы, Кіева, Кішынёва, Тыфліса, Бярдзічава, з Белай Царквы і нават з нашага Бабруйска — пра бабруйскае адгалінаванне дзекабрыстаў у маёй бібліятэцы ёсць кніжка Сямёна Букчына: «К мечам рванулись наши руки».

Амаль усім, каго прывозілі ў Петрапаўлаўскую крэпасць, абавязкова задавалі нечаканае і непазбежнае пытанне: «Растлумачце, што, калі і ад каго вядома было вам пра намер зрабіць замах на жыццё нябожчыка гасудара імператара ў 1823 годзе падчас яго знаходжання ў Бабруйску?»

Гэтае пытанне задавалі Рылееву, Аляксандру Мураўёву, Абаленскаму, Івану Якушкіну, Міхаілу Фанвізіну, Муханаву, Пестэлю, Аляксандру Бястужаву-Руміну, Павала-Швяйкоўскаму, Тызенгаўзену, Нораву.

Аказваецца, у дзекабрыстаў быў свой «бабруйскі план», паводле якога імператара Аляксандра І павінны былі арыштаваць у Бабруйскай крэпасці і там жа патрабаваць ад яго Канстытуцыю.

Аднак гэта чамусьці не здарылася. У ноч з 12 на 13 верасня была пастаўлена рота Норава, карабінеры якой стаялі ля ўваходу ў царскія пакоі. Але раніцою імператар вярхом на кані выехаў з цэнтральных варот, і перад ім ва ўзорным парадку, гвардзейскім строем прамаршыравалі ўсе палкі крэпасці.

Усяго да следства было далучана 579 чалавек.

Допыт вялі следчая камісія, барон дэ Толь, Бенкендорф. І сам імператар. Без адпачынку і без сну ён вёў допыт амаль усіх «злачынцаў» — за выключэннем вельмі нямногіх. Дапытваў людзей у кайданах і без іх у сваім шыкоўным, ярка асветленым — аж сляпіла вочы — кабінеце ў Зімнім палацы. А калі не дапытваў, то ўсё роўна стаяў за шырмаю і слухаў як гэта рабілі іншыя.

І вось — Кранверкская курціна, берагавое збудаванне, казематы, куды іх, пасля абвяшчэння смяротнага прысуду, прывозяць, — ужо не ў Аляксееўскі рэвелін, а ў гэты змрочны каземат.

І вось 13 ліпеня 1826 г. Глыбокая ночь. За вокнамі стукаюць сякеры цесляроў — гэта ім рыхтуюць вісельню. Адну на пяцёх. Вялізную — яна відаць нават з другога берага Нявы.

Звіняць у апошні раз ланцугі асуджаных на смерць — каб лягчэй ісці, Рылееў падтрымлівае свае кайданы за насоўку, прадзетую праз звяно ланцуга.

Не па сабе робіцца, калі чытаеш, як яны, ужо ў рове Кранверкскай курціны, дзе збудавана вісельня, чакаючы, калі прывязуць з Вучылішча гандлёвага мораплавання лаўкі — вельмі высокую вісельню збудавалі! — якія выб’юць потым у іх з-пад ног, як яны, седзячы на траве, нарваўшы травінак, цягнуць жэрабя, каму першым, каму другім, трэцім ісці на эшафот і потым на дзіва строга прытрымліваюцца гэтай чаргі.

І яшчэ жахлівей уявіць сабе, як трое павешаных — Мураўёў-Апостал, Бястужаў-Румін і Рылееў — зрываюцца з вісельні жывымі. вяроўкі няякасныя, рознага памеру, ірвуцца. А ахвяры са звязанымі рукамі — сам жа Рылееў падказаў кату звязаць ім рукі.

Хтосьці з салдат заўважыў: «Пэўна, бог не хоча іхняй смерці».

Ва ўсім свеце ёсць такі няпісаны звычай: сарваўся з вісельні — яго шчасце, бо ў другі раз вісельніка не вешалі.

А іх паднялі на вісельню і ў другі раз.

— Вешайце, вешайце іх хутчэй! — як вар’ят крычаў Галянішчаў-Кутузаў.

Бенкендорф не вытрымаў — упаў нічком на шыю каня, заплюшчыў вочы.

— Чаму ж вы не глядзіце, генерал, як мы паміраем у пакутах? — спакойна спытаўся ў яго Рылееў.

А Мураўёў-Апостал толькі ўздыхнуў:

— Бедная краіна, нават павесіць тут не ўмеюць.

На іх зноўку накінулі петлі.

Праз два тыдні жонка паэта Наталля Міхайлаўна Рылеева атрымала паведамленне ад каменданта Петрапаўлаўскай крэпасці: «Выконваючы паведомлены мне князем Аляксандрам Мікалаевічам Галіцыным найвысачэйшы наказ, пасылаючы пры гэтым грошы пяцьсот трыццаць пяць рублёў асігнацыямі, якія засталіся пасля Кандрація Фёдаравіча Рылеева, маю гонар быць са шчырым шанаваннем, мілая спадарыня, ваш пакорны слуга А. Сукін».

Ён і праўда, гэты А. Я. Сукін, генерал ад інфантэрыі, аднаногі стары служака, да ўсіх вязняў адносіўся з аднолькавай і нязменнай павагаю.

А дзе пахаваны паэт Рылееў і да гэтага часу невядома.

Жорстка? Ага, жорстка.

Бесчалавечна? І праўда — бесчалавечна.

Акрутна? Ды яшчэ як!

А скажыце, калі такое адбываецца ў нейкай іншай краіне свету, яно бывае неяк па-іншаму? Не! Тыя ж самыя ахвяры, тая ж самая жорсткасць. З таго боку, хто пераможа.

Улада — любая! — яна таму і ўлада, каб найперш абараняцца. Каб абараняць самую сябе. Гэта ж — ісціна!

Дыба, чацвертаванне, калесаванне, адсячэнне галавы, вісельня, расстрэл, электрычны стул, атручэнне. Раздзіранне ахвяры, прывязанай да дзвюх сагнутых і адпушчаных раптам бярозак. Навязванне да двух коней, якіх паганялі потым у розныя бакі. Кайданы. Катарга. Атамная бомба.

Божа мой, колькі ж ты, чалавек, напрыдумляў сам — на самога сябе! — рознага жуду і страхоцця!

Ты вар’ят, чалавеча!

Кажуць, Гітлер панічна баяўся нават кроплі любой крыві. А праліў, не задумваючыся, мора чалавечай.

Нават Мікалай І быў далікатны, уважлівы і ўражлівы. Памятаеце, як ён пісаў маці 25 красавіка, абураючыся дзекабрыстамі, — маўляў, ты ўяўляеш, любая матулька, гэты ж зладзей «Рылееў раскрыў учора ўвесь свой план адносна 14-га і прызнаўся, што ён сапраўды намерваўся ўсіх нас забіць».

Імператар дапытваў Рылеева з хітрасцю — іезуіт, ён, каб выведаць усё, прыкідваўся ледзь не ягоным аднадумцам, сябрам, дабрадзеем.

«Трэцяга дня, — піша Наталля Міхайлаўна мужу, — парадаваў мяне бог: імператар прыслаў тваю запіску і ўслед за гэтым 2 000 р. і дазвол пасылаць табе бялізну. Пры гэтым пасылаю табе дзве сарочкі, двое панчох, дзве хустачкі, ручнік».

І праз некалькі дзён: «Дабрачынная імператрыца Аляксандра Фёдараўна прыслала мне 22 чысла, гэта значыць у імяніны Насценькі, тысячу рублёў».

Грошы жонцы свайго ворага. Аляксандра Фёдараўна не ведала, навошта яна тое робіць, але ж пасылала.

А для імператара гэта была ўсяго толькі следчая хітрасць. Рылееў паверыў у шчырасць і раскрыўся. Поўнасцю!

Бог ведае, што тады рабілася ў Пецярбургу!

Бацька дзекабрыста Н. В. Шарамецьева, стары служака, адмаўляецца ад сына і просіць цара пакараць яго як найстражэй.

Маці Сяргея Валконскага, як і да арышту сына, усё роўна выконвае абавязкі першай статс-дамы, жыве ў царскім палацы і абедае за адным сталом з Мікалаем І.

Брат Пестэля адначасова з загадам пра павешаннне пяці дзекабрыстаў, сярод якіх быў і Павел Пестэль, атрымлівае ад цара флігель-ад’ютанцкія аксельбанты.

Але ж, не зважаючы на гэта, цар быў бязлітасны.

Імператар вырашыў не толькі самаму быць жорсткім, а і Еўропу, увесь свет навучыць жорсткасці: «Я буду няўмольны; я павінен даць урок Расіі і Еўропе». Мікалаю І здавалася, што Еўропа ў расправе з паўстанцамі «слишком плохо держит себя».

Мусіць, сяму-таму ў Мікалая-вешальніка, амаль праз пяцьдзесят гадоў пасля задушэння ім паўстання дзекабрыстаў, вучыліся і французскія ворагі Парыжскай Камуны, якая праіснавала ў гісторыі чалавецтва ўсяго толькі 72 дні.

Чакайце, у мяне ж недзе была кніга, што так і называлася «Парыжская Камуна» — п’еса Жуля Валеса, якая выйшла ў свет у «Літаратурных помніках» у 1974 годзе ў Маскве.

Французскі пісьменнік Жуль Валес быў відным камунарам, удзельнічаў у паўстанні 31 кастрычніка 1870 года, быў членам ЦК дваццаці акруг Парыжа, членам Парыжскай камуны, удзельнічаў падчас «Крывавага тыдня» ў барыкаднай барацьбе, быў асуджаны на смяротную кару і ўратаваўся толькі эмігрыраваўшы ў Бельгію, потым — у Швейцарыю.

Вось як ён у сваім творы падае фрагмент пасля задушэння Камуны, у якім нібыта і сам здзіўляецца, калі раптам дабро нечакана нараджае зло...

«Баналь. Вас выклікалі, спадарыня, як сведку падзеі, пра якую вы, вядома, не забыліся. Вы ж ледзь не страцілі дачку падчас пажару, калі быў падпалены ваш дом ля перакрыжавання Чырвонага Крыжа.

Дама. Цяжка ўспамінаць пра тое, васпан. Калі б не смяльчак, які з рызыкаю для жыцця выратаваў маю дачку Луізу, яна загінула б. а між тым гэты чалавек — федэрат.

Баналь. Ці не той гэта капрал, які быў адным з падпальшчыкаў дома?

Дама. Ага, спадар, як гэта не дзіўна. Федэраты лічылі, што гэта іх абавязак.

Баналь. Скажыце, вы пазналі б гэтага чалавека?

Дама (пасля хвіліннага роздуму). Наўрад ці. У гэтай сумятні я зусім страціла галаву. Прыпамінаю закуродымлены твар, абгарэлую бараду — гэты добры чалавек ледзь не загінуў, васпан, — ды яшчэ грубы голас, які сказаў мне: «Вось яна, вазьміце сваю дзяўчынку!».

Дзяўчынка. А я, мама, добра помню чорнага чалавека, які загарнуў мяне ў коўдру. Я яго адразу ж пазнаю. Як бы мне хацелася яго ўбачыць, пацалаваць.

Баналь (аддае шэптам нейкі загад пісару. Неўзабаве жандар уводзіць у залу пасяджэння чалавек дзесяць.). Зірні на гэтых людзей, дзіця, ці ведаеш ты кагонебудзь з іх?

Дзяўчынка (шукае вачыма знаёмы твар і нарэшце радасна кідаецца на шыю Піту). Вось хто ўратаваў мяне!.. Ён загарнуў мяне ў коўдру і вынес з агню. Ага, гэта ён, не рабіце яму зла, спадар афіцэр, адпусціце яго з намі.

Баналь (звяртаючыся да Піта). Вы ўсё яшчэ будзеце адмаўляцца?

Капрал Піту. Не, прызнаюся! (Цалуючы дзяўчынку). Бедны анёлачак, ты загубіла мяне. Цяпер мне не мінаваць смяротнага прысуду. І аднак жа, калі б я даў табе згарэць. (Расчулена). Але ж у мяне ў самога ёсць жонка і дачка! (Выходзіць. Па знаку Баналя жандары выводзяць астатніх камунараў).

Уражвае! Як усё неадназначна ў любой рэвалюцыі!

А вось побач з «Парыжскай Камунай» Жуля Валеса на маёй кніжнай паліцы стаіць таксама просценькая, здавалася б, непрыкметная, амаль брашурка, кніжачка «У добраахвотным выгнанні» Элеаноры Паўлючэнкі.

На мой погляд, дзекабрыстыка ў мяне сабрана, здаецца, няблага: двухтомнік «Пісьменнікі-дзекабрысты ва ўспамінах сучаснікаў» у «Серыі літаратурных мемуараў», томікі і тамы, двухтомнікі выбраных твораў дзекабрыстаў Кандрація Рылеева, Аляксандра Адоеўскага, Вільгельма Кюхельбекера, Аляксандра Бястужава (Марлінскага), першага дзекабрыста Уладзіміра Раеўскага, у «ЖЗЛ» — біяграфіі Рылеева і Адоеўскага, успаміны найлепшага сябра Пушкіна — Івана Іванавіча Пушчына, акварэлі Мікалая Бястужава, на якіх — Чыцінскі астрог і жыццё катаржан.

Вядома, самым прыкметным і папулярным паэтам сярод катаржан быў князь Аляксандр Адоеўскі. Гэта ён напісаў адказ на пасланне Пушкіна ў Сібір:

Струн вещих пламенные звуки

До сердца нашего дошли.

К мечам рванулись наши руки,

Но лишь оковы обрели.

Потым, калі яго па загадзе цара адправілі радавым у Каўказскі корпус, ён пасябраваў там з Міхаілам Лермантавым, які прысвяціў яму свой верш «Памяці А. І. Адоеўскага».

Аляксандр Бястужаў-Марлінскі быў крыху ў ценю сваіх сяброў — Рылеева і Адоеўскага. Ён — паплечнік Рылеева, з якім яны разам выдавалі «Полярную звез­ду», ён сябра Пушкіна, які гаварыў пра яго як пра «чалавека ў вышэйшай ступені сімпатычнага, дасціпнага, але калючага», чалавека, які заўсёды выклікае спрэчкі. 14 снежня Бястужаў вывеў на Сенацкую плошчу Маскоўскі полк. Яго абвінавацілі ў тым, што ён «задумваў царазабойства і знішчэнне царскай сям’і», і прысудзілі да вышэйшай меры пакарання — да адсячэння галавы, якое заменена было потым катаргаю. Затым ён служыў радавым на Каўказе і загінуў у сутычцы з горцамі.

Старэйшы з братоў Бястужавых — Мікалай Аляксандравіч — прывёў на Сенацкую 1100 матросаў Гвардзейскага экіпажа. Адбываў катаргу на Нерчынскіх рудніках. А ў ссылцы ён адкрыў у сабе яшчэ адзін выключны талент і зрабіўся славутым сярод катаржан мастаком.

Мікалай Бястужаў стварыў цэлую галерэю выдатных жаночых партрэтаў!

Марыя Мікалаеўна Валконская, Кацярына Іванаўна Трубяцкая, Марыя Казіміраўна Юшнеўская, Аляксандра Іванаўна Давыдава, Каміла Пятроўна Іванова, Лізавета Пятроўна Нарышкіна, Ганна Васільеўна Розен, Аляксандра Рыгораўна Мураўёва, Наталля Дзмітрыеўна Фанвізіна, Паліна Ягораўна Аненкава.

Усе яны — графіні, княжны, баранесы, генеральшы, жонкі палкоўнікаў ды падпалкоўнікаў. Маладыя і прыгожыя, амаль дзяўчаткі — ім жа тады ў асноўным было ўсяго па 20—25 гадоў! Але ўсе ужо задумлівыя і зажураныя — хоць бы дзе адна ўсмешка.

Яны, шукаючы ў далёкай Сібіры, завеянай снягамі і скаванай марозамі, тыя Нерчынскія руднікі, той Чыцінскі астрог, той Пятроўскі завод, не па гадах пасталелі, зрабіліся дарослымі.

У Сібір на катаргу сасланы 23 жанатыя дзекабрысты. Яны ж — маладыя! Хтосьці толькі што ажаніўся, жонкі ж іншых ужо цяжарныя, чакаюць дзяцей. Словам, жонкі чакаюць дзяцей, а мужы — арышту. Пасля задушэння паўстання, нібы на зло ўсяму, у іх, катаржан, з’явілася на свет аж дзевяць немаўлятак!

І вось яны, гэтыя дзяўчынкі, вераніцаю, адна за адной паехалі за сваімі, закаванымі ў кайданы, мужамі. У турмы, у астрогі, абгароджаныя зацясаным уверсе коллем. У руднікі, «во глубину сибирских руд».

І праўда, подзвіг, вялікі, не зважаючы ні на што, подзвіг зрабілі дзекабры­сты! Аднак яшчэ большы, здаецца, подзвіг, подзвіг-ахвяра, іхні, жонак дзекабрыстаў.

Яны, маладыя, прыгожыя, у самым росквіце жыцця, ім бы толькі радавацца гэтай сваёй маладосці і дзетароднасці. Ім бы толькі жыць і цешыцца жыццём. А яны ірвуцца ў добраахвотнае выгнанне, у астрожныя камеры сваіх каханых.

Яны адмаўляюцца ад самога жыцця, каб толькі быць побач са сваімі каханымі.

Салоны, балы, дастатак, бляск, уборы, свецкае кола такіх жа, як і яны самі, шчаслівых людзей, назаўсёды застаецца ў мінулым. Яны ведаюць і разумеюць, што і там шчаслівымі ўжо ніколі не будуць, аднак ўсё роўна едуць. Пакідаюць бацькам сваіх, народжаных на волі дзетак — малалетак, якіх цар не дазваляе браць з сабою ў Сібір, і едуць у няволю.

Там немагчыма быць шчаслівымі! Бо і мінулае, і будучыня несумненна будзе помсціць ім за іхніх мужоў, якіх не кінулі яны ў бядзе.

І назад ужо амаль ніхто з іх і ніколі не вернецца.

Першаю ў дарогу збіралася Кацярына Іванаўна Трубяцкая. Яна паехала ўслед за мужам, князем Сяргеем, на другі ж дзень пасля ягонага ад’езду. Яе суправаджаў бацькаў сакратар Карл Вашэ.

Мне чамусьці здаецца, што калі б быў жывы Рылееў, яго жонка Наталля Міхайлаўна паехала б у Сібір першаю — так пяшчотна і роспачна любіла яна свайго мужа! Памятаеце: «Няўжо ты можаш думаць, што я магу існаваць без цябе? Куды б лёс не павёў цябе, я заўсёды пайду за табой. Не, адна смерць можа разарваць святую повязь шлюбу».

Кацярына Іванаўна Трубяцкая, народжаная графіня Лаваль, францужанка, так­сама была мужная і настойлівая.

У Краснаярску зламалася карэта. Трубяцкая адна перасаджваецца ў тарантас.

У Іркуцку губернатар запалохвае яе, патрабуе зноў пісьмовага адрачэння ад усіх правоў (яна гэта падпісала ўжо ў Пецярбургу!). і Трубяцкая, не раздумваючы, усё падпісвае.

Праз колькі дзён той жа губернатар Цэйдлер аб’яўляе былой княгіні, што далейшы шлях яна прадоўжыць «па канату» — разам з крымінальнымі злачынцамі. Яна адразу ж згаджаецца і на гэта.

За ёю ўжо едуць Валконская і Мураўёва.

Мураўёва да самазабыцця кахала свайго Нікітушку. Калі ўжо на катарзе хтосьці, жартуючы, запытаўся, каго яна больш любіць, мужа ці бога, яна сур’ёзна адказала, «што сам бог не пакрыўдзіцца за тое, што яна Нікітушку любіць больш».

Аляксандра Рыгораўна, шчыра любячы свайго мужа, так і памерла ў Сібіры, на Пятроўскім заводзе, вельмі заўчасна — усяго ў 28 гадоў.

Крыху іншы шлях быў у Марыі Валконскай.

Дзевятнаццацігадовая, не пярэчачы волі бацькі, яна пакорна выходзіць замуж за генерала, князя Валконскага, немаладога (яму ўжо трыцаць сем гадоў!), непрыгожага, але знакамітага і багатага.

Ён удзельнік 58 бітваў, званне генерал-маёра яму прысвоілі ў дваццаць чатыры гады.

Іх вяселле супала з годам паўстання. Яны пражылі разам усяго толькі некалькі месяцаў. І яшчэ не паспелі як след разабрацца адно ў адным.

«Мае бацькі думалі, што забяспечылі мне бліскучую, на думку свету, будучыню», — горка ўсміхнецца ў канцы жыцця Марыя Мікалаеўна.

Вось яе партрэт з галерэі Бястужава. Іх аж два: на фоне Чыцінскага астрога — сцяна з востраколля, часавы з прымкнутым штыхом перад уваходам у астрог; і ўжо ў 1837 годзе ў Пятроўскім заводзе: смутак у яе вачах здаецца самым большым, чым ва ўсіх астатніх дзекабрыстак.

Але і яна: «Паеду!» Усе яе адгаворваюць, нават забараняюць ехаць. А яна — сваё: «Паеду!»

Цяжкае развітанне з сынам, якога змушана была пакінуць назаўсёды, і яна едзе шукаць той Благадатны руднік, дзе разжалаваны князь Сяргей Рыгоравіч Валконскі ўжо здабываў свінец.

Сем тысяч вёрстаў шляху, завеяных мяцеліцамі.

А ёй жа, захапляўся і, кажуць, нават кахаў яе Аляксандр Сяргеевіч Пушкін.

Нарэшце, Валконская прыязджае на руднік. Муж, бразгаючы кайданамі, бяжыць да жонкі.

«Выгляд яго кайданоў, — успамінала Марыя Мікалаеўна пазней, — так расхваляваў і расчуліў мяне, што я кінулася перад ім на калені і пацалавала спачатку яго кайданы, а потым і яго самога».

Але гэта яшчэ будзе потым, потым, потым.

А пакуль што яны едуць.

Валконская і Мураўёва дагналі Трубяцкую недзе каля Байкала.

«Трубяцкая, Валконская і Мураўёва паехалі за Байкал, — іх прымусілі падпісаць адрачэнні ад званняў сваіх, і я баюся, што іх становішча будзе цяжкім», — пісаў таксама з дарогі генерал-маёр Міхаіл Аляксандравіч Фанвізін.

А праз год на катаргу, у Чыцінскі астрог прыехала і ягоная жонка — Наталля Дзмітрыеўна Фанвізіна.

Зноў жа акварэлі Бястужава. Жонкі дзекабрыстаў перад Чыцінскім астрогам. Яны — маленькія-маленькія, а ён — вялікі, нават вялізны, аднак нейкі аселы — як магіла. Толькі і відны сцены з тоўстых, зацясаных зверху, колляў. На фоне высокіх сопак.

А вось унутраны выгляд аднаго з аддзяленняў Пятроўскага астрога. Зноў жа адны сцены з колля. Аднак ужо з сярэдзіны. І тыя ж сопкі, што ўзвышаюцца за сценамі. Толькі ўжо з хмарамі за імі. А ў сярэдзіне астрога — пуста: як усё роўна павыміралі ўсе...

А гэта ўжо цесная, як труна, камера-адзіночка для дзекабрыстаў. Спачатку яны, гэтыя драўляныя цэлі, былі без вокан. На малюнку — ужо з невялічкім акенцам пад столлю: пасля вялікай валаводы іх усё ж, хоць і вельмі высока, аднак прарэзалі. У гэтых цэлях жылі катаржнікі, у іх яны сустракаліся і з жонкамі, якія прыехалі да іх у Сібір. Тут жа зачыналі і дзяцей, якія, нашчадкі князёў і графаў, адразу запісваліся ў дваровыя сяляне.

Нічога не паробіш — усе ж яны давалі вось такія падпіскі: «Имея желание жить в арестантской казарме вместе с мужем моим».

Разумееце, жаданне!

І да генерал-маёра, асуджанага па чацвёртым разрадзе (на пасяленне) — памятаеце, указанне «яго імператарскай вялікасці»: «крыху лягчэй, але строга»? — таксама прыехала жонка. Генеральша Наталля Дзмітрыеўна, з роду Апухціных, была цвёрдая, рашучая, энергічная, аднак і вельмі таварыская, вясёлая жанчына. Крыху дзівакаватая — любіла нечаканасці.

Ніхто не разумеў яе, калі яна ў 16 год спрабавала ўцячы ў манастыр.

Ніхто не зразумеў Наталлю і тады, калі яна, васемнаццацігадовая, здзівіўшы ўсіх, выскачыла замуж за Фанвізіна: стрыечны дзядзька, амаль саракагадовы гене­рал, на дваццаць гадоў старэйшы за яе.

Тады некаторыя ў гэтым замужжы ўбачылі высакародныя рысы ахвярнасці юнай пляменніцы — Міхаіл Аляксандравіч уратаваў яе бацьку ад немінучага разарэння.

Усе лічылі, што вобраз Таццяны Пушкін спісаў менавіта з яе, Наталлі Дзмітрыеўны. Гэтак жа думала і яна сама. У пісьме да сябра Пушкіна, Івана Іванавіча Пушчына, яна піша: «Ваш прыяцель Аляксандр Сяргеевіч, як паэт, выдатна і правільна схапіў мой характар, палкі, летуценны і засяроджаны ў сабе, і цудоўна апісаў першае яго праяўленне пры ўваходжанні ў жыццё свядомае».

І вось гэтая летуценная жанчына ўжо ў халоднай і падазронай Сібіры. Яна, не баючыся нікога і нічога, называе свайго мужа, «дзяржаўнага злачынцу», толькі «мой генерал-маёр».

Неўтаймоўная, не можа сядзець на месцы. Едзе ў Ялутараўск, каб наведаць тамтэйшую калонію дзекабрыстаў. Едзе без дазволу ўлады. І атрымлівае вымову. Ад генерал-губернатара Г арчакова. Дарэчы, свайго далёкага родзіча, які патрабуе даць падпіску аб нявыездзе. Фанвізіна абураецца, бунтуе, шле скаргу ў Пецярбург — маўляў, «мясцовае начальства робіць мне абмежаванні». І ў яе справу ўжо ўмешваецца сам імператар. Статс-сакратар яго імператарскай вялікасці князь Галіцын піша Наталлі Дзмітрыеўне:

«Сёння генерал-ад’ютант граф Арлоў паведаміў мне, што па ўсепадданейшым дакладзе яго ўпамянутага прашэння спадарыні Фон-Візінай гасудар імператар найвысачэйша загадаць пажадаў: аб’явіць ёй, што яна, на аснове існуючых пастаноў, павінна падлягаць усім тым абмежаванням, якім падпарадкаваны яе муж».

І ўсё ж маладая і дзейсная жанчына не супакойваецца.

Калі пасля дваццаці пяці гадоў пасля паўстання дзекабрыстаў, на катаргу везлі ў Сібір петрашэўцаў, яна, чым магла, імкнулася ім дапамагчы. Насуперак усім цяжкасцям, Наталля Дзмітрыеўна з іншымі дзекабрысткамі сустракаецца з петрашэўцамі ў астрозе.

Вось што Фанвізіна гаварыла пра самога Петрашэўскага:

«Божа мой, у якім жахлівым стане знайшла я няшчаснага. Увесь аблытаны жалезам, хворы, знясілены. Ён паспеў мне сказаць шмат пра што, але такое, што сэрца маё аблілося крывёю».

А вось як пра іх, дзекабрыстак, якія дамагліся гэтай тайнай сустрэчы, піша Дастаеўскі, які ў ліку петрашэўцаў быў у перасыльным астрозе:

«Мы ўбачылі гэтых вялікіх пакутніц, што добраахвотна паехалі за сваімі мужамі ў Сібір. Яны блаславілі нас у новы шлях, перахрысцілі і кожнаму падарылі Евангелле — адзіную кнігу, якая дазволена ў астрозе. Чатыры гады праляжала яна пад маёю падушкаю на катарзе». «Якія цудоўныя душы!» — усклікае ён у другім месцы.

Наталля Дзмітрыеўна, даведаўшыся, што Дастаеўскага і Дурава адпраўляюць у Омск, дамаўляецца з жандарамі і едзе за Іртыш, каб правесці іх. І гэта ў трыццаціградусны мароз! Чакаюць, доўга чакаюць у голым полі, калі арыштантаў будуць везці. І ўсё ж, хоць і баючыся, каб хтосьці з праезджых не ўбачыў яе разам з катаржнікамі — «кайданы бразгалі на іхніх нагах» — паспявае пажадаць ім шчаслівага шляху, перадаць сабранае ў дарогу.

Наталля Дзмітрыеўна перапісвалася з Дастаеўскім, а потым, пасля амністыі, калі яны з Міхаілам Аляксандравічам вярнуліся з Сібіры, у маёнтку ФанвізіныхПушчыных у Мар’іна, што ў Падмаскоўі, доўга жыў петрашэвец Дураў.

А Евангелле, падараванае Наталляй Дзмітрыеўнай — і па яе ж задуме! — у сям’і Фёдара Міхайлавіча Дастаеўскага заўсёды бераглося як рэліквія.

Хапае ў Фанвізіных і сваіх клопатаў ды выпрабаванняў. Яны навечна разлучаны са сваімі дзецьмі. Ім таксама, як і ўсім дзекабрыстам, не дазволілі забраць дзяцей з сабою ў Сібір.

Калі мужа арыштавалі, маладая жонка засталася з двухгадовым Дзмітрыем і цяжарная другім сынам, які народзіцца, калі бацька ўжо будзе ў Петрапаўлаўскай крэпасці. Маленькія Міця і Міша засталіся на руках і даглядзе бабулі Марыі Паўлаўны Апухцінай.

Маці, схільная да медытацызму, у адчаі. У сваіх пісьмах яна рыдае:

«Мець сына і не ведаць яго, страціць яго, неўведаўшы, не мець магчымасці захаваць пра яго нават успамін, не мець уяўлення пра пагляд яго, ні пра голас, ні пра фігуру, ні пра характар, і, кажуць, што гэта лягчэй!.. Ах, не! Я страціла сына навекі і зусім, і ў мінулым і ў будучым, страціла ўсё без астатку — гэта жахліва! Толькі маці, якая знаходзіцца ў маім становішчы, могуць зразумець маё гора, але і ў іх застаюцца хоць успаміны, а ў мяне і тых няма: гора, гора і гора!»

Міця і Міша, якія раслі ў бабулі шалапутамі, памерлі вельмі рана — адзін у дваццаць пяць, а другі — у дваццаць шэсць гадоў.

Наталля Дзмітрыеўна і ў Сібіры раджала двойчы, але дзеці паміралі.

Потым, пасля амністыі, ужо ў маёнтку Мар’іна Бронніцкага павета на Маскоўшчыне, памёр і муж Міхаіл Аляксандравіч Фанвізін.

І Наталля Дзмітрыеўна засумавала. Па чым вы думаеце? Па Сібіры, па катарзе!

«Прызнаюся Вам, што не хутка параднюся я з цяперашнім жыццём. Прывыкшы быць у Чыце і Пятроўскім нібыта ў коле родных столькі гадоў, не перастану шкадаваць пра ранейшы лад жыцця», — прызнаецца яна ў пісьмах.

Два гады Фанвізіна займаецца гаспадаркай, а потым таемна, пад выглядам паездкі ў свае далёкія маёнткі, едзе ў Сібір, да сяброў.

І там таксама, як заўсёды, Наталля Дзмітрыеўна зноў здзівіць усіх сваёй нечаканасцю: яна, 52-гадовая, выйдзе замуж, возьме шлюб з 59-ці гадовым дзекабрыстам. І хто, вы думаеце, быў гэты шчасліўчык?

Іван Іванавіч Пушчын! Той Пушчын, якога так любіў Аляксандр Сяргеевіч Пушкін. Памятаеце яго: «Товарищ милый, друг прямой», «Мой первый друг, мой друг бесценный!» Яны ж у Царскасельскім ліцэі жылі ў суседніх пакоях і вечарамі, кладучыся спаць, доўга перагаворваліся праз перагародку, якая да самай столі не доходзіла.

Вось кніга «Запіскі пра Пушкіна. Пісьмы» І. І. Пушчына. І ў ёй — лісты да А. С. Пушкіна і да Наталлі Дзмітрыеўны. Спачатку Фанвізінай, а потым — Пушчынай.

«Няцвёрдай рукою, — піша ён Фанвізінай перад яе другім, добраахвотным, прыездам у Сібір, — памаленьку, нарэшце, скажу, добры друг мой, што я ачуняў ад цяжкай хваробы, якая рашуча не давала мне магчымасці падаць голасу.

Да сустрэчы, да сустрэчы, да сустрэчы! Верны твой І. П.»

Здорава! Наталля Дзмітрыеўна, прататып пушкінскай Таццяны стала жонкаю Івана Іванавіча Пушчына — самага найбліжэйшага сябра Аляксандра Сяргеевіча!

Божа мой, якое багацце матэрыялу, найцікавейшага і найскладанейшага для рускіх пісьменнікаў дало гэтае паўстанне дзекабрыстаў!

У ім жа столькі характараў, столькі пераплеценых між сабою лёсаў, столькі болю і любві, столькі нечаканых паваротаў жыцця, столькі трагедый і адчаю, што ўсяго гэтага хапіла б на другі ў свеце геніяльны шэдэўр рускай літаратуры, які б стаў упоравень з «Вайной і светам» Л. М. Талстога.

Чаму ніхто не заўважыў гэтага? Не падняў матэрыял? Як след не зацікавіўся ім?

Не, зразумела ж, матэрыял і заўважылі, і паднімалі, і цікавіліся ім і шмат пісалі. Але я кажу не пра гэта, я маю на ўвазе толькі шэдэўр.

Чаму не паднялі вялікія? Не ўбачылі глыбу ці проста збаяліся яе?

А тут жа было ўжо ўсё для рамана. Трэба было толькі выбудаваць твор!

Ніхто не адважыўся? Ці не знайшлося яшчэ аднаго генія, каб з годнасцю падняць усё гэта.

А Леў Мікалаевіч? Мне здаецца, што недзе я чытаў, быццам бы Талстой збіраўся пісаць пра дзекабрыстаў. Ён жа сам з Валконскіх — па маці.

І збіраўся, і пачынаў ужо.

Знайшоў у «Кароткай літаратурнай энцыклапедыі», што «спроба звярнуцца да гісторыі для разумення сучаснасці (пачатак рамана «Дзекабрысты» (1860 — 61, апубл. 1884) — вяла яго да задумы рамана-эпапеі «Вайна і мір». І ўсяго толькі?

Мусіць, Леў Мікалаевіч лічыў, што двух шэдэўраў нават у вельмі таленавітых пісьменнікаў не можа быць. І ў геніяў павінен быць толькі адзін шэдэўр. Самысамы. Такі, як «Вайна і мір». Адзін, але назаўсёды.

Вось гэтая невялікая кніжачка, нават брашурка ў несамавітых папяровых вокладках, якая выклікала ў мяне такія вялікія эмоцыі: Э. А. Паўлючэнка. «В добро­вольном изгнании. О жёнах и сестрах декабристов.» Выдавецтва «Наука». Масква, 1976 г.

Я нават не шукаў яе, не бегаў за ёю, не выпрошваў ні ў кога. Проста яна сама торкнулася мне ў рукі на нейкім звычайным кніжным развале.

А вось за поўны тэкст «Бібліі» я ўжо аддаў цэлы мяшок кніг са сваёй бібліятэкі.Тады, памятаеце, вялася вельмі актыўная прапаганда і барацьба з усім, што было пра Бога. Самыя, так званыя, антырэлігійныя гады. Мытняў у нас яшчэ не было, аднак на мяжы адымалася ўсё, што з’яўлялася, як тады лічылася, «опиумом для народа».

Мне прапаноўвалі такую, канфіскаваную на мяжы, біблію. Я адмовіўся. Бо шукаў якраз кананічны, поўны збор усіх кніг і старога, і новага запавету.

І знайшоў яе!

Гэта «Библия. Книги священного писания ветхого и нового завета» Выданне Маскоўскай патрыярхіі. Па блаславенні Свяцейшага Патрыярха Маскоўскага і ўсяе Русі Алексія. Масква. 1968 г. Зроблена з сінадальнага выдання 1912 года. Вялізны фаліянт на 1371 старонку.

Прабач, дарагі мой чытач, шаноўны мой дружа! Зноў я загаварыўся. А табе ж трэба даць трошкі перадыхнуць, адпачыць.

Ды і сама кніга — «Біблія»! — вымагае пашаноты і павагі да сабе. Пра яе нельга гаварыць мімаходзь, бо яна кніга кніг, адна з даўнавечных сведкаў старажытнай пісьменнасці, — перад ёю толькі, здаецца, самая першая на зямлі кніга «Махабхарата» ды гліняныя таблічкі з клінапісам.

Так што давай, дарагі мой дружа, пакуль перакурым. Калі ты курыш. А калі, як і я, не курыш — проста памаўчым. Паглядзім у акно. У наша з табой трэцяе тысячагоддзе.

А, можа, развітанне пачаць менавіта з яе, з «Бібліі»?

Якое развітанне? Ты ж не разбураеш сваю бібліятэку, ты ж ствараеш новую. А ў той, новай бібліятэцы, гэтая кніга кніг будзе ўпрыгажэннем любога кнігазбору.

Янка СІПАКОЎ

6 красавіка 2010 г.

Трэці дзень Вялікадня.